Με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο αποφάσισε να τιμήσει την μνήμη του θρύλου της Ροκ, David Bowie, η NASA.Ο «άνθρωπος που έπεσε στη Γη», έχει και επισήμως πλέον τη θέση του ανάμεσα στα αστέρια καθώς η Διαστημική Υπηρεσία των ΗΠΑ, αποφάσισε να δώσει το όνομά του σ’ έναν αστεροειδή που ανακαλύφθηκε τον Δεκέμβριο του 2008 και βρίσκεται ανάμεσα στον Άρη και τον Δία.
Ο αστεροειδής θα ονομάζεται 342,843 David Bowie και ο μοναδικός πρωτοποριακός καλλιτέχνης της Ροκ, μετά από 69 χρόνια παρουσίας στη Γη επιστρέφει στο «σπίτι» του στο άπειρο του σύμπαντος.πηγη
«Loving the Alien» – Αντίο, Ντέιβιντ Μπάουι
Έπρεπε να αποδεχτώ για τον εαυτό μου, πολλά χρόνια πριν, ότι δεν τα καταφέρνω πολύ καλά όταν πρέπει να εξηγήσω πώς αισθάνομαι για τα πράγματα. Η μουσική μου, όμως, το κάνει για μένα. Στα αλήθεια το κάνει.
Αντί του βιογραφικού του, δύο κείμενα. Ένα γράμμα του ίδιου, στον Μπομπ Γκρέις, τον άνθρωπο που του «έκλεισε» συμβόλαιο στη δισκογραφική του εταιρία το 1970. Και η ομιλία μιας από τις πιο αφοσιωμένες οπαδούς του, της ηθοποιού Τίλντα Σουίντον, στα εγκαίνια έκθεσης για τον ίδιο, στο μουσείο V & A στο Λονδίνο, το 2013.
της Μάχης Μαργαρίτη
(17 Νοεμβρίου 1970)
Αγαπητέ Μπομπ,
Γεννήθηκα στο Μπρίξτον και πήγα σε κάποια σχολεία στην περιοχή και
σπούδασα Τέχνες. Μετά πήγα σε ένα Πρακτορείο Διαφήμισης που δε μου άρεσε
πάρα πολύ. Μετά έφυγα και πήγα σε κάποιες μπάντες ροκ-εν-ρολ να παίξω
Σαξόφωνο και τραγούδησα και λίγο, κάτι που δεν άρεσε και πολύ σε κανέναν.Καθώς ήμουν ήδη ένας Μπίτνικ, έπρεπε να γίνω Χίπι και έγινα πολύ βαρύς και έγραψα πολλά τραγούδια σε κάποιες παραλίες και σε κάποιους ανθρώπους άρεσαν. Μετά ηχογράφησα το «Space Oddity» και έβγαλα κάποια χρήματα και τα ξόδεψα, κάτι που άρεσε πολύ σε όλους.
Τώρα είμαι 24 και είμαι παντρεμένος και δεν είμαι καθόλου βαρύς και γράφω ακόμη και η γυναίκα μου είναι έγκυος, κάτι που αρέσει πολύ σε μένα.
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΝΤΕΙΒΙΝΤ
(20 Μαρτίου 2013)Αγαπημένε Ντέιβ,
Εδώ είμαι κι εγώ, ανάμεσα στο πιο επίλεκτο από τα τμήματα των Ανώνυμων Μποουικών του Λονδίνου. Οι πιο ωραίοι τρελοί βρίσκονται εδώ.
Βρισκόμαστε στο μουσείο Victoria and Albert, έτοιμοι να ψαχουλέψουμε τα συρτάρια σου. Είναι πραγματικά απίστευτο.
Αυτή ήταν η αγαπημένη μου παιδική χαρά όταν ήμουν παιδί. Μεσαιωνική πανοπλία: η φανταστική μου διαστημική στολή.
Πάντα μαζί μου όταν ήμουν 12 χρονών, κουβαλούσα το βινύλιο του Alladin Sane -δύο ολόκληρα χρόνια προτού αποκτήσω τα μέσα για να μπορέσω να το ακούσω.
Η εικόνα του κοκκαλιάρη ροδαλού λευκού κοκκινομάλλη στο εξώφυλλο, για έναν ονειροπαρμένο έφηβο, ήταν η εικόνα ενός διαπλανητικού μου συγγενή, ενός κολλητού φανταστικού μου ξαδέλφου, ενός συντρόφου της επιλογής μου.
Όλοι έχουμε τις δικές μας ρίζες
Τη δική μας πορεία
Μέσα σ΄ αυτό το δωμάτιο
Μερικοί από εμάς -οι αξιοζήλευτοι- ανακάλυψαν νωρίς την Κοινότητα στα πανηγύρια των βραδιών Μπάουι του λονδρέζικου Billy’ς, ή σε ανάλογα καταφύγια από το Σαν Φρανσίσκο μέχρι το Όκλαντ και τη Χαϊδελβέργη και σε όλα τα ενδιάμεσα σημεία του πλανήτη.
Για άλλους, η σχέση μας με τη μουσική σου ήταν μοναχική, σαν ένας προσωπικός κώδικας μορς, σαν να ακολουθείς ψιχουλάκια σε ένα δάσος.
Δεν εννοώ ότι αν δεν είχες εμφανιστεί στη ζωή μου θα κατέληγα με ζακετάκι και πέρλες, όπως κάποιες συμμαθήτριές μου. Ούτε ότι η Dj Princess Julia θα ήταν λιγότερο ευρηματική με το ροζ ρουζ.
Λέω απλώς, ότι άνοιξες τον δρόμο για όλους εμάς, την παρέα των αλλόκοτων παιδιών.
Αυτή την παρέα
Μας τράβηξες κοντά σου και άφησες το χέρι σου να μας προστατεύει περασμένο πάνω από τους λαιμούς μας.
Και μας κράτησες ζεστούς -κάτι που κάνεις- έτσι δεν είναι; -αιώνες τώρα,
Ήσουν
Είσαι
Ένας από εμάς
Και έχεις παραμείνει ο θνητός που μπορούμε να βασιστούμε, ανάμεσα σε όλα τα αθάνατα σύμβολα που μας έχεις χαρίσει.
Τίποτα πιο σίγουρο από τις αλλαγές
Ναι, νομίζω ότι αυτό που αγαπώ περισσότερο τις τελευταίες εβδομάδες
Είναι το πόσο ξεκάθαρο είναι τώρα, πόσο δε μπορεί κανείς να το αρνηθεί, ότι το φρικιό γίνεται ο μεγάλος ενοποιητής
Ο εξωγήινος είναι τελικά η καλύτερη συντροφιά.
Όταν σκέφτομαι πώς αισθανόμουν κάποτε
να είμαι ένα φρικιό που σε αγαπούσε
Ένα φρικιό σαν κι εσένα
-ένα φρικιό που σου έμοιαζε και λίγο
Και τώρα αναλογίζομαι τους αναρίθμητους κάθε λογής ανθρώπους που θα περπατήσουν πάνω στα ίχνη του ταξιδιού σου εδώ μέσα, και θα μαζέψουν τα ψιχουλάκια…
Και πόσο οικείος μας είσαι
Και πόσο έχεις αφήσει τη σφραγίδα σου σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το συλλογικό μας DNA,
Αισθάνομαι απλώς περήφανη.
Ξέρω ότι δεν είσαι εδώ απόψε, αλλά,
Με κάποιον τρόπο, δεν πειράζει
Είμαστε εμείς,
Εσύ μας έφερες κοντά, γερασμένα φρικιά,
Τα παντοτινά αγόρια και κορίτσια,
Τους μοναχικούς δανδήδες και dudes και dukes.
Εσύ μας κράτησες μαζί
Μαζί
Χάρη σε σένα
Ντέιβ Τζόουνς
Όχι τόσο απόντα, όχι τόσο αόρατε φίλε μας
Αγαπημένε ξάδελφε κάθε εξωγήινου,
Σίγουρα δικέ μου
Ζούμε μία όμορφη ζωή
Δική σου για πάντα
Τίλι
«Δεν ξέρω πού πηγαίνω από εδώ, αλλά υπόσχομαι ότι δε θα είναι βαρετά».
Αντίο, Ντέιβιντ Μπάουι.
πηγές: NME, Letters of Note
φωτογραφίες: ΑΠΕ/ΜΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου