Η Δύση πληρώνει τώρα το τίμημα των στρατηγικών της λαθών. Η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση,
παρασυρμένες από μια επιφανειακή αντιμετώπιση της ρωσικής απειλής,
υποτίμησαν το βάθος και τη γεωπολιτική πολυπλοκότητα των σχεδιασμών του
Κρεμλίνου.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Λιβύη εξελίσσεται σε βασικό πεδίο αντεπίθεσης της Ρωσίας κατά της Ευρώπης, με τον Khalifa Haftar να παίζει τον ρόλο του τοπικού εντολοδόχου της Ρωσίας απειλώντας με υβριδικό πόλεμο κυρίως την Ελλάδα αλλά και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες, εργαλειοποιώντας τη μετανάστευση, την ενεργειακή εξάρτηση και την πολιτική αστάθεια.
Ως γίνεται αντιληπτό, αν η Ελλάδα δεν δράσει άμεσα, τα επόμενα πλήγματα δεν θα είναι μόνο συμβολικά – θα είναι υπαρξιακά.
«Μέσα στο ευρύτερο κύμα αστάθειας που σαρώνει τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, η Λιβύη έχει αναδειχθεί σε βασικό ζήτημα στην ατζέντα των υψηλόβαθμων ευρωπαϊκών διαβουλεύσεων.
Η προσοχή που δόθηκε στη χώρα κατά τη σύνοδο του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούνιο, καθώς και στη συνάντηση μεταξύ του Γάλλου Προέδρου Emmanuel Macron και της Ιταλίδας Πρωθυπουργού Georgia Meloni, ήταν ενδεικτική.
Άλλωστε, η Λιβύη είχε καταλήξει να θεωρείται μία ακόμη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής της Δύσης, όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν – υποθέσεις που οι δυτικές κυβερνήσεις προτιμούν να ξεχάσουν» σημειώνει με άρθρο του στο Project Syndicate ο Tarek Megerisi, ανώτερος ερευνητής πολιτικής στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων.
Ωστόσο, η εντεινόμενη ρωσική παρουσία στη Λιβύη έχει σημάνει συναγερμό στους ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους.
Η Meloni προειδοποίησε πρόσφατα ότι ρωσικοί πύραυλοι ενδέχεται σύντομα να τοποθετηθούν στη Λιβύη —μόλις λίγες εκατοντάδες μίλια από τις νότιες ακτές της Ελλάδας και της Ιταλίας— μετατρέποντας πιθανώς τη χώρα σε ένα νέο μέτωπο στον πόλεμο του Ρώσου Προέδρου Vladimir Putin κατά της Δύσης.
Παρότι η Meloni ενδεχομένως υπερέβαλε για λόγους εντυπωσιασμού, η ανησυχία της είναι βάσιμη, επισημαίνει ο αναλυτής.
Από το 2020, η Ρωσία έχει συστηματικά οικοδομήσει ένα δίκτυο στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη τη Λιβύη — ίσως την πιο αποτελεσματική επιχείρηση ξένης επιρροής του Putin έως σήμερα.
Με τη μετατροπή της Λιβύης σε προκεχωρημένο φυλάκιο, η Ρωσία έχει αποκτήσει ένα στρατηγικό εφαλτήριο για να επεκτείνει την επιρροή της στην Αφρική, να συνάψει νέες διπλωματικές συμμαχίες και να ελέγχει έναν «υπεραυτοκινητόδρομο» λαθρεμπορίου που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο κατά της Ευρώπης.
Αναλυτές έχουν εντοπίσει το δίκτυο αεροπορικών βάσεων που λειτουργούν υπό ρωσικό έλεγχο στη Λιβύη ως κεντρικό πυλώνα της εκστρατείας του Κρεμλίνου στην Αφρική.
Οι βάσεις αυτές, μεταξύ άλλων, έχουν προσφέρει υποστήριξη στις Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης του Σουδάν στον αιματηρό τους πόλεμο κατά των Ενόπλων Δυνάμεων του Σουδάν και συνέβαλαν στη διατήρηση της μακρόχρονης –αλλά ελάχιστα προβεβλημένης– εκστρατείας τρόμου της Ρωσίας στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Η ρωσική στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη έχει επίσης ενισχύσει την επιρροή της Μόσχας στην αποκαλούμενη «ζώνη πραξικοπημάτων» του Σαχέλ, δηλαδή στον Νίγηρα, το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο, τρεις ασταθείς αυταρχικές χώρες που αποχώρησαν από την Οικονομική Κοινότητα Δυτικοαφρικανικών Κρατών (ECOWAS) και ίδρυσαν τη Συμμαχία Κρατών του Σαχέλ.
Η ρωσική είσοδος στο Σαχέλ έχει οδηγήσει στην εκδίωξη της Ευρώπης από την περιοχή.
Η Ρωσία, με συγκεκριμένες ενέργειες, έχει υποδαυλίσει τα αντιδυτικά αισθήματα, ενισχύοντας τη λαϊκή απαίτηση για απομάκρυνση της Γαλλίας και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, ενώ παράλληλα αυτοπροβάλλεται ως εναλλακτικός εγγυητής ασφάλειας.
Το ίδιο σενάριο φαίνεται να επαναλαμβάνεται και στο Τσαντ, τον τελευταίο στόχο της ρωσικής εκστρατείας επιρροής.
Ρωσική συνδρομή
Από την άλλη, λέει ο αναλυτής, η ρωσική συνδρομή στον τομέα της ασφάλειας είναι αδύναμη και συχνά αντιπαραγωγική, συμβάλλοντας στην αύξηση της τζιχαντιστικής βίας και της τρομοκρατικής δραστηριότητας, που έχουν προκαλέσει βαριές απώλειες.
Πέραν των επίσημων συνεργασιών, η Ρωσία έχει αποκομίσει οικονομικά οφέλη μέσω άτυπων διαύλων.
Η ρωσική υποστήριξη στη λεηλασία κρατικών πόρων και τα κυκλώματα λαθρεμπορίου, που ανθούν υπό ένα επιφανειακό προσωπείο κρατικού ελέγχου, ωφελούν σχεδόν αποκλειστικά τις κυβερνώσες ελίτ.
Η οικογένεια Haftar, που τώρα αντιπαρατίθεται στην Ελλάδα – οι βασικοί εκπρόσωποι της Ρωσίας στη Λιβύη – αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Σε αντίθεση με άλλους Αφρικανούς συμμάχους της Ρωσίας, οι Haftar διοικούν μια de facto φεουδαρχία και όχι ένα αναγνωρισμένο κράτος.
Ο επικεφαλής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού και αυτοανακηρυχθείς «στρατάρχης» Khalifa Haftar είναι πολέμαρχος χωρίς επίσημη ή νομική εξουσία, ωστόσο με τη ρωσική υποστήριξη διατηρεί σκληρό έλεγχο στην ανατολική και νότια Λιβύη.
Τα τελευταία χρόνια, η οικογένεια Haftar έχει διασφαλίσει ότι οι ρωσικές βάσεις είναι εξίσου αποτελεσματικές στην εξόρυξη πλούτου όσο και στην εισαγωγή στρατιωτικού εξοπλισμού.
Η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει τους Haftar για να διασπάσει τη λιβυκή πετρελαϊκή βιομηχανία.
Το 2022, μετά την ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία, το Κρεμλίνο οργάνωσε πετρελαϊκό αποκλεισμό για να ανεβάσει τις τιμές.
Στη συνέχεια, ο πετρελαϊκός τομέας της Λιβύης χρησίμευσε ως αγωγός για τις εξαγωγές ρωσικών καυσίμων, βοηθώντας στο εμπόριο των υπό κυρώσεις ρωσικών πετρελαϊκών προϊόντων προς την Ευρώπη (στερώντας από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τεράστια φορολογικά έσοδα) ή στην ανακατεύθυνσή τους για την υποστήριξη άλλων αφρικανικών συμμάχων της Ρωσίας.
Ωστόσο, η Ρωσία δεν χρησιμοποιεί τη Λιβύη μόνο για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία και να υπονομεύσει την ευρωπαϊκή απάντηση.
Μέσω της συμμαχίας της με την οικογένεια Haftar, η Ρωσία έχει εγκαθιδρύσει μια τεράστια υποδομή που της επιτρέπει να εργαλειοποιήσει τη μετανάστευση κατά της Ευρώπης, ενισχύοντας ταυτόχρονα τη νομιμοποίηση των Haftar και σπέρνοντας πολιτικές διαιρέσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Παράλληλα, οι Haftar –πρόθυμοι να επεκτείνουν την επιχείρηση λαθρεμπορίου σε περιφερειακή κλίμακα– έχουν αρχίσει να προχωρούν σε επίσημες συμφωνίες με γειτονικές χώρες, π.χ. η Ελλάδα.
Σημαντική συμμαχία
Σύμφωνα με τον Megerisi, κατά πολλούς τρόπους, η Λιβύη και η συμμαχία με τους Haftar αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της νέας στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής του Putin.
Γνωστή ως «δόγμα Karaganov», από τον Ρώσο πολιτικό επιστήμονα Sergei Karaganov, η στρατηγική αυτή παρουσιάζει τη Ρωσία ως απελευθερωτή κατά της αποικιοκρατίας, που στοχεύει στην εκδημοκρατικοποίηση της παγκόσμιας τάξης μέσω της συσπείρωσης των μη δυτικών χωρών ενάντια στη Δύση.
Η ειρωνεία, φυσικά, είναι ότι το αντι-αποικιοκρατικό αυτό εγχείρημα της Ρωσίας στηρίζεται σε εγκλήματα πολέμου, πραξικοπήματα και την αφαίμαξη του αφρικανικού πλούτου προς όφελος της ρωσικής ελίτ.
Τον Φεβρουάριο, μέλη της οικογένειας Haftar ταξίδεψαν στο Μινσκ, όπου οριστικοποίησαν συμφωνία για την ανάπτυξη του λιμανιού της Τόμπρουκ.
Η Λευκορωσία, αν και περίκλειστο κράτος, φαίνεται εκ πρώτης όψεως ως απρόσμενος εταίρος για ένα τέτοιο έργο.
Όμως η πραγματική αξία της συμφωνίας έγκειται στο ότι προσφέρει στη Ρωσία ουσιαστικό έλεγχο σε ένα νέο λιμάνι στη Μεσόγειο, ενισχύοντας ταυτόχρονα έναν πιστό σύμμαχο.
«Αν και δεν προκαλεί έκπληξη ότι η Ρωσία εκμεταλλεύεται τη γεωστρατηγική θέση και τον πετρελαϊκό πλούτο της Λιβύης, είναι λιγότερο σαφές γιατί η Ευρώπη έχει επιτρέψει στο Κρεμλίνο να εδραιωθεί στην αυλή της.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις οφείλουν να δράσουν άμεσα, προτού η απειλή καταστεί ακόμη πιο δύσκολο να περιοριστεί» γράφει ο φιλοδυτικός αναλυτής και καταλήγει:
«Ωστόσο, για να προστατεύσει το ευάλωτο νότιο μέτωπό της, η Ευρώπη πρέπει να κάνει περισσότερα από το να περιορίσει απλώς τη ρωσική επιρροή.
Οφείλει να προσφέρει και μια αξιόπιστη εναλλακτική.
Η συμβολή στην προστασία της λιβυκής πετρελαϊκής βιομηχανίας από την εγκληματική εκμετάλλευση θα ήταν ένα καλό πρώτο βήμα.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει επιτέλους να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους για τη διευκόλυνση της δημοκρατικής μετάβασης της Λιβύης – μια δέσμευση που έχει επαναληφθεί αμέτρητες φορές, αλλά ποτέ δεν έχει υλοποιηθεί».
www.bankingnews.gr
Σε αυτό το πλαίσιο, η Λιβύη εξελίσσεται σε βασικό πεδίο αντεπίθεσης της Ρωσίας κατά της Ευρώπης, με τον Khalifa Haftar να παίζει τον ρόλο του τοπικού εντολοδόχου της Ρωσίας απειλώντας με υβριδικό πόλεμο κυρίως την Ελλάδα αλλά και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες, εργαλειοποιώντας τη μετανάστευση, την ενεργειακή εξάρτηση και την πολιτική αστάθεια.
Ως γίνεται αντιληπτό, αν η Ελλάδα δεν δράσει άμεσα, τα επόμενα πλήγματα δεν θα είναι μόνο συμβολικά – θα είναι υπαρξιακά.
«Μέσα στο ευρύτερο κύμα αστάθειας που σαρώνει τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, η Λιβύη έχει αναδειχθεί σε βασικό ζήτημα στην ατζέντα των υψηλόβαθμων ευρωπαϊκών διαβουλεύσεων.
Η προσοχή που δόθηκε στη χώρα κατά τη σύνοδο του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούνιο, καθώς και στη συνάντηση μεταξύ του Γάλλου Προέδρου Emmanuel Macron και της Ιταλίδας Πρωθυπουργού Georgia Meloni, ήταν ενδεικτική.
Άλλωστε, η Λιβύη είχε καταλήξει να θεωρείται μία ακόμη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής της Δύσης, όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν – υποθέσεις που οι δυτικές κυβερνήσεις προτιμούν να ξεχάσουν» σημειώνει με άρθρο του στο Project Syndicate ο Tarek Megerisi, ανώτερος ερευνητής πολιτικής στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων.
Ωστόσο, η εντεινόμενη ρωσική παρουσία στη Λιβύη έχει σημάνει συναγερμό στους ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους.
Η Meloni προειδοποίησε πρόσφατα ότι ρωσικοί πύραυλοι ενδέχεται σύντομα να τοποθετηθούν στη Λιβύη —μόλις λίγες εκατοντάδες μίλια από τις νότιες ακτές της Ελλάδας και της Ιταλίας— μετατρέποντας πιθανώς τη χώρα σε ένα νέο μέτωπο στον πόλεμο του Ρώσου Προέδρου Vladimir Putin κατά της Δύσης.
Παρότι η Meloni ενδεχομένως υπερέβαλε για λόγους εντυπωσιασμού, η ανησυχία της είναι βάσιμη, επισημαίνει ο αναλυτής.
Από το 2020, η Ρωσία έχει συστηματικά οικοδομήσει ένα δίκτυο στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη τη Λιβύη — ίσως την πιο αποτελεσματική επιχείρηση ξένης επιρροής του Putin έως σήμερα.
Με τη μετατροπή της Λιβύης σε προκεχωρημένο φυλάκιο, η Ρωσία έχει αποκτήσει ένα στρατηγικό εφαλτήριο για να επεκτείνει την επιρροή της στην Αφρική, να συνάψει νέες διπλωματικές συμμαχίες και να ελέγχει έναν «υπεραυτοκινητόδρομο» λαθρεμπορίου που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο κατά της Ευρώπης.
Αναλυτές έχουν εντοπίσει το δίκτυο αεροπορικών βάσεων που λειτουργούν υπό ρωσικό έλεγχο στη Λιβύη ως κεντρικό πυλώνα της εκστρατείας του Κρεμλίνου στην Αφρική.
Οι βάσεις αυτές, μεταξύ άλλων, έχουν προσφέρει υποστήριξη στις Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης του Σουδάν στον αιματηρό τους πόλεμο κατά των Ενόπλων Δυνάμεων του Σουδάν και συνέβαλαν στη διατήρηση της μακρόχρονης –αλλά ελάχιστα προβεβλημένης– εκστρατείας τρόμου της Ρωσίας στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Η ρωσική στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη έχει επίσης ενισχύσει την επιρροή της Μόσχας στην αποκαλούμενη «ζώνη πραξικοπημάτων» του Σαχέλ, δηλαδή στον Νίγηρα, το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο, τρεις ασταθείς αυταρχικές χώρες που αποχώρησαν από την Οικονομική Κοινότητα Δυτικοαφρικανικών Κρατών (ECOWAS) και ίδρυσαν τη Συμμαχία Κρατών του Σαχέλ.
Η ρωσική είσοδος στο Σαχέλ έχει οδηγήσει στην εκδίωξη της Ευρώπης από την περιοχή.
Η Ρωσία, με συγκεκριμένες ενέργειες, έχει υποδαυλίσει τα αντιδυτικά αισθήματα, ενισχύοντας τη λαϊκή απαίτηση για απομάκρυνση της Γαλλίας και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, ενώ παράλληλα αυτοπροβάλλεται ως εναλλακτικός εγγυητής ασφάλειας.
Το ίδιο σενάριο φαίνεται να επαναλαμβάνεται και στο Τσαντ, τον τελευταίο στόχο της ρωσικής εκστρατείας επιρροής.
Ρωσική συνδρομή
Από την άλλη, λέει ο αναλυτής, η ρωσική συνδρομή στον τομέα της ασφάλειας είναι αδύναμη και συχνά αντιπαραγωγική, συμβάλλοντας στην αύξηση της τζιχαντιστικής βίας και της τρομοκρατικής δραστηριότητας, που έχουν προκαλέσει βαριές απώλειες.
Πέραν των επίσημων συνεργασιών, η Ρωσία έχει αποκομίσει οικονομικά οφέλη μέσω άτυπων διαύλων.
Η ρωσική υποστήριξη στη λεηλασία κρατικών πόρων και τα κυκλώματα λαθρεμπορίου, που ανθούν υπό ένα επιφανειακό προσωπείο κρατικού ελέγχου, ωφελούν σχεδόν αποκλειστικά τις κυβερνώσες ελίτ.
Η οικογένεια Haftar, που τώρα αντιπαρατίθεται στην Ελλάδα – οι βασικοί εκπρόσωποι της Ρωσίας στη Λιβύη – αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Σε αντίθεση με άλλους Αφρικανούς συμμάχους της Ρωσίας, οι Haftar διοικούν μια de facto φεουδαρχία και όχι ένα αναγνωρισμένο κράτος.
Ο επικεφαλής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού και αυτοανακηρυχθείς «στρατάρχης» Khalifa Haftar είναι πολέμαρχος χωρίς επίσημη ή νομική εξουσία, ωστόσο με τη ρωσική υποστήριξη διατηρεί σκληρό έλεγχο στην ανατολική και νότια Λιβύη.
Τα τελευταία χρόνια, η οικογένεια Haftar έχει διασφαλίσει ότι οι ρωσικές βάσεις είναι εξίσου αποτελεσματικές στην εξόρυξη πλούτου όσο και στην εισαγωγή στρατιωτικού εξοπλισμού.
Η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει τους Haftar για να διασπάσει τη λιβυκή πετρελαϊκή βιομηχανία.
Το 2022, μετά την ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία, το Κρεμλίνο οργάνωσε πετρελαϊκό αποκλεισμό για να ανεβάσει τις τιμές.
Στη συνέχεια, ο πετρελαϊκός τομέας της Λιβύης χρησίμευσε ως αγωγός για τις εξαγωγές ρωσικών καυσίμων, βοηθώντας στο εμπόριο των υπό κυρώσεις ρωσικών πετρελαϊκών προϊόντων προς την Ευρώπη (στερώντας από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τεράστια φορολογικά έσοδα) ή στην ανακατεύθυνσή τους για την υποστήριξη άλλων αφρικανικών συμμάχων της Ρωσίας.
Ωστόσο, η Ρωσία δεν χρησιμοποιεί τη Λιβύη μόνο για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία και να υπονομεύσει την ευρωπαϊκή απάντηση.
Μέσω της συμμαχίας της με την οικογένεια Haftar, η Ρωσία έχει εγκαθιδρύσει μια τεράστια υποδομή που της επιτρέπει να εργαλειοποιήσει τη μετανάστευση κατά της Ευρώπης, ενισχύοντας ταυτόχρονα τη νομιμοποίηση των Haftar και σπέρνοντας πολιτικές διαιρέσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Παράλληλα, οι Haftar –πρόθυμοι να επεκτείνουν την επιχείρηση λαθρεμπορίου σε περιφερειακή κλίμακα– έχουν αρχίσει να προχωρούν σε επίσημες συμφωνίες με γειτονικές χώρες, π.χ. η Ελλάδα.
Σημαντική συμμαχία
Σύμφωνα με τον Megerisi, κατά πολλούς τρόπους, η Λιβύη και η συμμαχία με τους Haftar αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της νέας στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής του Putin.
Γνωστή ως «δόγμα Karaganov», από τον Ρώσο πολιτικό επιστήμονα Sergei Karaganov, η στρατηγική αυτή παρουσιάζει τη Ρωσία ως απελευθερωτή κατά της αποικιοκρατίας, που στοχεύει στην εκδημοκρατικοποίηση της παγκόσμιας τάξης μέσω της συσπείρωσης των μη δυτικών χωρών ενάντια στη Δύση.
Η ειρωνεία, φυσικά, είναι ότι το αντι-αποικιοκρατικό αυτό εγχείρημα της Ρωσίας στηρίζεται σε εγκλήματα πολέμου, πραξικοπήματα και την αφαίμαξη του αφρικανικού πλούτου προς όφελος της ρωσικής ελίτ.
Τον Φεβρουάριο, μέλη της οικογένειας Haftar ταξίδεψαν στο Μινσκ, όπου οριστικοποίησαν συμφωνία για την ανάπτυξη του λιμανιού της Τόμπρουκ.
Η Λευκορωσία, αν και περίκλειστο κράτος, φαίνεται εκ πρώτης όψεως ως απρόσμενος εταίρος για ένα τέτοιο έργο.
Όμως η πραγματική αξία της συμφωνίας έγκειται στο ότι προσφέρει στη Ρωσία ουσιαστικό έλεγχο σε ένα νέο λιμάνι στη Μεσόγειο, ενισχύοντας ταυτόχρονα έναν πιστό σύμμαχο.
«Αν και δεν προκαλεί έκπληξη ότι η Ρωσία εκμεταλλεύεται τη γεωστρατηγική θέση και τον πετρελαϊκό πλούτο της Λιβύης, είναι λιγότερο σαφές γιατί η Ευρώπη έχει επιτρέψει στο Κρεμλίνο να εδραιωθεί στην αυλή της.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις οφείλουν να δράσουν άμεσα, προτού η απειλή καταστεί ακόμη πιο δύσκολο να περιοριστεί» γράφει ο φιλοδυτικός αναλυτής και καταλήγει:
«Ωστόσο, για να προστατεύσει το ευάλωτο νότιο μέτωπό της, η Ευρώπη πρέπει να κάνει περισσότερα από το να περιορίσει απλώς τη ρωσική επιρροή.
Οφείλει να προσφέρει και μια αξιόπιστη εναλλακτική.
Η συμβολή στην προστασία της λιβυκής πετρελαϊκής βιομηχανίας από την εγκληματική εκμετάλλευση θα ήταν ένα καλό πρώτο βήμα.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει επιτέλους να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους για τη διευκόλυνση της δημοκρατικής μετάβασης της Λιβύης – μια δέσμευση που έχει επαναληφθεί αμέτρητες φορές, αλλά ποτέ δεν έχει υλοποιηθεί».
www.bankingnews.gr
55
Shares
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου