Ιδού
η Κατερίνα Παϊταζόγλου μία νεαρή ΤοpWoman που το 2015 είναι απλά η αρχή
μιάς νέας πολλά υποσχόμενης καριέρας. Καλή επιτυχία Κατερίνα! Μπράβο!
***********
Ειρήνη Νικολοπούλου: Κατερίνα, μίλησε μου για τις σπουδές σου στην Νεα Υόρκη και την αγάπη σου γιά την αρχιτεκτονική αλλά και την τέχνη συνολικά
Κατερίνα Παϊταζόγλου: Αν μου περιέγραφε κάποιος πριν πέντε χρόνια μια μέρα της καθημερινότητας μου σήμερα, θα γέλασα και θα του απαντούσα ότι έχει πολύ φαντασία. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που αυτό το φανταστικό για μένα τότε σενάριο αποτελεί την πραγματικότητα μου. Βρίσκομαι τέσσερα χρόνια στο Pratt Institute, στην Νέα Υόρκη και σπουδάζοντας αρχιτεκτονική, κτίζω τα όνειρα μου. Περιβάλλομαι από καθετί καινούργιο στον χώρο των τεχνών και της τεχνολογίας που παρακολουθώ όσο πιο στενά μπορώ. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρότερη που δυσανασχετούσα όταν με «έτρεχε» η μητέρα μου στα μουσεία και τις γκαλερί. Καταλήξαμε να αντιστρέψουμε τους ρόλους όταν με επισκέπτεται.
E.N: Δημιούργησες ένα πολύ πρωτοποριακό project ! Πως προέκυψε και απο που εμπνεύστηκες το " λουλούδι"
K.Π: Ναι, έτσι είναι. Πρόκειται για το τελευταίο Project που παρέδωσα φέτος στο Πανεπιστήμιο. Οι Aybars Asci, Gary Haney, Elizabeth Boone, καθηγητές και σύμβουλοι μου από την Skidmore Οwings & Μerrill , με εικονικό δημιούργημα τους το Freedom Tower στην Νέα Υόρκη, μας έμαθαν τι σημαίνει αποδοτικότητα στον χώρο της αρχιτεκτονικής και ειδικά στα ψηλά κτίρια.Το έργο μας μια μελλοντική πρόταση για έναν ουρανοξύστη κατοικιών στο γνωστό Columbus Circle. Η δική μου πρόταση ήταν εμπνευσμένη από το έργο του Bertrand Goldberg, Marina City στο Chicago, και την ιδέα από τον Ελληνικό όρο ταξιφυλλία ή φυλλόταξη. Ο ουρανοξύστης που σχεδίασα ανήκει στην κατηγορία των supertall buildings με ύψος 1500 πόδια. Αποτελείται από 156 ορόφους διαμερισμάτων και 90 πόδια από το έδαφος αφιερωμένο σε κοινούς χώρους και καταστήματα. Η φράση που κράτησε ήταν ότι έμοιαζε με λουλούδι. Η θεωρία της ταξιφυλλίας έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγαλώνουν τα φύλα στα φυτά για να προσλαμβάνουν περισσότερο ήλιο και αέρα. Αυτό ήταν και ο κύριος άξονας που ακλούθησα με αποτέλεσμα το κτήριο να μην είναι μια καθαρή εξώθηση ενός σχήματος αλλά κάθε όροφος του κτιρίου να αλλάζει μοίρες δίνοντας στους κατοίκους την δυνατότητα να έχουν ακόμα και φωταγωγούς στον ουρανοξύστη. Προφανώς υπάρχει αρκετός χώρος για βελτιώσεις αλλά αυτό που μου είπαν στην παρουσίαση μου είναι ότι «δεν έχει ξανά προταθεί να έχεις θεά προς τα πάνω σε έναν ουρανοξύστη.
Ε.Ν: Έλάβες κάποια διάκριση γι'αυτό;
Κ.Π: Βρίσκομαι στο Dean's list και μετά το τέλος αυτού του τετραμήνου στο President's list του Pratt Institute που ήδη είναι μία διάκριση , με δεδομένο ότι το Pratts είναι αυστηρό & δύσκολα συγκαταλέγεσαι στους καλύτερους .
Ε.Ν: Σχεδιάσες ένα πολύ πρωτότυπο - πανέμορφο γούρι γιά το 2015 απο μαύρο πλέξιγκλας, πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα;
Κ.Π: Μαθαίνοντας κάθε μέρα πράγματα από τους γύρω μου κάτι που συγκράτησα και πάντα θα ήθελα να με συνοδεύει στην ζωή μου είναι κάποιος να διψά για την ζωή του και να την γεύεται όσο τίποτα. Σε μια πόλη κάρδια του καλλιτεχνικών και της δημιουργίας αποφάσισα ότι ήθελα να βάλω και το χέρι μου και να δώσω στους δικούς μου ανθρώπους αυτή την θετική οπτική στο επόμενο χρόνο, στην κάθε μέρα και την κάθε στιγμή. 'Κάθε μέρα ζω στην πόλη με τους πιο γοργούς ρυθμούς και αυτό είναι που με κάνει να την ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ. Η τρέλα που έχουν οι άνθρωποι να προλάβουν να κάνουν πράγματα . Η τρέλα για δημιουργία. Ήθελα αυτό το γούρι που θα σχεδίαζα να είναι απλό, μόνο με τους αριθμούς, ταυτόχρονα όμως να μην το καταλαβαίνει κανείς αμέσως παρά μόνο όταν το έβλεπε με άλλο μάτι συνοδευόμενο με το κοινό «ωχ , είναι το 15».
Ε.Ν: Ποιά είναι τα όνειρα σου για το μέλλον;
Κ.Π: Σίγουρα θέλω αποκτήσω εμπειρία δουλεύοντας τα πρώτα χρόνια σε κάποιο γραφείο στο εξωτερικό, να νιώσω πώς ζει ένας αρχιτέκτονας γιατί πραγματικά δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα αλλά ένας τρόπος ζωής. Στο πανεπιστήμιο έχουμε ασχοληθεί με πολλά έργα από σπίτια, εστίες φοιτητών, μουσεία και κτήρια πολλαπλών χρήσεων. Δεν μπορώ να πω ότι προτιμάω πιο πολύ κάποιο από αυτά , το καθένα σε μαγεύει με τον τρόπο του και έχει να κάνει με το πώς βλέπεις εσύ την δουλειά σου αλλά και οι χρήστες και όλοι που δεν βρίσκονται στον ίδιο κλάδο. Η πιο σημαντική συμβουλή που μου έδωσαν οι καθηγητές μου είναι ότι πρέπει να μπορείς να εξηγείς στον καθένα τον τρόπο σκέψης σου με πολύ λίγα λόγια. Με το που πήγα στο πανεπιστήμιο κατάλαβα ότι η αρχιτεκτονική είναι επιστήμη για τους ανθρώπους και κοινωνικό έργο και όχι μόνο η καλλιέργεια φόρμας.
Επιμέλεια: Ειρήνη Νικολοπούλου
***********
Ειρήνη Νικολοπούλου: Κατερίνα, μίλησε μου για τις σπουδές σου στην Νεα Υόρκη και την αγάπη σου γιά την αρχιτεκτονική αλλά και την τέχνη συνολικά
Κατερίνα Παϊταζόγλου: Αν μου περιέγραφε κάποιος πριν πέντε χρόνια μια μέρα της καθημερινότητας μου σήμερα, θα γέλασα και θα του απαντούσα ότι έχει πολύ φαντασία. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που αυτό το φανταστικό για μένα τότε σενάριο αποτελεί την πραγματικότητα μου. Βρίσκομαι τέσσερα χρόνια στο Pratt Institute, στην Νέα Υόρκη και σπουδάζοντας αρχιτεκτονική, κτίζω τα όνειρα μου. Περιβάλλομαι από καθετί καινούργιο στον χώρο των τεχνών και της τεχνολογίας που παρακολουθώ όσο πιο στενά μπορώ. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρότερη που δυσανασχετούσα όταν με «έτρεχε» η μητέρα μου στα μουσεία και τις γκαλερί. Καταλήξαμε να αντιστρέψουμε τους ρόλους όταν με επισκέπτεται.
E.N: Δημιούργησες ένα πολύ πρωτοποριακό project ! Πως προέκυψε και απο που εμπνεύστηκες το " λουλούδι"
K.Π: Ναι, έτσι είναι. Πρόκειται για το τελευταίο Project που παρέδωσα φέτος στο Πανεπιστήμιο. Οι Aybars Asci, Gary Haney, Elizabeth Boone, καθηγητές και σύμβουλοι μου από την Skidmore Οwings & Μerrill , με εικονικό δημιούργημα τους το Freedom Tower στην Νέα Υόρκη, μας έμαθαν τι σημαίνει αποδοτικότητα στον χώρο της αρχιτεκτονικής και ειδικά στα ψηλά κτίρια.Το έργο μας μια μελλοντική πρόταση για έναν ουρανοξύστη κατοικιών στο γνωστό Columbus Circle. Η δική μου πρόταση ήταν εμπνευσμένη από το έργο του Bertrand Goldberg, Marina City στο Chicago, και την ιδέα από τον Ελληνικό όρο ταξιφυλλία ή φυλλόταξη. Ο ουρανοξύστης που σχεδίασα ανήκει στην κατηγορία των supertall buildings με ύψος 1500 πόδια. Αποτελείται από 156 ορόφους διαμερισμάτων και 90 πόδια από το έδαφος αφιερωμένο σε κοινούς χώρους και καταστήματα. Η φράση που κράτησε ήταν ότι έμοιαζε με λουλούδι. Η θεωρία της ταξιφυλλίας έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγαλώνουν τα φύλα στα φυτά για να προσλαμβάνουν περισσότερο ήλιο και αέρα. Αυτό ήταν και ο κύριος άξονας που ακλούθησα με αποτέλεσμα το κτήριο να μην είναι μια καθαρή εξώθηση ενός σχήματος αλλά κάθε όροφος του κτιρίου να αλλάζει μοίρες δίνοντας στους κατοίκους την δυνατότητα να έχουν ακόμα και φωταγωγούς στον ουρανοξύστη. Προφανώς υπάρχει αρκετός χώρος για βελτιώσεις αλλά αυτό που μου είπαν στην παρουσίαση μου είναι ότι «δεν έχει ξανά προταθεί να έχεις θεά προς τα πάνω σε έναν ουρανοξύστη.
Ε.Ν: Έλάβες κάποια διάκριση γι'αυτό;
Κ.Π: Βρίσκομαι στο Dean's list και μετά το τέλος αυτού του τετραμήνου στο President's list του Pratt Institute που ήδη είναι μία διάκριση , με δεδομένο ότι το Pratts είναι αυστηρό & δύσκολα συγκαταλέγεσαι στους καλύτερους .
Ε.Ν: Σχεδιάσες ένα πολύ πρωτότυπο - πανέμορφο γούρι γιά το 2015 απο μαύρο πλέξιγκλας, πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα;
Κ.Π: Μαθαίνοντας κάθε μέρα πράγματα από τους γύρω μου κάτι που συγκράτησα και πάντα θα ήθελα να με συνοδεύει στην ζωή μου είναι κάποιος να διψά για την ζωή του και να την γεύεται όσο τίποτα. Σε μια πόλη κάρδια του καλλιτεχνικών και της δημιουργίας αποφάσισα ότι ήθελα να βάλω και το χέρι μου και να δώσω στους δικούς μου ανθρώπους αυτή την θετική οπτική στο επόμενο χρόνο, στην κάθε μέρα και την κάθε στιγμή. 'Κάθε μέρα ζω στην πόλη με τους πιο γοργούς ρυθμούς και αυτό είναι που με κάνει να την ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ. Η τρέλα που έχουν οι άνθρωποι να προλάβουν να κάνουν πράγματα . Η τρέλα για δημιουργία. Ήθελα αυτό το γούρι που θα σχεδίαζα να είναι απλό, μόνο με τους αριθμούς, ταυτόχρονα όμως να μην το καταλαβαίνει κανείς αμέσως παρά μόνο όταν το έβλεπε με άλλο μάτι συνοδευόμενο με το κοινό «ωχ , είναι το 15».
Ε.Ν: Ποιά είναι τα όνειρα σου για το μέλλον;
Κ.Π: Σίγουρα θέλω αποκτήσω εμπειρία δουλεύοντας τα πρώτα χρόνια σε κάποιο γραφείο στο εξωτερικό, να νιώσω πώς ζει ένας αρχιτέκτονας γιατί πραγματικά δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα αλλά ένας τρόπος ζωής. Στο πανεπιστήμιο έχουμε ασχοληθεί με πολλά έργα από σπίτια, εστίες φοιτητών, μουσεία και κτήρια πολλαπλών χρήσεων. Δεν μπορώ να πω ότι προτιμάω πιο πολύ κάποιο από αυτά , το καθένα σε μαγεύει με τον τρόπο του και έχει να κάνει με το πώς βλέπεις εσύ την δουλειά σου αλλά και οι χρήστες και όλοι που δεν βρίσκονται στον ίδιο κλάδο. Η πιο σημαντική συμβουλή που μου έδωσαν οι καθηγητές μου είναι ότι πρέπει να μπορείς να εξηγείς στον καθένα τον τρόπο σκέψης σου με πολύ λίγα λόγια. Με το που πήγα στο πανεπιστήμιο κατάλαβα ότι η αρχιτεκτονική είναι επιστήμη για τους ανθρώπους και κοινωνικό έργο και όχι μόνο η καλλιέργεια φόρμας.
Επιμέλεια: Ειρήνη Νικολοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου