Γαλλία Le Monde: «Η Αθήνα είναι το καναρίνι ορυχείου»

Με τίτλο «Η Αθήνα είναι το καναρίνι του ορυχείου», η εφημερίδα Le Monde φιλοξενεί άρθρο τού αρχισυντάκτη των Φαινάνσιαλ Τάϊμς, Μάρτιν Γουόλφ, με το οποίο προσπαθεί να προβλέψει πού θα οδηγήσει την Ευρώπη η κρίση χρέους της Ελλάδας..


«Το ότι μια τόσο μικρή χώρα προξενεί τέτοιες ανησυχίες, αντηχεί ως σήμα κινδύνου για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα», υπογραμμίζεται στον υπότιτλο.

Ο συντάκτης αναγνωρίζει τις προόδους που έχει κάνει η Ελλάδα που, όμως, λέει, δεν αρκούν.

«Από την αρχή της κρίσης» λέει, «η Ελλάδα έχει κάνει προόδους. Το έλλειμμα πέρασε από το 10,6% του ΑΕΠ το 2009 στο 2,4% το 2011, κοντά δηλαδή στο σημείο που η Αθήνα δεν θα χρειάζεται να δανείζεται παρά μόνο για να αποπληρώνει το χρέος της. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται ουσιαστική συνεισφορά ρευστότητας, ώστε να καλύψει τα ελλείμματα που τρεχόντων λογαριασμών της, ακόμα και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα εξωτερικά επιτόκια του χρέους».

Και ο συντάκτης θέτει το ερώτημα:

- Τι μας διδάσκει το ελληνικό σήριαλ για την ευρωζώνη; Η Ελλάδα, αν και είναι ένα αγκάθι στο ευρωπαϊκό πόδι, δεν είναι αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του ενιαίου νομίσματος.

Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι ένα αδύναμο οικονομικά κράτος, το οποίο χρόνια έχει διοικηθεί κακά, μπορεί να προκαλεί τόσο μεγάλες ανησυχίες, τονίζει το ευάλωτο της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, υποστηρίζει ο Μάρτιν Γουόλφ.

Η Ελλάδα, προσθέτει, είναι κατά κάποιον τρόπο το καναρίνι τού ορυχείου (παλιά στα ορυχεία, οι ανθρακωρύχοι έπαιρναν μαζί τους ένα καναρίνι και αν -εν όσω δούλευαν- το καναρίνι πέθαινε, αμέσως οι ανθρακωρύχοι εγκατέλειπαν το ορυχείο).

Ο λόγος που δημιούργησε τέτοιες δυσκολίες είναι ότι τα προβλήματά της δεν είναι μοναδικά, αλλά στον υπερθετικό βαθμό. Η δοκιμασία που περνά δείχνει ότι η ευρωζώνη βρίσκεται ακόμη στην αναζήτηση μιας φόρμουλας, που θα είναι ένα μείγμα ελαστικότητας, πειθαρχίας και αλληλεγγύης, κατάλληλο να λειτουργήσει.

Η ευρωζώνη βρίσκεται ακόμη στην αβεβαιότητα: δεν είναι επαρκώς ολοκληρωμένη, ώστε να θεωρείται η διάσπασή της απίθανη, η ολοκλήρωσή της, όμως, έχει τόσο προχωρήσει, ώστε η διάσπασή της να μην είναι ανεκτή.

Όμως, εάν η ευρωζώνη φιλοδοξεί να είναι κάτι περισσότερο από έναν αποτυχημένο γάμο, που συνεχίζει να υπάρχει μόνο και μόνο λόγω του εξωφρενικού κόστους που θα δημιουργούσε η μοιρασιά των ενεργητικών και των χρεών, τότε πρέπει να βασίζεται σε κάτι πολύ πιο θετικό.

«Δεδομένων των οικονομικών διαφορών και των πολιτικών τριβών, που τόσο ωμά αποκάλυψε αυτή η κρίση, είναι άραγε κάτι τέτοιο στο εξής δυνατόν; Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση», καταλήγει.
PHGH