Καστελόριζο άγονη αγάπη...ξυπόλητη

Καστελόριζο άγονη αγάπη...έτσι θα ονόμαζα το οδοιπορικό στο λατρεμένο νησί της καρδιάς μου.Το νησί που το έχουν ξεχάσει σχεδόν όλοι, που μέχρι πέρσι, όταν έβλεπα καιρό στα δελτία ειδήσεων, ο χάρτης της Ελλάδος τελείωνε στη Ρόδο, κι αναρωτιόμουνα για την εθνικότητα του νησιού..
Το νησί που λέγεται και Μεγίστη, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη γείτονα χώρα, περιβρέχεται από μια θάλασσα με έντονο βαθύ μπλε χρώμα, που σου προκαλεί δέος, και γύρω του είναι διάσπαρτα μικρά νησάκια με ξεχωριστή ιστορία και πόνο, όπως η Ρώ, η Στρογγύλη κτλ. Από το νησί πέρασαν πολλοί  κι άφησαν τα ίχνη τους Φράγκοι, Βενετοί, Τούρκοι, κανείς όμως δεν το κατάκτησε στο νου και στη καρδιά. Η  απόσταση για να πας στο Καστελόριζο είναι μεγάλη, κι ο χρόνος παγώνει τις σκέψεις, αδημονείς να φτάσεις στο πανέμορφο νησί με την μοναδική γαλήνη και ηρεμία. Φτάνοντας το μυαλό αδειάζει, μένεις έκπληκτος από τη μαγεία και την ομορφιά του λιμανιού.<< Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί απαράλλαχτο εσύ και ένα σπίτι στη θάλασσα>> (Οδυσσέας Ελύτης). Σπίτια πανέμορφα φτιαγμένα με αγάπη και μεράκι από ντόπιους τεχνίτες με καλαίσθητες πολύχρωμες  πόρτες και παράθυρα, σε σχεδόν ίδιο σχέδιο,  στέκονται αγέρωχα με τάξη το ένα πλάι στο άλλο και φτάνουν μέχρι το λόφο πίσω από το λιμάνι, στο νου μου έρχεται η σκέψη ότι εδώ κατοικούσαν άρχοντες, καραβοκύρηδες, ναυτικοί και πολλοί μετανάστες που τίμησαν το νησί τους κι έχτισαν εκεί τη γαλήνια φωλιά της φαμελιάς τους.  Περπάτησα παντού στο νησί μέσα από τα στενά του δρομάκια,  έφτασα στο αρχαίο τάφο Λυκίας του 5ου π Χ αιώνα, συνέχισα στα ¨κουτούκια¨ το μονοπάτι που οδηγεί στο λιμάνι, πέρασα απ τη μεγάλη εκκλησία  Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, βρήκα τη περίφημη Σαντράπεια Αστική Σχολή, έφτασα στο Μαντράκι που το σεριάνισα και το λάτρεψα. Αγνάντεψα πέρα μακριά όσο φτάνει το βλέμμα μου, τη θάλασσα με τα νησάκια της και είδα τον ήλιο να βουτάει με περίσσια χάρη και να χάνεται στα ήσυχα νερά. Με το καΐκι και παρέα μια μεγάλη θαλάσσια χελώνα, γυρόφερα παντού το πανέμορφο νησί μέχρι και το νησί της Ρω που κολύμπησα, στα παραδεισένια της νερά με μόνη συντροφιά από μακριά, κάτι φανταράκια ξεχασμένα εκεί για να φυλάνε Θερμοπύλες ....Θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτες γραμμές για το μαγικό αγαπημένο άγονο νησί που λέγεται Καστελόριζο, που έζησα μερικές από τις ωραιότερες μέρες της ζωής μου παρέα με  δυνατές και μεγάλες αγάπες. Μου έλειπε κάτι...αλλά ...κάπου βρήκα μια γοργόνα να παίζει με δελφίνια, γλυπτό ήταν, και σκέφτηκα ότι μόνον εδώ θα ερχότανε μια γοργόνα ....Rοula.Antypa.M.
αφιερωμένο εξαιρετικά στο Δόκιμο Στέλιο.
πηγή