Άλλο Ελληνάρας, άλλο διανοητικά ανάπηρος...

Μας έχουν φέρει στο «αμήν». Οι απαιτήσεις τους μοιάζουν παράλογες και προκαλούν αντιδράσεις, ενώ η άρνησή τους να επισφραγίσουν το κλείσιμο της συμφωνίας για το δεύτερο πακέτο διάσωσης, παρατείνει την αγωνία για την τύχη της ελληνικής οικονομίας..

Είμαστε όμως κι εμείς πολύ παράξενος λαός, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι, ουσιαστικά, δεν ξέρουμε τι θέλουμε από τους Ευρωπαίους ταγούς. Να μας δανείσουν ή να μας αφήσουν στην ησυχία μας; Να μας οδηγήσουν στην πτώχευση ή να μας επιτρέψουν να χρεοκοπήσουμε μόνοι μας; Να μας κρατήσουν «με νύχια και με δόντια» στο ευρώ ή να μας «σπρώξουν» πίσω στη... θαλπωρή της δραχμής; Να στείλουν τις «Task Force» τους στην Ελλάδα, μπας και βάλουν τάξη στα πράγματα ή να ξεχάσουν τα περί επιτροπείας, γιατί είμαστε πολύ υπερήφανοι, για να δεχτούμε «νταβατζήδες» πάνω από το κεφάλι μας; Μάλλον δεν έχουμε ακόμα καταλήξει... Μία έτσι και μία... γιουβέτσι, δηλαδή.

Από αυτό το σημείο, ωστόσο, μέχρι να φτάσουμε να ειρωνευόμαστε, επωνύμως ή ανωνύμως, την αναπηρία του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Γκουίντο Βεστερβέλε, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και, όποιο δίκιο κι αν έχουμε, είναι βέβαιο ότι με τον τρόπο αυτό θα χαθεί. Ας μην υπονομεύουμε λοιπόν τον ίδιο μας τον αγώνα. Θέλουμε να τα βάλουμε με τους... βαρβάρους; Να λοιδορήσουμε τους... Γερμαναράδες; Να το ρίξουμε στην ειρωνεία και στην πλάκα, που αποτελούν παραδοσιακά «καταφύγια» του Έλληνα ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες; Θεμιτό. Αλλά υπάρχουν και όρια.

Γιατί, όταν βάφαμε τα αβγά με πορδές και ζούσαμε την εθνική ονείρωξη της μπουρζουαζίας, το κάναμε με δανεικά, που νομίζαμε ότι θα είναι και αγύριστα. Να που γύρισαν όμως και μας κυνηγάνε... Μπορούμε να τα δώσουμε πίσω; Με τίποτα! Αλλά είναι πιο τίμιο να πούμε στους δανειστές μας «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», παρά «έλα μωρέ με το γερο-σακάτη τον Σόιμπλε, που μας κάνει και το μάγκα»... Γιατί τότε, οι «σακάτηδες» γινόμαστε εμείς. Πνευματικά και ψυχικά. Και η ψυχή και το φρόνημά μας είναι τα μόνα που δεν μπορούν -και δεν πρέπει- να μας πάρουν...

phgh