24 γράμματα, 24 πρόσωπα, ομάδες και καταστάσεις από το Sport24.gr για
την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του πλανήτη. Αρχίζει το Champions
League! Προσδεθείτε, ξεκινάμε. (photos+video)
(Α)ΣΤΑΝΑ. Καλώς την. Και ας μην άργησε,
αφού ιδρύθηκε μόλις πριν από έξι χρόνια! Η πρώτη ομάδα του Καζακστάν που
παίρνει μέρος στους ομίλους του Champions League απέκλεισε τον ΑΠΟΕΛ
στα πλέι οφ και ζει ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι, χωρίς να την απασχολεί
και πολύ αν αυτό θα έχει ευτυχισμένο τέλος. Για το πρώτο της ματς, με
την Μπενφίκα στην Λισσαβόνα, πραγματοποίησε το μακρύτερο ταξίδι που
έκανε ποτέ ομάδα στην ιστορία της διοργάνωσης, αφού διένυσε 6.100
χιλιόμετρα (!). Στόχος της πλέον να μην σπάσει άλλα ρεκόρ, αρνητικής
φύσεως. Γιατί, είμαστε πρωτάρες, αλλά έχουμε και μια υπόληψη.
ADVERTISEMENT
(Β)ΙΘΕΝΤΕ ΚΑΛΔΕΡΟΝ. Μια από τις πιο
καυτές, αλλά και με ωραία ατμόσφαιρα, έδρες της Ευρώπης, φιλοξενεί και
μια από τις πιο cult ομάδες και τον πιο ωραίο τυπά για προπονητή. Μετά
την κατάκτηση του πρωταθλήματος προ διετίας, ο μεγάλος στόχος του
«Τσόλο» Σιμεόνε είναι το Champions League. Οι «Ροχιμπλάνκος» δεν
συμπεριλαμβάνονται στα πρώτα φαβορί, αλλά έχουν μάθει στις υπερβάσεις,
διαθέτουν πολλές και ποιοτικές λύσεις στην επιθετική γραμμή και δεν σας
κρύβουμε ότι θα μας άρεσε πολύ να τους δούμε να σηκώνουν την κούπα στις
28 Μαΐου του 2016 στο Μιλάνο. Η τύχη, άλλωστε, τους χρωστάει όχι μια,
αλλά δύο.
(Γ)ΑΝΔΗ. Το παρατσούκλι των παικτών της
«παρθενικής» πρωταθλήτριας Βελγίου είναι «βουβάλια», γιατί στις αρχές
του 20ού αιώνα, το τσίρκο του αυθεντικού Μπούφαλο Μπιλ επισκέφτηκε την
πόλη όπου εδρεύει η ομάδα. Η μια από τις τρεις πρωτάρες, μαζί με την
προαναφερθείσα Αστανά (αυτή είναι η σωστή προφορά) και την Γκλάντμπαχ,
δύσκολα θα τιμήσει το παρατσούκλι της, αφού είναι πολλή αδύναμη. Δεν
πειράζει, όμως. Μας άρεσε η ιστορία με τον Μπούφαλο Μπιλ. Και ακόμα
περισσότερο μας αρέσει η σύντροφος του πρώτου σκόρερ Λοράν Ντελπουάτρ,
Σάνα Σονκ, η οποία δεν μπήκε στο ειδικό θέμα με τις WAGs του Champions
League, γιατί είναι μια κατηγορία μόνη της.
(Δ)ΙΔΥΜΟΙ. Τα αδέλφια Αλεκσέι και Βασίλι
Μπερεζούτσκι γεννήθηκαν, με λίγα λεπτά διαφορά, στις 20 Ιουνίου του 1982
σε νοσοκομείο της Μόσχας. Ξεκίνησαν μαζί στα φυτώρια της Σμένα, έκαναν
το επαγγελματικό τους ντεμπούτο στην εξαφανισμένη πλέον Τορπέντο - ΖΙΛ
και, με έναν χρόνο διαφορά, φόρεσαν την φανέλα της ΤΣΣΚΑ. Ο Αλεκσέι το
έκανε το 2001, ο Βασίλι το 2002. Έκτοτε, μας συντροφεύουν σχεδόν κάθε
χρόνο στο Champions League και, δεν σας κρύβουμε, ότι τους έχουμε
«βαρεθεί» λίγο, μαζί με τον αειθαλή Σεργκέι Ιγκνάσεβιτς και τον αρχηγό,
τερματοφύλακα Ιγκόρ Ακινφέεβ.
(Ε)ΛΛΗΝΕΣ. Δόξα τον (ποδοσφαιρικό) Θεό,
είναι αρκετοί. Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στους (λίγους)
εκπροσώπους μας στον Ολυμπιακό, αλλά στους ξενιτεμένους. Στην Ρόμα, ο
Κώστας Μανωλάς είναι βασικός και αναντικατάστατος και ο Βασίλης
Τοροσίδης δίνει τις μάχες του για περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Στην
Μπενφίκα, ο Ανδρέας Σάμαρης καθιερώνεται, αργά αλλά σταθερά, στην μεσαία
γραμμή, ενώ ο Κώστας Μήτρογλου βρίσκει με αρκετή συνέπεια τον δρόμο
προς τα δίχτυα. Στην Μπάγερ Λεβερκούζεν, τέλος, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος
έχει αφήσει για τα καλά πίσω τα προβλήματα τραυματισμού και δουλεύει
σκληρά στο γήπεδο για να κερδίσει το πολύ τιμητικό status quo που είχε
στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο πριν τον χτυπήσει επανειλημμένως η
ατυχία.
(Ζ)ΛΑΤΑΝ ΙΜΠΡΑΧΙΜΟΒΙΤΣ. Έφτασε τα χρόνια
του Χριστού (33) και δεν έχει γευτεί ούτε την χαρά της συμμετοχής σε
έναν τελικό Champions League. Αυτή φαντάζει ως η τελευταία ρεαλιστική
ευκαιρία του «Ιμπρακατάμπρα» για να διεκδικήσει την κούπα με τα μεγάλα
αυτιά, αφού βρίσκεται σε μια ομάδα (Παρί Σεν Ζερμέν) γεμάτη ταλέντο που
δείχνει όλο και πιο ώριμη. Φέτος, μάλιστα, θα έχει την ευκαιρία να
βρεθεί στην γενέτειρά του και να αντιμετωπίσει την πρώτη ομάδα της
λαμπρής καριέρας του (Μάλμε). Αν δεν τα καταφέρει, δεν θα χαλαστεί
κιόλας! Πιθανόν θα γυρίσει στην αγαπημένη του Μίλαν και θα κλείσει την
καριέρα του στο σπίτι του, πάντα κλέβοντας την παράσταση με τα απίθανα
γκολ και τις βιτριολικές ατάκες. Θα μας λείψει όταν τα παρατήσει.
(Η)ΘΟΠΟΙΟΣ. Σημαίνει φως. Και, δυστυχώς,
ακόμα και στο υψηλότερο ποδοσφαιρικό επίπεδο, συναντάμε αρκετούς κάθε
χρόνο. Είτε για να εκμαιεύσουν πέναλτι, είτε για να κερδίσουν την
αποβολή ενός συναδέλφου του. Οι κανονισμοί έχουν γίνει πιο αυστηροί, οι
διαιτητές είναι πλέον πέντε, αλλά ακόμα και έτσι, οι «πονηροί» πάντα
βρίσκουν τρόπο να τους εξαπατήσουν. Δεν διαφωνούμε ότι είναι μέρος του
ποδοσφαιρικού φολκλόρ, αλλά μας ενοχλούν συμπεριφορές τύπου Σέρχιο
Μπουσκέτς (φωτό). Μας ενοχλούν πολύ.
(Θ)ΑΥΜΑ. Όρος που αποδίδεται σε
ανέλπιστες πορείες μικρότερων (σε μπάτζετ και προοπτικές) ομάδων και οι
οποίες σπανίζουν όλο και περισσότερο. Η παρουσία της Αστανά στους
ομίλους μπορεί να χαρακτηριστεί τέτοιο, αν και εκμεταλλεύτηκε τον αρκετά
πιο βατό δρόμο των πρωταθλητών που εφάρμοσε (και αν θέλετε την άποψή
μας, καλά έκανε) ο Μισέλ Πλατινί. Πλέον, το να φτάσουν στον τελικό δύο
ομάδες όπως η Πόρτο και η Μονακό (συνέβη το όχι και τόσο μακρινό 2004),
φαντάζει σχεδόν αδύνατο. Όχι απλώς θαύμα, αλλά κάτι παραπάνω.
(Ι)ΚΕΡ ΚΑΣΙΓΙΑΣ. Με την πρώτη του
συμμετοχή, θα πιάσει τον καλό του φίλο Τσάβι στην κορυφή του σχετικού
πίνακα όλων των εποχών, με 151. Αλλά, σε αντίθεση με τις προηγούμενες
150, δεν θα το κάνει με την φανέλα που είχε γίνει δεύτερο δέρμα του,
αυτή της Ρεάλ. Για πρώτη φορά στην ζωή του, ο «Άγιος Ίκερ» δεν ζει στην
Μαδρίτη, αλλά στο Πόρτο και δεν υπερασπίζεται την εστία της
«Βασίλισσας», αλλά των «Δράκων». Ευτυχώς που το χρώμα της φανέλας του
τερματοφύλακα δεν διαφέρει τόσο πολύ από ομάδα σε ομάδα, γιατί θα κάναμε
καιρό να ξεπεράσουμε το σοκ του να μην βλέπουμε τον 34χρονο Ίκερ με μια
εμφάνιση που ΔΕΝ θα ήταν λευκή.
(Κ)ΡΙΣΤΙΑΝΟ ΡΟΝΑΛΝΤΟ. Υποφέρει από
«ξηρασία» στο σκοράρισμα, έγραφαν και έλεγαν. Πάρε πέντε γκολ για
απάντηση! Στο Champions League, ο «CR7» μοιράζεται την πρώτη θέση του
πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών με τον μεγάλο του αντίζηλο, Λιονέλ
Μέσι. 77 ο ένας, 77 και ο άλλος. Και αυτό από μόνο του αποτελεί τεράστιο
κίνητρο για τον χαρισματικό γκολτζή της Ρεάλ, ο οποίος δεν αρκείται
στον τίτλο του «αρχί - κανονιέρη», αφού θέλει και την ενδέκατη κούπα για
την ομάδα του. Και αυτό, βεβαίως, γιατί ξέρει πως θα του δώσει σχεδόν
σίγουρα και την τέταρτη «Χρυσή Μπάλα».
(Λ)ΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ. Σόκαρε την παγκόσμια
ποδοσφαιρική κοινότητα, όταν «δέχθηκε» να καθίσει στον πάγκο, στο ματς
με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ωριμάζει. Έγινε μπαμπάς για δεύτερη φορά και,
ως πάτερ φαμίλιας, έχει πλέον άλλες αντιλήψεις για πολλά ζητήματα. Όχι,
αυτές δεν αλλάζουν αναφορικά με την συλλογή γκολ και τροπαίων. Ο ηγέτης
της τρίαινας «MSN» φιλοδοξεί να γίνει ο πρώτος που θα κατακτήσει δεύτερο
σερί Champions League, μετά τον άνθρωπο που πόνταρε επάνω του στα πρώτα
του βήματα, τον Φρανκ Ράικαρντ (με την μεγάλη Μίλαν των τριών
Ολλανδών). Μεγάλος αντίπαλος και ενδεχομένως το πιο σημαντικό εμπόδιο, ο
κύριος στο παραπάνω γράμμα.
(Μ)ΑΝΤΣΕΣΤΕΡ. Εις διπλούν εκπροσώπηση και
πάλι, ύστερα από την περυσινή απουσία της Γιουνάιτεντ. Οι «Κόκκινοι
Διάβολοι» επιστρέφουν, με επικεφαλής τον Λουίς φαν Χάαλ και πολύ
ενδιαφέρον «νέο αίμα» (Ντεπάι, Μαρσιάλ), καταρχήν για να κερδίσουν το
χαμένο τους πρεστίζ, γνωρίζοντας ότι η διεκδίκηση του τροπαίου φαντάζει
μάλλον ουτοπική. Η έτερη εκπρόσωπος της αγγλικής πόλης, όμως, επένδυσε
200 εκατομμύρια ευρώ σε αυτή την ιδέα. Η Σίτι των Ντε Μπράινε, Στέρλινγ
και Οταμέντι μοιάζει πιο πλήρης από ποτέ. Απομένει να φανεί, όμως, αν θα
έχει και την απαιτούμενη προσωπικότητα στα καθοριστικά σημεία, ήτοι τα
νοκ άουτ παιχνίδια από τον Φεβρουάριο και μετά.
(Ν)ΤΙΕΓΚΟ ΚΟΣΤΑ. Ξέρετε πόσα γκολ πέτυχε
πέρυσι στο Champions League; Μπράβο, το βρήκατε. Ούτε ένα, όταν στην
τελευταία του σεζόν με την Ατλέτικο είχε οκτώ! Ο Βραζιλιάνος (με
ισπανικό διαβατήριο) επιθετικός πρέπει, εφόσον βεβαίως του το επιτρέψουν
και οι διαρκείς ενοχλήσεις που τον ταλαιπωρούν, να σηκώσει στις πλάτες
του μια πληγωμένη Τσέλσι και να δικαιολογήσει τα πάνω από 40 εκατομμύρια
ευρώ που στοίχισε. Καλοί, εξαιρετικοί θα λέγαμε οι Αζάρ, Πέδρο, Οσκάρ
και Σία, αλλά χωρίς τα γκολ του Ντιέγκο Κόστα, οι «μπλε» δεν μπορούν να
πάνε πολύ, πολύ μακριά.
(Ξ)ΑΣΤΕΡΙΑ. Πότε θα κάνει; Για την Παρί
Σεν Ζερμέν και τις εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ που έχει ξοδέψει ο
Νασέρ Αλ Κελαϊφί για να την δει πρωταθλήτρια Ευρώπης; Για την Μάντσεστερ
Σίτι, η οποία επίσης έχει ξοδέψει τον προϋπολογισμό μιας μικρής χώρας
για να κυριαρχήσει και εκτός συνόρων; Για τον Ζοζέ Μουρίνιο, ο οποίος
«καίγεται» να γίνει ο πρώτος προπονητής που κατακτά την κούπα με τρεις
διαφορετικές ομάδες; Λογικά, όλοι τους θα πρέπει να περιμένουν
τουλάχιστον μια σεζόν ακόμα. Τα λεφτά συνήθως φέρνουν την ευτυχία στο
ποδόσφαιρο, αλλά από μόνα τους δεν αρκούν.
(Ο)ΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Δίνει το παρών στους
ομίλους για 17η φορά (πέμπτη διαδοχική), έχοντας περάσει εκ νέου από μια
διαδικασία σημαντικού λίφτινγκ στο ρόστερ, έστω και αν δεν πούλησε
κανένα από τα «περιουσιακά στοιχεία» του (Ρομπέρτο, Μαζουακού,
Μιλιβόγεβιτς). Ο ρεαλιστικός στόχος είναι η τρίτη θέση, πίσω από Μπάγερν
Μονάχου - Άρσεναλ και μπροστά από τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Αν δεν γίνει η
υπέρβαση και επιτευχθεί αυτή, καλά θα έκανε να μην «σνομπάρει» το Europa
League. Συγνώμη, αλλά τι παραπάνω είχε η Ντνίπρο που έφτασε πέρυσι στον
τελικό, αποκλείοντας μάλιστα τους «ερυθρόλευκους» στην φάση των «32»;
Τροφή για σκέψη.
(Π)ΕΠ ΓΚΟΥΑΡΔΙΟΛΑ. Πήρε την κούπα το 2009
και το 2011, με την ομάδα της καρδιάς του (Μπαρτσελόνα). Την
αποχαιρέτησε και είπε να δοκιμάσει κάτι πιο δύσκολο: Να διατηρήσει στην
κορυφή μια ομάδα που είχε κατακτήσει τα πάντα (Μπάγερν Μονάχου). Δεν τα
κατάφερε σε δύο διαδοχικές σεζόν, αποκλειόμενος μάλιστα από την μεγάλη,
παραδοσιακή αντίπαλο στην καριέρα του (Ρεάλ Μαδρίτης) και την μεγάλη του
αγάπη. Η τρίτη σεζόν του Καταλανού στο τιμόνι των Βαυαρών θα είναι η
τυχερή ή η φαρμακερή. Όπως και να' χει, αυτή την στιγμή φαντάζει δύσκολο
να υπάρξει και τέταρτη, αφού το γυαλί έχει αρχίσει να ραγίζει
επικίνδυνα. Η Μάντσεστερ Σίτι τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.
(Ρ)ΟΜΠΕΝ, ΑΡΙΕΝ. Όταν έπαιζε στην Τσέλσι,
φοβήθηκε ότι χτυπήθηκε από καρκίνο, όταν εντόπισαν όγκο στον αριστερό
του όρχη. Ευτυχώς, αποδείχθηκε καλοήθης. Η μοίρα του φέρθηκε ευγενικά σε
αυτή την περίπτωση, αλλά έκτοτε τον χτυπάει επανειλημμένως στα
ταλαιπωρημένα του πόδια. Πέρυσι έχασε τα πιο καθοριστικά παιχνίδια της
σεζόν και η Μπάγερν το πλήρωσε ακριβά, φέτος ξεκίνησε την σεζόν με έναν
ακόμα τραυματισμό. Δεν ξέρουμε αν ο Ολλανδός παικταράς πιστεύει στον
Θεό, αλλά καλού κακού ας κάνει έναν αγιασμό. Ποιος ξέρει, ίσως εκεί να
βρίσκεται η διαφορά προκειμένου η Μπάγερν να επιστρέψει στην κορυφή της
Ευρώπης.
(Σ)ΠΕΣΙΑΛ ΟΥΑΝ (SPECIAL ONE). Την μία του
φταίει η γιατρός (η συμπαθέστατη Εύα Καρνέιρο). Την άλλη η έλλειψη
μεταγραφών. Την τρίτη το ότι ξύπνησε στραβά το πρωί και δεν ήπιε καφέ
για να συνέλθει. Όπως και να' χει, η περυσινή σεζόν τελείωσε ιδανικά και
η φετινή έχει ξεκινήσει καταστροφικά για τον Ζοζέ Μουρίνιο. Η απειλή
μιας δεύτερης απόλυσης από τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς πλανάται πάνω από το
κεφάλι του Πορτογάλου τεχνικού, ο οποίος γνωρίζει ότι το πρωτάθλημα πολύ
δύσκολα θα το διεκδικήσει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί να ρίξει το
βάρος στο Champions League, με το οποίο έχει μια πονεμένη σχέση, σε ότι
έχει να κάνει με την Τσέλσι. Το 2008, λίγους μήνες αφότου είχε απολυθεί,
στον τελικό την πήγε ο Άβρααμ Γκραντ. Το 2012, έναν χρόνο και κάτι πριν
επιστρέψει, πήρε το τρόπαιο μαζί της ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο! Μήπως και η
ιστορία (όπως όλοι μας, βεβαίως!) χρωστάει κάτι στον Ζοζέ;
(Τ)ΣΑΒΙ. Αποχαιρέτησε το Champions League
και το ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο με τον πλέον ονειρεμένο τρόπο:
Σηκώνοντας την κούπα ως αρχηγός της ομάδας της καρδιάς του
(Μπαρτσελόνα). Θα μας λείψει το τέμπο του στην μεσαία γραμμή, το κεφάλι
πάντα ψηλά, εκείνη η τελική πάσα που θα έκανε μάγκα έναν τυχερό
συμπαίκτη του. Τα ίδια, μέσες άκρες, ισχύουν και για τον Αντρέα Πίρλο,
επίσης μεγάλη απώλεια για την κλάση και το πρεστίζ αυτής της
διοργάνωσης. Όχι στο ίδιο ύψους με τους προαναφερθέντες μαέστρους, αλλά
άξιοι ξεχωριστής αναφοράς, δύο παίκτες που σημάδεψαν ανεξίτηλα την
ιστορία της Τσέλσι: Φρανκ Λάμπαρντ και Ντιντιέ Ντρογκμπά. Όλοι τους θα
μας λείψουν.
(Υ)ΓΕΙΑ. Το πολυτιμότερο αγαθό. Στην ζωή
και, βεβαίως, στο ποδόσφαιρο. Ξέρουμε ότι δεν αμφιβάλλετε. Αλλά αν
τολμήσετε έστω και να το σκεφτείτε, ρωτήστε πρώτα τον Τιμπό Κουρτουά που
θα χάσει σχεδόν όλη την πρώτη φάση. Τον Άριεν Ρόμπεν που ξεκίνησε πάλι
τραυματίας την σεζόν. Τον Διόσκουρό του, Φρανκ Ριμπερί, ο οποίος δεν
ξέρει αν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Και, βεβαίως, τον υπέρ ταλαντούχο και
τρομερά άτυχο Ναμπίλ Φεκίρ της Λιόν, ο οποίος λίγες ημέρες πριν
απολαύσει για πρώτη φορά στην καριέρα του την μαγεία του Champions
League, υπέστη ρήξη χιαστών στο δεξί του γόνατο και θα γυρίσει το 2016.
Ότι χειρότερο, χωρίς καμία αμφιβολία.
(Φ)ΑΒΟΡΙ. Τρία, κατά κύριο λόγο. Οι τρεις
τελευταίες πρωταθλήτριες Ευρώπης: Μπάγερν Μονάχου (2013), Ρεάλ Μαδρίτης
(2014) και Μπαρτσελόνα (2015). Γιατί έχουν το μέταλλο, γιατί ξέρουν πως
γίνεται, γιατί εξακολουθούν να διψούν και γιατί διαθέτουν «φωτιά» στην
επίθεσή τους. Σε δεύτερο πλάνο Μάντσεστερ Σίτι, Παρί Σεν Ζερμέν και
Τσέλσι, αν και θα μας προκαλέσει έκπληξη αν κάποια τους μπει σφήνα στην
προαναφερθείσα τριάδα. Όχι, η περυσινή φιναλίστ Γιουβέντους δεν είναι
ούτε καν στην εξάδα, λυπούμαστε.
(Χ)ΑΡΜΑ ΙΔΕΣΘΑΙ. Γκολ όπως αυτό του
Λιονέλ Μέσι με την «ζεμπεκιά» του Τζερόμ Μπόατενγκ, το οποίο ψηφίστηκε
ως το κορυφαίο της περυσινής διοργάνωσης. Ή το τρομερό πλασέ του
Κριστιάνο Ρονάλντο στο «Άνφιλντ», ύστερα από εξαιρετικό συνδυασμό με τον
Χάμες Ροδρίγες. Ή η καλλιτεχνική «ποδιά» του Λουίς Σουάρες στον Νταβίντ
Λουίζ. Θα δούμε πολλά ωραία και φέτος στο Champions League. Και τα
περιμένουμε πως και πως.
(Ψ)ΥΧΗ. Αυτοθυσία για μια μπαλιά που
δείχνει χαμένη. Βουτιά για μια απόκρουση που θα αποσοβήσει το βέβαιο
γκολ. Άλμα στον Θεό για μια κεφαλιά που μπορεί να αποδειχθεί
καθοριστική. Σε τελική ανάλυση, πίσω από το γκλάμουρ, τα εκατομμύρια
ευρώ, τα πανάκριβα αυτοκίνητα και τις εκθαμβωτικές συντρόφους, οι
ποδοσφαιριστές είναι παιδιά που παίζουν με μια μπάλα. Την κλωτσούν γιατί
την γουστάρουν και ονειρεύονται ότι αυτή τους ικανότητα θα τους δώσει
την ευκαιρία να σηκώσουν το τρόπαιο που χάζευαν πιτσιρικάδες στην
τηλεόραση, σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου και αν μεγάλωσαν. Το
Champions League, το Μουντιάλ σε επίπεδο συλλόγων, αποτελεί το όνειρο
κάθε μικρού παιδιού.
(Ω)ΡΑ. Η ίδια για όλα τα ματς, με
εξαίρεση αυτά που διεξάγονται στην Ρωσία, στις εφτά το απόγευμα. Όταν το
ρολόι δείχνει 9.45 (στην Ελλάδα πάντα), όλοι στημένοι μπροστά στην
τηλεόραση, με τα απαραίτητα αξεσουάρ (μπύρες, πίτσες, αναψυκτικά,
σουβλάκια), διάθεση για καφενειακή συζήτηση και αδημονία για το τι θα
κάνουν οι μεγάλοι αστέρες με την μπάλα στα πόδια. Ναι, είναι αλήθεια, το
ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Τιμή του και καμάρι του!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου