Μισός αιώνας Rolling Stones: θα συνεχίσουν;

Μισό αιώνα ζωής συμπληρώνουν απόψε οι Rolling Stones, καθώς πριν από ακριβώς 50 χρόνια, το βράδυ της 12ης Ιουλίου του 1962 έδωσαν την παρθενική τους συναυλία στο Marquee Club του Λονδίνου. Η διεθνής ακτινοβολία, οι αναρίθμητες επιτυχίες και βεβαίως η πρωτοφανής διάρκεια, συνθέτουν ένα μοναδικό μουσικό φαινόμενο. Ή πιο απλά, τη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη...

Το ερώτημα που τώρα προκύπτει είναι αν ο Μικ Τζάγκερ, ο Κιθ Ρίτσαρντς και οι υπόλοιποι γερόλυκοι Stones, που πενηντάρησαν ως συγκρότημα και πλησιάσουν οι ίδιοι τα 70 χρόνια τους, αντέχουν να συνεχίσουν. Οσοι περίμεναν μια παγκόσμια περιοδεία και έναν νέο δίσκο των Rolling Stones μέσα στο συμβολικό έτος 2012, απογοητεύτηκαν τον περασμένο Μάρτιο όταν ο Ρίτσαρντς δήλωσε «δεν είμαστε έτοιμοι».
Ωστόσο ο Μικ Τζάγκερ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια σειρά συναυλιών μέσα στο 2013, πιθανότατα όπως εκτιμούν οι insiders στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο. Το ενθαρρυντικό είναι ότι παρά τα γνωστά και σοβαρά προβλήματα υγείας του Ρίτσαρντς, τα μέλη των Stones – ακόμη και ο μπασίστας Μπιλ Γουάιμαν που απείχε καιρό – βρέθηκαν ξανά μαζί πριν από μερικούς μήνες για μερικές πρόβες σε στούντιο στο Λονδίνο. Κι ας έχει περάσει μισός αιώνας από εκείνη την ανύποπτη για την ιστορία της ροκ νύχτα της 12ης Ιουλίου του 1962…
Η μπάντα εμφανίστηκε στη σκηνή του Marquee Club, στο Νο165 της Οξφορντ Στριτ, με το όνομα «Mick Jagger and the Rollin’ Stones». Αποτελούνταν από τον Μικ Τζάγκερ, τον Κιθ Ρίτσαρντς, με τον οποίο ήταν παιδική φίλοι και πήγαιναν στο ίδιο δημοτικό, τον Μπράιαν Τζόουνς, τον Ιαν Στιούαρτ στο πιάνο και τον Μικ Εϊβορι και τον Τόνι Τσάπμαν στα τύμπανα. Η αρχή είχε γίνει.
Το όνομα θα άλλαζε σε Rolling Stones, θα ερχόταν στην μπάντα ο Μπιλ Γουάιμαν και ο Τσάρλι Γουότς, θα ακολουθούσαν αμέτρητες επιτυχίες, θρυλικές περιοδείες, δικαστικές περιπέτειες, καταχρήσεις, ο Τζόουνς θα χανόταν το καλοκαίρι του 1969 σε μια πισίνα, θα ερχόταν και θα έφευγε ο Μικ Τέιλορ, θα έμπαινε στο συγκρότημα ο Ρόνι Γουντ, θα γεννιόταν το εμβληματικό λογότυπο με τη γλώσσα – μια φρενήρης πορεία προς το μέλλον. Το τραγούδι «(Ι can't get no) Satisfaction» (1965) αναγνωρίζεται ως το πιο χαρακτηριστικό και διάσημό τους, αλλά αυτό σίγουρα αδικεί τόσες και τόσες άλλες επιτυχίες τους: «Paint it, Black» (1966), «Under my thumb» (1966), «Mother's Little Helper» (1966) «She's a Rainbow» (1967) «Angie» (1973), «Start me up» (1981), «Mixed Emotions» (1989) και τόσα άλλα που αδικούνται από αυτήν τη λίστα, αποτελούν όχι μόνο την ανθολογία των Rolling Stones, αλλά και το σάουντρακ μισού αιώνα...
ΠΗΓΗ