Ο... πιανίστας και φορτηγατζής σερ Αλεξ (vds)

Τη μέρα που ανέλαβε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στις 6 Νοεμβρίου του 1986 κανείς δεν περίμενε ότι θα αποδειχτεί «Μεσσίας». Στη θέση του είχαν αποτύχει προηγουμένως να επαναφέρουν στην κορυφή τους «κόκκινους διαβόλους» προπονητές όπως ο σερ Ματ Μπάσμπι, ο Γουίλφ ΜακΓκίνες, ο Φρανκ Ο' Φάρελ, ο Τόμι Ντόχερτι και ο Ρον Ατκινσον..
Είκοσι χρόνια χωρίς πρωτάθλημα ήταν πολλά και χρειάστηκε να περάσουν άλλα εξήμισι προκειμένου ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον να σπάσει το κατεστημένο της Λίβερπουλ και να γίνουν παρελθόν τα πέτρινα χρόνια.
Παραμονές εκείνου του Νοέμβρη λοιπόν η διοίκηση της Γιουνάιτεντ έψαχνε την κατάλληλη λύση. Και επειδή ο σερ Ματ Μπάσμπι ήταν πλέον 76 χρόνων και δεν μπορούσε να δώσει τη λύση, η επιλογή έγινε με το εξής σκεπτικό: Να προσληφθεί ένας νέος (σε ηλικία) προπονητής που διαθέτει τα περισσότερα από τα δικά του χαρακτηριστικά.
Οταν ο Μπάσμπι ανέλαβε την τεχνική ηγεσία το 1945 το πρώτο πράγμα που ζήτησε και ουσιαστικά επέβαλε, ήταν να είναι το απόλυτο αφεντικό. Κάτι ανάλογο ήθελε και ο «Φέργκι», ο οποίος όταν ξεκίνησε είχε τη... σκιά του Μπάσμπι πάνω από το κεφάλι του, αλλά σε μακρινή απόσταση από το δικό του γραφείο.

Ο Αλεξ Φέργκιουσον στο πρώτο του παιχνίδι κόντρα στην Οξφορντ Γιουνάιτεντ, όπου η Γιουνάιτεντ ηττήθηκε 2-0 και ο ίδιος δεν είχε ακόμη τον τίτλο του σερ..

Οι αποκαλύψεις του «Observer»
Ο Πάτρικ Γκλεν, Σκωτσέζος αρθρογράφος του «Observer», που γνώριζε καλά τον Φέργκιουσον τότε, έγραφε την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 1986 ότι η ακαταμάχητη ανταγωνιστικότητά του ταυτίζεται με την ψυχοπαθή και το να έλεγε “όχι” σε μια τέτοια πρόταση θα ήταν σαν να έκανε χαρακίρι.
Τα κυριότερα σημεία από το κείμενο του Γκλεν:
«Ο Φέργκιουσον είναι ικανός να αγκαλιάσει ολόκληρο το σύλλογο και ταυτόχρονα δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει την πιο άμεση διαδρομή προς το πεπρωμένο του. Ως έφηβος ηγήθηκε στις απεργιακές κινητοποιήσεις στο εργοστάσιο που δούλευε στη Νότια Γκλασκώβη και αργότερα έγινε πρόεδρος του Συνδέσμου Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών της Σκωτίας.
Είναι άνθρωπος που δεν παρηγορείται στις ήττες, είτε αυτές αφορούν το ποδόσφαιρο, είτε το αγαπημένο του κουίζ, είτε την προσωπική του ζωή. Οταν τις πρώτες μέρες ως προπονητής της Σεντ Μίρεν αντιμετώπισε εκτός έδρας στο τοπικό ντέρμπι την Κλάιντ, στο κυνήγι για την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ, η ομάδα του βρέθηκε να χάνει με 2-0 και ο ίδιος πήδηξε από τον πάγκο με σαφέστατο στόχο να στραγγαλίσει τον επόπτη. Ηταν μάλιστα η μέρα των Χριστουγέννων.
Οταν έγινε προπονητής στη Σεντ Μίρεν αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ένα φορτηγάκι με δυνατά μεγάφωνα, με το οποίο άρχισε να περιοδεύει στις περιοχές της εργατικής τάξης του Πέισλι προτρέποντας τον κόσμο να πάει στο γήπεδο. Τότε μαζεύονταν λιγότεροι από 1.000 οπαδοί σε κάθε παιχνίδι. Οταν έφυγε, είχαν γίνει 10.000...

Ο Σερ Αλεξ στα περσινά γενέθλια των 25 χρόνων
Επίσης, οι “πτήσεις” των ζεματιστών τσαγερών στα αποδυτήρια όταν προσπαθούσε να συνεφέρει τους παίκτες του ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Οπως και οι βροντές στις πόρτες των διαιτητών, ακόμη και σε αγώνες που η ομάδα του κέρδιζε.
Το 1986 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού έπαιξε πιάνο μπροστά σε όλη την ομάδα, αφήνοντας άφωνους ακόμη και τους συνεργάτες του. “Είχα ακούσει τα πάντα από τον ίδιο. Για τα γκολ που πέτυχε ως ποδοσφαιριστής, τα γκολ που έχασε, οτιδήποτε αφορούσε την καριέρα του. Ποτέ όμως δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα έπαιζε και πιάνο” δήλωσε ο συνεργάτης του στην Αμπερντίν, Τέντι Σκοτ. Κάποια στιγμή βέβαια έμαθε ότι το πιάνο έπαιζε... αυτόματα.
Ομως ένα από τα πιο προκλητικά πράγματα που έχει κάνει, ήταν η δήλωση για τους οπαδούς της Αμπερντίν, επειδή κατά τη γνώμη του δεν στήριζαν την ομάδα τους με την άτονη παρουσία τους στο γήπεδο. “Στην κηδεία της γιαγιάς μου είχε περισσότερο θόρυβο” είχε πει κάποια στιγμή χωρίς να νοιάζεται για την ούτως ή άλλως προβληματική σχέση μαζί τους».



πηγη