Ήδη οι μεγάλοι ηττημένοι (όλοι μπορούμε να τους βρούμε, είτε κατοικοεδρεύουν στην Ελλάδα, είτε όχι…)
έστρεψαν από το πρωί της Δευτέρας το «ενδιαφέρον» τους στη διαχείριση που θα κάνει ο μεγάλος νικητής των καιρών (έχει τη σημασία της η χρήση αυτής της λέξης) Αλέξης Τσίπρας στη σαρωτική λαϊκή εντολή που με τόσο ξεκάθαρο και θριαμβευτικό τρόπο έλαβε από τις κάλπες.
Το τι θα γίνει από εδώ και πέρα, θα μας απασχολήσει τις επόμενες μέρες.
Σε αυτό το σημείωμα θα σταθούμε σε μια παράμετρο που έχει ενίοτε τη δική της σημασία, στο βαθμό που αποδεικνύεται καταλύτης για τον καθορισμό των εξελίξεων: τη διαπροσωπική εμβέλεια των αντιπαραθέσεων στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος…
Όσο επιτακτικές και αν είναι οι ανάγκες του σήμερα, τα όσα έγιναν το τελευταίο διάστημα θα πρέπει να αξιολογηθούν γιατί αποτελούν «χρυσούς οδηγούς» για το μέλλον.
Ναι, προφανώς και θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις σε σχέση με τις όποιες διαπραγματεύσεις γίνουν με τους δανειστές, όμως δεν θα πέσουμε στην παγίδα να μην καταγράψουμε ορισμένα στοιχεία που έχουν πια ιστορική σημασία.
Πρώτα από όλα, το εγχώριο κυριαρχικό σύστημα της σύγχρονης Αστικής Δημοκρατίας έχει βρει εδώ και καιρό μια πολιτική προσωπικότητα που -μετά το αρχικό ξεπέταγμα- πλέον καταγράφει τον έναν εκλογικό θρίαμβο μετά τον άλλον, περνώντας με αυτό τον τρόπο στην «επικράτεια» της εντυπωσιακής ιστορικής συμβολής, όντας όχι πια ο φορέας της όποιας ελπίδας, αλλά ο εργοδηγός των νικών της συνταρακτικής αλλαγής παραδείγματος (ανεξάρτητα το πόσο συμφωνεί ο κάθε ένας με αυτό...).
Ο Αλέξης Τσίπρας το 2012 έλαβε το χρίσμα του βασικού πυλώνα του αντιπολιτευτικού βέλους, εξαργυρώνοντας τη δυναμική στάση τόσο του ίδιου, όσο και του κόμματος του στα ταραγμένα πολιτικά και κοινωνικά χρόνια της έναρξης του μνημονιακού άγους.
Πια, μετά τις περσινές Ευρωεκλογές (που δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν πως το αποτέλεσμα τους ώθησε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου σε μια εσωτερική αυτοκαταστροφική απονεύρωση…), με συνέχεια τις εκλογές του φετινού Ιανουαρίου και αποκορύφωμα το εκπληκτικό 61% του δημοψηφίσματος, η εγχώρια ελληνική πολιτική σκηνή έχει αποκτήσει για τα καλά έναν μεγάλο πρωταγωνιστή μετά από πολλά χρόνια.
Φυσικά, η ίδια η ελληνική Αριστερά ζει το δικό της «θαύμα», αλλά δεν πρέπει να αγνοήσουμε πως αν δεν «έλαμπε» το «άστρο» του ίδιου του Τσίπρα, ενδεχομένως η απήχηση της να ήταν κατά τι μικρότερη…
Για αυτό έχουν τη σημασία τους και τα πρόσωπα, γιατί αυτά είναι που πάνω στον καμβά των αντικειμενικών συνθηκών σχηματοποιούν τις υποκειμενικές…
Ο ιστορικός του μέλλοντος, ανεξάρτητα από την κατάληξη της πολιτικής σταδιοδρομίας του Αλέξη Τσίπρα, είναι ήδη υποχρεωμένος να του αφιερώσει ξεχωριστό χώρο.
Είναι ο άνθρωπος που έφερε την εγχώρια Αριστερά από τις παρυφές του εξωκοινοβουλευτισμού στο να αποσπάει πρωτοφανές εύρος κοινωνικής στήριξης που λίγοι μπορούν κατά πως φαίνεται να πετύχουν στις σύγχρονες συνθήκες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο -ακόμα και οι ηγέτες των πιο δημοφιλών κομμάτων.
Βέβαια, όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα για το μέλλον (ούτε καν το άμεσο…), γιατί σε τέτοιο επίπεδο δυσκολιών και ενδοεξουσιαστικών ανταγωνισμών η επιτυχία του χτες αύριο κιόλας μπορεί να αποτελεί ξεχασμένη συνθήκη.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ανοίξει ένα δρόμο, που από τον ίδιο θα κριθεί για πόσο χρονικό διάστημα και προς τα που θα επεκταθεί…
Βέβαια, η Ελλάδα, ο λαός της, δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας (ούτε αυτός πιστεύει κάτι τόσο εγωκεντρικό, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...), αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αυτή τη στιγμή στα χέρια του βρίσκονται τα «σχεδιαγράμματα» της μελλοντικής μορφής…
Από την άλλη πλευρά, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ολοκλήρωσαν και επισήμως το έργο τους χωρίς να καταφέρουν το σκοπό τους.
Αν προσωποποιήσουμε την περίσταση, ο «τυφώνας Τσίπρας» στο τέλος, όχι απλά επικράτησε αλλά τους έστειλε κιόλας στην αποστρατεία, προς τέρψη των περισσοτέρων Ελλήνων.
Αυτό μπορεί να γίνει ένα καλό μάθημα για όσους πολιτικούς επιχειρήσουν στο ιστορικό μέλλον για τον οποιονδήποτε λόγο να παραβιάσουν με τόσο βάναυσο τρόπο, αλλά και με τέτοια επιμονή, το λαϊκό κοινό αίσθημα.
Αυτοί που ταυτίστηκαν με τέτοια εμμονή με τις καταστροφικές προσταγές της σύγχρονης Ε.Ε. μπορούν πια να ξεκουραστούν στα σπίτια τους, γιατί δεν πέρασαν και λίγα όλο αυτό τον καιρό (χωρίς καμία ειρωνεία η παρατήρηση αυτή).
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όλοι όσοι αντιταχθήκαμε στις πολιτικές τους, όσοι διαφωνήσαμε με το ύφος τους, όσοι σηκώσαμε τα χέρια ψηλά με τις επιχειρηματολογίες τους και τον εν γένει ρόλο τους, καθώς και πολλά άλλα, δεν πρέπει να βγάλουμε χολή αλλά να εξάγουμε συμπεράσματα.
Με βασικότερο το γεγονός πως όσοι γκρεμίζουν θεμέλια (που διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια των πολλών...) θα παρασυρθούν -αργά ή γρήγορα- και αυτοί από τον πρώτο τυφώνα που θα σπεύσει προς το μέρος τους…
Ο βιασμός της λογικής και η ανελέητη επίθεση στην κοινωνία εν έτει 2015 βρήκαν μια μορφή τιμωρίας...
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου