Θέμα στους New York Times ο θρυλικός ζωγράφος του «Αθήναιον»

Αφιέρωμα στον Βασίλη Δημητρίου, τον 78χρονο ζωγράφο πίσω από τις ιδιαίτερες ταμπέλες των ταινιών του κινηματογράφου «Αθήναιον» φιλοξενεί σε κεντρικό της άρθρο η εφημερίδα «New York Times» προβάλλοντας μια άλλη διάσταση της Αθήνας από εκείνη που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στον διεθνή τύπο.


Ο Βασίλης Δημητρίου τα τελευταία 63 χρόνια της ζωής του ζωγραφίζει επάνω στη σκαλωσιά τις ταμπέλες των ταινιώνπου προβάλονται στους κινηματογράφους της πρωτεύουσας. Αυτή του η ενασχόληση δεν πέρασε απαρατήρητη από την δημοσιογράφο της αμερικανικής εφημερίδαςμ, Λιζ Αλντερμάν η οποία έγραψε ένα ρεπορτάζ - αφιέρωμα στον «τελευταίο άνθρωπο που ζωγραφίζει» ταμπέλες ταινιών στην Αθήνα σήμερα.
«Το πρόσωπο του Λεονάρντο Ντι Κάπριο λάμπει σε μια μεγάλη ταμπέλα στον κινηματογράφο Αθήναιον όπου παίζεται η νέα ταινία "Ο Λύκος της Wall Street". Ο Ντι Κάπριο είναι υποψήφιος για Όσκαρ και ο κ. Βασίλης Δημητρίου τον έχει ζωγραφίσει σε γιγαντιαίες διαστάσεις, μαζί με ένα χρυσό αγαλματίδιο δίπλα του, δίνοντας του ένα μυστηριώδες στυλ που θυμίζει τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ», ξεκινά το αφιέρωμα.
Το άρθρο, διατρέχοντας τη ζωή του ζωγράφου, παρουσιάζει πτυχές μιας παλιάς και περισσότερο ρομαντικής Αθήνας, αλλά και τη σύγχρονη πραγματικότητα.

«Σαν πολλά παιδιά της εποχής που δεν μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο του κινηματογράφου, σκαρφάλωνε δέντρα για να δει ταινίες δωρεάν. Ώσπου μια μέρα τον έπιασαν και τους πρότεινε να βοηθάει στην προβολή, αρκεί να του επιτρέπουν να βλέπει ταινίες χωρίς να πληρώνει. Το ζωγραφικό του ταλέντο δεν έμεινε απαρατήρητο, οπότε στα 15 του ξεκίνησε να ζωγραφίζει».

Το ρεπορτάζ αναφέρει πως ο κ. Δημητρίου, έχει ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα. «Κάθε ταμπέλα του παίρνει περίπου τέσσερις μέρες για να ολοκληρωθεί και φτιάχνει δύο την εβδομάδα για τον εργοδότη του, τον κινηματογράφο Αθήναιον για τον οποίο δουλεύει τα τελευταία σαράντα χρόνια».

Ο Δημητρίου μεγάλωσε στην φτωχή γειτονιά της Κυψέλης. Ο πατέρας του ήταν αντάρτης και, όταν οι Ναζί τον πήραν, η ζωγραφική έγινε το καταφύγιο του. «Μετέφερα τις σκηνές με τον δικό μου τρόπο. Και οι ηθοποιοί που μου άρεσαν ήταν και αυτοί που έβγαιναν καλύτεροι».

Στη συνέντευξή του, ο κ. Δημητρίου αναπολεί τις χρυσές εποχές του κινηματογράφου. «Τότε πήγαινες με κοστούμι στο σινεμά. Οι γυναίκες φορούσαν καταπληκτικά φορέματα. Υπήρχε διάλειμμα, έπινες ένα ποτάκι και συζητούσες την ταινία. Αυτά τώρα χάθηκαν».
Η φήμη του κ. Δημητρίου στην Αθήνα όμως παραμένει, τονίζει το ρεπορτάζ των New York Times. Και όχι άδικα λέει η δημοσιογράφος, παρατηρώντας πως ο 78χρονος δουλεύει αθόρυβα και μεθοδικά σκαρφαλώνοντας σε μια σκάλα και σκύβοντας προς το πάτωμα. Όταν το έργο είναι έτοιμο το πηγαίνει με το αμάξι στο "Αθήναιον" μαζί με τον γαμπρό του. Ένας άνδρας έρχεται την ώρα που το κρεμάει και του λέει ότι θαυμάζει τη δουλειά του.
«Μ' αρέσει που παίρνω κοπλιμέντα. Αλλά δεν μου αρέσει που η τέχνη μου χάνεται. Όσο μπορώ να ζωγραφίζω θα συνεχίσω. Όταν σταματήσω να αναπνέω, τότε θα σταματήσω και να ζωγραφίζω», λέει ο κ. Δημητρίου στο τέλος του δημοσιεύματος.
πηγη