- «Χωρίς την αναστολή πληρωμής των αποζημιώσεων, η Γερμανία θα είχε χρεοκοπήσει. Συνεπώς, το γερμανικό “οικονομικό θαύμα” οφείλεται, από τη μια, στην ανοχή των Ελλήνων, που τότε αποδέχτηκαν να παραιτηθούν εν μέρει από τα επιδικασθέντα σε αυτούς ποσά, ενώ, από την άλλη, συμφώνησαν να αναβληθεί και η πληρωμή των υπολοίπων μέχρις ότου η Γερμανία ανακάμψει πλήρως οικονομικά, οπότε και θα μπορούσε πλέον να πληρώσει».
- Δείτε το βίντεο του ZDF με με όλη τη μετάφραση. (σχετική ανάρτηση χθες [ εδω ]
10 Ιουνίου 1944: Οι SS μπαίνουν στο ελληνικό χωριό Δίστομο και σκοτώνουν 200 άντρες, γυναίκες και παιδιά, ως αντίποινα για το θάνατο τριών στρατιωτών από τους Αντιστασιακούς.
Ο Αργύρης και ο Σλόαν Τούριστ ήταν τεσσάρων ετών όταν σκοτώθηκαν οι γονείς και οι συγγενείς τους.
«Αυτό που βίωσα δεν μπορεί να περιγραφεί, όλοι ήταν καμένοι και σκοτωμένοι και δεν ήθελα και εγώ ο ίδιος να υπάρχω πια».
Ο Σλόαν Τούριστ ενήγαγε για αποζημιώσεις τη Γερμανία στο όνομα των θυμάτων, αλλά έχασε τη δίκη ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων.
Οι δράστες δεν συνελήφθησαν ποτέ.
«Το ερώτημα που συνεχίζει να υφίσταται είναι αν θέλει η Γερμανία να μείνει ή όχι στην ιστορία ως υπεύθυνη για τους σκοτωμούς και για το ολοκαύτωμα και για άλλα γεγονότα που δεν είναι γνωστά, όπως υλικές καταστροφές. Πρέπει όλα αυτά να διακανονιστούν».
Μετά τον πόλεμο η Γερμανία έπρεπε να πληρώσει για τα εγκλήματά της. Παρ’ όλα αυτά, με τη Συνθήκη του Λονδίνου, το 1953, ανεστάλη κάθε υποχρέωσή της για καταβολή αποζημιώσεων για τις ζημιές που προξένησε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι την υπογραφή Συνθήκης ειρήνης.
«Χωρίς την αναστολή πληρωμής των αποζημιώσεων, η Γερμανία θα είχε χρεοκοπήσει. Συνεπώς, το γερμανικό “οικονομικό θαύμα” οφείλεται, από τη μια, στην ανοχή των Ελλήνων, που τότε αποδέχτηκαν να παραιτηθούν εν μέρει από τα επιδικασθέντα σε αυτούς ποσά, ενώ, από την άλλη, συμφώνησαν να αναβληθεί και η πληρωμή των υπολοίπων μέχρις ότου η Γερμανία ανακάμψει πλήρως οικονομικά, οπότε και θα μπορούσε πλέον να πληρώσει».
Το 1990, με τη Συμφωνία 2+4, επισφραγίστηκε η επανένωση και η ανάκαμψη της Γερμανίας. Τα θέματα των αποζημιώσεων επιτέλους θα συζητούνταν ξανά και θα παίρνονταν οι τελικές αποφάσεις.
«Αυτό το οποίο έμενε ήταν να αναγνωρίσουν οι υπεύθυνοι την ευθύνη τους και να έρθουν σε συνεννόηση με τους πιστωτές, προκειμένου να καταλήξουν σε κάποια λειτουργική συμφωνία. Όμως η συμπεριφορά τους την εποχή εκείνη απαξίωνε πλήρως το κράτος δικαίου».
Ο Μάρκους Μέκελ, που ήταν τότε υπουργός Εξωτερικών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, κατήγγειλε ότι η Γερμανία είχε πιεστεί για την πληρωμή των αποζημιώσεων που έπρεπε να καταβληθούν στην Ελλάδα για τις καταστροφές που της είχε προκαλέσει το Γ΄ Ράιχ.
«Ναι, εμείς ως Γερμανοί το έχουμε πολλές φορές παρατραβήξει και σε πολλά σημεία το θέμα της Ελλάδας. Είναι αργά, αλλά όχι υπερβολικά αργά για να βρεθεί μια λογική ανθρωπιστική λύση, η οποία να είναι λειτουργική και να ικανοποιεί τα θύματα. Ακόμη και σήμερα θεωρώ την υποχρέωση αυτή κυρίως ηθική».
Αλλά η σημερινή Ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την ηθική αυτή υποχρέωση, ισχυριζόμενη ότι τα πάντα έχουν παραγραφεί.
«Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε ότι έχουν περάσει σχεδόν 70 χρόνια από τη λήξη του πολέμου και η απαίτηση των αποζημιώσεων έχει χάσει τη δυναμική της».
Έτσι, για άλλη μια φορά οι ελληνικές κυβερνήσεις αποτυγχάνουν στην προσπάθειά τους να αποζημιωθούν για τις πράξεις των Ναζί.
Όπως αποκαλύπτει το Frontal21 | ZDF, στη ρηματική διακοίνωση της ελληνικής προς τη γερμανική κυβέρνηση της 10ης Νοεμβρίου 1995, αναφέρεται ότι «η Ελλάδα δεν έχει παραιτηθεί από τις αξιώσεις της για αποζημιώσεις και επανορθώσεις».
«Το ερώτημα που συνεχίζει να υφίσταται είναι αν θέλει η Γερμανία να μείνει ή όχι στην ιστορία ως υπεύθυνη για τους σκοτωμούς και για το ολοκαύτωμα και για άλλα γεγονότα που δεν είναι γνωστά, όπως υλικές καταστροφές. Πρέπει όλα αυτά να διακανονιστούν».
Μετά τον πόλεμο η Γερμανία έπρεπε να πληρώσει για τα εγκλήματά της. Παρ’ όλα αυτά, με τη Συνθήκη του Λονδίνου, το 1953, ανεστάλη κάθε υποχρέωσή της για καταβολή αποζημιώσεων για τις ζημιές που προξένησε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι την υπογραφή Συνθήκης ειρήνης.
«Χωρίς την αναστολή πληρωμής των αποζημιώσεων, η Γερμανία θα είχε χρεοκοπήσει. Συνεπώς, το γερμανικό “οικονομικό θαύμα” οφείλεται, από τη μια, στην ανοχή των Ελλήνων, που τότε αποδέχτηκαν να παραιτηθούν εν μέρει από τα επιδικασθέντα σε αυτούς ποσά, ενώ, από την άλλη, συμφώνησαν να αναβληθεί και η πληρωμή των υπολοίπων μέχρις ότου η Γερμανία ανακάμψει πλήρως οικονομικά, οπότε και θα μπορούσε πλέον να πληρώσει».
Το 1990, με τη Συμφωνία 2+4, επισφραγίστηκε η επανένωση και η ανάκαμψη της Γερμανίας. Τα θέματα των αποζημιώσεων επιτέλους θα συζητούνταν ξανά και θα παίρνονταν οι τελικές αποφάσεις.
«Αυτό το οποίο έμενε ήταν να αναγνωρίσουν οι υπεύθυνοι την ευθύνη τους και να έρθουν σε συνεννόηση με τους πιστωτές, προκειμένου να καταλήξουν σε κάποια λειτουργική συμφωνία. Όμως η συμπεριφορά τους την εποχή εκείνη απαξίωνε πλήρως το κράτος δικαίου».
Ο Μάρκους Μέκελ, που ήταν τότε υπουργός Εξωτερικών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, κατήγγειλε ότι η Γερμανία είχε πιεστεί για την πληρωμή των αποζημιώσεων που έπρεπε να καταβληθούν στην Ελλάδα για τις καταστροφές που της είχε προκαλέσει το Γ΄ Ράιχ.
«Ναι, εμείς ως Γερμανοί το έχουμε πολλές φορές παρατραβήξει και σε πολλά σημεία το θέμα της Ελλάδας. Είναι αργά, αλλά όχι υπερβολικά αργά για να βρεθεί μια λογική ανθρωπιστική λύση, η οποία να είναι λειτουργική και να ικανοποιεί τα θύματα. Ακόμη και σήμερα θεωρώ την υποχρέωση αυτή κυρίως ηθική».
Αλλά η σημερινή Ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την ηθική αυτή υποχρέωση, ισχυριζόμενη ότι τα πάντα έχουν παραγραφεί.
«Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε ότι έχουν περάσει σχεδόν 70 χρόνια από τη λήξη του πολέμου και η απαίτηση των αποζημιώσεων έχει χάσει τη δυναμική της».
Έτσι, για άλλη μια φορά οι ελληνικές κυβερνήσεις αποτυγχάνουν στην προσπάθειά τους να αποζημιωθούν για τις πράξεις των Ναζί.
Όπως αποκαλύπτει το Frontal21 | ZDF, στη ρηματική διακοίνωση της ελληνικής προς τη γερμανική κυβέρνηση της 10ης Νοεμβρίου 1995, αναφέρεται ότι «η Ελλάδα δεν έχει παραιτηθεί από τις αξιώσεις της για αποζημιώσεις και επανορθώσεις».
Ωστόσο, στις
διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν τότε, όλες οι γερμανικές κυβερνήσεις
αποχώρησαν κι έτσι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν έχει
μέχρι σήμερα καταλήξει για το ύψος των ζημιών που προκάλεσαν οι Ναζί
στην Ελλάδα, ως κατοχική δύναμη.
Οι Γερμανοί κατακτητές,
με την κατάσχεση των αγροτικών προϊόντων και των άλλων μέσων διαβίωσης,
οδήγησαν στο θάνατο από πείνα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Επιπλέον, η
Τράπεζα της Ελλάδας υποχρεώθηκε να πληρώνει για τον κατοχικό στρατό με
τη μορφή ενός αναγκαστικού δανείου, μέρος του οποίου επέστρεψε το ίδιο
το ναζιστικό καθεστώς. Ο νομικός Ανέστης Νέσσου, από το Βούπερταλ,
περιγράφει στη διδακτορική διατριβή του τα ποσά που οφείλει η ναζιστική
Γερμανία στην Ελλάδα: «Στο αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών ανακάλυψα όλα τα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις είχαν εκδώσει τιμολόγιο τον Οκτώβριο του 1944, όπου καταγράφονταν τα έξοδα κατοχής, ύψους 786,5 εκατομμυρίων μάρκων του Ράιχ».
Το ποσό αυτό υπολογίζεται σήμερα σε περίπου 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται για ένα χρέος το οποίο η ίδια η ναζιστική Γερμανία είχε αναγνωρίσει.
«Στα έγγραφα που έχουν βρεθεί στην ελεγχόμενη από τους Αμερικανούς περιοχή της Γερμανίας βλέπει κανείς ότι η ναζιστική Γερμανία είχε πληρώσει μέρος της οφειλής προς την Ελλάδα, γεγονός που αποδεικνύει ότι αναγνώριζε το χρέος της».
Ακόμη και οι επιστημονικές υπηρεσίες της Γερμανίας έχουν αναγνωρίσει το αναγκαστικό δάνειο. «Είναι παραδεκτό, κατά το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, η Ελλάδα να απαιτήσει ενώπιον των γερμανικών Δικαστηρίων την αποπληρωμή του αναγκαστικού δανείου του 1942».
Ωστόσο, η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση απέρριψε την αίτηση: «Θεωρούμε ότι δεν υπάρχει καμιά νομική βάση στην απαίτηση της ελληνικής κυβέρνησης».
Αυτό είναι λάθος! Γιατί εδώ και δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις απαιτούν την επιστροφή του αναγκαστικού δανείου, με ιδιαίτερη έμφαση και στη ρηματική διακοίνωση του 1995.
«Η Ελλάδα, σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, εξέφρασε την αξίωσή της για καταβολή του χρέους που προκύπτει έναντι της Τράπεζας της Ελλάδας από τις επιβληθείσες υποχρεώσεις πληρωμής».
Ακόμη και η νέα ελληνική κυβέρνηση επιμένει στην απαίτηση. Παρ’ όλα αυτά, η γερμανική κυβέρνηση δήλωσε ότι η απαίτηση του κατοχικού δανείου δεν υφίσταται, όπως και οι υπόλοιπες αξιώσεις.
«Η αιτιολόγηση την οποία επικαλείται η γερμανική κυβέρνηση είναι διπλά λανθασμένη. Πρώτον, το θέμα των αποζημιώσεων δεν έχει κλείσει και, δεύτερον, στο θέμα του αναγκαστικού δανείου έχουμε μια συμβατική απαίτηση
Επομένως, είναι δικαιολογημένες οι απαιτήσεις της Ελλάδας και των θυμάτων. Κι όμως, η Γερμανία παραμένει ανένδοτη, ακόμη και όταν οι εκπρόσωποί της θυμούνται τις θηριωδίες των Ναζί. Η Γερμανία δεν είναι έτοιμη να πληρώσει τις υποχρεώσεις της.
«Για την επίσημη Γερμανία, δεν υφίσταται τίποτε από όλα αυτά. Δεν υπήρξαν ζημίες πολέμου, δεν υπήρξαν θύματα πολέμου. Γι’ αυτούς, όλα αυτά τα θέματα έχουν κλείσει».
Όλες οι γερμανικές κυβερνήσεις ήταν σχεδόν πάντα έτοιμες να ταπεινώσουν όλους τους ναζιστές που επιβίωσαν, εξαναγκάζοντας τους να πληρώσουν οι ίδιοι τις αποζημιώσεις, ως υπαίτιοι αυτών. [Αρκεί να μην πλήρωναν οι ίδιες οι γερμανικές κυβερνήσεις…]
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου