Με έκπληξη και λύπη που γρήγορα τις διαδέχθηκε η οργή, διαβάσαμε το μήνυμα
της υπουργού Παιδείας Ν. Κεραμέως προς την εκπαιδευτική κοινότητα για
την επέτειο του μεγάλου αντιφασιστικού ΟΧΙ του λαού μας.
Ένα μήνυμα, που, καταφέρνει το αδύνατο: Να μην υπάρχει καμία αναφορά στη φύση του πολέμου που διεξήγαγαν οι ήρωες του έπους του `40, απέναντι στον φασισμό του Μουσολίνι και τον ναζισμό του Χίτλερ. Κάτι, που συμβαίνει για πρώτη φορά σε επίσημη δήλωση οποιουδήποτε πολιτειακού και κυβερνητικού παράγοντα, ανεξαρτήτως κόμματος ή πολιτικής περιόδου για τη συγκεκριμένη επέτειο, αφού, πάντοτε τονίζονταν ο αντιφασιστικός-δημοκρατικός χαρακτήρας του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Αντίθετα, τη σημερινή υπουργό Παιδείας, πέρα από μια γενική και αόριστη αναφορά στις «δυνάμεις του μίσους και της βίας», αυτό που την απασχολεί είναι η αντιϊστορική και εμμονική σύνδεση του ελληνοϊταλικού πολέμου με το σήμερα και την (διά πάσαν νόσον ,,,) έννοια του «λαϊκισμού», λες και ήταν ο λαϊκισμός (μια έννοια άγνωστη ή πάντως περιθωριακή πριν 80 χρόνια) και όχι ο φασισμός του Μουσολίνι ο εχθρός εναντίον του οποίου μάχονταν τότε ο ελληνικός λαός. Πάλι καλά που δεν ανέφερε και την «επιστροφή στην κανονικότητα» στους στόχους του πολέμου για να ολοκληρωθεί το θλιβερό και γελοίον του πράγματος!
Το μήνυμα της κυρίας Κεραμέως, ως μνημείο ιστορικής άγνοιας, μικροπολιτικής εμπάθειας και ιδεολογικής τυφλότητας, είναι παντελώς άχρηστο και ανίκανο να συμβάλλει στην ενδυνάμωση του δημοκρατικού και αντιφασιστικού φρονήματος της σπουδάζουσας νεολαίας και στην αναγκαία εθνική αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση.
Κανονικά θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί, αλλά, δυστυχώς, έχει ήδη διανεμηθεί στα σχολεία και δε νομίζουμε ότι θα υπάρξει, έστω εκ των υστέρων, τέτοια ευαισθησία από τη μεριά της. Όπως δεν υπήρξε στο ζήτημα της σημαίας που από σύμβολο ενότητας όλων των μαθητών την ευτέλισε σε έπαθλο επιδόσεων, διακρίσεων και ανταγωνισμών ανάμεσα σε 11χρονα παιδιά.
Το μήνυμα της υπουργού Παιδείας, είναι μήνυμα προκλητικού και αυθάδους ιστορικού αναθεωρητισμού, κατάλληλο μόνο για τον κάλαθο των αχρήστων των σχολείων και εκεί έχει ήδη καταλήξει. Πόσο μάλλον, που, η ίδια, ως υπουργός Παιδείας και με τόσους τίτλους αριστείας τοποθετεί χρονικά την 28η Οκτωβρίου 1940 «στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», όταν ακόμη και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, γνωρίζουν ότι ο πόλεμος είχε αρχίσει 14 μήνες νωρίτερα, την 1η Σεπτεμβρίου 1939 με την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία. Είναι προφανές, ότι ο αναγκαίος αναπροσανατολισμός και η αναβάθμιση του μαθήματος της Ιστορίας θα πρέπει να περιλαμβάνει και τα ανώτατα κλιμάκια του υπουργείου Παιδείας.
Το συγκεκριμένο κρούσμα δεν είναι μεμονωμένο. Δείχνει την εξάπλωση ενός νεοσυντηρητικού κύματος στον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα που επιχειρεί το ξαναγράψιμο της ιστορίας και, που, σχεδόν, σε όλες τις χώρες μετακινεί την συντηρητική παράταξη προς αντιφιλελεύθερες θέσεις και προς τα μοτίβα της ακροδεξιάς ρητορικής, αποκόπτοντάς την από ένα παρελθόν δημοκρατικό και αντιφασιστικό. Το είδαμε πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο με την ταύτιση φασισμού-κομμουνισμού, το βλέπουμε και στη χώρα μας.
Αρκεί, να ρίξουμε μια ματιά στο μήνυμα της κυρίας Κεραμέως και να το συγκρίνουμε με παλαιότερα μηνύματα υπουργών Παιδείας της ΝΔ για την εθνική επέτειο (π.χ. της κυρίας Γιαννάκου το 2006), για να αντιληφθούμε όχι μόνο τη διαφορά επιπέδου και ιστορικής γνώσης, αλλά, πρωτίστως, το χάσμα πολιτικού προσανατολισμού της σημερινής Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη, του κ. Σαμαρά, του κ. Γεωργιάδη, του κ. Βορίδη κλπ, με τη ΝΔ του πρόσφατου παρελθόντος.
Aλλά, τιμώντας αυτή την ιερή επέτειο, ας αφήσουμε τα μικρά και τα ασήμαντα κι ας κλείσουμε δίνοντας το λόγο στην κυρία Γιαννάκου που στο προαναφερθέν, άξιο της ιστορικής περίστασης μήνυμά της, μεταξύ άλλων έγραφε:
«…«Να μιλήσω για ήρωες; Να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία, ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. ‘Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…’. Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».
Με τα λόγια αυτά καταλήγει το ποίημα «Τελευταίος Σταθμός» του Γιώργου Σεφέρη, που γράφτηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1944 στο Σαλέρνο της Ιταλίας, ενδιάμεσο σταθμό, όπου είχε καταφύγει η εξόριστη στην Αίγυπτο ελληνική κυβέρνηση, πριν από την οριστική επιστροφή στην απελευθερωμένη πλέον από την ναζιστική κατοχή Ελλάδα.
Ο Σεφέρης μιλά για ήρωες. Στο πρόσωπο του Μιχάλη ενσαρκώνονται οι αγώνες χιλιάδων ανωνύμων ηρώων, που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση «υπέρ βωμών και εστιών» κατά την περίοδο 1940-44, ενσαρκώνοντας με την ηρωική στάση τους το ΟΧΙ.
Η Μάχη της Ελλάδας κατά των Ιταλικών δυνάμεων αρχικά και κατά των Γερμανικών, από τις 6 Απριλίου 1941, διήρκεσε συνολικά 216 ημέρες, γεγονός που προκάλεσε παγκόσμια κατάπληξη και έγινε αφορμή γενικευμένου θαυμασμού και εγκωμίων. Όταν οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις υπέκυπταν η μία μετά την άλλη στην ιταλογερμανική λαίλαπα, η Ελλάδα, με σύμπνοια και αυτοθυσία, κατάφερε επί 160 ημέρες, να αναχαιτίσει την πανίσχυρη επιτιθέμενη Φασιστική Ιταλία.
Η ατυχής για την Ιταλική φασιστική Αυτοκρατορία έκβαση της πεντάμηνης κατακτητικής προσπάθειας επισφραγίστηκε με την παταγώδη αποτυχία της μεγάλης Εαρινής Επίθεσης του Μαρτίου του 1941. Ο ίδιος ο Άγγλος Πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσώρτσιλ, σε τηλεγράφημά του προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό αναφέρει:
«Η γενναιότητα και αποφασιστικότητα των Ελληνικών στρατευμάτων, που πήραν μέρος σ' αυτές τις επιχειρήσεις κέρδισαν τον θαυμασμό όλων των ελευθέρων λαών του κόσμου»….».
*Ο Τάκης Κατσαρός είναι συνεργάτης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει διατελέσει διευθυντής του Γραφείου του πρώην Υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη
υπουργειο παιδειας
28η οκτωβριου
νικη κεραμεως
ανιστοριτη Ένα μήνυμα, που, καταφέρνει το αδύνατο: Να μην υπάρχει καμία αναφορά στη φύση του πολέμου που διεξήγαγαν οι ήρωες του έπους του `40, απέναντι στον φασισμό του Μουσολίνι και τον ναζισμό του Χίτλερ. Κάτι, που συμβαίνει για πρώτη φορά σε επίσημη δήλωση οποιουδήποτε πολιτειακού και κυβερνητικού παράγοντα, ανεξαρτήτως κόμματος ή πολιτικής περιόδου για τη συγκεκριμένη επέτειο, αφού, πάντοτε τονίζονταν ο αντιφασιστικός-δημοκρατικός χαρακτήρας του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Αντίθετα, τη σημερινή υπουργό Παιδείας, πέρα από μια γενική και αόριστη αναφορά στις «δυνάμεις του μίσους και της βίας», αυτό που την απασχολεί είναι η αντιϊστορική και εμμονική σύνδεση του ελληνοϊταλικού πολέμου με το σήμερα και την (διά πάσαν νόσον ,,,) έννοια του «λαϊκισμού», λες και ήταν ο λαϊκισμός (μια έννοια άγνωστη ή πάντως περιθωριακή πριν 80 χρόνια) και όχι ο φασισμός του Μουσολίνι ο εχθρός εναντίον του οποίου μάχονταν τότε ο ελληνικός λαός. Πάλι καλά που δεν ανέφερε και την «επιστροφή στην κανονικότητα» στους στόχους του πολέμου για να ολοκληρωθεί το θλιβερό και γελοίον του πράγματος!
Το μήνυμα της κυρίας Κεραμέως, ως μνημείο ιστορικής άγνοιας, μικροπολιτικής εμπάθειας και ιδεολογικής τυφλότητας, είναι παντελώς άχρηστο και ανίκανο να συμβάλλει στην ενδυνάμωση του δημοκρατικού και αντιφασιστικού φρονήματος της σπουδάζουσας νεολαίας και στην αναγκαία εθνική αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση.
Κανονικά θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί, αλλά, δυστυχώς, έχει ήδη διανεμηθεί στα σχολεία και δε νομίζουμε ότι θα υπάρξει, έστω εκ των υστέρων, τέτοια ευαισθησία από τη μεριά της. Όπως δεν υπήρξε στο ζήτημα της σημαίας που από σύμβολο ενότητας όλων των μαθητών την ευτέλισε σε έπαθλο επιδόσεων, διακρίσεων και ανταγωνισμών ανάμεσα σε 11χρονα παιδιά.
Το μήνυμα της υπουργού Παιδείας, είναι μήνυμα προκλητικού και αυθάδους ιστορικού αναθεωρητισμού, κατάλληλο μόνο για τον κάλαθο των αχρήστων των σχολείων και εκεί έχει ήδη καταλήξει. Πόσο μάλλον, που, η ίδια, ως υπουργός Παιδείας και με τόσους τίτλους αριστείας τοποθετεί χρονικά την 28η Οκτωβρίου 1940 «στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», όταν ακόμη και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, γνωρίζουν ότι ο πόλεμος είχε αρχίσει 14 μήνες νωρίτερα, την 1η Σεπτεμβρίου 1939 με την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία. Είναι προφανές, ότι ο αναγκαίος αναπροσανατολισμός και η αναβάθμιση του μαθήματος της Ιστορίας θα πρέπει να περιλαμβάνει και τα ανώτατα κλιμάκια του υπουργείου Παιδείας.
Το συγκεκριμένο κρούσμα δεν είναι μεμονωμένο. Δείχνει την εξάπλωση ενός νεοσυντηρητικού κύματος στον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα που επιχειρεί το ξαναγράψιμο της ιστορίας και, που, σχεδόν, σε όλες τις χώρες μετακινεί την συντηρητική παράταξη προς αντιφιλελεύθερες θέσεις και προς τα μοτίβα της ακροδεξιάς ρητορικής, αποκόπτοντάς την από ένα παρελθόν δημοκρατικό και αντιφασιστικό. Το είδαμε πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο με την ταύτιση φασισμού-κομμουνισμού, το βλέπουμε και στη χώρα μας.
Αρκεί, να ρίξουμε μια ματιά στο μήνυμα της κυρίας Κεραμέως και να το συγκρίνουμε με παλαιότερα μηνύματα υπουργών Παιδείας της ΝΔ για την εθνική επέτειο (π.χ. της κυρίας Γιαννάκου το 2006), για να αντιληφθούμε όχι μόνο τη διαφορά επιπέδου και ιστορικής γνώσης, αλλά, πρωτίστως, το χάσμα πολιτικού προσανατολισμού της σημερινής Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη, του κ. Σαμαρά, του κ. Γεωργιάδη, του κ. Βορίδη κλπ, με τη ΝΔ του πρόσφατου παρελθόντος.
Aλλά, τιμώντας αυτή την ιερή επέτειο, ας αφήσουμε τα μικρά και τα ασήμαντα κι ας κλείσουμε δίνοντας το λόγο στην κυρία Γιαννάκου που στο προαναφερθέν, άξιο της ιστορικής περίστασης μήνυμά της, μεταξύ άλλων έγραφε:
«…«Να μιλήσω για ήρωες; Να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία, ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. ‘Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…’. Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».
Με τα λόγια αυτά καταλήγει το ποίημα «Τελευταίος Σταθμός» του Γιώργου Σεφέρη, που γράφτηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1944 στο Σαλέρνο της Ιταλίας, ενδιάμεσο σταθμό, όπου είχε καταφύγει η εξόριστη στην Αίγυπτο ελληνική κυβέρνηση, πριν από την οριστική επιστροφή στην απελευθερωμένη πλέον από την ναζιστική κατοχή Ελλάδα.
Ο Σεφέρης μιλά για ήρωες. Στο πρόσωπο του Μιχάλη ενσαρκώνονται οι αγώνες χιλιάδων ανωνύμων ηρώων, που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση «υπέρ βωμών και εστιών» κατά την περίοδο 1940-44, ενσαρκώνοντας με την ηρωική στάση τους το ΟΧΙ.
Η Μάχη της Ελλάδας κατά των Ιταλικών δυνάμεων αρχικά και κατά των Γερμανικών, από τις 6 Απριλίου 1941, διήρκεσε συνολικά 216 ημέρες, γεγονός που προκάλεσε παγκόσμια κατάπληξη και έγινε αφορμή γενικευμένου θαυμασμού και εγκωμίων. Όταν οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις υπέκυπταν η μία μετά την άλλη στην ιταλογερμανική λαίλαπα, η Ελλάδα, με σύμπνοια και αυτοθυσία, κατάφερε επί 160 ημέρες, να αναχαιτίσει την πανίσχυρη επιτιθέμενη Φασιστική Ιταλία.
Η ατυχής για την Ιταλική φασιστική Αυτοκρατορία έκβαση της πεντάμηνης κατακτητικής προσπάθειας επισφραγίστηκε με την παταγώδη αποτυχία της μεγάλης Εαρινής Επίθεσης του Μαρτίου του 1941. Ο ίδιος ο Άγγλος Πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσώρτσιλ, σε τηλεγράφημά του προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό αναφέρει:
«Η γενναιότητα και αποφασιστικότητα των Ελληνικών στρατευμάτων, που πήραν μέρος σ' αυτές τις επιχειρήσεις κέρδισαν τον θαυμασμό όλων των ελευθέρων λαών του κόσμου»….».
*Ο Τάκης Κατσαρός είναι συνεργάτης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει διατελέσει διευθυντής του Γραφείου του πρώην Υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου