Το έχω γράψει πολλές φορές ότι ο ανώτατος επόπτης της αυτo-αποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ. Με ποιο δικαίωμα; Με το δικαίωμα που έδωσαν από το 1945 οι Ευρωπαίοι στις Ηνωμένες Πολιτείες να αναλάβει η Ουάσινγκτον την τήρηση της σταθερότητας του κοινωνικού συστήματος της καπιταλιστικής οικονομίας και του κοινοβουλευτισμού, καθώς τα αμερικανικά στρατεύματα, μαζί με τα σοβιετικά, απελευθέρωσαν, σε συνεργασία και με τα κινήματα αντίστασης, τη Γηραιά Ήπειρο. Δικαίωμα που επιβεβαιώθηκε με την μη αυτονόμηση της Ευρώπης σε αμυντικό επίπεδο και την αποδοχή του ευρω-ατλαντισμού.
Έκτοτε, η αμερικανική υπερδύναμη επωμίσθηκε, μέσω ΝΑΤΟ, τον ελεγχόμενο επανεξοπλισμό της μετα-ναζιστικής Γερμανίας που είχε αιματοκυλίσει δύο φορές τον κόσμο. Με το Σχέδιο Μάρσαλ ανέλαβε τα έξοδα της ανασυγκρότησης της οικονομίας των καθημαγμένων από τους ναζί χωρών. Ειδικότερα με το Δόγμα Τρούμαν, τον Μάρτιο του 1947, στήριξε με οικονομική και στρατιωτική βοήθεια τον ελληνικό στρατό επιβάλλοντας ένα μνημόνιο ελέγχου πάνω στις κεντρο-ακρο δεξιές κυβερνήσεις, πετυχαίνοντας τη συντριβή των κομμουνιστών ανταρτών. Έτσι έσωσε την Ελλάδα από τον σταλινισμό, με τίμημα την καθιέρωση σχέσεων ταπεινωτικής εξάρτησης των μεταπολεμικών κυβερνήσεων της Αθήνας και την εγκατάσταση καθαρώς αμερικανικών Βάσεων –πέραν της Ατλαντικής Συμμαχίας– σε όλη την ελληνική επικράτεια. Απειλώντας με πυρηνικές κεφαλές τη Σοβιετική Ένωση πρωτοστάτησε σε έναν παγκόσμιο αντικομμουνιστικό πόλεμο, μη διστάζοντας να αγκαλιάσει τη δικτατορία στην Ελλάδα των συνταγματαρχών και άλλα μισητά καθεστώτα στην Ασία, στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική. Τον πόλεμο αυτό τον κέρδισε με την εσωτερική κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1991, ενσωματώνοντας πολλούς πρώην σοβιετικούς δορυφόρους στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θα ήταν λοιπόν ιστορικά πολύ ανόητος ο πρόεδρος Ομπάμα, αν άφηνε πάλι την ενοποιημένη Γερμανία να διαταράσσει τη σταθερότητα στην Ευρώπη. Σταθερότητα που κινδυνεύει με την τιμωρητική πολιτική λιτότητας η οποία –για να είμαστε δίκαιοι– βρίσκει πάτημα στην άθλια κυβερνητική ηγεσία του ελληνικού δικομματισμού, που χρεοκόπησε τη χώρα και δεν λογοδότησε στη Δικαιοσύνη. Πώς μπορούσε ο ασκών χρέη κηδεμόνα της περιοχής να αφήσει να συνεχίζεται ένα μνημόνιο που, αντί να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από τη χρεοκοπία, έφερε 1.300.000 νεκρούς στο μέτωπο της εργασίας; Ο διορατικός Ομπάμα –ο οποίος ελέγχει την πλειοψηφία του ΔΝΤ– γνωρίζει ότι, αν οι Έλληνες μείνουν στη φτώχεια των μνημονίων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά-Βενιζέλου, οι δανειστές δεν θα πάρουν ποτέ τα χρήματά τους πίσω, η ναζιστική Χρυσή Αυγή σύντομα θα λάβει τη διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και το στρατηγικό οικόπεδο «Ελλάς» δεν θα είναι πρόσφορο.
Άρα; Άρα, ο Ομπάμα, υπερασπιζόμενος την Ελλάδα, αφενός υπερασπίζεται τα στρατηγικά ερείσματα των ΗΠΑ στην Ελλάδα, αφετέρου προωθεί στη σφαίρα επιρροής της Ουάσινγκτον έναν τελείως αντίθετο τρόπο ανάκαμψης από αυτόν του επικίνδυνου για την Ευρώπη διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε. Ο αμερικανικός τρόπος ανάκαμψης απέδωσε επιλέγοντας την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, κρατικοποιώντας τις τράπεζες που διασώθηκαν από λεφτά των φορολογουμένων και εφαρμόζοντας προγράμματα κοινωνικής στήριξης. Έτσι δημιούργησε σε 5 χρόνια πάνω από 11 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας.
Να γιατί προέβη στην πλέον δραστική αμερικανική παρέμβαση, η οποία είναι συνέχεια μια σταθερής προσπάθειας του Ομπάμα από τη μέρα που ξέσπασε η ελληνική κρίση στην ευρωζώνη. Όπως έχει αποκαλύψει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ, με εντολή του Αμερικανού προέδρου στο διάστημα 2010-2012 έκανε πάνω από 280 τηλεφωνικές και προσωπικές επαφές με τους αξιωματούχους της ευρωζώνης και τους Έλληνες αρμόδιους υπουργούς της κυβέρνησης Παπανδρέου και Παπαδήμου για να προχωρήσει η ελληνική διάσωση. Αναφέρει μάλιστα ότι το 2011 έσπευσε στη Γερμανία και συνάντησε τον Σόιμπλε ακυρώνοντας σχέδιο που ετοίμαζε σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για αντιμετώπιση εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, αφού οι Ευρωπαίοι είχαν πληροφορηθεί ότι ο Γιώργος Παπανδρέου εξέτασε και το ενδεχόμενο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα όταν είδε το κίνημα των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος. Αποκαλύπτει επίσης ότι επιστρέφοντας στον Λευκό Οίκο βρήκε έναν Ομπάμα οργισμένο με τα προτεσταντικά σχέδια του Σόιμπλε και με τηλεφωνική παρέμβαση προς την καγκελάριο Μέρκελ απέτρεψε οποιαδήποτε σκέψη των Γερμανών για Grexit. Διότι μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα σήμαινε κατάρρευση της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, μετάδοση του Αρμαγεδδώνα στις ΗΠΑ και εξακτίνωση της φωτιάς σε όλο τον οικονομικό πλανήτη.
Ιδού λοιπόν γιατί τρέμουν μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, γεγονός που οδήγησε τον Ομπάμα όχι απλώς στην υποστήριξη της νέας κυβέρνησης αλλά και στη σαφή καταδίκη της γερμανικής πολιτικής εξόντωσης του ελληνικού πληθυσμού: «Δεν μπορείς να συνεχίσεις να στύβεις χώρες που βρίσκονται σε ύφεση» δήλωσε στον δημοσιογράφο του CNN, ο οποίος καλύπτοντας το ταξίδι του στην Ινδία κλήθηκε να τον ρωτήσει αν συμφωνεί με τη δήλωση του νέου Έλληνα πρωθυπουργού ότι η λιτότητα δεν φέρνει αποτέλεσμα. Και συνέχισε: «Κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει στρατηγική ανάπτυξης προκειμένου αυτές οι χώρες να μπορέσουν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, να μειώσουν τα ελλείμματά τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ελληνική οικονομία βρισκόταν σε επιτακτική ανάγκη μεταρρυθμίσεων, η συλλογή των φόρων στην Ελλάδα ήταν τραγική. Νομίζω ότι για να μπορέσει η Ελλάδα να γίνει ανταγωνιστική στην παγκόσμια αγορά, θα πρέπει να δρομολογήσουν μια σειρά από αλλαγές. Είναι όμως πολύ δύσκολο να γίνουν αυτές οι αλλαγές, αν το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών έχει πέσει κατά 25%. Αυτό δεν μπορεί να το αντέξει ούτε η ελληνική κοινωνία, ούτε το πολιτικό σύστημα».
Για το επίμαχο ζήτημα του ευρώ ήταν ξεκάθαρος: «Επομένως η ελπίδα μου είναι ότι η Ελλάδα θα μείνει στην ευρωζώνη. Νομίζω ότι αυτό θα απαιτούσε συμβιβασμούς από όλες τις πλευρές. Όταν η οικονομική κρίση ενέσκηψε πριν από μερικά χρόνια, εμείς είχαμε ενεργό ρόλο στην προσπάθεια αντιμετώπισής της».
Και το «καρφί» για το Βερολίνο: «Νομίζω ότι αναγνωρίζει η Γερμανία και οι άλλοι ότι θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη, από το να βρεθεί έξω από αυτήν. Είναι μια κατάσταση που στις αγορές δεν αρέσει. Γενικώς όμως με απασχολεί η ανάπτυξη στην Ευρώπη. Η δημοσιονομική πειθαρχία είναι σημαντική, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες σε πολλές από αυτές τις χώρες, αλλά αυτό που μας διαφύλαξε η αμερικανική εμπειρία είναι ότι ο καλύτερος τρόπος να μειώσεις τα ελλείμματα είναι να αποκαταστήσεις τη δημοσιονομική σταθερότητα, να αναπτυχθείς. Και όταν έχεις μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση, πρέπει να υπάρξει στρατηγική ανάπτυξης και όχι απλώς να γίνονται προσπάθειες πίεσης ενός πληθυσμού που δεινοπαθεί ολοένα περισσότερο!»
H εκ πρώτης όψεως… «φιλελληνική» αλλά βαθύτατα αυτοκρατορική δήλωση του Δημοκρατικού προέδρου μπορεί να γίνει κατανοητή και για τους πλέον επιφυλακτικούς, αν συνδυαστεί με την τοποθέτηση που έχει κάνει η φωνή του Ομπάμα στο Πεντάγωνο μεσούσης της ελληνο-ευρωπαϊκής κρίσης. Αναφέρομαι στον αρχηγό του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στρατηγό Μάρτιν Ντέμπσεϊ, ο οποίος σε εισήγησή του στο ινστιτούτο στρατηγικών αναλύσεων Atlantic Council (Ατλαντικό Συμβούλιο) στην Ουάσινγκτον ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρος: «Η ευρωζώνη βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο! Οποιοδήποτε ρήγμα στο ευρω-οικονομικό μπλοκ θα είχε σοβαρές συνέπειες και για το Πεντάγωνο. Θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο ακόμη και την εξέλιξη κορυφαίων προγραμμάτων ανάπτυξης οπλικών συστημάτων, όπως το F-35, στο οποίο έχουμε Ευρωπαίους συνεταίρους, όπως τη Βρετανία και την Ιταλία. Αλλά θα μπορούσε επίσης να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την παρουσία των αμερικανικών στρατευμάτων στο ευρωπαϊκό έδαφος, καθώς πάνω από 80.000 Αμερικανοί στρατιώτες και 20.000 πολιτικοί υπάλληλοι εργάζονται στις Βάσεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη, οι περισσότεροι στη Γερμανία». («Ελευθεροτυπία», 12-12-2011)
Το έχω πει και θα το ξαναπώ: Πιστεύει κάποιος ότι οι Αμερικανοί θα άφηναν να καταρρεύσει μια χώρα –όπως η Ελλάδα– η οποία υπήρξε ανεκτίμητη λόγω της χρήσης των Βάσεων της Σούδας στον Πόλεμο των 7 ημερών το 1967, στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973, στις επιχειρήσεις κατά του Λιβάνου το 1983-1985, στον βομβαρδισμό της Λιβύης το 1986, στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991, στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας το 1999, στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου το 2003, στον πόλεμο του Αφγανιστάν το 2003, στην επιχείρηση κατά της Λιβύης το 2011 και τώρα στους βομβαρδισμούς κατά του κράτους των τζιχαντιστών;
Πιστεύει κανείς ότι στο ελληνικό ζήτημα θα περάσει του Σόιμπλε και όχι του πλανητάρχη;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: «Φονιάδες των λαών…»! Ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια!
Του Κώστα Μαρδά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου