The annoying beAch...
Δυνατή μουσική, ρακέτες, μπάλες, καμάκι, φωνές, άμμος στη μούρη και τρίχα στην πλάτη.
Αυτά περιγράφουν περίπου το 80% των αρσενικών λουομένων της ελληνικής παραλίας (το υπόλοιπο 20% είναι το ίδιο, χωρίς την τρίχα.) Οκ, ενοχλητικοί, δε λέω. Γραφικοί όσο δεν πάει. Αλλά τουλάχιστον αποτελούν ένα κοινά αποδεκτό φαινόμενο, με το οποίο έχουμε όλοι συμβιβαστεί σε τέτοιο βαθμό που άμα κατά τύχη βρεθούμε σε καμιά απόμερη παραλία, σχεδόν μας λείπει. #NOT
Και αφού κάναμε την αυτοκριτική μας, ας περάσουμε στα θηλυκά της παρέας. Στις πριγκίπισσες, που όλοι αγαπάμε και θαυμάζουμε και που άθελά τους (;!) οδηγούν τον αντρικό πληθυσμό στην κατάντια συμπεριφορά που μόλις περιγράψαμε.
Μπορεί σαφώς εμείς να είμαστε οι πρωτόγονοι και οι αγροίκοι, αλλά επειδή θέλουμε να μιλάμε για ισότητα, πρέπει να γίνει αναφορά και στις αντίστοιχες κατηγορίες γυναικείας καγκουριάς!
Και τι καλύτερο από μία λίστα "ενοχλητικών κοριτσιών παραλίας" ή αλλιώς "the annoying beach list" (είδες τι έκανα;!)
Η Κομαν-έτσι Γουστάρω
"Αχ, καλοκαιράκι. Επιτέλους θα βγούμε στην παραλία να δρέψουμε τους καρπούς των κόπων του χειμώνα. Ξεροσταλιάζαμε στα crossfitάδικα και στις δίαιτες όλο το χρόνο και ήρθε η ώρα να το μάθεις. Όλοι θα το μάθετε. Να, κοίτα το αθλητικό μπουστάκι μου ή το ασφυκτικά στενό μπικίνι μου. Κοίτα τα γυαλιά-καθρέφτη (τύπου ποδηλάτη) με το φωσφοριζέ λουρί. Θαύμασε το ευλύγιστο κορμί μου που τυχαία διπλώνεται σε στάση λωτού με την πρωτη ευκαιρία. Μπα;! Η τέντα της καντίνας; Ας κάνω 7.000 έλξεις μέχρι να μου φέρει ο Μάκης το φρουτοποτό ενέργειας με μαϊντανό και πίτουρα που ΕΦΕΡΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ..."
Συνήθως είναι σε παρέα με αντίστοιχης κατηγορίας άτομα, καμιά φορά κουβαλάει επαγγελματικά βατραχοπέδιλα/μάσκα/φιάλες οξυγόνου ή υδρογόνου, φοράει στολή σέρφερ και θέλει μανιωδώς να εξασκήσει όλα τα extreme σπορ παραλίας. Από το αθώο θαλάσσιο ποδήλατο μέχρι αυτό το τρομακτικό που σε πετάει με πίεση στον αέρα και μετά σκας σα χταπόδι στα βράχια (αλλά αυτή δεν πονάει, τι λέμε τόση ώρα;)
Η Κηλίδα Του Θανάτου
"Πόσο προλαβαίνω να μαυρίσω με 3 ώρες ηλιοθεραπεία; Όχι αρκετά. Θα κάτσω 5. Αλλά θέλω να προσέχω κ όλας, μην πάθει τίποτα το δερματάκι μου. Ας αλείψω το σώμα μου με 2-3 μπιτόνια λάδι. Θα βάλω και αντηλιακό από πάνω. Και ειδική κρέμα στο πρόσωπο με δείκτη 999. Έχω και κάτι σκευάσματα που έφτιαξα από λάδι μηχανής και σάπιο μήλο-το είδα σε ένα πρωινάδικο. Και σπρέι για το μαλλί να μη λαδώνει (ειρωνεία ε;), Nivea για τα χέρια και για γαρνιτούρα λίγο AUTAN για τα κουνούπια."
Όλη αυτή η βόμβα χημικών που περιγράψαμε λοιπόν, εκτός του ότι μυρίζει σαν πάστα ελιάς από χιλιόμετρα, κάποια στιγμή αποφασίζει να βουτήξει. Πολλές στιγμές. Μπαίνει, βγαίνει και ξαναλούζεται με όλα τα χημικά της. Αλλά προσοχή: μπαίνει ίσα-ίσα μέχρι το λαιμό, να μη βραχεί το μαλλί και χαλάσει. Δημιουργείται με αυτό τον τρόπο λοιπόν μία τεράστια κηλίδα στην επιφάνεια της θάλασσας που σκοτώνει ότι είδους ζωντανό οργανισμό έρθει σε επαφή μαζί της (θυμάστε κάτι θαλασσοπούλια που πάλευαν στις πετρελαιοκηλίδες στον Κόλπο; Κάτι τέτοιο τραβάνε τα κακόμοιρα παιδάκια που παίζουν στα ρηχά· γιατί «αν πάτε στα βαθιά και πνιγείτε, θα σας σφάξω» που λέει και η μάνα τους. Γνωστή και ως...
Η ΑλαΜάνα
"Επιτέλους Κυριακή. Να πάμε θάλασσα με το Μάκη και τα παιδιά να ξεκουραστούμε. Μόνο τα απαραίτητα θα πάρω. Τις σαμπρέλες του μικρού, τα μπρατσάκια της μικρής, κουβαδάκια, ρακέτες, φτυάρια, φουσκωτό κροκόδειλο, καρεκλάκια παραλίας, πετσέτες, ομπρέλα και το ψυγειάκι με: τοστ-χυμούς-καρπούζι-κεφτεδάκια (με έξτρα σκόρδο παρακαλώ)- ένα ταψί παστίτσιο και λίγα γεμιστά από χτες, τι, να τα πετάξω;"
Εκτός του ότι χρειάζεται ένα στρέμμα για να απλώσει όλα τα παραπάνω, βάζει και νοητά σύνορα με τα παπούτσια και τις σαγιονάρες (παντόφλες βασικά) των παιδιών γύρω από εκεί που κάθεται για να μην πλησιάζει κανείς άλλος. Είναι στην παραλία από τα χαράματα και καβατζώνει πρώτο τραπέζι πίστα. Φωνάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα στα μικρά να μην πηγαίνουν στα βαθιά, τους φωνάζει να πάνε να φάνε και να πιούνε, φωνάζει και στον άντρα της τον Μάκη να μη ρωτάει την ξανθιά αν θέλει να της βάλει λάδι (βλ Κηλίδα Θανάτου). Γενικά φωνάζει. Και δεν μπαίνει ποτέ στη θάλασσα, παρά μόνο αν υπάρχει ανάγκη. Για την ανάγκη της δηλαδή. Φεύγοντας, αφήνει πίσω της ένα μικρό χαμό: σκουπίδια, παιχνίδια, παντόφλες, ένα παιδί και μερικούς μεζέδες.
Η Λευκή Απρόσιτη Διανοούμενη
"Φέτος κατάφερα και πήρα το φιλέτο της καλοκαιρινής άδειας και θα το διασκεδάσω μέχρι τελικής πτώσης: Θα μπορέσω να τελειώσω τα βιβλία που ξεκίνησα να διαβάζω τον χειμώνα, θα λύσω όσα σουντόκου μπορώ, θα πιω παγωμένο τσάι ή ακόμα και γρανίτα (γιατί όχι, όλοι πρέπει να ξεφεύγουν που και που) και θα ηρεμήσω από την ένταση της καθημερινότητας του απομονωμένου γραφείου μου που δε βλέπω άνθρωπο όλο το χρόνο"
Καπέλο. Τεράστιο, ψάθινο καπέλο. Λευκό παρεό σε μέγεθος πανιού ιστιοφόρου που αγκαλιάζει όλο το σώμα. Γυαλιά ηλίου πεταλούδα-μάσκα ντόμινο. Πάντα κάθεται κάτω από ομπρέλα στην πιο παχιά σκιά και στο τέλος του καλοκαιριού καταφέρνει να είναι πιο άσπρη από πριν. Διαβάζει βιβλία Ελληνίδων συγγραφέων με 3-4 ονόματα ή τις 50 αποχρώσεις του γκρι (ταιριάζει με το χρώμα της), ή βιβλία μυστηρίου στα ξένα. Λύνει σταυρόλεξα, σουντόκου και αυτό που ενώνεις τις τελίτσες (αλλά όχι αυτό που γεμίζεις με σκιά τη ζωγραφιά-χαλάει πολύ μελάνι και το στυλό το χρειαζόμαστε.) Παλιότερα είχα την εντύπωση πως οι συγκεκριμένες κοπέλες είναι μουγγές, γιατί ποτέ δε μιλούσαν σε κανέναν (όσο ευγενικά κ αν τις προσέγγιζε) και ποτέ δε δίνανε το μπαλάκι στους ρακετίαρς αν έπεφτε κοντά τους. Τελικά μιλάνε. Συνήθως όμως έχουν διάλογο μόνο με τη φίλη τους που τις συνοδεύει, και είναι το alter ego τους...
Η ΝύχταΜέρα
"Θα φορέσω ότι πιο άνετο εχω στην παραλία, δεν είμαι για πολλά. Ένα λιτό δωδεκάποντο τακούνι, ένα λαμέ μαγιό με στρας και φιόγκους που τονίζει το πλαστικό στήθος μου, ένα φορεματάκι με 25 κιλά σε κρόσια, λίγο μέικαπ, το έντονο κόκκινο αδιάβροχο κραγιόν μου, δαχτυλίδια, μενταγιόν, επώνυμο γυαλί νούμερο XXL, την αυθεντική απομίμηση τσάντα που πήρα χτες από το νησί, το ταπεινό χρυσό ρολόι μου και φυσικά άρωμα. Άπειρο άρωμα."
Και στα μπουζούκια να την έβλεπες, θα έλεγες ότι είναι too much. Ακόμα και αν τραγουδούσε. Και τη λέγανε Αννούλα. Φλωρινιώτη.
Περπατάει στα ρηχά βρέχοντας τα γεμάτα κοσμήματα και χρώματα δάχτυλά της στο νερό, με το hands free του ολοκαίνουργιου και πανάκριβου κινητού της στο αφτί. Μιλάει δυνατά για το προηγούμενο βράδυ και το πως έριξε χυλόπιτα στον Μάκη ενώ εκείνος της είχε ανοίξει 8 σαμπάνιες. Πλησιάζει διακριτικά τις αντρικές παρέες και ψάχνει να βρει τους επόμενους "Μάκηδες" που θα της καλύψουν τα αποψινά έξοδα. Συνήθως την κερνάνε σφηνάκια, μεθάει, ανεβαίνει στον πάγκο του μπιτσόμπαρου και χορεύει όλα τα είδη μουσικής σαν τσιφτετέλι, ουρλιάζει YOLO και άλλες άγνωστες λέξεις, τραβολογάει την κακομοίρα τη φίλη της (βλ Λευκή Απρόσιτη) στην τουαλέτα και τελικά φεύγει οδηγώντας το τρακαρισμένο-νοικιασμένο-κάμπριο-σμαρτάκι της, αφού έχει κάνει φασαρία για την τιμή της ξαπλώστρας.
Παρά την ελάχιστη δόση υπερβολής που μπορεί κάποιος κακοπροαίρετος να διακρίνει στα παραπάνω παραδείγματα, πρέπει να παραδεχτούμε πως ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας, αντικατοπτρίζεται απόλυτα και στις διακοπές μας. Φυσικά και οι καρικατούρες του κειμένου αποτελούν εξαιρέσεις και όλοι συνήθως συναντάμε τις καλές, πολιτισμένες, χαρούμενες και ευχάριστες κυρίες που όλοι θέλουν να κολυμπάνε δίπλα τους (το αν θέλουν και αυτές, είναι άλλο θέμα). Ας γίνουμε λοιπόν το παράδειγμα προς μίμηση και όχι ο περίγελος των συν-λουόμενών μας.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου