Στο φίλμ «Θεέ μου τι σου κάναμε» το καλοκάγαθο ζευγάρι των Γάλλων μορφωμένων αστών και γονέων, θα διάλεγε άλλους γαμπρούς για τις κόρες του εάν μπορούσε.
Βέβαια το προσπάθησε, αλλά δέν έφθασε στο σημείο να βάλει εκρηκτικά για να το πετύχει. Σίγουρα πάντως δεν ήταν υπέρ της διαφορετικότητας στην πράξη.
Ψάχνονται λοιπόν οι επαΐοντες να βρούν «τις πταίει«. Γιατί η προσπάθειά μας για ενσωμάτωση των ξένων δεν πέτυχε;
Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ΄80 στο Λονδίνο, πολλοί νέοι σε υποβαθμισμένες περιοχές (Brixton, Wandsworth), οι περισσότεροι πιο σκουρόχρωμοι από τον μέσο Βρετανό (καταγωγή από Αφρική, Καραϊβική), βγήκαν στους δρόμους καίγοντας και λεηλατώντας, διαμαρτυρόμενοι για την υπερβολική αστυνομική βία.
Σε όλα τα πανεπιστήμια βροχή τα «ντιμπέιτς» για τα αίτια, σε όλα τα κανάλια στρογγυλά τραπέζια για το ίδιο. Και η μόνιμη επωδός και στα δύο «η βρετανική κοινωνία δέν είναι ρατσιστική, αντιμετωπίζει όλους το ίδιο δίνοντάς τους τις ίδιες ευκαιρίες και μάλλον φταίνε κάποιοι κακοί αστυνομικοί που παρεκτρέπονται»
Την ίδια ώρα το αμερόληπτο και αντιρατσιστικό ΒΒC, αλλά και τα άλλα κανάλια, σε περισπούδαστες αναλύσεις τόνιζαν την ανεκτικότητα και την αγάπη της Βρετανίας στην διαφορετικότητα.
Εδειχναν όμως και εικόνες. Τηλεόραση γαρ. Και τι εικόνες. Μελαψούς να κατεβάζουν τζαμαρίες, μελαψούς να βάζουν φωτιές, μελαψούς να τρέχουν με τα κλοπιμαία…..Μόνο μελαψούς. Κανένα λευκό και ας ήταν αρκετοί οι «καθαροί» Βρετανοί που κάνανε τα ίδια. Και η συγκεκριμένη εικόνα εδώ σίγουρα ισούται με ένα εκατομμύριο λέξεις.
Πώς να υπάρξει πραγματική ενσωμάτωση των ξένων όταν μόνο στην θεωρία «Μαζί» αλλά στη πράξη «Χώρια»;
Αφού η κυρίαρχη σκέψη είναι Εμείς και οι Αλλοι. Εμείς οι Χριστιανοί, οι άλλοι οι Μουσουλμάνοι. Εμείς οι Ευρωπαίοι, οι άλλοι οι Αραβες. Εμείς οι Ολυμπιακοί, οι άλλοι οι Παναθηναϊκοί. Εμείς οι Βασιλικοί, οι άλλοι οι Βενιζελικοί. Εμείς οι Πασόκοι, οι άλλοι οι Νεοδημοκράτες. Εμείς οι Νεοδημοκράτες, οι άλλοι οι Συριζαίοι, Εμείς οι Ελληνες, οι άλλοι οι Τουρκόσποροι-Μικρασιάτες. Εμείς οι Αριστεροί, οι άλλοι οι Δεξιοί. Και όλοι μαζί να διώξουμε τους Ελληνες Τσιγγάνους όσο πιο μακριά γίνεται από το προάστειό μας.
Και όσο το περιβάλλον δεν βοηθά τον φανατισμό, όλα μπορούν να κυλάνε από γραφικά έως ομαλά και ανεκτά.
Οταν όμως η ατμόσφαιρα φανατιστεί;
Και ο φανατισμός είναι τόσο εύκολο να κυριαρχήσει. Γιατί ο φανατισμός δεν είναι μακριά μας. Είναι δίπλα μας. Είναι μέσα μας.
Δείχνουμε τους άλλους και δεν βλέπουμε τι κάνουμε εμείς.
Ξέρω, ακούγεται ιεροδασκαλικό, αλλά…
Εχουν περάσει λίγοι μήνες που μια πολύ συνειδητοποιημένη κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού φίλη μου Παναθηναϊκός έκοψε, στη κυριολεξία, το δάκτυλό της κλείνοντας με μανία τη πόρτα επειδή ο Ολυμπιακός έβαλε γκολ και μάλιστα παίζοντας με ξένη ομάδα. Δεν ξέρω τι θα έκανε εάν είχε πρόσβαση σε βόμβες.
Στην επαρχία υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που παραξενεύονται εάν δουν στο καφενείο να μπαίνει ψηφοφόρος άλλου πολιτικού χώρου (τουλάχιστον υπάρχει βελτίωση, από «κόμμα» πήγαμε στο «χώρο»). Που δεν πάνε σε συγκεκριμένο βενζινάδικο και ας έχει φθηνότερη βενζίνη.
Γιατι μπορεί να είσαι Ελληνας όπως Εγώ. Μπορεί να είσαι από τα Επτάνησα όπως Εγώ. Μπορεί να είσαι από τη Κεφαλονιά όπως Εγώ. Αλλά Εσύ είσαι από το Αργοστόλι και Εγώ είμαι από το Ληξούρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου