.jpg)
Από τη μιά μεριά τα σενάρια των think tanks που μιλούν πλέον ανοικτά για αποχώρηση των πλουσίων πλεονασματικών από την Ευρωζώνη για το καλό του Νότου και της χαμένης του ανταγωνιστικότητας, από την άλλη οι πανηγυρισμοί του Κάμερον που θριαμβολογεί ότι μακράν του να έχει οδηγήσει τη χώρα του σε ευρωπαϊκή απομόνωση βρίσκεται δίπλα στη Γερμανία, στην Ολλανδία, τη Φινλανδία, την Αυστρία, αλλά και τη Σουηδία και τη Δανία ως προς την ανάγκη συρρίκνωσης του προϋπολογισμού της Ε.Ε. για την περίοδο 2013-2020, και τέλος η προκλητική αδιαφορία της Γερμανίας και των Χωρών του Βορρά στα όσα συμβαίνουν στη Βόρεια και στην Υποσαχάρια Αφρική, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να επιδράσουν ανατρεπτικά στη Μεσόγειο και στη Νότια Ευρώπη.
Τα μηνύματα είναι πολλά και ανησυχητικά για το τι μπορεί να συμβαίνει: Για επικοινωνιακούς λόγους, δηλαδή, να έχει προεξοφληθεί ως δεδομένη μια απόφαση του Βερολίνου που στην πραγματικότητα είναι ζητούμενη, η απόφαση δηλαδή για τη συνολική θωράκιση-ενίσχυση της Ευρωζώνης.
.jpg)
Αν δεν συμβούν ατυχήματα στην Ιταλία και στην Ισπανία το 2014, η συνολική ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση δεν θα αφορά μόνο τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης αλλά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας. Εκεί θα φανούν οι προθέσεις της Γερμανίας και του Βορρά και οι αντοχές του Νότου της Ευρωζώνης.
Τα όσα πάντως κατεγράφησαν πριν και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, μόνον αισιοδοξία δεν εμπνέουν.
Για πρώτη φορά από την εποχή της υπογραφής της Συνθήκης της Ρώμης το 1957, η Γερμανία χειρίσθηκε την αναζήτηση συμβιβασμού για τη σύνταξη του Κοινοτικού Προϋπολογισμού χωρίς να την ενδιαφέρει όχι ένας πραγματικός συμβιβασμός, αλλά ούτε καν η προσχηματική προσυπογραφή της Γαλλίας.
Ποια αξιοπιστία μπορούν να έχουν οι δηλώσεις Γερμανών κυβερνητικών αξιωματούχων για την ανάγκη Δημοσιονομικής Ενωσης στο πλαίσιο Πολιτικής Ενωσης που θα έχει τη δυναμική ομοσπονδιακής μετεξέλιξης; Ποιά αξιοπιστία μπορεί να έχει το όραμα μιας Ευρωζώνης όπου θα έχουν συρρικνωθεί οι περιφερειακές αποκλίσεις, όταν στη μάχη για τις δημοσιονομικές προοπτικές καταγράφονται οι πιο ανίερες συμμαχίες και αποκλεισμοί;
Η Βρετανία του Κάμερον που σχεδιάζει δημοψήφισμα μετά το 2015 για την παραμονή ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δίπλα στις εκτός ΟΝΕ Δανία και Σουηδία, και όλες οι παραπάνω χώρες στο πλευρό των πλεονασματικών της Ευρωζώνης, Βερολίνου, Ελσίνκι, Βιέννης και Χάγης.
Ανησυχητικό Μήνυμα
Το μήνυμα από την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής είναι άκρως ανησυχητικό για το μέλλον της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης συνολικά: Αν το Βερολίνο στη διαμόρφωση των δημοσιονομικών προοπτικών 2013-2020 της Ευρωπαϊκής Ενωσης αντιμετωπίζει τη Γαλλία ως ανήκουσα στον παρασιτικό Νότο που έχει αναγάγει ως υψίστη επιδίωξη την απορρόφηση επιδοτήσεων, τότε σε ποια βάση θα μπορεί να οικοδομηθεί η συνολική θωράκιση και ενίσχυση της Ευρωζώνης και πολύ περισσότερο η μετεξέλιξή της σε Ομοσπονδία με πρώτα βήματα τη Δημοσιονομική Ένωση και την Πολιτική Ενωση;
Δεν χρειάζεται να μεταβληθούμε σε οπαδούς θεωριών της συνωμοσίας και σχεδίων Β αν συμπεράνουμε το αυτονόητο ότι ανεξαρτήτως του υψηλού κόστους εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας ο κυριότερος λόγος της αναβλητικότητας της Μέρκελ για την οριστική θωράκιση της Ευρωζώνης είναι ότι στο Βερολίνο υπάρχει έντονος ο προβληματισμός για το συγκριτικό κόστος μιας πλήρους στήριξης του Νότου σε σχέση με μια αναδίπλωση σε μια σύμπλευση του Βορρά χωρών εντός και εκτός της Ευρωζώνης.
Ευθύς αμέσως μετά το τέλος της Συνόδου Κορυφής η Μέρκελ τοποθετήθηκε απροσχημάτιστα υπέρ ενός ανατιμημένου ευρώ απέναντι στο δολάριο, την ώρα που στη Γαλλία η ανατίμηση του κοινού νομίσματος έχει κατονομασθεί από τον Ολάντ στην πρόσφατη ομιλία του στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο, σαν υπ' αριθμόν ένας κίνδυνος για την επιστροφή στην ανάπτυξη.
Μετά το τραύμα η προσβολή
Πρόκειται για την πιο ωμή μορφή υλοποίησης της αγγλικής παροιμίας «To add insult to injury» (Να προσθέσεις την προσβολή στο τραύμα), με το τραύμα να είναι η αγνόηση των γαλλικών συμφερόντων στη σύνταξη του κοινοτικού προϋπολογισμού και η προσβολή, η καθαρά κερδοσκοπική εμμονή της γερμανικής πλευράς στο σκληρό ευρώ.
Κερδοσκοπική υπό την έννοια ότι το Βερολίνο περιορίζεται στο να κατοχυρώνει τη θέση του ως ασφαλής τόπος καταθέσεων και επιπλέον να μονοπωλεί τη φερεγγυότητα σε βάρος των εταίρων του σε όλους όσοι επενδύουν στο δημόσιο χρέος.
Η σημειολογία της προσβολής άλλωστε για την κατοχύρωση πρωτοκαθεδρίας στους συσχετισμούς δυνάμεων είναι μια παράδοση στη γερμανική ιστορία: Ήταν το 1864 σε κοινή σύσκεψη υπουργών Εξωτερικών των γερμανικών κρατών υπό την προεδρία της Αυστρίας, όταν ο προεδρεύων γνωστότατος μανιώδης αντικαπνιστής είδε τον καγκελάριο και υπουργό Εξωτερικών της Πρωσίας Μπίσμαρκ να ανάβει προκλητικά μπροστά του ένα πούρο, πήρε αμέσως το μήνυμα.
Την ώρα που ο Ολάντ προβληματίζεται ακόμη για τις ισορροπίες που θα πρέπει να κρατήσει η Γαλλία ανάμεσα στο Βορρά και στον Νότο της Ευρωζώνης, σε διαφοροποίηση του προκατόχου του Σαρκοζί που είχε αποφανθεί ότι η πρόσδεση στο Βερολίνο είναι το μικρότερο κακό, η κυβέρνηση Μέρκελ δηλώνει με όλους τους δυνατούς τρόπους ότι θεωρεί την Γαλλία ανήκουσα στον Νότο...
Συνεχής υποβιβασμός
Ο υποβιβασμός της Γαλλίας στη γερμανική πρόσληψη των ευρωπαϊκών ισορροπιών δεν έχει τελειωμό: Πρώτα πρόβαλε το μοντέλο της ηττημένης και υποταγμένης Γαλλίας του Βισί στην περίοδο 1940-44, αμέσως μετά το μοντέλο της Βαυαρίας στο δεύτερο Ράιχ (1870-1918) υπό την κυριαρχία της Πρωσίας, και τέλος προβάλλει το μοντέλο του αποκλεισμού της Αυστρίας από τη Γερμανική Ενοποίηση μετά τον πόλεμο Πρωσίας-Αυστρίας το 1866.
Αυτή τη φορά το σενάριο της αναδίπλωσης προβάλλει πλέον ως ξεκάθαρο: Αναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λισαβόνας το 2014, και μόνον στην περίπτωση επιβολής των γερμανικών δημοσιονομικών και θεσμικών προδιαγραφών συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης. Σε ποιο βαθμό οι γερμανικές βουλευτικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2013 μπορούν να επηρεάσουν τη δυναμική της αναδίπλωσης στον Βορρά, που καταγράφεται ολοένα πιο συχνά και πιο πυκνά στο Βερολίνο;
Ανοιχτό στοίχημα
Παρά το αναμφισβήτητο δημοσκοπικό προβάδισμα της Μέρκελ, η κατανομή των εδρών στην επόμενη Ομοσπονδιακή Βουλή και η δυνατότητα συγκρότησης κοινοβουλευτικά αυτοδύναμης κυβέρνησης, παραμένει ένα ανοικτό στοίχημα, μη αποκλειομένου ακόμη και κυβερνητικού συνασπισμού υπό την ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών.
Στο σημείο αυτό, να υπενθυμίσουμε ότι ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την Καγκελαρία Στάινμπρουκ πρωταγωνίστησε στην περίοδο από το Φθινόπωρο του 2008 μέχρι και τα τέλη Νοεμβρίου του 2009, ως υπουργός Οικονομικών στην υπό την Μέρκελ κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών, στην αντιμετώπιση της Χρηματοπιστωτικής Κρίσης σε εθνικό πλαίσιο, με σταθερή αρνητική τοποθέτηση στις πρωτοβουλίες τότε του Σαρκοζί αλλά και του τότε πρωθυπουργού της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν για κοινή θωράκιση της Ε.Ε. - Ευρωζώνης απέναντι στην επερχόμενη από την άλλη ακτή του Ατλαντικού κρίση, που η καγκελάριος επέμενε να χαρακτηρίζει ως αμερικανική, που δεν αφορούσε την Γηραιά Ήπειρο.
Ολα τα παραπάνω κινδυνεύουν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή, καθώς δεν βρισκόμαστε στον Νοέμβριο του 2008, όταν ο Σαρκοζί συγκαλούσε την Πρώτη Σύνοδο Κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης με τη συμμετοχή του Γκόρντον Μπράουν και την απειλή μέχρι την τελευταία στιγμή της Μέρκελ ότι δεν θα συμμετάσχει.
Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από τις ιταλικές εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων μπορεί να οδηγήσει σε ένα γενικευμένο ντόμινο αποσταθεροποίησης που θα σαρώσει σενάρια, σχεδιασμούς και ατζέντες..
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου