Μόλις κάποια κυβέρνηση πάει να πάρει οικονομικά μέτρα που θα βοηθήσουν τη χώρα να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της φτωχοποίησης, όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, εν χορώ, συνασπίζονται εναντίον της.
Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι προκειμένου να εναντιωθούν, τα κόμματα καταφέρονται (για να ακριβολογούμε τα περισσότερα) και κατά των ίδιων των θέσεών τους.
Εναντίον των θέσεων που τα ίδια αυτά τα κόμματα πρέσβευαν και πρεσβεύουν!
Πρόσφατο εξόφθαλμο παράδειγμα η δημιουργία του νέου Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων.
Του Ταμείου Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας, στο οποίο θα μεταβιβαστούν τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου προκειμένου να αξιοποιηθούν μέσω διεθνών διαγωνισμών προσέλκυσης ξένων επενδυτών.
Του μόνου υπαρκτού τρόπου σοβαρής και αληθινής ανάπτυξης.
Ενώ λοιπόν θα περίμενε κανείς τα κόμματα που υποστηρίζουν φιλελεύθερες ιδέες για την οικονομία (βλέπε ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ…) να συμφωνήσουν με το μέτρο, τονίζοντας ότι επιτέλους η αριστερή κυβέρνηση κατάλαβε ποιος είναι ο σωστός δρόμος για την ανάπτυξη και ότι η αριστερή κυβέρνηση υιοθέτησε επιτέλους την οικονομική πολιτική τους, τα στελέχη τους κατηγόρησαν την κυβέρνηση για «ξεπούλημα».
Έτσι ζούμε το παράδοξο φαινόμενο η αριστερή κυβέρνηση να υποστηρίζει τις αποκρατικοποιήσεις και να τονίζει τα οφέλη των ιδιωτικοποιήσεων για την εθνική οικονομία και τα κεντρώα, κεντροδεξιά κόμματα να κατηγορούν τη κυβέρνηση ότι «πουλάει τα πάντα εκτός από την Ακρόπολη» και να μην ψηφίζουν το σχετικό νομοσχέδιο.
Αν κάποιος ξένος άκουγε, τις μέρες αυτές, τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις των ελληνικών κομμάτων σίγουρα θα έπεφτε έξω για το που πολιτικά κατατάσεται το καθένα.
Είναι εύκολο βέβαια να εξηγηθεί γιατί στην Ελλάδα τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης είναι εναντίον της αξιοποίησης του δημόσιου πλούτου.
Γιατί απλούστατα δεν θα κάνουν αυτά την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου. Θα την κάνει το κυβερνών κόμμα.
Το οποίο βέβαια κυβερνών κόμμα είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων επειδή πλέον βλέπει ότι μόνο έτσι θα έρθει η ανάπτυξη. Όμως το ίδιο ήταν αντίθετο στην αξιοποίηση του πλούτου όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Και γιατί η αντιπολίτευση ήταν, και είναι πάντα, αντίθετη στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας;
Γιατί ο κόσμος, οι πολίτες είναι αντίθετοι.
Ενώ όμως είναι πολύ εύκολη η εξήγηση γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι εναντίον της αξιοποίησης (βλέπε παραπάνω), είναι εντελώς δυσεξήγητο γιατί ο λαός, οι πολίτες, είναι εναντίον της αξιοποίησης του δημόσιου πλούτου. Εναντίον του μόνου μέσου που θα σταματήσει την μείωση των εισοδημάτων τους και θα βελτιώσει το βιοτικό τους επίπεδο. Εναντίον του μόνου μέσου που θα βοηθήσει τα άνεργα παιδιά τους να βρουν εδώ δουλειά και να μην φύγουν από τη χώρα.
Είναι θέμα άγνοιας; Είναι θέμα μειωμένης αντίληψης; Είναι θέμα παραπληροφόρησης; Είναι θέμα που άπτεται της ψυχιατρικής; Άγνωστο!
Και θα ρωτήσει κανείς:
Και γιατί χρειάζονται ξένοι επενδυτές, γιατί χρειάζονται ξένες επενδύσεις, δεν μπορούμε να τις κάνουμε μόνοι μας;
Η απάντηση είναι απλή. ΟΧΙ.
Πρώτον γιατί δεν έχουμε λεφτά να τις κάνουμε. Και γιατί ακόμα και να μπορούσαμε να δανειστούμε, τις επενδύσεις που θα κάναμε με δανεικά θα τις χρωστούσαμε, ενώ οι ξένες επενδύσεις γίνονται με λεφτά που φέρνει απ’ έξω ο επενδυτής.
Γι’αυτό και διεθνώς το σπουδαιότερο κριτήριο ανάπτυξης και οικονομικής υγείας μιας χώρας είναι οι ‘Άμεσες Ξένες Επενδύσεις’ (Foreign Direct Investments – FDI).
Σύμφωνα με τη διεθνή κατάταξη, οι χώρες που έχουν τις περισσότερες ξένες επενδύσεις παρουσιάζουν και τη μεγαλύτερη ανάπτυξη.
Έτσι λοιπόν η αξιοποίηση του κρατικού μας πλούτου μέσω του υπερ-Ταμείου γίνεται για δύο λόγους:
Ο πρώτος είναι για να αξιοποιήσουμε τον αργούντα πλούτο μας που κάθεται εντελώς αναξιοποίητος την ώρα που γίνονται αιματηρές περικοπές μισθών, συντάξεων και η χώρα βυθίζεται σε ένα φαύλο κύκλο φτωχοποίησης.
Και ο δεύτερος είναι για να πειστούν οι ξένοι επενδυτές ότι η χώρα δεν είναι πια αρνητική σε ξένες επενδύσεις και ότι δεν θα καταστρέψουμε κάθε ξένο επενδυτή που θέλει να επενδύσει στην χώρα μας. Θα δείξουμε δηλαδή ένα φιλικό σημάδι ότι κάτι έχει αλλάξει στην αντιεπενδυτική Ελλάδα.
Πιστεύω ότι όλοι θα συμφωνήσετε ότι ενώ στις περισσότερες χώρες οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας (και μάλιστα όχι οι πωλήσεις αλλά απλά η παραχώρηση της διαχείρισης τους σε ικανούς managers) θεωρείται το φάρμακο της ανάπτυξης, εμείς εδώ στη χώρα μας το φάρμακο αυτό το ταυτίζουμε με το μικρόβιο της χολέρας και τον βάκιλο της φυματίωσης.
Γιατί τελικά η πραγματική μεταρρύθμιση για την Ελλάδα είναι η αξιοποίηση του τεράστιου και μοναδικού πλούτου μας τον οποίο τον έχουμε αφήσει εντελώς αναξιοποίητο.
Δυστυχώς το κράτος δανείστηκε τις τελευταίες δεκαετίες εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ όχι για κεφάλαια αξιοποίησης του πλούτου μας προκειμένου να τον πολλαπλασιάσουμε και να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας, αλλά για την καθημερινή μας κατανάλωση (φαγητό, ψυχαγωγία, ρούχα, αυτοκίνητα, σπίτια…..), την αγορασμένη με δανεικά και χρωστούμενη ευμάρεια.
Όμως οι δυνατότητες της χώρας μας είναι τόσο μεγάλες που πραγματικά η χώρα μας μοιάζει με αερόστατο δεμένο στη γη με σχοινιά.
Η εισροή κεφαλαίων για την αξιοποίηση αυτού του πλούτου ισοδυναμεί με το κόψιμο των σχοινιών για την απογείωση της χώρας.
Αν χάσουμε και αυτή την ευκαιρία, η χώρα μας θα καταντήσει σαν τον φτωχό επαίτη ρακοσυλλέκτη που ανακαλύπτεται ξαφνικά ότι στο στρώμα του έκρυβε εκατομμύρια ευρώ.
Του Πέτρου Δίπλα.
Μέχρι πότε ζητιάνος με περιουσία στο στρώμα;
Του Πέτρου Δίπλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου