Ο πόλεμος στο Βιετνάμ στα χρόνια 1965-1975 έγινε ο πρώτος κατά τη διάρκεια του οποίου η Αεροπορία βρέθηκε αντιμέτωπη με αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα. Οι ΗΠΑ με σκοπό την αναχαίτιση των συστημάτων Αεράμυνας ακολούθησαν το δρόμο της κατασκευής ειδικών αεροσκαφών.Οι Αμερικανοί στρατιωτικοί ονόμασαν το καθήκον της καταστολής της αεροπορικής άμυνας του αντιπάλου ως Suppression of Enemy Air Defenses (SEAD).
Το πρόγραμμα κατασκευής αεροσκαφών αναχαίτισης της Αεράμυνας ονομάστηκε Wild Weasel (Άγρια νυφίτσα). Το ίδιο όνομα δόθηκε και στα αεροσκάφη, εκσυγχρονισμένα στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος. Στο στάδιο Wild Weasel I, που άρχισε το 1965, χρησιμοποιούνταν τα μαχητικά F-100 Super Sabre, που ήταν τα πρώτα υπερηχητικά αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. Το αεροπλάνο εντόπιζε τα ραντάρ του εχθρού με τη βοήθεια των δεκτών ακτινοβολίας και ο αξιωματικός-χειριστής υπόδειχνε στον πιλότο την κατεύθυνση προς τον στόχο. Ύστερα απ’ αυτό ο πιλότος εντόπιζε ήδη οπτικά τη θέση και προχωρούσε στην επίθεση. Το F-100, ωστόσο, δεν είχε αρκετή ταχύτητα, για να συνοδεύσει τα σύγχρονα τότε αεροσκάφη F-105 Thunderchief και F-4 Phantom II. Παίρνοντας υπόψη αυτό το γεγονός, το αεροσκάφος «΄Αγρια νυφίτσα-2» κατασκευάστηκε ήδη με βάση το F-105. Τα αεροσκάφη EF-105F εμφανίστηκαν στις Αεροπορικές Δυνάμεις το 1966 και πολύ σύντομα αντικαταστάθηκαν από τα F-105G. Στο τέταρτο και το πέμπτο στάδιο του προγράμματος χρησιμοποιήθηκαν τα F-4 Phantom II - στις εκδόσεις EF-4C Wild Weasel IV και F-4G Wild Weasel V.
Την δεκαετία του ‘90, η καταστολή της Αεράμυνας είχε ανατεθεί στα εκσυγχρονισμένα πολυλειτουργικά καταδιωκτικά F-16C, τα οποία είχαν εξοπλισμό, ικανό να εκπληρώνει αυτόν τον ρόλο.
Όσον αφορά την Ρωσία, η Πολεμική Αεροπορία της δεν αντιμετώπιζε την ανάγκη της καταστολής της Αεράμυνας μέχρι την ένοπλη σύγκρουση στη Νότια Οσετία τον Αύγουστο του 2008 ανάμεσα στη Γεωργία από τη μία πλευρά, και τη Νότια Οσετία, την Αμπχαζία και τη Ρωσία από την άλλη. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, έγινε σαφές ότι η έλλειψη των σύγχρονων συστημάτων αναχαίτισης της αντιαεροπορικής πυραυλικής άμυνας εγκυμωνεί αδικαιολόγητες απώλειες και το ζήτημα της δημιουργίας τους έχει καταστεί προτεραιότητα.
Σήμερα το καθήκον αυτό θα εκπληρώνεται, αν χρειαστεί, από τα Su-24 και Su-34, που είναι εξοπλισμένα με πυραύλους αντι-ραντάρ. Ωστόσο, οι ικανότητές τους, απ’ότι φαίνεται, έχουν κριθεί ανεπαρκείς.
Απ’ αυτή την άποψη, προκαλεί έκπληξη η επιλογή του Su-25 ως πλατφόρμα για το ρωσικό πρόγραμμα «Άγρια νυφίτσα». Παίρνοντας υπόψη τα χαρατηριστικά του, το Su-25 θα μπορεί να συνοδεύει μόνο τα σμήνη του ίδιου με αυτό τύπου, ενώ για τη συνοδεία των βομβαρδιστικών και των πολυλειτουργικά καταδιωκτικών δεν είχε αρκετή ούτε ταχύτητα, ούτε και εμβέλεια. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε για τη δημιουργία εξειδικευμένης έκδοσης με βάση το Su-30, είτε για τη δημιουργία κιτ εγκαταστάσεων σε κοντέινερ, το οποίο σε συνδυασμό με τον απαραίτητο εξοπλισμό θα μπορούσε να μετατρέψει όποιοδήποτε τυποποιημένο καταδιωκτικό της Πολεμικής Αεροπορίας της Ρωσίας σε αεροσκάφος «Άγρια νυφίτσα».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου