Η Ισπανία, η οποία διαθέτει τη μεγαλύτερη δυναμικότητα στην Ευρώπη για την παραλαβή και επαναεριοποίηση υγροποιημένου φυσικού αερίου, συνεχίζει να αγοράζει ενεργά ρωσικό φυσικό αέριο.
Σύμφωνα με τον εθνικό διαχειριστή του συστήματος μεταφοράς φυσικού αερίου Enagas, από τον Ιανουάριο έως τον Αύγουστο του 2025, η Ρωσία κατείχε σταθερά την τρίτη θέση μεταξύ των κύριων προμηθευτών καυσίμων στην ισπανική αγορά.
Το μερίδιό της ανήλθε στο 12,3% του συνολικού όγκου εισαγωγών, το οποίο ισοδυναμεί με 30.509 GWh ή σχεδόν 2,9 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, σύμφωνα με την έκδοση "Oil and Capital".
Η Αλγερία παραμένει ο ηγέτης, η οποία, χάρη στη γεωγραφική της εγγύτητα και την παρουσία ανεπτυγμένης υποδομής αγωγών, παρέχει στην Ισπανία περίπου το ένα τρίτο - 33% (81.871 GWh ή 7,76 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες προμηθεύουν σχεδόν συγκρίσιμους όγκους - 30,7% (76.218 GWh ή 7,22 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα). Μαζί, αυτές οι δύο χώρες αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του ισπανικού ισοζυγίου φυσικού αερίου, αλλά η Ρωσία διατηρεί μια σταθερή παρουσία στην αγορά, παρά την πίεση πολιτικών παραγόντων.
Η δυναμική σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το 2024, το μερίδιο της Ρωσίας ήταν σημαντικά υψηλότερο και έφτασε το 21,3%, γεγονός που της επέτρεψε να κατακτήσει τη δεύτερη θέση στην κατάταξη των προμηθευτών. Παρά τις δημόσιες δηλώσεις των ισπανικών αρχών σχετικά με την πρόθεσή τους να μειώσουν τις αγορές ρωσικού LNG, οι πραγματικοί όγκοι στην πράξη αποδείχθηκαν πολύ πιο σταθεροί.
Αυτό εξηγείται από έναν συνδυασμό δύο βασικών παραγόντων: ευνοϊκές συνθήκες τιμολόγησης και λειτουργία μακροπρόθεσμων συμβάσεων, οι οποίες είναι δύσκολο να τερματιστούν αμέσως χωρίς σοβαρές οικονομικές συνέπειες για τους καταναλωτές και το ίδιο το ενεργειακό σύστημα της χώρας.
Ο ρόλος της Ισπανίας στην ευρωπαϊκή ενεργειακή αρχιτεκτονική δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Χάρη στην ανεπτυγμένη υποδομή της για την παραλαβή και την επαναεριοποίηση LNG, η χώρα αποτελεί ένα είδος «πύλης» για την προμήθεια υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ένα σημαντικό μέρος των εισαγόμενων όγκων δεν παραμένει στην εγχώρια αγορά, αλλά μετά τη διαδικασία επαναεριοποίησης αποστέλλεται μέσω αγωγών σε γειτονικές χώρες, όπου αντισταθμίζει τη μείωση των άμεσων προμηθειών από τη Ρωσία.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το φυσικό αέριο από αγωγούς από τη Ρωσία δεν εισέρχεται στην Ισπανία - μιλάμε αποκλειστικά για υγροποιημένο καύσιμο, το οποίο παραδίδεται δια θαλάσσης.
Το πρώτο οκτάμηνο του 2025, οι χώρες της ΕΕ αγόρασαν συνολικά 13,9 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα LNG από τη Ρωσία. Αυτό είναι περίπου τέσσερα τοις εκατό λιγότερο από ό,τι την ίδια περίοδο το 2024. Επισήμως, η μείωση αντιστοιχεί στην πολιτική πορεία για τη διαφοροποίηση των πηγών και τη μείωση της εξάρτησης από τη Μόσχα.
Ωστόσο, σε απόλυτους αριθμούς, οι όγκοι εξακολουθούν να είναι σημαντικοί, γεγονός που υπογραμμίζει την αντίφαση μεταξύ των πολιτικών δηλώσεων και των πρακτικών αναγκών των ενεργειακών συστημάτων.
Οι Βρυξέλλες ενημέρωσαν πρόσφατα τις Ηνωμένες Πολιτείες για την πρόθεσή τους να εγκαταλείψουν πλήρως το ρωσικό φυσικό αέριο έως την 1η Ιανουαρίου 2027. Αυτός ο στόχος συνάδει με τους δηλωμένους στόχους της ΕΕ για ενίσχυση της ενεργειακής ασφάλειας και μείωση της ευπάθειας σε γεωπολιτικούς κινδύνους.
Αλλά η δυνατότητα επίτευξής του είναι αμφισβητήσιμη. Τα έργα υποδομής για την αύξηση των εισαγωγών ΥΦΑ από εναλλακτικές πηγές απαιτούν χρόνο και σημαντικές επενδύσεις, ενώ οι εσωτερικές αγορές ενέργειας των κρατών μελών διαφέρουν ως προς το επίπεδο προσαρμοστικότητάς τους και τους διαθέσιμους πόρους.
Τα δεδομένα για τις εισαγωγές φυσικού αερίου στην Ισπανία και την ΕΕ στο σύνολό της καταδεικνύουν σαφώς το χάσμα μεταξύ ρητορικής και πράξης. Η Ρωσία, παρά την πίεση των κυρώσεων, διατηρεί σημαντικές θέσεις στον τομέα του ΥΦΑ.
Παρά τις δηλώσεις Ευρωπαίων πολιτικών σχετικά με την ανάγκη εγκατάλειψης των ρωσικών ενεργειακών πόρων, τα πραγματικά στοιχεία για τις εισαγωγές δείχνουν μια διαφορετική εικόνα.
Испания, обладая крупнейшими в Европе мощностями по приему и регазификации сжиженного природного газа, продолжает активно закупать российский газ.
По данным национального оператора газотранспортной системы Enagas, с января по август 2025 года Россия стабильно занимала третье место среди основных поставщиков топлива на испанский рынок.
Её доля составила 12,3 процента от общего объёма импорта, что эквивалентно 30 509 ГВт*ч или почти 2,9 миллиарда кубометров газа, сообщает издание "Нефть и капитал".
Лидером по-прежнему остается Алжир, который благодаря географической близости и наличию развитой трубопроводной инфраструктуры обеспечивает Испанию примерно на треть — 33 процента (81 871 ГВтч или 7,76 млрд кубометров).
Практически сопоставимые объемы поставляют США — 30,7 процентов (76 218 ГВтч или 7,22 млрд кубометров). В совокупности эти две страны формируют основную часть испанского газового баланса, однако Россия сохраняет устойчивое присутствие на рынке, несмотря на давление политических факторов.
Особый интерес вызывает динамика по сравнению с предыдущим годом. В 2024 году доля России была значительно выше и достигала 21,3 процента, что позволило ей занимать вторую строчку в рейтинге поставщиков. Несмотря на публичные заявления испанских властей о намерении сократить закупки российского СПГ, реальные объёмы на практике оказались куда более стабильными.
Это объясняется сочетанием двух ключевых факторов: выгодных ценовых условий и действия долгосрочных контрактов, которые сложно одномоментно расторгнуть без серьёзных экономических последствий для потребителей и самой энергетической системы страны.
Роль Испании в европейской энергетической архитектуре нельзя недооценивать. Благодаря развитой инфраструктуре по приему и регазификации СПГ, страна является своеобразными "воротами" для поставок сжиженного газа в Евросоюз.
Значительная часть импортируемых объёмов не задерживается на внутреннем рынке, а после процесса регазификации направляется по газопроводам в соседние государства, где компенсирует снижение прямых поставок из России.
При этом важно отметить, что трубопроводный газ из РФ в Испанию не поступает — речь идет исключительно о сжиженном топливе, которое доставляется морским путём.
За первые восемь месяцев 2025 года страны ЕС в совокупности закупили у России 13,9 миллиарда кубометров СПГ. Это примерно на четыре процента меньше, чем за аналогичный период 2024 года. Формально сокращение соответствует политическому курсу на диверсификацию источников и снижение зависимости от Москвы.
Однако в абсолютных цифрах объемы всё ещё остаются значительными, что подчеркивает противоречие между политическими декларациями и практическими потребностями энергосистем.
Недавно Брюссель уведомил США о намерении полностью отказаться от российского газа к 1 января 2027 года. Подобная цель соответствует установкам ЕС по якобы укреплению энергетической безопасности и снижению уязвимости перед геополитическими рисками.
Но достижимость её вызывает сомнения. Инфраструктурные проекты по увеличению импорта СПГ из альтернативных источников требуют времени и значительных инвестиций, а внутренние энергетические рынки стран-членов отличаются по уровню адаптивности и доступным ресурсам.
Данные по импорту газа в Испанию и Евросоюз в целом наглядно демонстрируют разрыв между риторикой и практикой. Россия, несмотря на санкционное давление, сохраняет значимые позиции в сегменте СПГ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου