Παιδί της θύελλας, βύζαξε τους χυμούς της σε κάθε του βήμα και μέσα από την πνευματική του ασκητική, κράτησε ζωντανή τη θύελλα της μεγάλης δημιουργίας, σαρκώνοντας ένα τεράστιο σε έκταση έργο.
Πέρασε τον αχό των Κρητικών Επαναστάσεων για Ελευθερία και Δικαιοσύνη μέσα σε μια οικουμενική φιλοσοφική διάσταση, συνδυάζοντας μία απίστευτη γνώση, φιλοσοφίας, επιστήμης, και κρατώντας το πάθος των αισθήσεων και του Νου το σπαθί στα πιο θαλερά μονοπάτια της ύπαρξης.
Γνώστης του μέτρου και αισθησιακός πνευματικός πότης του άμετρου, μοναδικός συνδυασμός αντιθετικών ιδεών και πραγμάτων, με φλόγα πάντα την αγωνία του ανθρώπου και της ανθρωπότητας, χάραξε τη δική του πορεία στην παγκόσμια λογοτεχνία και σκέψη.
Από την ποιητική συλλογή του Νίκου Καζαντζάκη «Τερτσίνες», δημοσιεύουμε ένα επίκαιρο φιλοσοφικό ποίημα για τον Λένιν. Η γλώσσα φωτιά του Καζαντζάκη, όπως μόνο ο ίδιος ήξερε να την χρησιμοποιεί, φιλτραρισμένη από τα κύτταρα του πάθους για ζωή με αξιοπρέπεια, Ισότητα και Ελευθερία, μεταφέρει το κλίμα της επαναστατημένης Ρωσίας του 1917, στην οποία είχε πάει για να ζήσει το συγκλονιστικό γεγονός της παγκόσμιας ανατροπής κατά του καπιταλισμού.
Οι μετέπειτα εξελίξεις διέψευσαν τις ελπίδες του, αλλά το μήνυμα για το παρόν των ξεριζωμένων, των ανέργων, των προσφύγων σε όλο τον πλανήτη είναι εκρηκτικά επίκαιρο και ο μεγάλος Έλληνας ποιητής το μεταγγίζει ατόφιο, όπως ρούφηξε την αγριάδα και τη φωτιά της επανάστασης.
«Αχ, μην αργείς, σαπίζει η γης , πιλάλα,
φονιά φαγά, με τη βαριά μασέλα!
Πλαντά η καρδιά στης βόχας την αντράλα,
μα ακόμα στέκω ορθός και κράζω σου: “Έλα,
χώρες, χωριά, βρωμούν, και ξεχειλίζουν
πολιτικάντες, μπούρσες, και μπορντέλα!
Τα φρένα μου από το άχτι συσηλίζουν,
κι ως ρίχνω τα στη Λόντρα, στο Παρίσι,
παλάτια, σπίτια κι εκκλησιές καπνίζουν!
Φύσα, βοριά μου, η φλόγα να μη σβήσει
‘πο δοντωσιές χρυσές και μπαρ και φράκα
ήρθε ο καιρός η γης, να καθαρίσει!” Γελάει η καρδιά, πετάει λουλούδια η σφάκα,
η λευτεριά γρικάει να χλιμιντρίζει
κι αναγαλλιάει μες στης σκλαβιάς τη φάκα.
Ορτσα! τ’ αλόγατα κινήσαν, τρίζει
σαν κάρο η γης, τούντρες, στέπες, χιόνια
με τον μπαλτά ο βοριάς ξεμασκαλίζει
Γένια ξανθά, χοντρά στριφτά βραχιόνια,
και κρέμουνται στ’ αρθούνια τα κρουστάλλια.
Κι ανεμαλλιάρα, ορθή λακάει η νταρντάνα
κι αγκρίζει με ουρλιαχτά τα παλλικάρια
η γριά αρχηγίνα, η Πείνα, η παραμάνα
του άγριου σογιού, με τ’ άδειανά μαστάρια:
“Παιδιά μου, ομπρός! Τετράπαχες, ξεστήθες
οι πολιτείες ξαπλώνονται σφαγάρια!
Μεγάλοι μου Βαγγελιστάδες Σκύθες
σηκώστε με, τα σύνορα να πιάσω
πηδούν κι απ’ τα είκοσί μου νύχια οι σπίθες!”
Ακούει η καρδιά μου η μαυρομαντιλούσα,
και της χηρειάς ψηλά πετάει την μπόλια,
την κόκκινη να χαιρετήσει Μούσα.
Δεν είναι αυτή βροντή, μες στα περβόλια
γλυκιά ταβάριτς πως γρικήθη!
Χίλιες χιλιάδες οι λαιμοί φιαμπόλια!
Ακούν τα λιμασμένα σκλάβα πλήθη
που μερμηγκιούν και κλαίνε στην Ασία,
λόγος γλυκός σε όλα τα σπλάχνα εχύθη,
ψωμί, φιλί, πήραν καινούρια ουσία,
……………………………
Πίατη, πατρίδα, οι φάγουσες οι σμέρνες,
τυλίγουν τις καρδιές, και δένουνται όρκοι
στις εκκλησιές και λυούνται στις ταβέρνες
Μα ολούθε πια ξεσπάει το μέγα ξόρκι,
κι οι ουρανοξύστες σειούνται στις πορείες
που η Πείνα ανεχουμάει στη Νιάν Υόρκη!
Μουγκοί περνούν στα σκοτεινά οι παρίες,
και στις ψηλές, τις δροσερές ταράτσες
τ’ αστέρια γιορτανιούν φωτοχυσίες
Φαγάνες, χλιμιντρούσες σα φοράδες,
ξεσκέλωτες, φουμέρνουν οι κυράτσες,
και μυρωδιές βαριές, παχιές πομάδες
παστώνονται να μη γρικάς τη βρώμα.
Φύσα, βοριά μου, αφέντρες κι αφεντάδες
βρωμίσαν πια, και στο σαπρό τους στόμα
γρικάει τη βουή, κρεμάει την κάρα κάτω
αλλόκοτες φωνές του φέρνει ο αγέρας:
«Καρλ Μαρξ, Λενίν, μπουρζούι, προλεταριάτο!»
«Δεν είμαι ο γιος σου εγώ το Αρνί, μα ο λύκος
που πάει τη λευτεριά ζητώντας χάμου,
μοναχογιός της Γης, ο μπολσεβίκος
γυρίζει η ρόδα του καιρού, η σειρά μου!»
Ψηλά στο γιασεμόκλωνον εφτάστρι,
στράτα της γης ανοίγοντας καινούρια,
σηκώθη κατακόκκινο βορράστρι».
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου