Η Γερμανία μετά την πτώση του Τείχους

Σύσσωμη η ηγεσία της χώρας γιόρτασε χθες την επανένωση. Ωστόσο το χάσμα μεταξύ των «παλαιών» και των «νέων» κρατιδίων παραμένει, ενώ το κόστος σύμφωνα με τον γερμανικό Τύπο κυμαίνεται μεταξύ 1 και 2 τρισ. ευρώ..

Ποδηλάτες μπροστά από το Τείχος του Βερολίνου. Χθες η Γερμανία γιόρτασε την 22η επέτειο της επανένωσής της με το βλέμμα στραμμένο στον λογαριασμό

Σε μια περίοδο που τα πάντα στην Ευρώπη μετρώνται με δημοσιονομικούς όρους, η Γερμανία γιόρτασε χθες την ενοποίησή της με το βλέμμα στραμμένο στον? λογαριασμό.
Πλάι στις φωτογραφίες από τους εορτασμούς με επίκεντρο το Μόναχο, όπου συγκεντρώθηκε σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της χώρας, ο γερμανικός Τύπος φιλοξενούσε ρεπορτάζ με κεντρικό θέμα το κόστος της επανένωσης, που φέρεται να κυμαίνεται μεταξύ 1 και 2 τρισ. ευρώ.
Αν και χάριν των εορτασμών οι τοπικοί άρχοντες έδειξαν την ενωτική τους διάθεση, είναι πολύ νωπές ακόμη οι πολεμικές δηλώσεις των προηγούμενων μηνών από τα δυτικά κρατίδια, που αρνούνται πλέον να καταβάλουν τον φόρο αλληλεγγύης προς τα ανατολικά, όπως είχε συμφωνηθεί στις 3 Οκτωβρίου του 1990.

Οι δύο καγκελάριοι Β. Μπραντ και Χ. Κολ «σφράγισαν» τη δύσκολη πορεία της ενοποίησης της Γερμανίας

Μόλις προ ημερών η Ανγκελα Μέρκελ κατάφερε να βάλει τέλος σε αυτή τη διχαστική συζήτηση, ανακοινώνοντας ότι η καταβολή του φόρου αλληλεγγύης θα σταματήσει το 2019 και μετά θα αντικατασταθεί από την οικονομική ενίσχυση κάθε κρατιδίου που έχει ανάγκη, ανεξάρτητα από την πλευρά του χάρτη στην οποία βρίσκεται.
Ολόκληρη η δεκαετία του 1990 είχε διαποτιστεί από το πάθος για την επανένωση των δύο Γερμανιών, που γινόταν με διστακτικά βήματα, μεν, αλλά με την πεποίθηση ότι σύντομα οι δύο χώρες θα γίνουν πραγματικά ένα. Αμέσως μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία ενός κράτους, μια οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ένωσης.
Από τη διαδικασία που διήρκεσε 327 ημέρες δεν προέκυψε ένα νέο κράτος, αλλά επί της ουσίας η «ενσωμάτωση» της Ανατολικής Γερμανίας στη Δυτική, καθώς διατηρήθηκε το γερμανικό μάρκο ως νόμισμα και όλες οι διεθνείς συνθήκες που είχε υπογράψει η Βόννη προ της πτώσης του Τείχους.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση κλήθηκε τότε να ενισχύσει οικονομικά την ενωμένη Γερμανία, η οποία αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες με τις ιδιωτικοποιήσεις, την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας και την εξίσωση του βιοτικού επιπέδου σε ολόκληρη τη χώρα.
Διχασμένοι
Δύο δεκαετίες μετά, το χάσμα μεταξύ των «παλαιών» και των «νέων» ομόσπονδων κρατιδίων παραμένει αγεφύρωτο τόσο σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, όσο και στη νοοτροπία των Γερμανών, που εξακολουθούν να αισθάνονται «διαφορετικοί» ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους, με εξαίρεση το Βερολίνο που αποτελεί «χωνευτήρι» των δύο πλευρών.
Σήμερα το βιοτικό επίπεδο των ανατολικογερμανών έχει βελτιωθεί αισθητά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και η ανεργία, παρότι παραμένει αρκετά υψηλή στο 11,3%- μεταξύ των δυτικογερμανών είναι 6%-, είναι η χαμηλότερη από την εποχή της ενοποίησης. Το ΑΕΠ των ανατολικών κρατιδίων έφτασε τον περασμένο χρόνο μόλις το 71% του αντίστοιχου των δυτικών, παρουσιάζοντας επιδείνωση σε σχέση με το 2010, οπότε αντιστοιχούσε το 73%.
Η Γερμανίδα καγκελάριος και ο πρόεδρος Γιοάχιμ Γκάουκ, πάντως, στις ομιλίες τους χαρακτήρισαν «απολύτως επιτυχημένο» το εγχείρημα της επανένωσης φέρνοντάς τη ως παράδειγμα της αλληλεγγύης που μπορούν να επιδείξουν οι Γερμανοί σε δύσκολους καιρούς, όπως οι σημερινοί για την Ευρώπη.
ΒΙΛΙ ΜΠΡΑΝΤ - ΧΕΛΜΟΥΤ ΚΟΛ
Από την Οστπολιτίκ στην επανένωση
Τα πρώτα βήματα της δύσκολης πορείας προς την επανένωση των δύο Γερμανιών έγιναν ήδη από τη δεκαετία του 1970, όταν ο Βίλι Μπραντ, καγκελάριος τότε της Δυτικής Γερμανίας, εγκαινίαζε την Οστπολιτίκ, δηλαδή την εξομάλυνση των σχέσεων με τη γειτονική χώρα και το ανατολικό μπλοκ. Ο Μπραντ ανακηρύχθηκε «Ανδρας της χρονιάς» το 1970 από το περιοδικό «Time» γι' αυτή του την προσπάθεια, ενώ την επόμενη χρονιά τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Το 1989, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο Μπραντ ήταν από τους πρώτους Δυτικογερμανούς που τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ μιας ταχείας επανένωσης των δύο Γερμανιών, αντί της πρότασης μιας συνομοσπονδίας, η οποία είχε πέσει τότε στο τραπέζι. «Τώρα μεγαλώνει μαζί ό,τι ανήκει μαζί», είχε δηλώσει.
Τη σκυτάλη πήρε ο Χέλμουτ Κολ, ο οποίος παρουσίασε ένα σχέδιο δέκα σημείων για να ξεπεραστεί η διχοτόμηση στη Γερμανία και την Ευρώπη, ενώ τον Φεβρουάριο του 1990 επισκέφθηκε τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ για να συζητήσει τη διαδικασία της επανένωσης. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς υπέγραψε τη συνθήκη οικονομικής και κοινωνικής ένωσης με την Ανατολική Γερμανία και παρακάμπτοντας τις αντιρρήσεις του προέδρου της Bundesbank επέβαλε την ισοτιμία ένα προς ένα μεταξύ των δύο μάρκων σε ό,τι αφορούσε μισθούς, συντάξεις και ενοίκια. Ο ρόλος του στην επανένωση έδωσε στον Κολ μια σχεδόν... μυθική αύρα, την οποία εξαργύρωσε στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές του 1990. Ο Κολ ήταν ο πρώτος εκλεγμένος καγκελάριος της ενωμένης, πια, Γερμανίας κερδίζοντας τον τότε αντίπαλό του Οσκαρ Λαφοντέν.
ΜΑΡΙΑ ΑΔΑΜΙΔΟΥ πηγη