Στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Αϊρες -Από την Αργεντινή μάς έρχεται η ταινία «Λευκός ελέφαντας» του Πάμπλο Τραπέρο

Από την Αργεντινή μάς έρχεται η ταινία «Λευκός ελέφαντας» του Πάμπλο Τραπέρο, γύρω από τη σύγκρουση δύο απλών παπάδων με το κατεστημένο αλλά και τα καρτέλ, στην προσπάθειά τους να κτίσουν ένα νοσοκομείο.

Ενώ, στην άλλη πιο ενδιαφέρουσα ταινία της βδομάδας, «Δυο μέρες στη Νέα Υόρκη», η ηθοποιός/σκηνοθέτρια Ζουλί Ντελπί προσφέρει μιαν απολαυστική κωμωδία.
Στο πρόγραμμα ακόμη τέσσερις ταινίες: «Απρόσμενος έρωτας», πικρόγλυκο δράμα της Σάντρα Νέτελμπεκ, «Brick Mansions», περιπέτεια φαντασίας της Καμίλ Ντελαμάρ, «Maleficent», παραμύθι εμπνευσμένο από τον Περό, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στρόμπεργκ και «Μαύρο ψωμί», ισπανική περιπέτεια με φόντο τη φασιστική Ισπανία του Φράνκο, σκηνοθετημένη από τον Αγούστι Βιγιαρόνγκα.
Λευκός ελέφαντας ***
Elefante blanco. Αργεντινή, 2012. Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο. Σενάριο: Αλεχάντρο Φαντέλ, Μάρτιν Μαουρέγκι. Ηθοποιοί: Ρικάρντο Ντάριν, Ζερεμί Ρενιέ, Μαρτίνα Γκούσμαν. 105'
Δύο απλοί παπάδες, ο Ζουλιέν (Ρικάρντο Ντάριν) και ο Νικόλα (Ζερεμί Ρενιέ), που αναλαμβάνουν να κτίσουν ένα νοσοκομείο για τους φτωχούς κατοίκους μιας φτωχογειτονιάς (της «Παραγκούπολης της Παρθένας»), στα περίχωρα του Μπουένος Αϊρες, έρχονται αντιμέτωποι με το κράτος αλλά και το οργανωμένο έγκλημα, στη νέα αυτή κοινωνική ταινία του Αργεντινού σκηνοθέτη Πάμπλο Τραπέρο («Το αρπακτικό», «Λεονέρα»), που χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δύο χρόνια για να βρει διανομέα. Οι ιερείς που μας παρουσιάζει ο Τραπέρο, σκηνοθέτης από τους ανανεωτές του κινηματογράφου της Αργεντινής την τελευταία δεκαετία, ανήκουν περισσότερο στους παπάδες της εργατικής τάξης, που συναντά κανείς στη Λατινική Αμερική, και εκείνο που τον ενδιαφέρει, πάνω απ' όλα, είναι να τους φέρει αντιμέτωπους με τα κοινωνικά και άλλα προβλήματα των απλών ανθρώπων που η Εκκλησία συχνά αγνοεί: αβοήθητους ναρκομανείς, ανέργους νέους, διαλυμένες οικογένειες, συμμορίες ανηλίκων, αλλά και οργανωμένες συμμορίες εγκληματιών.
Στην προσπάθειά τους να ανοικοδομήσουν τον «Λευκό ελέφαντα», όπως έγινε γνωστό το νοσοκομείο -το κτίσιμό του είχε ξεκινήσει πριν από χρόνια αλλά διακόπηκε στη διάρκεια του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1955 που ανέτρεψε τον Περόν- οι δύο παπάδες και μια νεαρή, άθεη κοινωνική λειτουργός (Μαρτίνα Γκούσμαν) που τους βοηθά, θα έρθουν αντιμέτωποι με τη μιζέρια και τη βία που κυριαρχεί στο χώρο, με την ίδια την Εκκλησία, με ένα κράτος ανίκανο να αντιμετωπίσει τα διάφορα προβλήματα ή για τα οποία δείχνει να αδιαφορεί, με διεφθαρμένους αστυνομικούς, με μια ανίκανη να επιβάλει τους νόμους Δικαιοσύνη, καθώς και με τα μεγάλα συμφέροντα που σχεδιάζουν να εκμεταλλευτούν το χώρο του νοσοκομείου για διάφορες επικερδείς οικοδομές. Μια σειρά από προβλήματα που βάζουν σε αμφισβήτηση την πίστη των δύο ιερέων στον άνθρωπο -χαρακτηριστική είναι η σκηνή στην αρχή, όταν στη ζούγκλα, ο πατήρ Νικόλας παρακολουθεί, χωρίς να μπορεί να επέμβει, τους επαναστάτες να δολοφονούν αδιάκριτα όσους βρίσκονται μπροστά τους. Αξίζει να αναφέρω πως η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Κάρλος Μουτζίκα, τον ακτιβιστή ιερέα που το 1974 δολοφονήθηκε από ακροδεξιά κακοποιά στοιχεία.
Κάποιες μελοδραματικές σκηνές, και μερικές δευτερεύουσες ιστορίες (το φλερτ του π. Νικόλα με τη λειτουργό), μαζί με το εικαστικά φροντισμένο στην παραμικρή του λεπτομέρεια στιλ -εκεί που μια πιο ντοκιμαντεριστική προσέγγιση θα έδινε μεγαλύτερη αυθεντικότητα στην ιστορία του- αδυνατούν κάπως την ταινία, αν και ο ρυθμός και η εντυπωσιακή γενικά σκηνοθετική ματιά του Τραπέρο (μαζί και η εκπληκτική φωτογραφία του Γκιγιέρμο Νιέτο) καταφέρνουν τελικά να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο ώς το τελευταίο λεπτό. Στις αρετές της ταινίας, οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της.
2 μέρες στη Νέα Υόρκη ***
ΗΠΑ, 2012. Σκηνοθεσία: Ζουλί Ντελπί. Σενάριο: Ζουλί Ντελπί, Αλεξία Λαντό. Ηθοποιοί: Ζουλί Ντελπί, Κρις Ροκ, Αλμπέρ Ντελπί, Αλεξία Λαντό, Αλέξ Ναόν, Ντάνιελ Μπρουλ, Βίνσεντ Γκάλο. 96'
Μετά την κωμωδία της «2 μέρες στο Παρίσι», η Ζουλί Ντελπί (θα τη θυμάστε στην τριλογία του Λίνκλεϊτερ, «Πριν από το ξημέρωμα», «Πριν τα μεσάνυχτα» και «Πριν το ηλιοβασίλεμα», όπου εκτός από πρωταγωνίστρια ήταν και συν-σεναριογράφος) επιστρέφει ως ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτρια της νέας αυτής ταινίας, γυρισμένης το 2012, για να μας προσφέρει μια τρελή, με φαρσικά στοιχεία, κωμωδία με την Ντελπί στο ρόλο της φωτογράφου Μάριον, που η ζωή της με τον DJ και δημοσιογράφο μαύρο σύντροφό της (Κρις Ροκ) και το γιο από προηγούμενη σχέση, ανατρέπεται όταν καταφτάνει από το Παρίσι, για να παραστεί στα εγκαίνια της έκθεσής της, η τρελή της οικογένεια: ο πατέρας (ο πραγματικός πατέρας της Ντελπί, Αλμπέρ), η αδερφή της Ρόουζ (Αλεξία Λαντό, και συν-σεναριογράφος) και ο φίλος της Μανού (Αλέξ Ναόν). Η Ντελπί ξέρει να μετατρέπει με ευρηματικότητα και έξυπνα γκαγκ την οικογενειακή γαλήνη σε ατέλειωτους, τρελούς καβγάδες και να αποσπά πολύ καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς της (μαζί και την ίδια). Από τις καλύτερες αναφέρω αυτήν με τον Κρις Ροκ να προσφέρει το καλύτερο χιούμορ (οι σκηνές των συζητήσεών του με ένα φανταστικό Μπαράκ Ομπάμα είναι από τις πιο απολαυστικές!) και τον Βίνσεντ Γκάλο, σε μια σύντομη εμφάνιση, στο ρόλο ενός σύγχρονου Μεφιστοφελή που αγοράζει την ψυχή της στην γκαλερί, στη διάρκεια της έκθεσης.
Απρόσμενος έρωτας **
Mr. Morgan's Last Love. ΗΠΑ, 2013. Σκηνοθεσία-σενάριο: Σάντρα Νέτελμπεκ. Ηθοποιοί: Μάικλ Κέιν, Μισέλ Γκόντετ, Κλεμάνς Ποεζί, Τζέιν Αλεξάντερ. 116'
Την ιστορία του Μάθιου Μόργκαν, ενός ηλικιωμένου Αμερικανού καθηγητή της Φιλοσοφίας στο Παρίσι, ο οποίος, παρ' όλο που έχει χηρέψει πρόσφατα, ξαναβρίσκει καινούργιο στόχο στη ζωή του, όταν γνωρίζεται με την Πολίν, μια νεαρή δασκάλα του χορού, αφηγείται στην ταινία της αυτή η Σάντρα Νέτελμπεκ.
Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για κάποια ερωτική ιστορία αλλά για ένα πικρόγλυκο δράμα με επίκεντρο το δυνατό δεσμό φιλίας που αναπτύσσεται ανάμεσα στο μοναχικό Μάθιου (ένας πολύ καλός Μάικλ Κέιν) και την Πολίν, φιλία που ξεκινά απρόσμενα σ' ένα λεωφορείο, με την Πολίν να συνδέεται με τον Μάθιου επειδή της θυμίζει τον πατέρα της. Τα πράγματα μπλέκονται όταν η οικογένεια του Μάθιου (ο γιος και η κόρη του) καταφθάνει από την Αμερική όταν ο Μάθιου αποπειράται να αυτοκτονήσει, αφορμή να βγουν στην επιφάνεια διάφορες παρεξηγήσεις και οι περίπλοκες οικογενειακές σχέσεις. Η ταινία δεν έχει πάντα τον ίδιο καλό ρυθμό (ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος), αν και στη συνέχεια η Νέτελμπεκ καταφέρνει να δημιουργήσει την αίσθηση της μοναξιάς και του άγχους που αισθάνονται τα διάφορα πρόσωπα - μαζί κι εκείνο της δασκάλας, που η Κλεμάνς Ποεζί τονίζει ιδιαίτερα με την όλο ευαισθησία ερμηνεία της.
ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
* BRICK MANSIONS. Γαλλία/Καναδάς, 2014. Σκηνοθεσία: Καμίλ Ντελαμάρ. Σενάριο: Λικ Μπεσόν. Ηθοποιοί: Πολ Γουόκερ, Ντέιβιντ Μπελ, RZA, Καταλίνα Ντενίς. 90'
Στο Ντιτρόιτ του 2018, ο Λάινο, ένας εκπατρισμένος Ευρωπαίος (Ντέιβιντ Μπελ), που ζει στην επικίνδυνη περιοχή γνωστή ως Brick Mansions, και ο Ντάμιεν, ένας μυστικός αστυνομικός, αναλαμβάνουν να εξοντώσουν τον «βασιλιά των ναρκωτικών», που έχει σκοτώσει τον πατέρα του Ντάμιεν και έχει απαγάγει τη φιλενάδα του Λάινο. Μέτριο ριμέικ (επηρεασμένο από τα Β movies) της γαλλικής περιπέτειας «District Β13».
MALEFICENT. ΗΠΑ, 2014. Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Στρόμπεργκ. Σενάριο: Λίντα Γούλβερτον, από παραμύθι του Περό. Ηθοποιοί: Αντζελίνα Ζολί, Ελ Φάνινγκ, Σάρλτο Κόπλι, Σαμ Ράιλι. 97'
Διασκευή του γνωστού παραμυθιού «Η ωραία κοιμωμένη», με την Αντζελίνα Ζολί στο ρόλο της νεράιδας που γίνεται κακή όταν την προδίδει ο μελλοντικός βασιλιάς, με αποτέλεσμα να καταραστεί την κόρη του να πέσει σε διαρκή ύπνο όταν κλείσει τα 16 χρόνια. Στην πρώτη του αυτή σκηνοθεσία, ο Ρόμπερτ Στρόμπεργκ, γνωστός για τα θαυμάσια ειδικά εφέ σε ταινίες όπως «Οι πειρατές της Καραϊβικής: Στο τέλος του κόσμου» και «Αγώνες πείνας», έριξε το βάρος του στα CG εφέ για να φτιάξει το εντυπωσιακό παραμύθι του.
ΜΑΥΡΟ ΨΩΜΙ (Pa negre). Ισπανία, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αγούστι Βιγιαρόνγκα. Ηθοποιοί: Φρανσέσκο Κολομέρ, Μαρίνα Κόμας, Νόρα Νάβας. 108'
Είδος παραμυθιού αλλά και ταινία ενηλικίωσης είναι αυτό το «Μαύρο ψωμί» που το 2011 κέρδισε 10 ισπανικά βραβεία Γκόγια -αντίστοιχα των Οσκαρ. Πρωταγωνιστής είναι ένα 11χρονο αγόρι, στην Καταλονία της δεκαετίας του '40, στη διάρκεια του φρανκικού καθεστώτος, που προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα του αριστερών αρχών πατέρα του που κατηγορείται άδικα για τον άγριο φόνο ενός πατέρα και του παιδιού του. Ταινία που συνδυάζει το ρεαλισμό με τη φαντασία, στο πνεύμα των κλασικών ταινιών «Ο λαβύρινθος του Πάνα» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο και «Το πνεύμα του μελισσιού» του Βίκτορ Εριθε.
πηγη