Άρχισε να συλλογίζεται την ερώτηση, σαν να είχε μόλις ζητήσει την άποψή του για την ύπαρξη των ΑΤΙΑ, πέρασε αρκετά δευτερόλεπτα ψάχνοντας για τις σωστές λέξεις και μετά κατέληξε σε μια φόρμουλα που φαινόταν να τον ικανοποιούσε: Οι θάνατοι 6 εκατομμυρίων Εβραίων Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δήλωσε, ήταν ένα «point de detail» - μια μικρή λεπτομέρεια, μια τεχνική λεπτομέρεια - στην ευρύτερη ιστορία του πολέμου, καθώς και ένα θέμα για συζήτηση μεταξύ των ιστορικών.
Ως ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος του Εθνικού Μετώπου, μέχρι το 1987, είχε κριθεί επανειλημμένα ένοχος για διάφορες κατηγορίες υποκίνησης φυλετικού μίσους, πέρα από την περιβόητη υπεράσπιση του για τη χρήση βασανιστηρίων από τις γαλλικές δυνάμεις στην Αλγερία.
Ήταν μια φήμη τόσο βαθιά ριζωμένη που μεταφέρθηκε εύκολα στην κόρη του, Marine.
Καθιερώθηκε ως η νέα πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου το 2011, η νεότερη Le Pen θεωρήθηκε ευρέως ότι ήταν μια γυναικεία εκδοχή του πατέρα της.
Δεν έβλαψε που, εκείνη την εποχή, πολλοί από τους υπολοχαγούς του πατέρα της ήταν ακόμα μεταξύ των κορυφαίων δυνάμεων του Εθνικού Μετώπου.
Ούτε το γεγονός ότι, όπως και ο πατέρας της, η νεότερη Le Pen φαινόταν επιδέξια στην τέχνη του να προκαλεί οργή, όπως το 2010 όταν συνέκρινε τις προσευχές στο δρόμο από μουσουλμάνους με μια «κατοχή» της Γαλλίας (Κατέληξε να αθωωθεί με την κατηγορία της υποκίνησης φυλετικού μίσους για το σχόλιο).
Το πολιτικό ένστικτο
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, όμως, η Marine έμαθε πώς να αποφεύγει τις πολεμικές συρράξεις -μικρά σκάνδαλα- που διέλυσαν τη σχέση με τον Jean Marie, σύμφωνα με ανάλυση του Politico.
Στόχευσε σε αφηρημένες έννοιες, όπως το φονταμενταλιστικό Ισλάμ, παρά σε ομάδες ανθρώπων.
Κατά τη διάρκεια των τριών υποψηφιοτήτων της για την προεδρία, η στιγμή που προκάλεσε τη μεγαλύτερη πολιτική αμηχανία στη Le Pen ήταν η αδυναμία της να υπερασπιστεί ένα σχέδιο αποχώρησης από την ευρωζώνη κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με τον Emmanuel Macron, όχι τίποτα σχετικά με τα ζητήματα πολιτιστικού πολέμου που σημάδεψαν τον πατέρα της.
Με την πάροδο του χρόνου, η κηλίδα του δεσμού της με τον πρεσβύτερο Le Pen έσβησε καθώς νέοι ψηφοφόροι μπήκαν στο πλαίσιο που δεν είχαν προσωπική εμπειρία από τη στάση του.
Η νεότερη Le Pen έχει γίνει κάτι που ο 95χρονος πατέρας της δεν ήταν ποτέ: Κάπως καθιερωμένη και λίγο βαρετή.
Αυτό δεν είναι λάθος από την πλευρά της Le Pen.
Πάνω από μια δεκαετία, έχει κάνει μια σχολαστική προσπάθεια να ανανεώσει το κόμμα της ως το πρώτο λαϊκιστικό όχημα στη Γαλλία.
Η παλιά φρουρά των ακολούθων του Jean Marie έχει φύγει.
Το 2015, η νεότερη Le Pen έδιωξε τον πατέρα της από το κόμμα μετά από μια δημόσια σύγκρουση για τη δημόσια μετριοπάθειά της.
Το 2018, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα αλλάζοντας το όνομα του κόμματος από το ιστορικό «Εθνικό Μέτωπο» στο ίδιο αλλά διαφορετικό «Εθνικό Ράλι».
Η υποστήριξη του κόμματος είναι ισχυρή μεταξύ των νεότερων ψηφοφόρων και η Le Pen έχει περικυκλωθεί από πιστούς που οφείλουν την καριέρα τους σε αυτήν και όχι στον πατέρα της.
Πράγματι, ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος, στον οποίο η Le Pen παραχώρησε τον έλεγχο το 2022, είναι ο 28χρονος Jordan Bardella.
Μεταμόρφωση
Κατά κάποιο τρόπο, τουλάχιστον με την κατηγορία του αντισημιτισμού, οι προσπάθειες της Le Pen είχαν ένα ορόσημο στα τέλη του περασμένου έτους, όταν συμμετείχε σε μια πορεία κατά του αντισημιτισμού που πραγματοποιήθηκε στον απόηχο της επίθεσης της Hamas στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου.
Ενώ η αριστερή France Unbowed, επικαλέστηκε την παρουσία της Le Pen στη συγκέντρωση ως λόγο για να μην παρευρεθεί και ο πρόεδρος Macron απουσίαζε επίσης, η παρουσία της κόρης του Jean Marie Le Pen δεν προκάλεσε μεγάλη κατακραυγή.
Αντίθετα: ένας πρώην κεντροδεξιός υπουργός Παιδείας, ο Luc Ferry, έφτασε στο σημείο να διακηρύξει ότι το Εθνικό Ράλι ήταν πλέον ένα «ρεπουμπλικανικό» κόμμα —δηλαδή δεν είναι πια πέρα από τη δεξιά.
«Οι περισσότεροι ακτιβιστές [Εθνικής Συσπείρωσης] και μια μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος δεν θυμούνται την εποχή του Jean Marie Le Pen», δήλωσε ο Jean-Yves Camus, ειδικός στα ακροδεξιά κινήματα στην Ευρώπη για το think tank IRIS.
«Τα γεγονότα που τον διαμόρφωσαν ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Πόλεμος της Αλγερίας.
Αλλά αυτές οι παλιές αναφορές της ακροδεξιάς είναι πλέον αρχαία ιστορία.
Απλώς δεν έχει νόημα να την κατηγορούμε ότι διευθύνει το κόμμα του Jean Marie Le Pen».
Meloni 2.0;
Δεκατρία χρόνια αφότου ανέλαβε το παλιό Εθνικό Μέτωπο από τον πατέρα της και 18 μήνες από τότε που παραχώρησε την προεδρία του Εθνικού Ράλι στον Bardella, η Le Pen κατάφερε να διακόψει τους δεσμούς της με τον προκατόχου της.
Ο Benjamin Haddad, βουλευτής στο κόμμα της Αναγέννησης του Macron, συμφωνεί με τον Camus ότι δεν έχει πλέον πολιτικό νόημα να αντιμετωπίζουμε τη νεότερη Le Pen ως πέρα από το κέντρο- ή να ντροπιάζουμε τα εκατομμύρια των οπαδών της με νουθεσίες για την υποτιθέμενη έλλειψη ρεπουμπλικανικών αξιών.
«Είναι ένα κόμμα που πολεμάμε», είπε.
«Πολεμάμε την πλατφόρμα και τις αξίες της.
Πιστεύουμε ότι τα σχέδιά της είναι επικίνδυνα για τη χώρα και την Ευρώπη.
Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να το πολεμήσουμε με μια ηθικολογική προσέγγιση γιατί δεν λειτουργεί.
Το να κάνουν αναφορές στην ιστορία είναι λιγότερο αποτελεσματικό από το να λένε ό,τι υπάρχει στο πρόγραμμά τους και να το διαφωνούν, σημείο προς σημείο».
Αλλά για πολλούς Γάλλους και όχι λίγους ξένους που παρακολουθούν από το εξωτερικό, το ερώτημα παραμένει: Πόσο «φυσιολογικό» είναι πραγματικά η Le Pen και το κόμμα της Εθνικού Ράλι;
Είναι, στον πυρήνα της, μια ακροδεξιά οργάνωση που θα εξαπολύσει την κόλαση στις μειονοτικές ομάδες στη Γαλλία, εκτός από το να ανατινάξει τους δεσμούς της Γαλλίας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, εάν αποκτήσει εξουσία;
Ή μήπως είναι ένα δεξιό λαϊκιστικό κίνημα σύμφωνα με τις γραμμές της κυβέρνησης συνασπισμού της Ιταλίδας πρωθυπουργού Giorgia Meloni.
Η σημασία των ευρωεκλογών
Το ερώτημα είναι πιο επείγον τώρα που το Εθνικό Ράλι, με επικεφαλής τον Bardella, φαίνεται έτοιμο να πετύχει ένα ακόμη ορόσημο στη μακρά πορεία του προς την εξουσία.
Ενόψει των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που πρόκειται να διεξαχθούν τον Ιούνιο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κόμμα κερδίζει έως και 28% των ψήφων, πολύ μπροστά από τον συνασπισμό του κέντρου και της κεντροδεξιάς υπό την ηγεσία της Αναγέννησης του Macron, που αναμένεται να κερδίσει μόλις το 19%, σύμφωνα με το Poll of Polls του POLITICO.
Όχι μόνο η Le Pen και ο Bardella θα μπορούσαν να φέρουν σε δύσκολη θέση το προεδρικό στρατόπεδο.
Μπορεί κάλλιστα να ξεπεράσουν τη δική τους προηγούμενη κορυφαία επίδοση του 23% στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2019.
Η ίδια η Γαλλία είναι διχασμένη στο ζήτημα του σεβασμού της Le Pen.
Ενώ το εθνικό πρακτορείο Τύπου, Agence France-Presse, και η καθημερινή εφημερίδα του συνεχίζουν να περιγράφουν το Εθνικό Ράλι ως «ακροδεξιά», άλλα μέσα ενημέρωσης έχουν αλλάξει το λεξιλόγιό τους σε «δεξιά λαϊκιστική» ή «εθνικιστική δεξιά».
Το 2022, ένας δημοσιογράφος της γαλλικής δημόσιας τηλεόρασης, ο Valery Lerouge, είπε στο RTBF: «Ο όρος που χρησιμοποιούμε πιο συχνά [για να μιλήσουμε για το Εθνικό Ράλι] είναι εθνικιστικό δικαίωμα.
Γιατί αν κοιτάξετε την ιστορία της ακροδεξιάς, μιλάτε για ένα κόμμα που είναι ρατσιστικό, αντισημιτικό και ομοφοβικό.
Η ακροδεξιά επιστρέφει στον φασισμό και δεν είμαστε πια εκεί», είπε.
Ο Camus, ο ειδικός της ακροδεξιάς, βρίσκεται στην ίδια πλευρά.
«Το Εθνική Ράλι δεν προετοιμάζει μια επιστροφή στον φασισμό», είπε.
«Είναι ένα κόμμα που δρα σε ρεπουμπλικανικό πλαίσιο.
Αποδέχεται τη Δημοκρατία. Τηρεί το νόμο. Συμμετέχει ενεργά στη δημοκρατική ζωή.
Υπό αυτή την έννοια, ναι, είναι ένα κόμμα της δημοκρατίας».
Από πολλές απόψεις, προσθέτει, ο Eric Zemmour, επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος «Reconquest», είναι «πολύ πιο ριζοσπαστικός από τη Le Pen».
Τα σημάδια του Jean Marie
Ωστόσο, ο Camus το χαρακτηρίζει αυτό επισημαίνοντας ότι σε ορισμένες πτυχές της πλατφόρμας του, το κόμμα της Le Pen διατηρεί μια ευθεία γραμμή πίσω από την εποχή του Jean Marie.
Κυριότερη μεταξύ αυτών: Η υπόσχεση για εφαρμογή μιας πολιτικής «εθνικής προτεραιότητας» με την οποία οι Γάλλοι υπήκοοι θα έχουν προτιμησιακή πρόσβαση σε θέσεις εργασίας, επιδόματα και κοινωνική στέγαση έναντι των αλλοδαπών, ακόμη και εκείνων που πληρώνουν φόρους στη Γαλλία.
«Αυτό δεν είναι στη δημοκρατική παράδοση της Γαλλίας», είπε.
«Δημιουργεί μια διάκριση μεταξύ Γάλλων υπηκόων και άλλων που αντίκειται στο Σύνταγμα».
Σε αυτό το πεδίο, το επιτελείο του Macron βρίσκεται σε δύσκολο σημείο.
Στα τέλη του περασμένου έτους, το κόμμα του προέδρου εισήγαγε ένα νομοσχέδιο για τη μετανάστευση που είχε μια περίεργη ομοιότητα, σε πολλά σημεία, με το πρόγραμμα του Εθνικού Ράλι.
Το κοινοβούλιο ενέκρινε το νομοσχέδιο με την υποστήριξη του κόμματος της Le Pen - ένα σπάνιο γεγονός δεδομένης της συνήθους στάσης του κόμματος για γενική αντιπολίτευση.
Το στρατόπεδο του Macron έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να ελαχιστοποιήσει τη βοήθεια από τον πρώην προεδρικό αντίπαλό του.
«Φροντίζουμε να μην εξαρτόμαστε ποτέ από την υποστήριξη του Εθνικού Ράλι για την ψήφιση νομοθεσίας», είπε ο Haddad.
Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη Le Pen και τον Bardella να διεκδικήσουν τη νίκη.
«Αυτός είναι ένας ιδεολογικός θρίαμβος για το RN», είπε ο πρώτος στην τηλεόραση λίγο μετά την ψηφοφορία.
Στο επίκεντρο το Ισλάμ
Άλλοι υποστηρίζουν ότι ενώ η Le Pen έσπασε τους δεσμούς της με τον αντισημιτισμό του πατέρα της, τα σχόλιά της για τους μουσουλμάνους και τους μετανάστες αγγίζουν τα όρια της ισλαμοφοβίας.
Επισημαίνουν τα σχόλιά της για τα «αδιάκοπα αιτήματα των μειονοτήτων» (2021), σχετικά με το ότι οι μουσουλμανικές μαντήλες είναι ένας ιδεολογικός δείκτης «τόσο επικίνδυνος όσο ο ναζισμός» (2022), σχετικά με τον τερματισμό της πρόσβασης στην ιθαγένεια με δικαίωμα γέννησης και στον αναγκαστικό επαναπατρισμός εγκληματιών που γεννήθηκαν στο εξωτερικό ως απόδειξη, τουλάχιστον, μιας ριζοσπαστικής αντι-ισλαμικής ατζέντας.
Οι μουσουλμάνοι υπολογίζεται ότι αποτελούν το 10% του γαλλικού πληθυσμού, σύμφωνα με την εθνική στατιστική υπηρεσία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, εάν η Le Pen εκλεγόταν πρόεδρος, αυτός ο πληθυσμός θα ένιωθε την πίεση μέσω των περιορισμών στη δημόσια εκδήλωση θρησκευτικότητας, τουλάχιστον.
«Αν λάβετε υπόψη τα σχόλια της Μαρίν Le Pen… δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για μένα ότι ανήκει στην ακροδεξιά», είπε η Cécile Alduy, γλωσσολόγος και ερευνήτρια που έχει γράψει βιβλία για τη γλώσσα της Le Pen, στην επιχειρηματική εφημερίδα Les Echos.
«Υποστηρίζει ένα οργανιστικό όραμα της κοινωνίας, σύμφωνα με το οποίο το άτομο ορίζεται σε παραδοσιακές κοινωνικές ιεραρχίες που είναι πέρα από τον έλεγχό τους: τον ντετερμινισμό του αίματος, της οικογένειας και του έθνους.
Ακόμα κι αν προσπαθεί να διαγράψει τη στιγματιστική πτυχή του προγράμματός της απέναντι σε ορισμένες ομάδες, έχει μια ακροδεξιά ιδεολογία και οι αιρετοί της είναι ακροδεξιοί.
Θα διαφωνούσε ο πατέρας της με κάποια πτυχή του προγράμματός της; Οχι."
Ακροδεξιοί δεσμοί
Δεν βοηθάει το γεγονός ότι η Le Pen μοιράζεται πολιτικές ιδέες με κόμματα που συνήθως θεωρούνται ακροδεξιά.
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ανήκει στην ίδια ομάδα με την Εναλλακτική για τη Γερμανία, η οποία αντιμετωπίζει επί του παρόντος μαζικές αντι-ακροδεξιές διαδηλώσεις σε όλη τη Γερμανία.
Ενώ η Le Pen έχει αποκηρύξει το αναφερόμενο σχέδιο που συζητήθηκε από ορισμένα στελέχη του AfD για απέλαση Γερμανών που γεννήθηκαν στο εξωτερικό, λέγοντας ότι εγείρει ερωτήματα σχετικά με την κοινή συμμετοχή των δύο κομμάτων στην ομάδα Ταυτότητα και Δημοκρατία, δεν έχει ακόμη διακόψει τους δεσμούς της.
Αντίθετα, η Le Pen εμφανίζεται συχνά με ακροδεξιούς συμμάχους στην Ιταλία, δηλαδή τον Matteo Salvini, επικεφαλής του κινήματος Lega.
Έχει επιτύχει λοιπόν η Le Pen επιτέλους πολιτική κανονικότητα, αποτινάσσοντας την κληρονομιά του πατέρα της;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μακρόχρονη εκστρατεία της με στόχο την εξάλειψη της φήμης του κόμματός της ήταν, σε μεγάλο βαθμό, επιτυχημένη.
Αλλά ποτέ δεν έφτασε στο σημείο να αποκηρύξει εντελώς την κληρονομιά του πατέρα της, για παράδειγμα καταγγέλλοντας δημόσια τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και την ξενοφοβία των προηγούμενων ετών του κόμματός της.
Αντίθετα, προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα της επωνυμίας της χωρίς ποτέ να χάσει βασικά μέρη της πλατφόρμας της, όπως το εθνικό σχέδιο προτεραιότητας, ή να το απομακρύνει από το θεμελιωδώς εθνικιστικό DNA της.
Οι εσωτερικές ισορροπίες
Για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γαλλίας -μουσουλμάνους, αλλά και ξένους και οποιονδήποτε αναζητά γαλλική υπηκοότητα- η προεδρία της Le Pen θα αποτελούσε απειλή.
Και για την ευρύτερη δυτική, φιλοευρωπαϊκή τάξη, υπάρχει προφανής κίνδυνος στη συνεχιζόμενη συμπάθειά της για τον Putin, ο οποίος υποστηρίζει ανοιχτά τη Le Pen και την υποδέχτηκε σε επίσημη επίσκεψη το 2017.
Μια τσεχορωσική τράπεζα έδωσε επίσης στο κόμμα της μια οικονομική γραμμή με τη μορφή δανείου ύψους 9 εκατ. ευρώ.
Στην ευρωπαϊκή σκηνή, η Le Pen μπορεί να έχει εγκαταλείψει τα σχέδια εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά παραμένει μια πιθανότητα βαθιάς αναστάτωσης.
Ορκίστηκε να αμφισβητήσει την εξουσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (την οποία κάποτε δεσμεύτηκε να καταργήσει) και να μετατρέψει την ΕΕ σε ένα είδος διακυβερνητικής διάσκεψης.
Ενώνοντας τις δυνάμεις του με τον Ούγγρο πρωθυπουργό Viktor Orban, τον Σλοβάκο πρωθυπουργό Robert Fico και, ίσως, την Meloni της Ιταλίας, δεν είναι δύσκολο να δούμε πώς η Le Pen θα μπορούσε να εξουδετερώσει αποτελεσματικά την εκτελεστική λειτουργία της ΕΕ, περιορίζοντας την σε μια συγκέντρωση ηγετών που μοιάζει περισσότερο με το G20.
Η Le Pen μπορεί να μην είναι ο πολιτικός δράκος που ήταν ο πατέρας της, αλλά εξακολουθεί να ενσωματώνει μια μορφή πολιτικής που είναι πολύ πιο ριζοσπαστική και παραβατική από ό,τι θα ήθελε να φαίνεται, αναφέρει το Politico.
Καθώς οι ευρωεκλογές πλησιάζουν, το ζήτημα της κανονικότητας της Le Pen δεν είναι πλέον ένα θέμα που θα προκαλέσει πολλά σχόλια στον γαλλικό Τύπο.
Η κόρη του Jean Marie δεν χρειάζεται πλέον να απαντά για τον πατέρα της και έχει αφήσει τις λειτουργίες του κόμματος στον Bardella.
Λέγεται ότι ετοιμάζει μια νέα υποψηφιότητα για την προεδρία το 2027 - την τελευταία της.
Τι θα σκεφτόταν ο πατέρας της; Στα 95 του, ο πρεσβύτερος Le Pen αποχώρησε από τη δημόσια ζωή, εγκαταλείποντας το βιντεομπλογκ του μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο πέρυσι.
Αλλά βρίσκεται ιδεολογικά κοντά στην κόρη του.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου