"Παρέλασαν από το Ουράνιο Τόξο, από παιδιά Υπουργών ως παιδιά
αλλοδαπών καθαριστριών, παιδιά του Κολεγίου και παιδιά του δημοσίου στο
Κερατσίνι". Ο Χρήστος Δημόπουλος ανοίγει το κουτί με τις αναμνήσεις. Και
μας μεταφέρει σε έναν κόσμο πολύχρωμο, αθώο, ρομαντικό. Σε έναν κόσμο
ελπίδας (Pics+Vids)
"Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν
όλα", έλεγε το τραγούδι. Η παιδική ηλικία είναι το παρελθόν όσων
νομίζουν πως μεγάλωσαν και το μέλλον όλων μας. Και στα χρόνια της
ελληνικής τηλεόρασης, υπήρξε μια εκπομπή που έβαζε τα πιτσιρίκια στον
ρόλο του πρωταγωνιστή. Ήταν το Ουράνιο Τόξο, αυτή η πανδαισία γλυκού
αυθορμητισμού που "ενηλικιώθηκε" μαζί μας.
Όσοι
το έβλεπαν, όσοι το θυμούνται, γέλασαν με την ευθύτητα των παιδιών,
νοστάλγησαν τη δική τους εποχή της αθωότητας και σίγουρα, ευχήθηκαν να
μπορούσαν να γυρίσουν εκεί.Τους τελευταίους μήνες, η θρυλική εκπομπή έχει επανέλθει πάλι στην επικαιρότητα και ας μην προβάλλεται πια από την ΕΡΤ. Τα βίντεο των μικρών πρωταγωνιστών έχουν κατακλύσει το YouTube και τα site, μοιράζονται από χρήστη σε χρήστη, σχολιάζονται, τραβούν το βλέμμα του ενήλικα που θέλει να ξεφύγει από τη ζοφερή καθημερινότητα. Τραβούν το βλέμμα όλων μας.
Το Ουράνιο Τόξο ήταν μια εκπομπή σχεδιασμένη για τα παιδιά, αλλά που την έβλεπαν και οι μεγάλοι. Μια εκπομπή που από το ξεκίνημα της, λειτουργούσε ως αντίβαρο στα όσα ζοφερά συνέβαιναν και συμβαίνουν γύρω μας.
Ο Χρήστος Δημόπουλος και οι λιλιπούτειοι ήρωες που φιλοξενούσε στο στούντιο επί δεκαπέντε χρόνια, άνοιγαν ένα πολύχρωμο παράθυρο απ' όπου τρύπωνε το γέλιο, η τρυφερότητα, η αλήθεια κι η ελπίδα. Από αυτό το παράθυρο, το γέλιο τρυπώνει ακόμα στα σπίτια μας, μέσω διαδικτύου. Το ίντερνετ δίνει ζωή ακόμα και σε αυτό που έχει "παγώσει" και έτσι, ο Χρήστος Δημόπουλος είναι πάντα εδώ.
Ψάχνοντας να καταλάβω γιατί το Ουράνιο Τόξο είναι τόσο επίκαιρο, μίλησα με τον ίδιο τον "Εγκέφαλο" της παραγωγής.
"Κοιτάξτε, το Ουράνιο Τόξο παιζόταν από το 1986 ως το 1989 κι από το 2001 ως το κλείσιμο της ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2013, για δεκαπέντε, δηλαδή, ολόκληρα χρόνια στην ΕΡΤ. Κι απ’ το 2001 ανελλιπώς, κάθε μέρα ακόμα και τα καλοκαίρια σε επανάληψη. Πόσοι το είδαν; Αμέτρητοι. Και μια σεζόν που από μεσημέρι μετακόμισε το πρωί, τότε που δεν το βλέπαν τα παιδιά μια και ήταν σχολείο (άλλος ένας παραλογισμός της ΕΡΤ!!!) άρχισαν να το βλέπουν και μεγάλοι. Φοιτητές, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες.
Ξαφνικά απέκτησα ένα κοινό που δεν μου ανήκε κι ούτε και το ήθελα. Από τη στιγμή, όμως που το κατάλαβα, άρχισα μέσα από την εκπομπή να μιλάω και σ’ αυτούς. Τώρα τελευταία, δεν ξέρω, υπάρχει μια κινητικότητα. Ίσως γιατί υπάρχει τέτοια έννοια στην τηλεόραση, ο κόσμος γυρνάει στα παλιά, τα κλασικά. Και το Ουράνιο Τόξο, πιστεύω πως ήταν μια κλασική εκπομπή στην ιστορία της Ελληνικής Τηλεόρασης!", λέει ο Χρήστος Δημόπουλος στο NEWS 247.
30 Μαΐου 2005. Η επετειακή εκπομπή, νούμερο 1.000:
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας κάνουμε ένα ταξίδι πίσω στο 1982. Μόλις 33 χρόνια πριν.
"Το 1982 προσλήφθηκα στην ΕΡΤ ως εκφωνητής. Έλεγα ειδήσεις στο ραδιόφωνο για τέσσερα χρόνια. Το 1986, ο Νίκος Πιλάβιος ξεκινούσε στην τηλεόραση την αναμόρφωση της παιδικής ζώνης κάτω από μια "ομπρέλα" με τίτλο "Ουράνιο Τόξο" και μου πρότεινε να την παρουσιάζω ζωντανά κάθε μεσημέρι. Δέχτηκα, έκανα το μεγάλο βήμα κι από κει ξεκίνησαν όλα...", αναφέρει ο Χρήστος Δημόπουλος.
"Πάρε αυτή την κάμερα από πάνω μου! Αυτά που λες είναι μπούρδες!"
Η αρχή είχε γίνει, και τα παιδιά βρέθηκαν στον ρόλο του πρωταγωνιστή. Μια εύλογη ερώτηση για τον παρουσιαστή, είναι αν προτιμούσε να δουλεύει με μικρούς ήρωες, ή με μεγάλους."Για μένα δεν χωρά συζήτηση. Καλύτερα να δουλεύεις με παιδιά. Καταλαβαίνουν πιο εύκολα, δεν λένε άλλα μπροστά σου κι άλλα πίσω απ’ την πλάτη σου, είναι πιο ντόμπρα... Άσε που σε κάνουν να βλέπεις τον κόσμο στη σωστή του διάσταση και σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα!".
Παρόλα αυτά, είναι οι πιο αυστηροί κριτές. "Πολύ αυστηροί! Υπήρχαν παιδιά που έλεγαν χωρίς δισταγμό: "πάρε αυτή την κάμερα από πάνω μου, με ενοχλεί, δεν τη θέλω" ή ακόμα "αυτά που λες είναι μπούρδες" ή "και τώρα εγώ τι κάνω εδώ, εσύ ρωτάς κι εγώ πρέπει να σου απαντάω;", λέει ο Χ. Δημόπουλος.
Στη συνέχεια της συνέντευξης, ο παρουσιαστής του Ουράνιου Τόξου, σημειώνει πως δεν υπήρχε καμία επιλογή χαρακτήρων για τα επεισόδια. Δεν υπήρχε casting.
"Κανένα απολύτως! Στην επιλογή των παιδιών τηρούσαμε απλώς σειρά προτεραιότητας. Παρέλασαν από το Ουράνιο Τόξο, από παιδιά Υπουργών ως παιδιά αλλοδαπών καθαριστριών, παιδιά του Κολεγίου και παιδιά του δημοσίου στο Κερατσίνι".
Πολυσυλλεκτικό και αταξικό το Ουράνιο Τόξο λοιπόν.
Best of Γιωργάκης."Έκλαψα λίγο, όμως έκατσα":
Περί εκπομπής:
Τα πρώτα σκηνικά είχε κάνει ο Αλέξης Κυριτσόπουλος, την μουσική για το σήμα είχε γράψει ο Πλάτων Ανδριτσάκης, την επιμέλεια του δελτίου ειδήσεων για τα παιδιά είχε η Νίτσα Θεοδωράκη-Λουλέ και την παρουσίαση έκανε ο Χρήστος Δημόπουλος μαζί με την εκφωνήτρια Άννυ Χριστοφιδάκη. Χρέη μετωρολόγου στο δελτίο ειδήσεων εκτελούσε ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος, μια κούκλα που αγαπήθηκε πολύ από τα παιδιά και που την έπαιζε ο Κώστας Λαδόπουλος.Η πρώτη εκπομπή βγήκε στον "αέρα" τη Δευτέρα, 29 Σεπτεμβρίου 1986. Την ανήγγειλε η παρουσιάστρια Νάκη Αγάθου.
Η Άννυ Χριστοφιδάκη δεν παρέμεινε για πολύ. Αντικαταστάθηκε σύντομα από τη δημοσιογράφο Ρένα Μάλλιου, που έμελλε να γίνει η μόνιμη συμπαρουσιάστρια ως το τέλος της πρώτης περιόδου, ως το τέλος, δηλαδή, του 1989.
Η εκπομπή αγαπήθηκε αμέσως από τα παιδιά. Ας μην ξεχνάμε πως τότε δεν υπήρχε ακόμη η ιδιωτική τηλεόραση, γι' αυτό και το Ουράνιο Τόξο, ως η μοναδική παιδική ζώνη "σάρωνε" σε θεαματικότητα.
Το 1989 ο Χρήστος Δημόπουλος παραιτήθηκε από την ΕΡΤ και η εκπομπή συνεχίστηκε για λίγο με την Άννα Δρούζα. Επανήλθε το 2001, δώδεκα χρόνια μετά.
Από το 2001 ως το 2013 ο Χρήστος Δημόπουλος συνεργάστηκε με τέσσερις σκηνοθέτες: τον Μένη Θεοδωρίδη, τον Τάκη Σακελλαρίου, τον Γιώργο Βαρελλά και τον Αντώνη Σμυρναίο.
Στη Διεύθυνση Παραγωγής ήταν η Γεωργία Δουλαβέρη, ενώ άλλα στελέχη ήταν η Τατιάνα Πορτόλου, ο Θοδωρής Χατζηπαναγιώτης, η Ειρήνη Σαρρή, η Ελένη Μπουγά, η Νίνα Ντόβα και η Κορίνα Βρυσοπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου