Εχουμε μπροστά μας ένα πλαίσιο
συμφωνίας σχετικά ισοβαρές και συνεκτικό με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Η
Αθήνα αποσπά αλλαγή του ονόματος με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων.
Τα Σκόπια κρατούν το στοιχειώδες, την ονομασία/ταυτότητα του λαού.
Εξάλλου, η συμφωνία θα είναι βιώσιμη μόνο αν δεν πιέζει αβάσταχτα τη μια
πλευρά και δεν τροφοδοτεί υπέρμετρα τους εθνολαϊκιστές όποιας
απόχρωσης.
Εστω, λοιπόν, με την ασφυκτική πίεση του διεθνούς παράγοντα, έστω για λόγους ευρύτερης γεωστρατηγικής, ανοίγεται η προοπτική επίλυσης ενός ζητήματος που από καιρό κακοφορμίζει. Και πάντως, όταν μιλάμε για τον ρόλο του ΝΑΤΟ, καλό είναι να μιλάμε και για τις κινήσεις Πούτιν στην περιοχή. Ούτε συμψηφισμοί ούτε επιλεκτικές ευαισθησίες.
Εάν τα πράγματα καταλήξουν όντως σε συμφωνία, θα πρόκειται για μείζονα επιτυχία των δυο κυβερνήσεων. Καλούνται να δείξουν επιμονή και ψυχραιμία μπροστά στις πιέσεις, στους αλληλοτροφοδοτούμενους εθνικισμούς, στην εύκολη αντιπολιτευόμενη ψηφοθηρία. Εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία, σκούρα τα πράγματα.
Αφ’ ενός δύσκολα θα ξαναβρούμε Ζάεφ. Αφ’ ετέρου δύσκολα θα ξαναβρούμε ελληνική κυβέρνηση να μη στέκεται ψοφοδεής μπροστά στο φάντασμα του Βουκεφάλα, τους ιεράρχες και τους εφέδρους. Χωρίς συμφωνία, το Μακεδονικό θα συνεχίσει να επιδρά τοξικά και οι θιασώτες του τέλματος θα έχουν πάρει την παρτίδα.
Οχι μόνο δηλαδή θα μείνουμε με την πληγή ανοιχτή, αλλά θα έχουν κερδίσει μπόι εκείνοι που τριάντα χρόνια κάνουν πολιτικές μπίζνες με το Μακεδονικό. Θα συνεχίσουμε να ζούμε με συλλαλητήρια και εθνικοπατριωτικό οίστρο. Θα επιβραβευτούν οι γραφικοί τηλεαστέρες που δαιμονοποίησαν κάθε αποκλίνουσα άποψη κάνοντας εμπόριο πατριωτισμού.
Και ταυτόχρονα, όσο περισσότερες χώρες θα αναγνωρίζουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας τόσο εμείς θα βουλιάζουμε στην εθνική αυτοθυματοποίηση. Θα μαζευόμαστε στις πλατείες να φωνάζουμε «Ο γιαλός είναι στραβός, εμείς καλά αρμενίζουμε».
Θα σπαταλάμε το ελάχιστο εναπομένον διπλωματικό μας κεφάλαιο σε χαμένες μάχες οπισθοφυλακών. Θα καταγγέλλουμε τον αλυτρωτισμό των άλλων με το ανακριβές κι ανιστόρητο: «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Επιτέλους, ας αναγνωρίσουμε ότι η διπλωματική και επικοινωνιακή εκστρατεία για την ελληνικότητα της Μακεδονίας ήταν μια θηριώδης πατάτα. Αν υπογραφεί συμφωνία, η υπόθεση διασώζεται. Αν όχι, θα έχουμε εφαρμόσει υποδειγματικά τέτοια στρατηγική αυτοπαγίδευσης στο αδιέξοδο που στο μέλλον θα διδάσκεται στις διπλωματικές ακαδημίες.
Σήμερα κραυγάζουν κόμματα κι ένα μιντιακό συμπαγές μέτωπο με διάφανες προθέσεις: να μη συμφωνήσουμε! Η περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας ξεχωρίζει ανάμεσά τους. Είναι εθνική ζημία η αξιωματική αντιπολίτευση να εκπέμπει λόγο υποκριτικής μισαλλόδοξης εθνικοφροσύνης.
Ας μην ξεχνάμε πως η Ν.Δ. χειρίστηκε το Μακεδονικό από την αρχή και εν ολίγοις δημιούργησε το αδιέξοδο. Το εθνικιστικό παραλήρημα, η κρίση μεγαλείου ενός νέου, φιλόδοξου κι αδίστακτου υπουργού Εξωτερικών παρέσυρε τη χώρα. Πρόκειται για την επιτομή της πολιτικής μπίζνας: ο αντικατασταθείς (ως αποτυχημένος κι εθνικά επικίνδυνος) υπουργός Εξωτερικών καβάλησε το Μακεδονικό κι έγινε πρωθυπουργός. Αυτός ο ίδιος για τον οποίο το 1992 το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών έλεγε ότι «ο Σαμαράς προτείνει πολιτική Ζαλόγγου» (Οι ιστορικοί διάλογοι της σύσκεψης του 1992, «Καθημερινή», 5/2/2018).
Και τώρα αυτός ο άνθρωπος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Με θηριώδη απουσία επίγνωσης των ιστορικών ευθυνών του, τολμά να γίνεται κατήγορος. Η Ν.Δ. κι ο αρχηγός της σύρονται σε αυτόν τον κατήφορο. Αντί να ευχαριστούν τον Υψιστο που άλλος αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος για τον τραγέλαφο που δημιούργησαν, έρχονται να γίνουν τιμητές. Οι «κήρυκες του αντιλαϊκισμού» γίνονται φορείς του πιο αγοραίου λαϊκισμού.
Εκτρέφουν ξανά δυνάμεις που δεν μπορούν να ελέγξουν. Φλερτάρουν με τις φωνές του αντικοινοβουλευτισμού. Αναμοχλεύουν πάθη, αναδεικνύουν νέους επαγγελματίες Μακεδονομάχους που θα τους πληρώσουμε τα επόμενα χρόνια. Λόγω ακροδεξιού βραχυκυκλώματος, αδυνατούν να εκτιμήσουν τη διεθνή αποδοχή της συμφωνίας και τις οξύτατες αντιδράσεις Ιβανόφ. Αφού η συμφωνία είναι τόσο επιζήμια για εμάς, γιατί άραγε την καταγγέλλουν οι εθνικιστές των Σκοπίων;
Η Ν.Δ. βρίσκεται σε vertigo. Εφτασαν να ισχυρίζονται πως μια εκλεγμένη κυβέρνηση δεν έχει νομιμοποίηση να διαπραγματευτεί! Εκείνοι που άφησαν τις διεθνείς σχέσεις της χώρας εκτεθειμένες σε γραφικούς πολιτευτές, φιλόδοξους απόστρατους, ακραίους μητροπολίτες και υπόδικους φασίστες, αμφισβητούν τώρα την αρμοδιότητα μιας νόμιμης κυβέρνησης να χειρίζεται εθνικά θέματα. Πρόκειται για άγαρμπο παιχνίδι με την πολιτική και πολιτειακή νομιμότητα. Πρόκειται για πολιτικό κοντραμπάντο.
Σε ό,τι αφορά τον κ. Σαμαρά, καμία έκπληξη. Ο κ. Μητσοτάκης όμως μπορούσε να ακολουθήσει μια άλλη πορεία, να μη σύρεται πίσω από ακροδεξιά στελέχη. Δεν έμαθε ακόμα ότι όσο δεξιά κι αν πάει, πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο ακροδεξιά; Ας δει τον Μπαρμπαρούση στη Βουλή. Η φασιστική του πρόκληση είναι εν μέρει δημιούργημα της στρατηγικής της Ν.Δ.
Αυτή στρώνει το γήπεδο για τη Χ.Α. Και πάντως, θυμίζουμε τα λόγια του πατέρα του το 1994: «Πρέπει η Ελλάς να δεχτεί σύνθετη ονομασία. Αυτή την ώρα χρειάζεται ειλικρίνεια, εντιμότητα και θάρρος». Ακούγονται σαν πατρικές νουθεσίες από το υπερπέραν (αν και διόλου μικρές οι ευθύνες του μακαρίτη για την τροπή των πραγμάτων).
Δυστυχώς, όσοι διαφωνούν στο εσωτερικό της Ν.Δ. σιωπούν. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες. Οπως τεράστιες είναι και οι ευθύνες του χώρου της Κεντροαριστεράς. Μπροστά στο μείζον, την πιθανότητα συμφωνίας με την ΠΓΔΜ ύστερα από 30 χρόνια αδιεξόδου, το μόνο που έχουν να σχολιάσουν είναι η στάση των ΑΝ.ΕΛΛ.;
Φυσικά η δήλωση Καμμένου (δεν ψηφίζουμε συμφωνία, δεν ρίχνουμε κυβέρνηση, κρυβόμαστε ελπίζοντας να κολλήσει το θέμα στην ΠΓΔΜ) είναι αχαρακτήριστη. Είναι αντάξια ενός Καμμένου. Το θέμα όμως είναι τώρα τι λες. Η ένταση και το ιστορικό φορτίο του θέματος απαιτούν σαφείς τοποθετήσεις. Η μια οδός είναι η επίλυση και ο απεγκλωβισμός από τη βαλκανική ομφαλοσκόπηση.
Η άλλη είναι με τους κοντραμπατζήδες του εθνικού συναισθήματος. Οποιος χρησιμοποιεί τον Καμμένο ως άλλοθι για να μην πάρει θέση είναι μικρότερος των περιστάσεων. Είναι σπιθαμιαίος.
* Eκπαιδευτικός, τ. πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Εστω, λοιπόν, με την ασφυκτική πίεση του διεθνούς παράγοντα, έστω για λόγους ευρύτερης γεωστρατηγικής, ανοίγεται η προοπτική επίλυσης ενός ζητήματος που από καιρό κακοφορμίζει. Και πάντως, όταν μιλάμε για τον ρόλο του ΝΑΤΟ, καλό είναι να μιλάμε και για τις κινήσεις Πούτιν στην περιοχή. Ούτε συμψηφισμοί ούτε επιλεκτικές ευαισθησίες.
Εάν τα πράγματα καταλήξουν όντως σε συμφωνία, θα πρόκειται για μείζονα επιτυχία των δυο κυβερνήσεων. Καλούνται να δείξουν επιμονή και ψυχραιμία μπροστά στις πιέσεις, στους αλληλοτροφοδοτούμενους εθνικισμούς, στην εύκολη αντιπολιτευόμενη ψηφοθηρία. Εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία, σκούρα τα πράγματα.
Αφ’ ενός δύσκολα θα ξαναβρούμε Ζάεφ. Αφ’ ετέρου δύσκολα θα ξαναβρούμε ελληνική κυβέρνηση να μη στέκεται ψοφοδεής μπροστά στο φάντασμα του Βουκεφάλα, τους ιεράρχες και τους εφέδρους. Χωρίς συμφωνία, το Μακεδονικό θα συνεχίσει να επιδρά τοξικά και οι θιασώτες του τέλματος θα έχουν πάρει την παρτίδα.
Οχι μόνο δηλαδή θα μείνουμε με την πληγή ανοιχτή, αλλά θα έχουν κερδίσει μπόι εκείνοι που τριάντα χρόνια κάνουν πολιτικές μπίζνες με το Μακεδονικό. Θα συνεχίσουμε να ζούμε με συλλαλητήρια και εθνικοπατριωτικό οίστρο. Θα επιβραβευτούν οι γραφικοί τηλεαστέρες που δαιμονοποίησαν κάθε αποκλίνουσα άποψη κάνοντας εμπόριο πατριωτισμού.
Και ταυτόχρονα, όσο περισσότερες χώρες θα αναγνωρίζουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας τόσο εμείς θα βουλιάζουμε στην εθνική αυτοθυματοποίηση. Θα μαζευόμαστε στις πλατείες να φωνάζουμε «Ο γιαλός είναι στραβός, εμείς καλά αρμενίζουμε».
Θα σπαταλάμε το ελάχιστο εναπομένον διπλωματικό μας κεφάλαιο σε χαμένες μάχες οπισθοφυλακών. Θα καταγγέλλουμε τον αλυτρωτισμό των άλλων με το ανακριβές κι ανιστόρητο: «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Επιτέλους, ας αναγνωρίσουμε ότι η διπλωματική και επικοινωνιακή εκστρατεία για την ελληνικότητα της Μακεδονίας ήταν μια θηριώδης πατάτα. Αν υπογραφεί συμφωνία, η υπόθεση διασώζεται. Αν όχι, θα έχουμε εφαρμόσει υποδειγματικά τέτοια στρατηγική αυτοπαγίδευσης στο αδιέξοδο που στο μέλλον θα διδάσκεται στις διπλωματικές ακαδημίες.
Σήμερα κραυγάζουν κόμματα κι ένα μιντιακό συμπαγές μέτωπο με διάφανες προθέσεις: να μη συμφωνήσουμε! Η περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας ξεχωρίζει ανάμεσά τους. Είναι εθνική ζημία η αξιωματική αντιπολίτευση να εκπέμπει λόγο υποκριτικής μισαλλόδοξης εθνικοφροσύνης.
Ας μην ξεχνάμε πως η Ν.Δ. χειρίστηκε το Μακεδονικό από την αρχή και εν ολίγοις δημιούργησε το αδιέξοδο. Το εθνικιστικό παραλήρημα, η κρίση μεγαλείου ενός νέου, φιλόδοξου κι αδίστακτου υπουργού Εξωτερικών παρέσυρε τη χώρα. Πρόκειται για την επιτομή της πολιτικής μπίζνας: ο αντικατασταθείς (ως αποτυχημένος κι εθνικά επικίνδυνος) υπουργός Εξωτερικών καβάλησε το Μακεδονικό κι έγινε πρωθυπουργός. Αυτός ο ίδιος για τον οποίο το 1992 το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών έλεγε ότι «ο Σαμαράς προτείνει πολιτική Ζαλόγγου» (Οι ιστορικοί διάλογοι της σύσκεψης του 1992, «Καθημερινή», 5/2/2018).
Και τώρα αυτός ο άνθρωπος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Με θηριώδη απουσία επίγνωσης των ιστορικών ευθυνών του, τολμά να γίνεται κατήγορος. Η Ν.Δ. κι ο αρχηγός της σύρονται σε αυτόν τον κατήφορο. Αντί να ευχαριστούν τον Υψιστο που άλλος αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος για τον τραγέλαφο που δημιούργησαν, έρχονται να γίνουν τιμητές. Οι «κήρυκες του αντιλαϊκισμού» γίνονται φορείς του πιο αγοραίου λαϊκισμού.
Εκτρέφουν ξανά δυνάμεις που δεν μπορούν να ελέγξουν. Φλερτάρουν με τις φωνές του αντικοινοβουλευτισμού. Αναμοχλεύουν πάθη, αναδεικνύουν νέους επαγγελματίες Μακεδονομάχους που θα τους πληρώσουμε τα επόμενα χρόνια. Λόγω ακροδεξιού βραχυκυκλώματος, αδυνατούν να εκτιμήσουν τη διεθνή αποδοχή της συμφωνίας και τις οξύτατες αντιδράσεις Ιβανόφ. Αφού η συμφωνία είναι τόσο επιζήμια για εμάς, γιατί άραγε την καταγγέλλουν οι εθνικιστές των Σκοπίων;
Η Ν.Δ. βρίσκεται σε vertigo. Εφτασαν να ισχυρίζονται πως μια εκλεγμένη κυβέρνηση δεν έχει νομιμοποίηση να διαπραγματευτεί! Εκείνοι που άφησαν τις διεθνείς σχέσεις της χώρας εκτεθειμένες σε γραφικούς πολιτευτές, φιλόδοξους απόστρατους, ακραίους μητροπολίτες και υπόδικους φασίστες, αμφισβητούν τώρα την αρμοδιότητα μιας νόμιμης κυβέρνησης να χειρίζεται εθνικά θέματα. Πρόκειται για άγαρμπο παιχνίδι με την πολιτική και πολιτειακή νομιμότητα. Πρόκειται για πολιτικό κοντραμπάντο.
Σε ό,τι αφορά τον κ. Σαμαρά, καμία έκπληξη. Ο κ. Μητσοτάκης όμως μπορούσε να ακολουθήσει μια άλλη πορεία, να μη σύρεται πίσω από ακροδεξιά στελέχη. Δεν έμαθε ακόμα ότι όσο δεξιά κι αν πάει, πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο ακροδεξιά; Ας δει τον Μπαρμπαρούση στη Βουλή. Η φασιστική του πρόκληση είναι εν μέρει δημιούργημα της στρατηγικής της Ν.Δ.
Αυτή στρώνει το γήπεδο για τη Χ.Α. Και πάντως, θυμίζουμε τα λόγια του πατέρα του το 1994: «Πρέπει η Ελλάς να δεχτεί σύνθετη ονομασία. Αυτή την ώρα χρειάζεται ειλικρίνεια, εντιμότητα και θάρρος». Ακούγονται σαν πατρικές νουθεσίες από το υπερπέραν (αν και διόλου μικρές οι ευθύνες του μακαρίτη για την τροπή των πραγμάτων).
Δυστυχώς, όσοι διαφωνούν στο εσωτερικό της Ν.Δ. σιωπούν. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες. Οπως τεράστιες είναι και οι ευθύνες του χώρου της Κεντροαριστεράς. Μπροστά στο μείζον, την πιθανότητα συμφωνίας με την ΠΓΔΜ ύστερα από 30 χρόνια αδιεξόδου, το μόνο που έχουν να σχολιάσουν είναι η στάση των ΑΝ.ΕΛΛ.;
Φυσικά η δήλωση Καμμένου (δεν ψηφίζουμε συμφωνία, δεν ρίχνουμε κυβέρνηση, κρυβόμαστε ελπίζοντας να κολλήσει το θέμα στην ΠΓΔΜ) είναι αχαρακτήριστη. Είναι αντάξια ενός Καμμένου. Το θέμα όμως είναι τώρα τι λες. Η ένταση και το ιστορικό φορτίο του θέματος απαιτούν σαφείς τοποθετήσεις. Η μια οδός είναι η επίλυση και ο απεγκλωβισμός από τη βαλκανική ομφαλοσκόπηση.
Η άλλη είναι με τους κοντραμπατζήδες του εθνικού συναισθήματος. Οποιος χρησιμοποιεί τον Καμμένο ως άλλοθι για να μην πάρει θέση είναι μικρότερος των περιστάσεων. Είναι σπιθαμιαίος.
* Eκπαιδευτικός, τ. πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Έντυπη έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου