Συναλλαγές των λιγότερο ισχυρών κρατών με τις μεγάλες δυνάμεις

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας είναι το δόγμα «ανήκουμε εις την Δύση» αντί του ορθού «είμαστε κυρίαρχο κράτος και συμμετέχουμε ισότιμα στις Δυτικές Συμμαχίες και στους Δυτικούς Θεσμούς». Ένα εθνικά ανεξάρτητο κράτος που διαθέτει εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία δεν ανήκει πουθενά. Αυτό-θεσπίζεται αυτεξούσια, συναλλάσσεται με τα υπόλοιπα κράτη στην βάση των εθνικών του συμφερόντων, συνάπτει συμμαχίες ισότιμης συμμετοχής και ποτέ δεν εγκαταλείπει την Υψηλή Αρχή της διακρατικής ισοτιμίας την οποία παλεύει αδιάκοπα να την καταστήσει διακρατική ισότητα.

Το διεθνές σύστημα αποτελείται από ισχυρά και λιγότερα ισχυρά κράτη διαφορετικού μεγέθους, ισχύος και ανάπτυξης. Τα βιώσιμα λιγότερο ισχυρά κράτη μονίμως παλεύουν παρά την ανισότητα ισχύος να επιτύχουν ισότιμες, συμμετρικές, ισόρροπες και συμφέρουσες σχέσεις. Πριν γίνει αναφορά στις προσεγγίσεις με τις μεγάλες δυνάμεις χρήζει να υπογραμμιστεί ότι υπό το πρίσμα μιας αυστηρής περιγραφής των στρατηγικών συσχετισμών και ισορροπιών των τελευταίων αιώνων μέχρι και σήμερα, η Ελλάδα γεωπολιτικά βρίσκεται στο κρισιμότερο ίσως σταυροδρόμι της Περιμέτρου της Ευρασίας. Η Περίμετρος της Ευρασίας, σημειώνεται είναι η ζώνη που αρχίζει από την Ευρώπη, διασχίζει τα Βαλκάνια, την Μικρά Ασία και την Μέση και Μείζονα Ανατολή και φτάνει μέχρι την Κίνα και την Ιαπωνία.
Πάνω σε αυτή την ζώνη επί αιώνες οι ναυτικές δυνάμεις, πρώτα η Βρετανία και μεταπολεμικά οι ΗΠΑ, με στρατιωτικά μέσα, πολιτικά μέσα και στρατηγικά δόγματα όπως το δόγμα Τρούμαν ασκούν ασφυκτικό έλεγχο.Υπέρτατος στρατηγικός σκοπός των ναυτικών δυνάμεων είναι να καθίσταται απαγορευτική η κάθοδος των ηπειρωτικών δυνάμεων και πρωτίστως της Ρωσίας στα λεγόμενα θερμά νερά, Νότια της Περιμέτρου της Ευρασίας. Εάν αυτό ήταν κατανοητό οίκοι, όπως και το τι συμφωνήθηκε «άτυπα» στην Γιάλτα, οι Έλληνες θα απέφευγαν το χειρότερο που μπορεί να πάθει μια κοινωνία, τον εμφύλιο πόλεμο.
Το ζήτημα για την Μεταπολεμική Ελλάδα δεν ήταν να πάει κόντρα στις στρατηγικές των ναυτικών δυνάμεων και να αγνοήσει γεωπολιτικές στερεές, αλλά, να συμμετέχει σωστά στις Δυτικές Συμμαχίες ενισχύοντας την ασφάλειά της και ταυτόχρονα επιτυγχάνοντας συμμετρικές σχέσεις με τους συμμάχους της στην βάση των εκατέρωθεν εθνικών συμφερόντων. Ταυτόχρονα, για μια σειρά λόγους, τίποτα δεν την εμπόδιζε και τίποτα δεν την εμποδίζει εάν δεν θίγει βαθιά τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης να διατηρεί προνομιακές σχέσεις με τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις.
Αναμφίβολα, τουλάχιστον συμβατικά, αιωρείται πάντα το ηττοπαθές ερώτημα κατά πόσο η ασυμμετρία ισχύος επιτρέπει ισόρροπες και συμμετρικές σχέσεις με μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ. Η απάντηση είναι θετική, επαρκώς αναλυμένη και άκρως ενδιαφέρουσα. Η διατύπωση για την «τυραννία του αδυνάμου» είναι μια χαρακτηριστική φράση στην στρατηγική ανάλυση της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Για να αναφερθούμε σε μια χαρακτηριστική σύγχρονη περίπτωση και επειδή δύσκολα μπορεί να βρει κανείς ισχυρότερη συμμαχία από την μεταπολεμική συμμαχία ΗΠΑ με το Ισραήλ, μελέτες δείχνουν ότι τα επιτεύγματα του Ισραήλ στις συναλλαγές του με τις ΗΠΑ θεωρούνται Παραδειγματικά επωφελή για το Εβραϊκό κράτος. Ταυτόχρονα, η Ιερουσαλήμ, αφού φροντίζει να κατέχει επαρκή ισχύ, πανίσχυρη διπλωματία και ισχυρές μυστικές υπηρεσίες, κατορθώνει να βρίσκεται σε μια συνεχή επωφελή συναλλαγή με τις μεγάλες δυνάμεις στην βάση των εθνικών συμφερόντων του Ισραήλ. Εν πολλοίς το ίδιο ισχύει διαχρονικά και για την Τουρκία. Όσον αφορά την τελευταία, βέβαια, η αμφίπλευρη και αμφίδρομη πελατειακή σχοινοβασία των νέο-Οθωμανών τις δύο τελευταίες δεκαετίες είναι υψηλού κινδύνου. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να αποβεί πολύ κερδοφόρα ή αντίστροφα καταστροφική (για την τρέχουσα ηγεσία και τα σύνορα του Τουρκικού κράτους).
πηγη

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...