Δεν
φαίνεται λογικό, οι πιο ταλαντούχοι σεφ του κόσμου και τα καλύτερα
εστιατόρια να ανησυχούν τόσο για την έγκριση (και τα αστέρια) της
εταιρείας. Και όμως είναι.
Πάμε πίσω στο πρώτο τεύχος της Michelin το 1900. Εκείνη την εποχή στη Γαλλία, υπήρχαν μόνο 3.000 αυτοκίνητα στους δρόμους όλης της Γαλλίας.
Τότε η Michelin έφτιαχνε ελαστικά ποδηλάτων. Τα μηχανοκίνητα οχήματα έγιναν ευρέως διαδεδομένα στις μάζες περίπου το 1908, όταν η Ford κατασκεύασε το Model T.
Έτσι, προκειμένου να αυξηθεί η ζήτηση στα ελαστικά, η Michelin Brothers έπρεπε να αυξήσει τη ζήτηση για αυτοκίνητα. Και φυσικά, για να ενισχύσει η ζήτηση για αυτοκίνητα, θα έπρεπε να πείσουν τους ανθρώπους να ταξιδέψουν πιο μακριά.
Ουσιαστικά με τον οδηγό της η Michelin ήθελε να γίνει μια προσπάθεια ώστε οι άνθρωποι να παίρνουν τα αυτοκίνητά τους περισσότερο και να ανακαλύπτουν νέα μέρη, έτσι ώστε τελικά να χρειάζονται περισσότερα ελαστικά.
Σχεδόν 35.000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης τυπώθηκαν και διανεμήθηκαν δωρεάν. Περιείχε χρήσιμες πληροφορίες για ταξίδια στους αυτοκινητιστές, συμπεριλαμβανομένων τουριστικών συμβουλών, πρατήρια βενζίνης, χάρτες καθώς και -φυσικό και επόμενο- οδηγίες για την αλλαγή ελαστικών.
Σύντομα ακολούθησαν οδηγοί για την Ελβετία, την Βαυαρία, τα Βρετανικά νησιά και «τις χώρες του Ήλιου» (Βόρεια Αφρική, Ιταλία).
Μετά τον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1920 η Michelin άρχισε να χρεώνει τον οδηγό όταν ο André Michelin επισκέφτηκε κάποια στιγμή έναν έμπορο ελαστικών και παρατήρησε αντίτυπα του οδηγού να χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν έναν πάγκο εργασίας.
Με βάση την αρχή ότι «ο άνθρωπος σέβεται πραγματικά κάτι που πληρώνει«, τα αδέρφια αποφάσισαν να σταματήσουν να τον διανέμουν δωρεάν.
Ο οδηγός έγινε πιο περίπλοκος, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία αναφέρονταν σε ειδικές κατηγορίες. Αρκετά σύντομα, καθώς οι αδελφοί είδαν ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα εστιατόρια στον οδηγό τους, προσελήφθη μια ομάδα ανώνυμων επιθεωρητών για να επισκέπτεται και να βαθμολογεί εστιατόρια.
Έπειτα, το 1926 ήρθαν τα αστέρια Michelin. Στην αρχή, απονέμονταν μόνο ένα αστέρι, αλλά στα 1930, θεσπίστηκε μια ιεραρχία όπου από ένα αστέρι σήμαινε «ένα πολύ καλό εστιατόριο στην κατηγορία του, δύο αστέρια για την εξαιρετική κουζίνα, που αξίζει μια παράκαμψη και τρία αστέρια για την εξαιρετική κουζίνα, που αξίζει ένα ειδικό ταξίδι».
Και έτσι άρχισε ο κόσμος των εστιατορίων να μπλέκει με τα ελαστικά…
Πηγή: apocalypsejohn.com
Πάμε πίσω στο πρώτο τεύχος της Michelin το 1900. Εκείνη την εποχή στη Γαλλία, υπήρχαν μόνο 3.000 αυτοκίνητα στους δρόμους όλης της Γαλλίας.
Τότε η Michelin έφτιαχνε ελαστικά ποδηλάτων. Τα μηχανοκίνητα οχήματα έγιναν ευρέως διαδεδομένα στις μάζες περίπου το 1908, όταν η Ford κατασκεύασε το Model T.
Έτσι, προκειμένου να αυξηθεί η ζήτηση στα ελαστικά, η Michelin Brothers έπρεπε να αυξήσει τη ζήτηση για αυτοκίνητα. Και φυσικά, για να ενισχύσει η ζήτηση για αυτοκίνητα, θα έπρεπε να πείσουν τους ανθρώπους να ταξιδέψουν πιο μακριά.
Ουσιαστικά με τον οδηγό της η Michelin ήθελε να γίνει μια προσπάθεια ώστε οι άνθρωποι να παίρνουν τα αυτοκίνητά τους περισσότερο και να ανακαλύπτουν νέα μέρη, έτσι ώστε τελικά να χρειάζονται περισσότερα ελαστικά.
Σχεδόν 35.000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης τυπώθηκαν και διανεμήθηκαν δωρεάν. Περιείχε χρήσιμες πληροφορίες για ταξίδια στους αυτοκινητιστές, συμπεριλαμβανομένων τουριστικών συμβουλών, πρατήρια βενζίνης, χάρτες καθώς και -φυσικό και επόμενο- οδηγίες για την αλλαγή ελαστικών.
Σύντομα ακολούθησαν οδηγοί για την Ελβετία, την Βαυαρία, τα Βρετανικά νησιά και «τις χώρες του Ήλιου» (Βόρεια Αφρική, Ιταλία).
Μετά τον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1920 η Michelin άρχισε να χρεώνει τον οδηγό όταν ο André Michelin επισκέφτηκε κάποια στιγμή έναν έμπορο ελαστικών και παρατήρησε αντίτυπα του οδηγού να χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν έναν πάγκο εργασίας.
Με βάση την αρχή ότι «ο άνθρωπος σέβεται πραγματικά κάτι που πληρώνει«, τα αδέρφια αποφάσισαν να σταματήσουν να τον διανέμουν δωρεάν.
Ο οδηγός έγινε πιο περίπλοκος, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία αναφέρονταν σε ειδικές κατηγορίες. Αρκετά σύντομα, καθώς οι αδελφοί είδαν ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα εστιατόρια στον οδηγό τους, προσελήφθη μια ομάδα ανώνυμων επιθεωρητών για να επισκέπτεται και να βαθμολογεί εστιατόρια.
Έπειτα, το 1926 ήρθαν τα αστέρια Michelin. Στην αρχή, απονέμονταν μόνο ένα αστέρι, αλλά στα 1930, θεσπίστηκε μια ιεραρχία όπου από ένα αστέρι σήμαινε «ένα πολύ καλό εστιατόριο στην κατηγορία του, δύο αστέρια για την εξαιρετική κουζίνα, που αξίζει μια παράκαμψη και τρία αστέρια για την εξαιρετική κουζίνα, που αξίζει ένα ειδικό ταξίδι».
Και έτσι άρχισε ο κόσμος των εστιατορίων να μπλέκει με τα ελαστικά…
Πηγή: apocalypsejohn.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου