Έχει προηγηθεί η αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης που προκύπτει με τη διαρκή μεταφορά σκευασμάτων από τη θετική στην αρνητική (λίστα σκευασμάτων που πληρώνουν οι ασθενείς εξ ολοκλήρου από την τσέπη τους), τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ), η ελάχιστη «ασφαλιστική τιμή» και στα γενόσημα φάρμακα, η πληρωμή από τους ασθενείς της διαφοράς έως και 3 ευρώ, το χαράτσι του 1 ευρώ ανά συνταγή καθώς και οι υπέρογκες δαπάνες των λαϊκών νοικοκυριών λόγω της διαφοράς μεταξύ «ασφαλιστικής τιμής» και λιανικής τιμής των φαρμάκων.
Τα τελευταία δέκα χρόνια η φαρμακευτική δαπάνη των κρατικών προϋπολογισμών μειώθηκε κατά 62%, ενώ στη μείωση αυτού του ποσού υπήρξε κοινή επιχειρηματολογία από τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, είτε ως κυβερνήσεις είτε ως αντιπολίτευση για «μείωση της σπατάλης», για «αντιμετώπιση της πολυφαρμακίας», για «νοικοκύρεμα» κλπ. Τώρα νέα επιχειρήματα βγαίνουν στο προσκήνιο.
1. Η αύξηση των τιμών στα συγκεκριμένα φάρμακα αποτελεί αίτημα των φαρμακοβιομηχανιών, άλλωστε το αίτημα της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας για αύξηση τιμών σε φάρμακα που η τιμή τους είναι σήμερα μέχρι 15 ευρώ υλοποίησε η κυβέρνηση της ΝΔ (μέχρι πρότινος προβλέπονταν αυξήσεις για σκευάσματα μέχρι 10 ευρώ), στο όνομα τάχα της καταπολέμησης των ελλείψεων. Το επιχείρημα για τις αυξήσεις είναι ότι «ήταν πολύ χαμηλή η τιμή τους και δεν συμφέρει η παραγωγή τους».
Δηλαδή το αν ο λαός και οι ασθενείς θα έχουν το ένα ή το άλλο φάρμακο εξαρτάται από τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων. Τα εκβιαστικά επιχειρήματα της κυβέρνησης περί «ελλείψεων που θα υπάρχουν αν τα φάρμακα συνεχίζουν να είναι φθηνά» είναι παραμύθια. Άλλωστε, ελλείψεις έχουμε και στα ακριβά φάρμακα, όχι μόνο στα φθηνά.
2. Οι συνεχείς επικλήσεις της κυβέρνησης ότι «τα φάρμακα στην Ελλάδα έχουν πολύ χαμηλότερες τιμές σε σχέση με την ΕΕ και ότι οι φαρμακοβιομήχανοι ζημιώνονται» είναι σε κάποιες περιπτώσεις σκευασμάτων καραμπινάτο ψέμα ενώ σε άλλες η μισή αλήθεια αφού αυτό που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας ήταν μειώσεις τιμών στα φάρμακα που έφταναν το 30-60%, όμως αυτά τα φάρμακα συνέχισαν να κυκλοφορούν, δείχνοντας έμμεσα το τεράστιο περιθώριο κέρδους της φαρμακοβιομηχανίας και ταυτόχρονα αυτό οδήγησε σε αύξηση της συμμετοχής των ασθενών από 30-50%.
Δηλαδή το αν το φάρμακο θα είναι φτηνό ή όχι πάλι εξαρτάται από τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων. Είτε με αυξήσεις είτε με μειώσεις στην τιμή τους ο ασθενής θα πληρώνει περισσότερα (είτε με αυξημένο ποσοστό συμμετοχής, είτε με το ίδιο ποσοστό αλλά με αυξημένη τιμή).
3. Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι με τις αυξήσεις «αποτρέπεται η απόσυρσή τους και η αντικατάστασή τους με ακριβότερα και νεότερα φάρμακα από τους φαρμακοβιομήχανους» (!!!) είναι γελοίο. Αυτές οι αυξήσεις γίνονται μέσα σε ένα πλαίσιο που το χαρακτηρίζει ο κλειστός προϋπολογισμός του ΕΟΠΥΥ και η δέσμευση της κυβέρνησης της ΝΔ για δραστική μείωση του clawback που πληρώνουν οι φαρμακοβιομήχανοι λόγω της υπέρβασης αυτού του κλειστού προϋπολογισμού.
Η όποια επιβάρυνση προκύψει από τις αυξήσεις θα πληρωθεί από τους ασθενείς με νέες αυξήσεις στη συμμετοχή που πληρώνουν στις συνταγές τους, αλλά και από τα φαρμακεία με ένταση στις επιβαρύνσεις που πέφτουν πάνω τους όπως το rebate. Άλλωστε για τους φαρμακοβιομήχανους εκτός από «τζάμπα χρήμα» για επενδύσεις στην έρευνα και καινοτομία που προβλέπεται μέσω της απαλλαγής τους από το clawback και το rebate, ένα μέρος της «τρύπας» που θα προκύψει στα έσοδα του ΕΟΠΥΥ προβλέπεται να καλυφθεί με απευθείας χρήμα από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Το φαινόμενο της «υποκατάστασης», δηλαδή της κυκλοφορίας νέων φαρμάκων που αντικαθιστούν παλαιότερες φαρμακευτικές αγωγές, συνέβαινε και θα συμβαίνει. Από τη μια μεριά είναι η ίδια η εξέλιξη της επιστήμης όπου νεότερα φάρμακα έρχονται να δώσουν λύσεις εκεί που τα παλαιότερα δεν μπορούσαν, από την άλλη οι φαρμακοβιομηχανίες, έχοντας ως βασικό στόχο το μέγιστο κέρδος, κάθε νέα φαρμακευτική αγωγή την τιμολογούν αρκετές φορές πολύ ακριβότερα από τις παλαιότερες. Άλλωστε ένα από τα μεγαλύτερα «μυστικά» στον χώρο αυτό είναι το ποιο είναι το πραγματικό κοστολόγιο για την παραγωγή ενός φαρμάκου.
***
Αυτά είναι τα φαινόμενα της καπιταλιστικής αγοράς και του συστήματος που σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος. Όλοι συγχορδία, αστικό κράτος - καπιταλιστές, η ανάπτυξη και τα συμφέροντά τους είναι εχθρικά και εναντίον του λαού και των ασθενών. Στο γεγονός ότι η έρευνα, η παραγωγή και η διακίνηση των φαρμάκων πραγματοποιούνται από την καπιταλιστική φαρμακοβιομηχανία με κριτήριο το μέγιστο δυνατό κέρδος οφείλεται η επιλογή αν και πότε θα παραχθούν, πού θα πωληθούν, ποια φάρμακα θα καταργηθούν και αυτά ανεξάρτητα από τις κοινωνικές ανάγκες. Στο φάρμακο-εμπόρευμα οφείλεται η εναλλαγή της επάρκειας με δυσκολία της αγοράς των φαρμάκων και των ελλείψεων είτε λόγω της επιλογής της φαρμακοβιομηχανίας να εφοδιάζει μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες αγορές είτε λόγω των λεγόμενων παράλληλων εξαγωγών όπου φάρμακα που εισάγονται στην Ελλάδα, εξάγονται σε κράτη που τιμολογούνται ακριβότερα με κίνητρο το πρόσθετο κέρδος από τη διαφορά της τιμής που τη μοιράζονται οι φαρμακέμποροι μεταξύ τους.
Τώρα χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας για κατάργηση κάθε συμμετοχής-πληρωμής όλων των ασθενών σε όλα τα φάρμακα, πλήρης αποζημίωσή τους από τον ΕΟΠΥΥ με χρηματοδότηση του 100% από τον κρατικό προϋπολογισμό και φορολόγηση του κεφαλαίου. Να καταργηθούν όλες οι «λίστες» και όλα τα φάρμακα να αποζημιώνονται.
Μοναδική διέξοδος είναι ο αγώνας για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης της παραγωγής και της οικονομίας, με εργατική - λαϊκή εξουσία, που στο επίκεντρο θα είναι η ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών στη φαρμακευτική περίθαλψη και που θα επιβάλει την ανάπτυξη κρατικού φορέα έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής και δωρεάν διάθεσης φαρμάκων και εμβολίων από τις κρατικές μονάδες Υγείας, τα νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, το δίκτυο των κρατικών φαρμακείων και κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον χώρο του φαρμάκου.
*Ο Γιάννης Καβαλάρης είναι μέλος του ΔΣ του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου