Το περιοδικό Rolling Stone μας δίνει αφορμή να ασχοληθούμε με
μια ανεξάρτητη παραγωγή που "σκάλισε" παθογένειες της αμερικανικής
κοινωνίας που με πολύ κόπο προσπαθεί να "μακιγιάρει" το Χόλιγουντ. Τι
λένε οι πρωταγωνιστές της ταινίας KIDS, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία
της ταινίας στους κινηματογράφους
Για όσους από εμάς έχουμε “διαβεί” τα πρώτα -άντα, ειδήσεις
για ταινίες και σειρές της δεκαετίας του '90 μοιάζουν σαν να μιλούν για
το χτες. Είναι όλα εκείνα με τα οποία μεγαλώσαμε και περάσαμε την
πολυτάραχη εφηβεία μας. Όταν λοιπόν διαβάζει κανείς στο περιοδικό
Rolling Stone πως η ταινία Kids κλείνει 20 χρόνια από την πρώτη της
προβολή, τότε αντιλαμβάνεται πως όπως και οι νεαροί συντελεστές σε αυτή
την ανεξάρτητη αμερικανική παραγωγή, έτσι και ο ίδιος δεν είναι πια
παιδί.
Όταν ακούς αμερικάνικη και “Kids” σκέφτεσαι κάτι από τα πιο συμβατικά με τα οποία μας έχει συνηθίσει (βομβαρδίσει θα έλεγα) η αμερικανική βιομηχανία κινηματογράφου. Κι όμως αν δεις (ή αν θυμηθείς την ταινία) θα καταλάβεις πως λίγα έχει να σου θυμίσει από εκείνα που χαρακτηρίζουν τον αμερικανικό κινηματογράφο. Για την ακρίβεια, αν δεν έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια πως το στόρι εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη, θα έπαιρνες όρκο πως πρόκειται για μια ακόμη νταρκ και ολίγον τι ψυχοπλακωτική ταινία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Ένα Trainspotting junior με πιο άγουρους χαρακτήρες και ίσως πιο άχαρη και ερασιτέχνική σκηνοθετική ματιά.
Όταν ακούς αμερικάνικη και “Kids” σκέφτεσαι κάτι από τα πιο συμβατικά με τα οποία μας έχει συνηθίσει (βομβαρδίσει θα έλεγα) η αμερικανική βιομηχανία κινηματογράφου. Κι όμως αν δεις (ή αν θυμηθείς την ταινία) θα καταλάβεις πως λίγα έχει να σου θυμίσει από εκείνα που χαρακτηρίζουν τον αμερικανικό κινηματογράφο. Για την ακρίβεια, αν δεν έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια πως το στόρι εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη, θα έπαιρνες όρκο πως πρόκειται για μια ακόμη νταρκ και ολίγον τι ψυχοπλακωτική ταινία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Ένα Trainspotting junior με πιο άγουρους χαρακτήρες και ίσως πιο άχαρη και ερασιτέχνική σκηνοθετική ματιά.
Μια Low Budget Movie που προκάλεσε θύελλα
Το Kids, αποτέλεσε την ανεξάρτητη low budget παραγωγή που έκανε αίσθηση πίσω στο μακρινό 1995, προκαλώντας παράλληλα θύελλα αντιδράσεων και ποικίλα σχόλια. Υπήρξαν απειλές για κατηγορίες περί παιδικής κακοποίησης, πορνογραφίας, ενώ μια σειρά από δημοσιεύματα “ούρλιαζαν” ενάντια στην σκληρή και επικίνδυνη (επειδή έδινε μια ιδέα αλήθειας) ύπαρξή του. “Είχα μόλις αποφοιτήσει από το γυμνάσιο και μετακόμιζα στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσω μαθήματα συγγραφής και σεναρίου" αναφέρει ο Harmony Korine σεναριογάφος της ταινίας στο περιοδικό Rolling Stone και συνεχίζει:"Γνώριζα πολλά από αυτά τα παιδιά της ταινίας, αράζαμε μαζί, κοιμόμασταν σε ταράτσες. Όταν ήρθα λοιπόν στη Νέα Υόρκη, το καστ ήταν σχεδόν έτοιμο”.
Η πρώτη σκηνή της ταινίας ξεκινούσε με δύο μικρά παιδιά σε ερωτική σκηνή. Μια από τις πολλές που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις
Το στόρι είναι χυδαία απλό και εκτυλίσσεται σαν μια ευθεία
γραμμή στη διάρκεια μιας και μόνο ημέρας. Ο Τέλι, μετά βίας 17 χρόνων,
έχει ορίσει ως στόχο ζωής να “κλέψει το πολυτιμότερο πράγμα” νεαρών
κοριτσιών, την παρθενιά τους. Ένα από τα λάφυρά του από την περασμένη
σεζόν, η Τζένι ανακαλύπτει πως πάσχει από τον ιό του AIDS, παρά το
γεγονός πως έχει κάνει σεξ μόνο μία φορά. "Υπήρχαν φωνές στο μυαλό μου,
φωνές φίλων μου. Θυμάμαι πως θα μπορούσα να καθίσω και να γράψω 10-12
σελίδες την ημέρα στο υπόγειο της γιαγιάς μου" συνεχίζει ο Harmony."Δεν είχα ιδέα ποιο θα ήταν το τέλος, πριν φτάσω στην τελευταία σελίδα. Στην πραγματικότητα υπήρξε μόνο ένα προσχέδιο του σεναρίου, το οποίο κα το έγραψα σε μια εβδομάδα. Ο Λάρι (ο σκηνοθέτης) το λάτρεψε"
Το τρέιλερ της ταινίας όπως κυκλοφόρησε το 1995:Ανάμεσα σε αυτή την απλοϊκή κουρτίνα που παρέχει μια υποτυπώδη συνοχή στην ταινία, παρουσιάζεται μια ολόκληρη κοινωνία, ένας κόσμος βρόμικος, εγκληματικός, επικίνδυνος και κυρίως... ένας κόσμος που απευθύνεται σε ανήλικους.
"Μετακόμισα στη Νέα Υόρκη από το Κονένκτικατ το 1993 και έμενα σε ένα διαμέρισμα με πέντε άλλα παιδιά που δούλευαν σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά" δηλώνει σήμερα η Chloe Sevigny, ηθοποιός που υποδύεται τη 'Τζένι' στην ταινία:
"Δεν πίστευα πως ήμουν κορίτσι για club, όμως με αυτά και με εκείνα έβγαινα συνεχώς και δεν χόρταινα να κάνω παρέα με φρικιά και περίεργους".
"Πολλά κορίτσια γύρω μου ήταν απελπισμένα να βγουν από τα σπίτια τους, κοιμούνταν με αρκετούς από τους τύπους-βαποράκια που σύχναζαν στην πόλη και συζητούσαν συχνά λέγοντας 'δεν του αρέσει να χρησιμοποιεί προφυλακτικά'"σημειώνει 20 χρόνια μετά η Rosario Dawson ηθοποιός, που ενσάρκωσε την ατίθαση 'Ρούμπι'."Για μένα το σενάριο έμοιαζε με συζητήσεις που είχα ακούσει. Δεν ήταν ο δικός μου τρόπος ζωής, αλλά ήταν σαφέστατα πολύ εύκολο να τον αναπαράγω και να τον μιμηθώ"
Η Νέα Υόρκη όπως πραγματικά είναι
Ο φακός του πρωτάρη Λάρι Κλαρκ αιχμαλωτίζει όλα όσα μια μεγαλούπολη των ΗΠΑ θα ήθελε να κρύψει. Γειτονιές βυθισμένες στη φτώχεια, παρέες που αγγίζουν τα όρια της συμμορίας, ναρκωτικά που πωλούνται στη μέση ενός πάρκου και γονείς απόντες με κάθε τρόπο και σε κάθε περίσταση. Μια παρθενική ταινία για κάθε έναν από τους συντελεστές της, που πιθανότατα ήταν και εκείνο που την έκανε τόσο ιδιαίτερη και σίγουρα αυθεντική.
Δείτε την επίμαχη σκηνή με το ξυλοκόπημα στο πάρκο:
Η δεκαετία του '90 ήταν εκείνη που έβαζε τέλος στη σεξουαλική απελευθέρωση, εισάγοντας στην καθημερινότητά μας για τα καλά τον εφιάλτη του AIDS. "Όλα όσα εκτυλίχτηκαν στην ταινία είναι πραγματικά γεγονότα, εκτός από την Τζένι (αναφέρεται στο γεγονός της ασθένειας του κοριτσιού)" σημειώνει σήμερα ο σκηνοθέτης Larry Clark.
"Σκέφτηκα την ιδέα μιας κοπέλας με AIDS από μία και μόνο σεξουαλική εμπειρία. Την περασμένη χρονιά, στα σχολεία θα μοίραζαν προφυλακτικά δωρεάν και η Καθολική Εκκλησία 'έξυνε τα νύχια της για καβγά'"
Ο αντίκτυπος μιας επίπονης επιτυχίας
Διαβάζουμε στο Rolling Stone πως επρόκειτο για την πρώτη συγγραφική προσπάθεια του Harmony Korine που μόλις είχε αποφοιτήσει από το λύκειο. Η πρωταγωνίστρια Chloe Sevigny δούλευε προηγουμένως ως πωλήτρια – έχει παίξει σήμερα ακόμη και στο Dogville του Τρίερ - η Rosario Dawson είχε μόλις αποφοιτήσει από το γυμνάσιο (αν σου θυμίζει κάτι ή πολλά, εγώ την συνάντησα πάλι στη σειρά Daredevil, όπου υποδύεται τη νοσοκόμα που περιποιείται τον σούπερ ήρωα).
"Είχα και άλλους σκεϊτάδες να μου λένε: 'Ξέρεις γιατί δεν ήμουν στο Kids; Επειδή δεν είμαι παιδί'. Ακόμη με πειράζουν γι' αυτή την ταινία. Έτσι μετακόμισα πίσω στους γονείς μου, δούλεψα και έκανα οικονομίες για να μπορέσω να πάω στο Λονδίνο γιατί ήξερα πως η ταινία δεν θα κυκλοφορούσε εκεί για τον επόμενο χρόνο".
"Δεν φανταζόμουν πως η ταινία θα λάβει τέτοιας προσοχής. Είναι δύσκολο να προετοιμαστείς για κάτι τέτοιο. Είναι άλλο να το συλλάβεις θεωρητικά και άλλο να το βιώνεις" ανέφερε ο Harmony που σημείωσε πάντως πως όλα του τα σενάρια έκτοτε προκαλούσαν έντονες αντιδράσεις. "Είχα πιάσει πάλι δουλειά ως πωλήτρια όταν κυκλοφόρησε η ταινία. Και ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να με ζητά στο μαγαζί προκειμένου να μου πει ότι με είδε στο σινεμά" σημειώνει από την πλευρά της η Sevigny.
Rosario Dwason και Chloe Sevigny, δύο από τις ηθοποιούς της ταινίας που έκαναν καριέρα στα χρόνια που ακολούθησαν
Για άλλους τα πράγματα εξελίχθηκαν πιο ιδανικά. "Κατάφερα να
αποκτήσω έναν ατζέντη από όλο αυτό. Οι προτάσεις για ρόλους έρχονταν η
μία πίσω από την άλλη και εγώ τους εξηγούσα πως δεν είμαι στ' αλήθεια
εκείνο το άτομο (στην ταινία), αυτή η κοκορόμυαλη της γειτονιάς" λέει
σήμερα στο Rolling Stone η Rosario Dawson."Συνήθιζα να βλέπω την ταινία κάθε μέρα, μόνο και μόνο επειδή ήταν η πρώτη μου ταινία. Αλλά όταν ο Harold πέθανε και ο Justin αυτοκτόνησε, σταμάτησα".
Εκείνοι που έφυγαν νωρίς
Άλλοι έκαναν καριέρα, άλλοι επέστρεψαν στο δρόμο και άλλοι χαιρέτισαν μια και καλή τον μάταιο τούτο κόσμο στα χρόνια που πέρασαν, όπως ο Justin Pierce και ο θρύλος του skateboard Harold Hunter. Ο πρώτος κρεμάστηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του και ο δεύτερος πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών στα χρόνια που ακολούθησαν. Μια εξέλιξη που αποδεικνύει με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο σοκαριστικά αληθινή ήταν η ταινία εκείνη, που σε όλα τα "εκπαιδευμένα" στο Χόλιγουντ μάτια έμοιαζε πέρα για πέρα φαντασιακή. "Ο Justin και εγώ τσακωνόμασταν συνέχεια στα γυρίσματα. Το πρόβλημα είναι πως υποτίθεται πως ήμασταν κολλητοί και κατά τη διάρκεια της ταινίας μοιάζαμε με νερό και λάδι" σημειώνει ο Leo Fitzpatick για τον αδικοχαμένο συμπρωταγωνιστή του.
Στη σκηνή της πισίνας ο Justin Pierce κρατά το χέρι του ψηλά, γιατί έχει σπάσει τον καρπό του σε καυγά με αστυνομικούς
"Το βράδυ πριν το τελευταίο γύρισμα ο Justin μπλέχτηκε σε ένα καβγά. Τα έβαλε με κάτι μπάτσους, έσπασε τον καρπό του και κατέληξε στη φυλακή για μια-δυο μέρες. Πάντα αναρωτιόμουν αν το έκανε επίτηδες. Ήθελε να παρατείνει τα γυρίσματα. Ήταν η πρώτη κατάσταση που έμοιαζε με οικογένεια για εκείνον και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Η ιδέα να το χάσει, πιθανότατα τον τρόμαζε".
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου