Εκείνο το πρωί μια άλλη ιστορία εξελισσόταν παράλληλα. Η υποσμήναρχος Heather «Lucky» (τυχερή) Penney βρισκόταν στον αεροδιάδρομο της στρατιωτικής βάσης Andrews και ετοιμαζόταν να απογειώσει το F – 16. Οι εντολές που είχε ήταν σαφείς, έπρεπε να καταρρίψει την πτήση 93 η οποία κατευθυνόταν προς την Ουάσιγκτον.
Η Penney ήταν καθ΄όλα έτοιμη, το αεροσκάφος της τροχοδρομούσε με ταχύτητα, η ίδια ήταν αποφασισμένη , όμως της έλειπε κάτι και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την επιτυχία της επιχείρησης. Το μαχητικό δεν είχε πυρομαχικά. Δεν είχε ούτε σφαίρες, ούτε πυραύλους. Το μόνο της όπλο ήταν το κουράγιο και το αεροσκάφος της.
Όπως μεταδίδει η Washington Post, οι επιθέσεις εκείνο το πρωί της αθωότητας, εξελίσσονταν με ταχύτατους ρυθμούς, τόσο γρήγορα που στην αεροπορική βάση Andrews δεν προλάβαιναν να οπλίσουν τα μαχητικά αεροσκάφη. Έτσι η Penney μαζί με τον επικεφαλής πτήσης, άοπλος και αυτός απογειώθηκαν με στόχο να κάνουν τους καμικάζι ενάντια στο Boeing 757 που εκτελούσε την πτήση 93 της UA.
«Ήταν σαφές ότι δεν θα το καταρρίπταμε, αλλά θα το εμβολίζαμε. Στην ουσία θα γινόμουν καμικάζι» θυμάται η Penney, μια από τις πρώτες γυναίκες πιλότους της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ.
Επί χρόνια η Penney αρνείτο να μιλήσει για την εμπειρία της από την 11η Σεπτεμβρίου όμως δέκα χρόνια αργότερα μίλησε στη Washington Post, η οποία και αναδημοσίευσε χθες τη συνέντευξή της με αφορμή τη θλιβερή επέτειο.
Η Penney μιλά για την αποστολή αυτοκτονίας και λέει πως έπρεπε να προστατέψουν τον εναέριο χώρο με όποιο τρόπο μπορούσαν. Η πιλότος, η οποία όταν γίνεται η συνέντευξή έχει προαχθεί σε επισμηναγό και είχε ήδη πάρει μέρος σε μάχιμες αποστολές στου Ιράκ, δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνο το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου όταν ήταν ακόμη «στραβάδι» στην αεροπορία. Ήταν η πρώτη γυναίκα πιλότος στην 121 μοίρα της εθνοφρουράς της Ουάσιγκτον. Όμως προερχόταν από οικογένεια πιλότων. Ο πατέρας της πετούσε μαχητικά στο Βιετνάμ. Η ίδια αν και σπούδαζε για να γίνει δασκάλα άλλαξε πορεία όταν η κυβέρνηση ψήφισε νομοσχέδιο με το οποίο επέτρεπε στις γυναίκες να γίνουν πιλότοι μαχητικών αεροσκαφών.
«Υπέγραψα αμέσως, ήθελα να γίνω πιλότος όπως ο πατέρας μου» αφηγείται.
Για την ημέρα εκείνη θυμάται πως κανένα αεροσκάφος δεν ήταν οπλισμένο. Τα αεροσκάφη της μοίρας είχαν εικονικά πυρά στο πλαίσιο της εκπαίδευσης. Τις πρώτες ώρες επικρατούσε σύγχυση. Κανείς δεν περίμενε αυτό που θα συνέβαινε. Τα μάτια όλων ήταν στραμμένα στα «επικίνδυνα μονοπάτια και στις απειλές» που είχαν απομείνει από τον Ψυχρό Πόλεμο.
«Δεν υπήρχε κάποια απειλή. Όταν συνέβη αυτό κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να οπλίσουμε γρήγορα τα αεροσκάφη και να τα απογειώσουμε και ήταν απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε το προσωπικό» θυμάται ο Σμήναρχος George Degnon και προσθέτει πως σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Τουλάχιστον δύο αεροσκάφη είναι οπλισμένα με πυρομαχικά και οι πιλότοι τους περιμένουν μόλις λίγα μέτρα μακρυά τους.
Όπως εξηγεί για να οπλίσεις ένα αεροσκάφος απαιτείται περίπου μια ώρα. Εκείνη την ημέρα δεν υπήρχε η πολυτέλεια του χρόνου κάποιος έπρεπε να πετάξει όπως και να είχε.
« “Lucky, πετάμε μαζί» φώναξε ο Σμήναρχος Marc Saseville και ενώ ντύνονταν με τη στολή για την πτήση τα βλέμματα των δύο συναντήθηκαν. «Θα πάω για το πιλοτήριο» είπε στη Penney. «Θα χτυπήσω την ουρά» του απάντησε χωρίς δισταγμό στη φωνή της.
H Penney η οποία ποτέ δεν είχε κάνει ανάλογη πτήση, άρχισε να κάνει ότι της είχαν μάθει, δηλαδή να ελέγχει το αεροπλάνο πριν την πτήση, πρόκειται για μια διαδικασία που διαρκεί περίπου μισή ώρα. Φυσικά δεν πρόλαβε να κάνει ούτε πέντε λεπτά αφού ο σμήναρχος της ούρλιαξε να ανέβει στο πιλοτήριο. Υπάκουσε είπε στα γρήγορα την προσευχή των πιλότων «Θέε μου μη με αφήσεις να τα γ....ω (God, don't let me fuck up)» και την επόμενη στιγμή ήταν στον αέρα.
«Δεν εκπαιδευόμαστε για να καταρρίπτουμε αεροσκάφη που μεταφέρουν επιβάτες» ανέφερε στη Washington Post ο Saseville, ο οποίος την περίοδο της συνέντευξής του υπηρετούσε πλέον στο Πεντάγωνο.
«Ακόμη και εάν χτυπήσεις τον κινητήρα το αεροπλάνο μπορεί να πετάξει και να οδηγηθεί στον στόχο. Έτσι η σκέψη μου ήταν το πιλοτήριο και η ουρά» είπε και πρόσθεσε πως σκέφτηκε και το ενδεχόμενο κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης να πατήσει το κουμπί της εκτίναξης καθίσματος, αν και το πιο πιθανό ήταν να μην προλάβαινε».
Από την πλευρά της η Penney είχε άγχος μήπως δεν πετύχει τον στόχο σε περίπτωση που πατούσε το κουμπί της εκτίναξης του καθίσματος.
Τελικά δεν συνέβη τίποτα. Δεν χρειάστηκε να καταρρίψει το αεροσκάφος που ήταν γεμάτο με παιδιά, επαγγελματίες και κορίτσια. Το έριξαν οι ίδιοι οι επιβάτες.
Επίσης η Penney αποκαλύπτει πως εκείνη την περίοδο ο πατέρας της ήταν πιλότος στη United Airlines και η πιθανότητα να ήταν αυτός που πετούσε το αεροσκάφος που είχε στοχοποιηθεί ήταν μεγάλος.
«Η κόρη μου γνώριζε ότι εκείνη την περίοδο πετούσα τις ίδιες διαδρομές και ήξερε πως ήταν πολύ πιθανό το αεροπλάνο που κλήθηκε να καταρρίψει να το πετούσα εγώ. Αυτό δεν την επηρέασε, ούτε και μας δημιούργησε κάποιο ψυχολογικό εμπόδιο στη σχέση μας μετέπειτα, άλλωστε είμαστε και οι δύο πιλότοι μαχητικών αεροσκαφών» δήλωσε ο John Penney.
«Αυτοί ήταν οι πραγματικοί ήρωες αφού αποφάσισαν να θυσιάσουν τις ζωές τους. Εγώ ήμουν απλά έτυχε και ήμουν μάρτυρας της ιστορίας» είπε. Εκείνη την ημέρα η Penney συνόδευσε το αεροπλάνο του αμερικανού προέδρου και φρόντιζε να κρατά ασφαλή τον εναέριο χώρο της Ουάσιγκτον. Λίγο καιρό αργότερα θα έφευγε για το Ιράκ.
ΔΙΕΘΝΕΣ ΗΠΑ 11η Σεπτεμβρίου 2001 Αλ Κάιντα τρομοκρατία Δίδυμοι Πύργοι πτήση 93 United Airlines Heather «Lucky» Penney
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου