Παρ’ ότι ποικίλλουν, οι
μέθοδοι μέσω των οποίων διάφορες χώρες κατάφεραν στο παρελθόν να βγουν
από τη δίνη του υψηλού δημόσιου χρέους συνοψίζονται βασικά σε δύο,
υποστηρίζει ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος, συγγραφέας του γνωστού
οικονομικού best seller «Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», Τομά Πικετί:
1. Στη μακροπρόθεσμη και αργή μέθοδο που στοχεύει στην υπομονετική συσσώρευση πλεονασμάτων και τη σταδιακή επιστροφή τόκων και δανείων,
2. Στην άμεση και γρήγορη, που περιλαμβάνει διάφορες υπο-μεθόδους όπως η δημιουργία πληθωρισμού, οι έκτακτοι φόροι, η οριστική διαγραφή και ακύρωση χρέους. Ωστόσο, Γερμανία και Γαλλία, που απαιτούν σήμερα τη δημιουργία πλεονασμάτων από την Ελλάδα, επέλεξαν για τον εαυτό τους στο παρελθόν τη δεύτερη μέθοδο.
Σε άρθρο του στη γαλλική «Liberation», ο Πικετί παρατηρεί ότι το 1945 οι δύο ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις είχαν δημόσιο χρέος κοντά στο 200% του ΑΕΠ, μεγαλύτερο απ’ ό,τι η Ελλάδα και η Ιταλία σήμερα. Ομως στις αρχές της δεκαετίας του '50 και οι δύο είχαν καταφέρει να το μειώσουν κάτω από το 30% του ΑΕΠ, αξιοποιώντας σωρεία γρήγορων μεθόδων.
Κοινός τόπος για τις δύο χώρες ήταν η δημιουργία πληθωρισμού, ο οποίος μεταξύ 1945 και 1950 και από τις δύο πλευρές του Ρήνου ήταν υψηλός. Παράλληλα, οι δύο χώρες υιοθέτησαν και κάποιες άλλες «υπο-μεθόδους» γρήγορης και άμεσης μείωσης του χρέους. Μεταξύ άλλων η Γαλλία επέβαλε έκτακτο φόρο στον ιδιωτικό πλούτο, όπως φόρο κληρονομιάς έως και 25%, ενώ η Γερμανία κούρεψε δραστικά το χρέος της στη γνωστή Σύνοδο του Λονδίνου το 1953.
Ο πληθωρισμός και οι παραπάνω μέθοδοι γρήγορης μείωσης του χρέους επέτρεψαν, σύμφωνα με τον Πικετί, σε Γαλλία και Γερμανία να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση και την ανάπτυξη στη μετά τον πόλεμο εποχή. Απαλλαγμένες από το βάρος του χρέους, και οι δύο επένδυσαν στις δεκαετίες του '50 και του '60 σε δημόσιες υποδομές, εκπαίδευση, ανάπτυξη.
Σήμερα όμως οι ίδιες χώρες απαιτούν από τον ευρωπαϊκό Νότο να αποπληρώσει το χρέος του μέχρι το τελευταίο ευρώ, χωρίς πληθωρισμό, χωρίς άλλα έκτακτα μέτρα: «Γερμανία και Γαλλία απαιτούν από την Ελλάδα να πάρει μέτρα που οι ίδιες δεν εφάρμοσαν ποτέ [..] Ζητούν σήμερα από την Ελλάδα ένα τεράστιο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 4% του ΑΕΠ, ενώ οι ίδιες δεν το εφάρμοσαν ποτέ», τονίζει ο Πικετί.
Η ιστορική αμνησία της Γερμανίας είναι απίστευτη, αλλά και η ευθύνη της Γαλλίας που δεν εναντιώνεται έντονα, τονίζει ο Γάλλος, σημειώνοντας ότι επί της ουσίας και οι δύο σκάβουν τον λάκκο τους, αφού με το δημόσιο χρέος τους σήμερα πάνω από το 100% του ΑΕΠ, με ανύπαρκτο πληθωρισμό και αδύναμη ανάπτυξη μποϊκοτάρουν τη μελλοντική τους ισχύ.
Το πιο παράλογο όμως για τον Πικετί είναι το γεγονός ότι τα ευρωπαϊκά χρέη είναι επί της ουσίας σήμερα εσωτερικά. «Οι καταθέτες των γαλλικών τραπεζών κατέχουν ένα μέρος των γερμανικών και ιταλικών χρεών, τα γερμανικά και ιταλικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κατέχουν μεγάλο μέρος του γαλλικού χρέους κοκ». «Αν δούμε την ευρωζώνη ως σύνολο, τότε θα αντιληφθούμε ότι κατέχουμε τα χρέη του εαυτού μας... Αντί να αποπληρώνουμε για δεκαετίες το χρέος στον εαυτό μας, ας οργανωθούμε διαφορετικά», καταλήγει.
1. Στη μακροπρόθεσμη και αργή μέθοδο που στοχεύει στην υπομονετική συσσώρευση πλεονασμάτων και τη σταδιακή επιστροφή τόκων και δανείων,
2. Στην άμεση και γρήγορη, που περιλαμβάνει διάφορες υπο-μεθόδους όπως η δημιουργία πληθωρισμού, οι έκτακτοι φόροι, η οριστική διαγραφή και ακύρωση χρέους. Ωστόσο, Γερμανία και Γαλλία, που απαιτούν σήμερα τη δημιουργία πλεονασμάτων από την Ελλάδα, επέλεξαν για τον εαυτό τους στο παρελθόν τη δεύτερη μέθοδο.
Σε άρθρο του στη γαλλική «Liberation», ο Πικετί παρατηρεί ότι το 1945 οι δύο ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις είχαν δημόσιο χρέος κοντά στο 200% του ΑΕΠ, μεγαλύτερο απ’ ό,τι η Ελλάδα και η Ιταλία σήμερα. Ομως στις αρχές της δεκαετίας του '50 και οι δύο είχαν καταφέρει να το μειώσουν κάτω από το 30% του ΑΕΠ, αξιοποιώντας σωρεία γρήγορων μεθόδων.
Κοινός τόπος για τις δύο χώρες ήταν η δημιουργία πληθωρισμού, ο οποίος μεταξύ 1945 και 1950 και από τις δύο πλευρές του Ρήνου ήταν υψηλός. Παράλληλα, οι δύο χώρες υιοθέτησαν και κάποιες άλλες «υπο-μεθόδους» γρήγορης και άμεσης μείωσης του χρέους. Μεταξύ άλλων η Γαλλία επέβαλε έκτακτο φόρο στον ιδιωτικό πλούτο, όπως φόρο κληρονομιάς έως και 25%, ενώ η Γερμανία κούρεψε δραστικά το χρέος της στη γνωστή Σύνοδο του Λονδίνου το 1953.
Ο πληθωρισμός και οι παραπάνω μέθοδοι γρήγορης μείωσης του χρέους επέτρεψαν, σύμφωνα με τον Πικετί, σε Γαλλία και Γερμανία να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση και την ανάπτυξη στη μετά τον πόλεμο εποχή. Απαλλαγμένες από το βάρος του χρέους, και οι δύο επένδυσαν στις δεκαετίες του '50 και του '60 σε δημόσιες υποδομές, εκπαίδευση, ανάπτυξη.
Σήμερα όμως οι ίδιες χώρες απαιτούν από τον ευρωπαϊκό Νότο να αποπληρώσει το χρέος του μέχρι το τελευταίο ευρώ, χωρίς πληθωρισμό, χωρίς άλλα έκτακτα μέτρα: «Γερμανία και Γαλλία απαιτούν από την Ελλάδα να πάρει μέτρα που οι ίδιες δεν εφάρμοσαν ποτέ [..] Ζητούν σήμερα από την Ελλάδα ένα τεράστιο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 4% του ΑΕΠ, ενώ οι ίδιες δεν το εφάρμοσαν ποτέ», τονίζει ο Πικετί.
Η ιστορική αμνησία της Γερμανίας είναι απίστευτη, αλλά και η ευθύνη της Γαλλίας που δεν εναντιώνεται έντονα, τονίζει ο Γάλλος, σημειώνοντας ότι επί της ουσίας και οι δύο σκάβουν τον λάκκο τους, αφού με το δημόσιο χρέος τους σήμερα πάνω από το 100% του ΑΕΠ, με ανύπαρκτο πληθωρισμό και αδύναμη ανάπτυξη μποϊκοτάρουν τη μελλοντική τους ισχύ.
Το πιο παράλογο όμως για τον Πικετί είναι το γεγονός ότι τα ευρωπαϊκά χρέη είναι επί της ουσίας σήμερα εσωτερικά. «Οι καταθέτες των γαλλικών τραπεζών κατέχουν ένα μέρος των γερμανικών και ιταλικών χρεών, τα γερμανικά και ιταλικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κατέχουν μεγάλο μέρος του γαλλικού χρέους κοκ». «Αν δούμε την ευρωζώνη ως σύνολο, τότε θα αντιληφθούμε ότι κατέχουμε τα χρέη του εαυτού μας... Αντί να αποπληρώνουμε για δεκαετίες το χρέος στον εαυτό μας, ας οργανωθούμε διαφορετικά», καταλήγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου