Σταύρος Ατίκ: Από τις φυλακές του Παναμά στην Ελβετία -Από το «βασίλειο» των νυχτερινών μαγαζιών… στις φυλακές του Παναμά

Η ιστορία του Έλληνα που έζησε τον εφιάλτη του «εξπρές του μεσονυχτίου» στις παναμέζικες φυλακές - Η σύλληψή του για εμπόριο ναρκωτικών και η αφήγηση της ιστορίας του με σκοπό να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή

Ο Σταύρος Ατίκ είναι ένας νέος άντρας 37 χρόνων. Από πολύ μικρός βρέθηκε στη νυχτερινή πιάτσα και έτσι δούλεψε στα πλέον πετυχημένα και γνωστά  μαγαζιά της Αθήνας. Κατάφερε να αποκτήσει δύναμη, φήμη, αίγλη και να γίνει περιζήτητος λόγω των ικανοτήτων του. Ο «πρίγκιπας της νύχτας», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έπαιξε με την τύχη του μπλέκοντας σε υπόθεση ναρκωτικών, φυλακίστηκε στις πιο σκληροπυρηνικές φυλακές στον Παναμά και σήμερα είναι ελεύθερος εδώ στη χώρα του. Με τη διάθεση και το πάθος για μία νέα αρχή, με την απογοήτευση για ένα γάμο που τελείωσε λόγω της περιπέτειάς του, προσπαθεί να βρει ξανά τη δύναμη να κερδίσει αυτό που στερήθηκε για 4 χρόνια. Την ελευθερία του και τη δίψα του για ζωή. Κάνει  σεμινάρια και δουλεύει στη Ελβετία, του δόθηκε η ευκαιρία από έναν Ελβετό που γνώρισε εκεί στις φυλακές. Γυρνά το χρόνο πίσω και θυμάται πώς ξεκίνησε η περιπέτεια αυτή, μιλώντας στο protothema.gr.




1. Πώς είσαι σήμερα, πώς νιώθεις μετά από αυτήν τη δύσκολη, εφιαλτική όπως ο ίδιος λες περίοδο που έζησες ως κρατούμενος στις «σκληροπυρηνικές» φυλακές του Παναμά;

«Ο επαναπατρισμός μου έγινε στις 17 Ιουνίου και με φέρανε στις φυλακές Κορυδαλλού όπου έμεινα έως τις 5 Αυγούστου που άνοιξαν οι πόρτες και αφέθηκα ελεύθερος. Σήμερα είμαι ελεύθερος, ο γάμος μου δεν υφίσταται, η σύζυγός μου με άφησε λόγω της περιπέτειάς μου με τη φυλακή. Είμαι ερωτευμένος με την ζωή που έμαθα να εκτιμώ από εκεί μέσα στα μπουντρούμια. Κοιτάζω τα πουλιά, τα δέντρα, τον κόσμο, όλα, σαν χαμένος. Όλα αυτά που για τέσσερα χρόνια είχα στερηθεί...».



2. Πάμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πώς βρέθηκες μπλεγμένος σε αυτή την υπόθεση;

«Όπως κάθε άνθρωπος φτάνει στο σημείο να έχει κάποιες δυσκολίες που τον ωθούν να σκεφτεί ή να πράξει κάτι το διαφορετικό, παράνομο, σαν τελευταία λύση έτσι σκέφτηκα με την «αρπαχτή» αυτή, εγώ, τότε, ότι θα μπορούσα να με επαναφέρω στο να ξεχρεώσω τα χρέη που είχα χωρίς να κοιτάζω τα συμπτώματα που ακολούθησαν. Μετέφερα σε μία βαλίτσα ναρκωτικά. Με πιάσανε, έπρεπε να πληρώσω για αυτό που έκανα. Δεν θέλω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για τίποτα. Έκανα ένα λάθος το οποίο πλήρωσα πολύ ακριβά».




3. Καταστάσεις πρωτοφανείς όπως τις περιγράφεις, απάνθρωπες δύσκολες. Πώς το έζησες όλο αυτό;

«Η καθημερινότητα μου εκεί ήταν ένας εφιάλτης. Έπρεπε να μάθω να ζω σαν ένας ξένος, ένας Έλληνας ανάμεσα σε Παναμέζους. Χωρίς νερό, χωρίς φαγητό και για 4 χρόνια χωρίς καμία επίσκεψη από τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Οι καταστάσεις που βίωσα εκεί μέσα ακόμα είναι τυπωμένες στο μυαλό μου. Ήταν όλα τόσο έντονα και απάνθρωπα που θα χρειαστεί καιρός ίσως και ποτέ να μην μπορέσω να τις ξεχάσω. Αν δεν είχα την δύναμη για ζωή και τα κότσια να μην το βάζω, κάτω να παλεύω με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα δεν θα τα κατάφερνα να γύρναγα ποτέ».




4. Ποια ήταν η πιο σκληρή και δύσκολη στιγμή εκεί;

«Όλες οι στιγμές ήταν δύσκολες και σκληρές όσο ήμουν εκεί μέσα. Αλλά μια έχει μείνει στο μυαλό μου έντονα. Ακόμα ακούω τις κραυγές πόνου. Όταν μας επιτέθηκαν οι αστυνομικοί, μας πυροβόλαγαν, μας βαράγανε, μας ψέκαζαν και αιμόφυρτους μας είχαν κλειδωμένους για παραπάνω από 3 μήνες στα μπουντρούμια. Μας δίνανε ανά δέκα μέρες σταγόνες νερό, μας πέταγαν ρύζι βρώμικο να τρώμε. Χωρίς καμία περίθαλψη και χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά».




5. Σε καθόρισε όλο αυτό, σκέφτεσαι να γράψεις μάλιστα και βιβλίο και από όσο γνωρίζω θα γίνει και ένα ντοκιμαντέρ για το θέμα αυτό. Σωστά;

«Ναι η περιπέτεια αυτή δεν θέλω να χαθεί, να ξεχαστεί. Ήδη γράφω το βιβλίο μου, κάτι σαν ημερολόγιο που κράταγα όσο ήμουν στις φυλακές Παναμά και ετοιμάζουμε ένα ντοκιμαντέρ. Έτσι με αυτούς τους τρόπους θα γίνει το πάθημά μου παράδειγμα προς αποφυγή για όσους το δουν ή το διαβάσουν. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να καταφέρω να γίνω παράδειγμα προς μίμηση με την αλλαγή που έχω ξεκινήσει στην ζωή μου για ένα καλύτερο μέλλον και ένας καλύτερος άνθρωπος».



6. Είναι δύσκολο να ξεκινήσει κανείς, εν προκειμένω εσύ, μία νέα ζωή μετά από αυτό;

«Τίποτα δεν είναι δύσκολο να γίνει αν υπάρχει θέληση για ζωή φυσικά όμως τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου εύκολα και προπάντων για εμάς που ήμασταν φυλακή και θεωρούμαστε εγκληματίες. Αλλά δεν το έβαλα κάτω, εφόσον τα βρήκα δύσκολα στην Ελλάδα, ψάχτηκα πιο έξω και αυτή τη στιγμή είμαι Ελβετία και κάνω σεμινάρια σε μια εταιρία αντικατάστασης δημοσίου φωτισμού και προσπαθώ να φτιάξω την ζωή μου από την αρχή και πάλι».


7. Πόσο σε έχει αλλάξει αυτή η περιπέτεια;

«Εγώ άλλαξα πολύ μετά από όλα αυτά. Δεν εμπιστεύομαι πλέον εύκολα και διαλέγω προσεχτικά τους ανθρώπους που θα έχω πλέον δίπλα μου».

πηγη