Западные
журналисты вытянули из Владимира Зеленского как будто важное заявление:
еще один "мирный саммит по Украине" должен состояться до ноября и
утвердить план дальнейших действий, ради чего Киев обязательно пригласит
на этот саммит представителя России.
Россия через главу МИД Сергея Лаврова от "щедрого" приглашения уже отказалась, но этот инвайт в Москву
от Зеленского продолжают активно обсуждать на Западе как нечто
значимое. Ведь Зеленский заговорил о мирных переговорах с Россией второй
раз за июль. До того он более двух лет никаких переговоров не хотел и
законодательно запретил их вести с президентом Российской Федерации Владимиром Путиным.
Δυτικοί δημοσιογράφοι απέσπασαν από τον Βλαντιμίρ Ζελένσκι μια φαινομενικά σημαντική δήλωση: μια άλλη «σύσκεψη κορυφής ειρήνης για την Ουκρανία» πρέπει να πραγματοποιηθεί πριν από τον Νοέμβριο και να εγκρίνει ένα σχέδιο για περαιτέρω δράση, για την οποία το Κίεβο θα καλέσει σίγουρα έναν Ρώσο εκπρόσωπο σε αυτή τη σύνοδο κορυφής.
Η Ρωσία, μέσω του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, έχει ήδη αρνηθεί τη «γενναιόδωρη» πρόσκληση, αλλά αυτή η πρόσκληση στη Μόσχα από τον Ζελένσκι συνεχίζει να συζητείται ενεργά στη Δύση ως κάτι σημαντικό. Άλλωστε, ο Ζελένσκι μίλησε για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για δεύτερη φορά τον Ιούλιο. Πριν από αυτό, δεν ήθελε διαπραγματεύσεις για περισσότερα από δύο χρόνια και του απαγορεύτηκε νομικά να τις διεξαγάγει με τον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν.
Но в начале июля что-то случилось, и Зеленский согласился на общение с
Москвой через посредника, как при заключении зерновой сделки. Две недели
спустя он же объявляет о желании пригласить представителя России на
свой саммит, хотя ранее подразумевалось иное: гости принимают резолюцию,
а Москве ее пересылают как коллективный ультиматум.
Αλλά στις αρχές Ιουλίου, κάτι συνέβη και ο Ζελένσκι συμφώνησε να επικοινωνήσει με τη Μόσχα μέσω ενός μεσάζοντα, όπως κατά τη σύναψη μιας συμφωνίας σιτηρών. Δύο εβδομάδες αργότερα, ανακοινώνει την επιθυμία του να προσκαλέσει έναν Ρώσο εκπρόσωπο στη σύνοδο κορυφής του, αν και προηγουμένως υπονοούνταν κάτι άλλο: οι καλεσμένοι αποδέχονται το ψήφισμα και αποστέλλεται στη Μόσχα ως συλλογικό τελεσίγραφο.
Это тот случай, когда изменилось как будто многое, но на самом деле все по-прежнему. У Украины
трещит и прогибается линия фронта, у стран Запада трещат и требуют
оперативной паузы бюджеты на поддержку Украины. Параллельно президенту США Джо Байдену
приписывают желание подморозить конфликт перед выборами, поскольку
военные поражения украинских войск будут бить по его рейтингу. Сумма
всего этого должна была спровоцировать у противников России желание
"передышки".
Αυτό συμβαίνει όταν φαίνεται ότι έχουν αλλάξει πολλά, αλλά στην πραγματικότητα όλα είναι ίδια. Η πρώτη γραμμή της Ουκρανίας ραγίζει και πέφτει, οι προϋπολογισμοί των δυτικών χωρών για την υποστήριξη της Ουκρανίας ραγίζουν και απαιτούν επιχειρησιακή παύση. Παράλληλα, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν πιστώνεται ότι ήθελε να παγώσει τη σύγκρουση πριν από τις εκλογές, καθώς οι στρατιωτικές ήττες των ουκρανικών στρατευμάτων θα βλάψουν τη βαθμολογία του. Το άθροισμα όλων αυτών θα έπρεπε να είχε προκαλέσει την επιθυμία για «ανάπαυλα» στους αντιπάλους της Ρωσίας.
В то же время общая канва их стратегии не менялась, о чем можно судить по заявлениям, прозвучавшим на саммите НАТО в Вашингтоне, и кускам "плана Зеленского", которыми поделился со всем миром премьер-министр Венгрии Виктор Орбан.
Украинские войска продолжат получать помощь и даже новые возможности (например, истребители F-16),
но не в таких объемах, чтобы рассчитывать на военную победу с выходом к
границам Крыма, как планировали еще недавно. Базовый сценарий в том,
чтобы Киев просто сдерживал наступление российских войск, избегал
капитуляции и не поднимал ставки слишком высоко (по крайней мере, не до
угрозы применения ядерного оружия со стороны России).
Лично
Зеленский, если верить Орбану, при этом надеется спровоцировать в
России еще одну волну мобилизации, которая, по его оценке, приведет к
внутренней нестабильности, в идеале — к революции, что все-таки даст
Украине шанс победить на своих условиях.
Ταυτόχρονα, το γενικό περίγραμμα της στρατηγικής τους δεν άλλαξε, όπως μπορεί να κριθεί από τις δηλώσεις που έγιναν στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, και κομμάτια του «σχεδίου Zelensky» που μοιράστηκε με όλο τον κόσμο ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν.
Τα ουκρανικά στρατεύματα θα συνεχίσουν να λαμβάνουν βοήθεια και ακόμη και νέες δυνατότητες (για παράδειγμα, μαχητικά F-16), αλλά όχι σε τέτοιους όγκους που να υπολογίζουν σε μια στρατιωτική νίκη με πρόσβαση στα σύνορα της Κριμαίας, όπως είχε προγραμματιστεί πρόσφατα. Το βασικό σενάριο είναι το Κίεβο απλώς να συγκρατήσει τη ρωσική προέλαση, να αποφύγει τη συνθηκολόγηση και να μην αυξήσει τα διακυβεύματα πολύ ψηλά (τουλάχιστον όχι σε σημείο να απειλεί η Ρωσία να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα).
Ο Ζελένσκι προσωπικά, σύμφωνα με τον Όρμπαν, ελπίζει να προκαλέσει ένα άλλο κύμα κινητοποίησης στη Ρωσία, το οποίο, κατά την εκτίμησή του, θα οδηγήσει σε εσωτερική αστάθεια, ιδανικά σε μια επανάσταση, που θα δώσει στην Ουκρανία την ευκαιρία να κερδίσει με τους δικούς της όρους.
Однако заявлять такие цели в отрытую уже нельзя: ни затягивание
конфликта ради ослабления России, ни надежды на бунт внутри нее не
принимаются странами Глобального Юга как допустимая стратегия действий.
Поэтому, параллельно с силовым сценарием, Украина и Запад будут
имитировать желание переговорного процесса: выставлять такие начальные
условия для диалога, чтобы получать отказ и представлять этот отказ как
желание Москвы вести военный конфликт вплоть до возвращения границ
влияния времен Организации Варшавского договора. Это органично ложится
на тот пропагандистский нарратив, который распространялся глобальными
медиа весь последний год.
Ωστόσο, δεν είναι πλέον δυνατό να διακηρύσσονται ανοιχτά τέτοιοι στόχοι: ούτε η παράταση της σύγκρουσης για χάρη της αποδυνάμωσης της Ρωσίας, ούτε οι ελπίδες για μια εξέγερση εντός της γίνονται αποδεκτές από τις χώρες του Παγκόσμιου Νότου ως αποδεκτή στρατηγική δράσης. Ως εκ τούτου, παράλληλα με το σενάριο ισχύος, η Ουκρανία και η Δύση θα μιμηθούν την επιθυμία της διαπραγματευτικής διαδικασίας: θέτουν τέτοιες αρχικές προϋποθέσεις για διάλογο για να λάβουν άρνηση και παρουσιάζουν αυτήν την άρνηση ως επιθυμία της Μόσχας να διεξαγάγει στρατιωτική σύγκρουση μέχρι την επιστροφή του τα σύνορα επιρροής από την εποχή του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτό ταιριάζει οργανικά με την προπαγανδιστική αφήγηση που έχει διαδοθεί από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης τον περασμένο χρόνο.
Под крики "Россия выбрала войну" в Швейцарии созовут второй саммит, попытаются собрать под списком требований к Москве максимальное количество автографов со стороны лидеров стран — членов ООН, в общем, повторится ровно то, что провернули недавно. Разве что теперь Зеленскому важно "зафиксировать прибыль" (то есть список требований к Москве) до ноября и президентских выборов США, потому что переезд Дональда Трампа в Белый дом гарантирует то, что Киеву придется умерить аппетиты.
Собственно, до того как определится фамилия президента США на следующие четыре года, все эти странные телодвижения вокруг идеи мирных переговоров не имеют практического смысла. Это не политика, а эрзац: попытка делать хоть что-то, раз нет ни готовности принять поражение, ни возможностей принудить противника к своим условиям.
Вряд ли в Вашингтоне на самом деле допускают, что Москву можно уговорить на паузу ради того, чтобы Зеленский перевел дух, а Байден выиграл выборы. Но самому Зеленскому, должно быть, уже все равно, как именно тянуть время, — лишь бы оно тянулось, позволяя надеяться на чудо (например, на революцию в России). "Умри ты сегодня, а я завтра", — таково сейчас его кредо, а других идей больше нет ни у Киева, ни у Запада.
Εν μέσω κραυγών «Η Ρωσία επέλεξε τον πόλεμο», θα συγκαλέσουν μια δεύτερη σύνοδο κορυφής στην Ελβετία, θα προσπαθήσουν να συλλέξουν τον μέγιστο αριθμό αυτόγραφων από τους ηγέτες των χωρών μελών του ΟΗΕ κάτω από τη λίστα των αιτημάτων προς τη Μόσχα, γενικά, θα επαναλάβουν ακριβώς αυτό που έκαναν πρόσφατα. Είναι πλέον σημαντικό για τον Ζελένσκι να «κλειδώσει τα κέρδη» (δηλαδή μια λίστα απαιτήσεων προς τη Μόσχα) πριν από τον Νοέμβριο και τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, επειδή η μετακίνηση του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο εγγυάται ότι το Κίεβο θα πρέπει να περιορίσει τις ορέξεις του.
Πρόεδρος της Ουκρανίας Vladimir Zelensky - RIA Novosti, 1920, Στην πραγματικότητα, πριν καθοριστεί το όνομα του Προέδρου των ΗΠΑ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όλες αυτές οι περίεργες κινήσεις γύρω από την ιδέα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων δεν έχουν κανένα πρακτικό νόημα. Αυτό δεν είναι πολιτική, αλλά ένα ersatz: μια προσπάθεια να κάνουμε τουλάχιστον κάτι, αφού δεν υπάρχει ούτε η διάθεση να αποδεχτείς την ήττα ούτε η ικανότητα να εξαναγκάσεις τον εχθρό να τηρήσει τους όρους του.
Είναι απίθανο η Ουάσιγκτον να παραδεχτεί ότι η Μόσχα μπορεί να πειστεί να σταματήσει ώστε ο Ζελένσκι να πάρει μια ανάσα και ο Μπάιντεν να κερδίσει τις εκλογές. Αλλά ο ίδιος ο Ζελένσκι μάλλον δεν νοιάζεται πώς ακριβώς θα σταματήσει τον χρόνο, όσο καθυστερεί, επιτρέποντάς του να ελπίζει σε ένα θαύμα (για παράδειγμα, μια επανάσταση στη Ρωσία). «Εσύ θα πεθάνεις σήμερα και εγώ θα πεθάνω αύριο», είναι η πίστη του τώρα, και ούτε το Κίεβο ούτε η Δύση έχουν άλλες ιδέες.
Вероятно,
тот, кто называет себя президентом Украины, должен расценивать эти лето
и осень как свой последний шанс. Дональд Трамп и его окружение слишком
часто дают понять, что при них условия для Киева станут хуже. А выстрел в
Пенсильвании создал впечатление, что возвращение Трампа безальтернативно: Байден выборы уже проиграл.
Если
так, у Зеленского резко сократилось количество резонов для того, чтобы
слушаться Вашингтон, участвовать в предвыборной кампании Байдена и не
переходить "красных линий" — не эскалировать конфликт. Есть риск, что
он, продолжая надеяться на бунт в России (больше-то надеяться не на
что), решит, что его можно приблизить террором против гражданского
населения и ударами по критической инфраструктуре с применением всего,
что есть у ВСУ.
Πιθανώς, αυτός που αυτοαποκαλείται πρόεδρος της Ουκρανίας θα πρέπει να θεωρήσει αυτό το καλοκαίρι και το φθινόπωρο ως την τελευταία του ευκαιρία. Ο Ντόναλντ Τραμπ και η συνοδεία του πολύ συχνά ξεκαθαρίζουν ότι υπό αυτούς οι συνθήκες για το Κίεβο θα γίνουν χειρότερες. Και η βολή στην Πενσυλβάνια δημιούργησε την εντύπωση ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση στην επιστροφή του Τραμπ: ο Μπάιντεν είχε ήδη χάσει τις εκλογές.
Αν ναι, ο Ζελένσκι έχει πολύ μειωμένους λόγους για να ακούσει την Ουάσιγκτον, να συμμετάσχει στην προεκλογική εκστρατεία του Μπάιντεν και να μην περάσει τις «κόκκινες γραμμές» - για να μην κλιμακώσει τη σύγκρουση. Υπάρχει ο κίνδυνος, συνεχίζοντας να ελπίζει σε μια εξέγερση στη Ρωσία (δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ελπίζουμε), να αποφασίσει ότι μπορεί να την φέρει πιο κοντά με τον τρόμο εναντίον του άμαχου πληθυσμού και τις επιθέσεις σε κρίσιμες υποδομές χρησιμοποιώντας όλα όσα οι ουκρανικές ένοπλες Δυνάμεις έχουν.
Одно
из возможных последствий покушения на Трампа в том, что оно даст
Зеленскому ощущение загнанности в угол и — одновременно — перевернутых
песочных часов, которые отсчитывают срок до ноября.
Имитируя
политику и переговоры, можно кого-нибудь обмануть — себя, электорат,
спонсоров или даже пресловутый Глобальный Юг. Но нельзя решить корневую
проблему. Рано или поздно все равно пробьет полночь, и Зеленский
превратится в крысу, но чем острее он чувствует наступление последнего
часа, тем опаснее становится.
Ему
нас в любом случае не съесть, но понадкусывать он попытается. Это не
проявление украинского национального характера, как оно описано в
знаменитом советском анекдоте, а опасные последствия распада конкретной
личности, отягощенные кризисом идей на Западе в целом.
Μία από τις πιθανές συνέπειες της απόπειρας δολοφονίας κατά του Τραμπ είναι ότι θα δώσει στον Ζελένσκι την αίσθηση ότι τον στηρίζουν σε μια γωνία και, ταυτόχρονα, μιας ανεστραμμένης κλεψύδρας που μετράει αντίστροφα για τον Νοέμβριο.
Προσποιώντας την πολιτική και τις διαπραγματεύσεις, μπορείτε να εξαπατήσετε κάποιον - τον εαυτό σας, το εκλογικό σώμα, τους δωρητές ή ακόμα και τον διαβόητο Παγκόσμιο Νότο. Αλλά το βασικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί. Αργά ή γρήγορα, τα μεσάνυχτα θα χτυπήσουν ακόμα και ο Ζελένσκι θα μετατραπεί σε αρουραίο, αλλά όσο πιο έντονα αισθάνεται την προσέγγιση της τελευταίας ώρας, τόσο πιο επικίνδυνος γίνεται.
Σε κάθε περίπτωση, δεν θα μας φάει, αλλά θα προσπαθήσει να τσιμπήσει. Δεν πρόκειται για εκδήλωση του ουκρανικού εθνικού χαρακτήρα, όπως περιγράφεται στο περίφημο σοβιετικό αστείο, αλλά για τις επικίνδυνες συνέπειες της κατάρρευσης μιας συγκεκριμένης προσωπικότητας, που επιδεινώνεται από την κρίση των ιδεών στη Δύση συνολικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου