Κάθε
φορά που κλείνει μία ένα κανάλι, μία εφημερίδα ή ένα ραδιόφωνο είναι
αυτονόητο ότι συνεπάγονται δεκάδες ή και εκατοντάδες άνεργοι.
Οι περισσότεροι από αυτούς είναι δύσκολο να ξαναβρούν δουλειά σε έναν επαγγελματικό κλάδο που στην χώρα μας συρρικνώνεται διαρκώς. Όσοι μπορέσουν όμως να ξαναδουλέψουν σε κάποιο άλλο μέσο, είναι βέβαιο ότι θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με ακόμα μικρότερες αποδοχές και εργασιακά δικαιώματα. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι ένας από τους στοιχειώδεις κανόνες της αγοράς λέει πως όσο μικρότερος είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των υπαρχόντων επιχειρήσεων σε έναν κλάδο, τόσο μικρότερη είναι η ευελιξία για τους εργαζομένους και τόσο μεγαλύτερα τα περιθώρια πίεσης της εργοδοσίας.
Όταν οι εργοδότες γνωρίζουν πως η πλειοψηφία των υπαλλήλων τους, αν απολυθούν, δύσκολα θα επαναπροσληφθούν από κάποια άλλη μιντιακή επιχείρηση, τότε θα κάνουν τα πάντα για να μειώσουν το μισθολογικό κόστος ανά εργαζόμενο όσο πιο χαμηλά μπορούν. Οι στρεβλώσεις σε μία οικονομία δημιουργούνται όταν υπάρχουν περισσότερα προσφερόμενα χέρια για να προσφέρουν ένα αντικείμενο απ᾽όσα χρειάζονται καθ᾽αναλογίαν του αριθμού των επιχειρήσεων που τελούν εν λειτουργία ή, με άλλα λόγια, των αναγκών στην αγορά. Όμως ποιος είναι αρμόδιος για να καθορίζει τις ανάγκες της αγοράς αν όχι η ίδια η αγορά και οι επιχειρήσεις;
Υπάρχει κι ένα δεύτερο ερώτημα που τίθεται. Τι κάνει η κοινωνία απέναντι σε όλα όσα βρίσκεται ο δημοσιογραφικός κλάδος σήμερα αντιμέτωπος; Ρωτώντας τον ανασφάλιστο νέο δικηγόρο, τον απλήρωτο γιατρό ενός Κέντρου Υγείας ή τον άνεργο πρώην υπάλληλο μίας μικρομεσαίας επιχείρησης που έκλεισε, δεν υπάρχει δημοσιογράφος ή μίντια που να εξαιρείται από το ίδιο αντίστροφο ερώτημα: "κι εσείς οι δημοσιογράφοι τι κάνατε όλα τα προηγούμενα χρόνια όταν εμείς περάσαμε από ίδια θέση που περνάτε εσείς σήμερα;".
Από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα, η απόσταση που χωρίζει τα μίντια από την πραγματική κοινωνία έχει μεγαλώσει. Οι δημοσιογράφοι είναι λες και απευθυνόμαστε συχνά σε έναν δικό μας πολιτικο-μιντιακό μικρόκοσμο. Μας θεωρούν μία κοινωνική ελίτ που δεν μιλάει πια εξ ονόματος του κόσμου, αλλά των συμφερόντων που αυτή αναλόγως κάθε φορά εξυπηρετεί. Ως εκ τούτου, σε μία εποχή που εκλείπουν τα κριτήρια του ποιός στον χώρο μας είναι καθαρός και ποιός βρώμικος, όλοι μας θεωρούμαστε εκ προοιμίου το ίδιο. Και τώρα που η κρίση χτυπάει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την δική πόρτα του δικού μας κλάδου συλλήβδην, φωνάζουμε για βοήθεια. Το αν όμως η κοινωνία θα γυρίσει το κεφάλι της για να μας ακούσει είναι αβέβαιο.
Το επόμενο διάστημα οι εργαζόμενοι συνολικά στα μέσα ενημέρωσης θα χρειαστούμε να δώσουμε μία πραγματική μάχη επιβίωσης. Κι ότι κι αν γίνει, πρέπει να την δώσουμε με αξιοπρέπεια. Και κυρίως με σεβασμό στα χιλιάδες θύματα της ανεργίας μέχρι σήμερα που δεν είχαν κάποιο δημόσιο βήμα για να διαμαρτυρηθούν, όπως έχουμε το προνόμιο να το κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι για να υπερασπιστούμε την δική μας εργασιακή υπόσταση.
Οι περισσότεροι από αυτούς είναι δύσκολο να ξαναβρούν δουλειά σε έναν επαγγελματικό κλάδο που στην χώρα μας συρρικνώνεται διαρκώς. Όσοι μπορέσουν όμως να ξαναδουλέψουν σε κάποιο άλλο μέσο, είναι βέβαιο ότι θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με ακόμα μικρότερες αποδοχές και εργασιακά δικαιώματα. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι ένας από τους στοιχειώδεις κανόνες της αγοράς λέει πως όσο μικρότερος είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των υπαρχόντων επιχειρήσεων σε έναν κλάδο, τόσο μικρότερη είναι η ευελιξία για τους εργαζομένους και τόσο μεγαλύτερα τα περιθώρια πίεσης της εργοδοσίας.
Όταν οι εργοδότες γνωρίζουν πως η πλειοψηφία των υπαλλήλων τους, αν απολυθούν, δύσκολα θα επαναπροσληφθούν από κάποια άλλη μιντιακή επιχείρηση, τότε θα κάνουν τα πάντα για να μειώσουν το μισθολογικό κόστος ανά εργαζόμενο όσο πιο χαμηλά μπορούν. Οι στρεβλώσεις σε μία οικονομία δημιουργούνται όταν υπάρχουν περισσότερα προσφερόμενα χέρια για να προσφέρουν ένα αντικείμενο απ᾽όσα χρειάζονται καθ᾽αναλογίαν του αριθμού των επιχειρήσεων που τελούν εν λειτουργία ή, με άλλα λόγια, των αναγκών στην αγορά. Όμως ποιος είναι αρμόδιος για να καθορίζει τις ανάγκες της αγοράς αν όχι η ίδια η αγορά και οι επιχειρήσεις;
Υπάρχει κι ένα δεύτερο ερώτημα που τίθεται. Τι κάνει η κοινωνία απέναντι σε όλα όσα βρίσκεται ο δημοσιογραφικός κλάδος σήμερα αντιμέτωπος; Ρωτώντας τον ανασφάλιστο νέο δικηγόρο, τον απλήρωτο γιατρό ενός Κέντρου Υγείας ή τον άνεργο πρώην υπάλληλο μίας μικρομεσαίας επιχείρησης που έκλεισε, δεν υπάρχει δημοσιογράφος ή μίντια που να εξαιρείται από το ίδιο αντίστροφο ερώτημα: "κι εσείς οι δημοσιογράφοι τι κάνατε όλα τα προηγούμενα χρόνια όταν εμείς περάσαμε από ίδια θέση που περνάτε εσείς σήμερα;".
Από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα, η απόσταση που χωρίζει τα μίντια από την πραγματική κοινωνία έχει μεγαλώσει. Οι δημοσιογράφοι είναι λες και απευθυνόμαστε συχνά σε έναν δικό μας πολιτικο-μιντιακό μικρόκοσμο. Μας θεωρούν μία κοινωνική ελίτ που δεν μιλάει πια εξ ονόματος του κόσμου, αλλά των συμφερόντων που αυτή αναλόγως κάθε φορά εξυπηρετεί. Ως εκ τούτου, σε μία εποχή που εκλείπουν τα κριτήρια του ποιός στον χώρο μας είναι καθαρός και ποιός βρώμικος, όλοι μας θεωρούμαστε εκ προοιμίου το ίδιο. Και τώρα που η κρίση χτυπάει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την δική πόρτα του δικού μας κλάδου συλλήβδην, φωνάζουμε για βοήθεια. Το αν όμως η κοινωνία θα γυρίσει το κεφάλι της για να μας ακούσει είναι αβέβαιο.
Το επόμενο διάστημα οι εργαζόμενοι συνολικά στα μέσα ενημέρωσης θα χρειαστούμε να δώσουμε μία πραγματική μάχη επιβίωσης. Κι ότι κι αν γίνει, πρέπει να την δώσουμε με αξιοπρέπεια. Και κυρίως με σεβασμό στα χιλιάδες θύματα της ανεργίας μέχρι σήμερα που δεν είχαν κάποιο δημόσιο βήμα για να διαμαρτυρηθούν, όπως έχουμε το προνόμιο να το κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι για να υπερασπιστούμε την δική μας εργασιακή υπόσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου