Κι η αλήθεια είναι πως μαζί του νιώθεις από την πρώτη στιγμή την οικειότητα που νιώθεις με τον κολλητό σου.
Είχε από μικρός τέτοια «λόξα» όπως λέει με τη μουσική που την παίδευε και τη μάθαινε μόνος του. Μέχρι σήμερα διατηρεί ενθουσιασμό μικρού παιδιού για τη μουσική. Για αυτό όταν συζητάμε για τις δισκογραφικές εταιρίες και τον ανταγωνισμό, μου λέει κουνώντας με νεύρο τα χέρια του ότι το μόνο που στα αλήθεια τον ενδιαφέρει είναι «να παίζουμε μουσική, ας παίξουμε τώρα».
Αυτό κάνει από τα δεκατέσσερά του όταν τραγουδούσε τότε σε μια μπουάτ στην Πλάκα όπου με την τρέλα που κουβαλά, είχε κάνει μόδα τα σφηνάκια στους αν και μεσήλικες, κουλ πελάτες. Συνέχισε σε άλλες μουσικές σκηνές για να περάσει πριν τέσσερα χρόνια, το κατώφλι του fame story του οποίου ήταν ο νικητής κερδίζοντας 200.000 ευρώ. Δεν έχει ακόμη απενοχοποιήσει τη συμμετοχή του στο τηλεοπτικό ριάλιτι. Ούτε ξέρει το ακριβές κίνητρο που «τον πήγε μέσα». Οι μήνες που πέρασε στο παιχνίδι τον ζόρισαν, κι αν κρίνω από το βλέμμα του όσο αναφερόμαστε σε αυτήν περίοδο, ακόμη ξεχρεώνει εκείνους τους προσωπικούς του λογαριασμούς. Εκεί μέσα ωστόσο δοκίμασε την αντοχή, τη συνείδηση, την αισθητική αλλά και τη σιωπή του. Όσο για χρήματα που κέρδισε, δεν τα εκτίμησε ποτέ ιδιαίτερα διότι δεν ένιωσε ότι έκανε τίποτα σπουδαίο για να τα κερδίσει. Αν μάλιστα δε χρειαζόταν να δώσει πάνω από τα μισά για να καλύψει την οικογένειά του σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, θα του φαινόταν μάταιη η νίκη του.
Σήμερα, λίγο πριν τα τριάντα, αν και βρίσκει πάντα διέξοδο στο χιούμορ και τις πλάκες του, είναι πολύ λιγότερα τα πράγματα που «παίρνει στην πλάκα». Τον αγανακτεί ο τρόπος που ζούμε. Τον απασχολεί πολύ η μοναξιά που παρατηρεί γύρω του αν κι ο ίδιος δε νιώθει μόνος. Όταν είσαι το μικρότερο από τα έξι παιδιά μιας οικογένειας πρέπει να ψάξεις για να εντοπίσεις το αίσθημα της μοναξιάς. Ζει ακόμη στα Κάτω Πατήσια, μια γειτονιά που έχει δει να αλλάζει από την εποχή που αλήτευε σαν παιδί στα πάρκα και τις πλατείες. «Έχει αγριέψει η περιοχή αλλά έχουμε αγριέψει κι εμείς. Και δε μας φταίνε οι μετανάστες». Τους αντιμετωπίζει διαφορετικά από ό,τι οι γείτονές του στον Άγιο Παντελεήμονα. «Όπως μιλώ σε όλους, έτσι μιλάω και σε αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν κατατρεγμένοι από την άκρη του κόσμου και σήμερα ζουν στοιβαγμένοι όπως κατά μία έννοια κι εγώ, στη γειτονιά μου». Ανησυχεί για την τροπή που θα πάρει το ζήτημα των μεταναστών τα επόμενα χρόνια. Με ρωτά λεπτομέρειες για το ισχύον καθεστώς που αφορά τους παράνομους μετανάστες και τις κομπίνες που στήνουν οι μεσάζοντες για να τους περάσουν στην Ελλάδα. Για όλα όσα τον ανησυχούν τραγουδά στον «Πλάτανο» . Για αυτά γράφει και στα τραγούδια που ετοιμάζει για τον επόμενο δίσκο του που θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο.
Κυρίως όμως γράφει τραγούδια για τον έρωτα. Όπως λένε και οι στίχοι του διασκεδαστικού happy end ο Λεωνίδας είναι τρελός, νευρικός, ενοχικός αλλά και ρομαντικός αφού μέχρι και καντάδα έχει κάνει σε κοπέλα προκειμένου να της εκφράσει τον έρωτά του κι ας τον απειλούσε ο αυστηρός παππούς της ότι θα καλέσει την αστυνομία. Τραγουδά για την πιο κεφάτη πλευρά του έρωτα αλλά και για την πιο σκοτεινή. Όταν τον ακούς να τραγουδά "Όλα, πάρτα όλα και μην αφήσεις τίποτα" , ακόμη και στον έβδομο ουρανό να βρίσκεσαι, θα ξαναπέσεις στα Τάρταρα του αγριότερου αποχωρισμού και μάλιστα θα το ευχαριστηθείς.
Προτιμά τους «λαϊκούς» στίχους, δηλαδή, τα απλά και αληθινά λόγια και νοήματα. Είναι ο τρόπος του για να βρίσκει την οικειότητα που αναζητά, πάντα. Και στα πάντα. Στα τραγούδια, τις ματιές, τις σχέσεις του και τους ανθρώπους.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου