Η διακόσμηση, με αναφορές στη μαροκινή αρχιτεκτονική, περιλαμβάνει σκοτεινά χρώματα, παχιά μαξιλάρια στο πάτωμα και σεπαρέ στις γωνίες. Οι φλόγες των κεριών φροντίζουν για τον φωτισμό του χώρου και, μάλιστα, αρκούν προκειμένου κάποιος να διακρίνει τις γυμνές σιλουέτες της παρισινής ελίτ σε περιπτύξεις.
«Les chandelles» σημαίνει «τα κεριά» στα γαλλικά. Ωστόσο, για τους κατοίκους του Παρισιού η μοίρα επιφύλαξε στη συγκεκριμένη έκφραση ένα περισσότερο πιπεράτο σημαινόμενο κατά την τελευταία δεκαετία. Το «Les chandelles» είναι το club échangiste στο νούμερο 1 της οδού Rue Thérèse στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα. Βρίσκεται κοντά στο παρισινό χρηματιστήριο και πλάι στο Palais-Royal, την αλλοτινή κατοικία του καρδιναλίου Ρισελιέ. Κοντολογίς, πρόκειται για ένα κλαμπ μέσα στο οποίο κάθε βράδυ συμβαίνουν σεξουαλικά όργια. Παριζιάνος δημοσιογράφος επιβεβαιώνει όσα έγραψαν πριν από έναν χρόνο τα βρετανικά ταμπλόιντ: «Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια το κλαμπ θεωρούνταν σταθερό στέκι του πρώην προέδρου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν».
Στον χώρο του μπαρ γκαρσόνια τιμούν τα κλισέ του σοφτ πορνό και τριγυρνούν κρατώντας ασημένιους δίσκους με σοκολατάκια και φράουλες. Ζευγάρια ευκατάστατων Γάλλων ή παρόμοιας οικονομικής κατάστασης τουριστών, που προηγουμένως έχουν διαβεί την αυστηρή «πόρτα» και έχουν δειπνήσει συνοδεία σαμπάνιας, αποσύρονται στο υπόγειο με τα δωμάτια. Ξαλαφρώνουν από τα ρούχα τους. Σε κοινή θέα από το μπαρ συνουσιάζονται σε όλους τους συνδυασμούς, ξεστομίζοντας κοφτά, λάγνα «oui» σε κάθε τόνο. «Δεν πρόκειται απλώς για ανταλλαγή συντρόφων, μια “παρέα” μπορεί να αποτελείται από 20 ή 25 άτομα» λέει η ίδια πηγή. «Παρόμοια με το “Les Chandelles” κλαμπ υπάρχουν σε όλο το Παρίσι καθώς και στην περιφέρεια, κυρίως στον Νότο της Γαλλίας. Πρόκειται για ένα φαινόμενο σχετικώς συνηθισμένο, πολλές φορές η τηλεόραση προβάλλει ρεπορτάζ από τα συγκεκριμένα μέρη».
Οι περιπέτειες του DSK
Δίχως κάποιος να είναι σίγουρος, μπορεί με μια σχετική ασφάλεια να υποθέσει ότι ο πολυσυζητημένος γάλλος σοσιαλιστής προτιμούσε να επισκέπτεται το κλαμπ κάθε Τρίτη, οπότε διοργανώνονταν βραδιές με θέμα (και θαμώνες) τους πολιτικούς. Ωστόσο, καθώς ο χρόνος περνά, ο ίδιος εμφανίζεται όλο και πιο «ανοιχτός» σε σχέση με την ερωτική ζωή του από όσο ο μέσος – γάλλος ή μη – πολιτικός. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο γαλλικό περιοδικό «Le Point», ο Στρος-Καν δήλωσε: «Είμαι ένοχος για μια υπερβολική εμμονή με το σεξ και για λανθασμένη πολιτική κρίση και τίποτε άλλο. Είναι ώρα τα media και ο κόσμος να με συγχωρήσουν. Πίστευα για πολύ καιρό ότι μπορούσα να ζω τη ζωή μου όπως ήθελα. Και ότι αυτό περιελάμβανε την ελεύθερη συμπεριφορά μεταξύ συναινούντων ενηλίκων. Υπάρχουν πολλά αντίστοιχα πάρτι στο Παρίσι και θα εκπλαγείτε όταν θα συναντήσετε εκεί συγκεκριμένους ανθρώπους. Ημουν αφελής». Επιπλέον, ο παρ’ ολίγον πρόεδρος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος έκανε λόγο στην ίδια συνέντευξη για προσπάθειες των Αρχών να «ποινικοποιήσουν τον πόθο».
Οι «New York Times» σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της περασμένης εβδομάδας έκαναν μια απόπειρα να προσδιορίσουν τον «πόθο» στον οποίο αναφέρθηκε ο Στρος-Καν στη συνέντευξή του. Η αμερικανική εφημερίδα γράφει για «πριβέ όργια» με κόστος άνω των 13.000 δολαρίων έκαστο. Διοργανώνονταν παγκοσμίως, από το Παρίσι ως την Ουάσιγκτον, ακριβώς στα πρότυπα των clubs échangiste, κυρίως από επιχειρηματίες που ήθελαν να χτίσουν δεσμούς με τον Στρος-Καν. Κάποια από αυτά τα χρήματα πήγαιναν σε ιερόδουλες και, σύμφωνα με όσα λέγονται, ο Στρος-Καν είχε σεξουαλικές επαφές με τρεις ή με τέσσερις γυναίκες στο καθένα από τα πριβέ όργια. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για μια σοσιαλιστική εκδοχή των πάρτι bunga bunga του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Οι παραπάνω αποκαλύψεις συνέπεσαν ασφαλώς με την αθώωση του Στρος-Καν
– δεύτερη κατά σειρά μετά την υπόθεση της καμαριέρας Ντιαλό στη Νέα Υόρκη – σχετικά με την υπόθεση της απόπειρας βιασμού Γαλλίδας σε ξενοδοχείο στην Ουάσιγκτον. Νωρίτερα, μια βελγίδα ιερόδουλη είχε ανασκευάσει τις σχετικές κατηγορίες της λέγοντας ότι η συνεύρεσή της με τον Στρος-Καν ήταν απλώς ένα σκληρό σεξουαλικό παιχνίδι. Οι κατηγορίες περιελάμβαναν δέσιμο της βελγίδας στο υπόγειο ενός κλαμπ με μοβ και τιγρέ λουριά.
Ασφαλώς σε κάθε πόλη τα σεξ πάρτι της τοπικής ελίτ διαθέτουν τον δικό τους χαρακτήρα. Και αν στο Παρίσι έχουν την αισθητική της «Εμμανουέλας», στο Λονδίνο και στο Λος Αντζελες παραπέμπουν περισσότερο σε μαζώξεις του Χιου Χέφνερ, με τους άνδρες και τις γυναίκες να φορούν λευκές ρόμπες, ενώ στο Σόχο της Νέας Υόρκης υπάρχουν τα γνωστά s&m στέκια. Στα πάρτι συμμετέχουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αθλητές και επιχειρηματίες.
Πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκουν ομοιότητες ανάμεσα στην περίπτωση του Στρος-Καν με εκείνη του βρετανού σερ Τζίμι Σάβιλ, ο οποίος πέθανε πέρυσι αμύθητα πλούσιος και αφήνοντας πίσω του μεγάλη φιλανθρωπική δράση. Ωστόσο, τον ακολουθούν – μετά θάνατον – δύο κατηγορίες για απόπειρα βιασμού. Αντιστοίχως, παρόμοιες κατηγορίες ακολουθούν τον Στρος-Καν μετά τον πολιτικό «θάνατό» του.
Οι λιμπερτίνοι και οι φεμινίστριες
Καθώς οι φήμες, τα στοιχεία και οι λεπτομέρειες για τη δημοφιλία των «πριβέ οργίων» στη Γαλλία και στον υπόλοιπο κόσμο πληθαίνουν, οι σχετικές αναφορές που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο είναι τρεις. Είναι ασφαλώς η αναφορά στο «Μάτια ερμητικά κλειστά», το «κύκνειο άσμα» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, με πρωταγωνιστές το τότε ανδρόγυνο Τομ Κρουζ και Νικόλ Κίντμαν και με τη σκηνή ενός πελώριου οργίου σε μια έπαυλη όπου οι προσκεκλημένοι, πρόσωπα της υψηλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης, είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους με βενετσιάνικες μάσκες.
Η άλλη αναφορά, την οποία οι συνήγοροι του Στρος-Καν μοιάζουν να θέλουν διακαώς να διατηρήσουν στην επιφάνεια, είναι εκείνη στους λιμπερτίνους του 17ου αιώνα. Με αφορμή την τολμηρή ζωή του τέως ισχυρού άνδρα του ΔΝΤ, οι αναφορές στον Λακλό και στον Μαρκήσιο ντε Σαντ και στο πώς η περιφρόνησή τους για τα συμβατικά ήθη συνέβαλε στον ευρωπαϊκό διαφωτισμό, έχουν πυκνώσει στη γαλλική δημόσια σφαίρα. Ο Στρος-Καν εμφανίζεται ως ένας σύγχρονος ελευθερόφρων. Μάλιστα, έχει προστεθεί στη σχετική λίστα της αγγλόγλωσσης Wikipedia (!), πλάι στον Τζιάκομο Καζανόβα, στον Πολ Βερλέν, στον Μάθιου Τέρνερ και στον Τζον Γουίλμοτ. Τέλος, η κοινωνική καταγωγή των γυναικών που βρίσκονται να κατηγορούν τον Στρος-Καν τα τελευταία χρόνια φαίνεται να εγείρει ζητήματα φεμινισμού. Το σίγουρο είναι ότι η υπόθεση DSK έχει προκαλέσει τον δημόσιο διάλογο σχετικά με τη σεξουαλική ζωή των πολιτικών και το αν εκείνη μπορεί να φτάσει ως τα ποτισμένα με σαμπάνια υπόγεια των clubs échangistes. Ή, γενικώς, ως πού μπορεί να φτάσει;
Πριν από περίπου 20 χρόνια, ο Ντομινίκ Στρος-Καν, τότε απλός οικονομολόγος και ανερχόμενος αστέρας της γαλλικής πολιτικής, είχε πει στη δημοσιογράφο Αν Σινκλέρ «μη με παντρευτείς, κυνηγάω συνέχεια τα φουστάνια». Τελικώς η Σινκλέρ, κληρονόμος μιας σπουδαίας περιουσίας, παντρεύτηκε τον φιλόδοξο Ντομινίκ. Πριν από δύο μήνες ήρθε το διαζύγιό τους υπό το βάρος των κατηγοριών. Η ιστορία του έχει λάβει πλέον πρωτοφανείς διαστάσεις, πολύ μεγαλύτερες από εκείνες ενός κοινού σεξουαλικού σκανδάλου. Το θεατρικό έργο «Suite 2806» που εξιστορεί τα γεγονότα του «Sofitel» τον Μάιο του 2010, θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη των «Μακάβριων εισβολέων» Εϊμπελ Φεράρα, με πρωταγωνιστή τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Επιπλέον, δύο γάλλοι επιχειρηματίες προωθούν στην παρισινή αγορά των μπαρ ένα μείγμα για κοκτέιλ με σαφράν και σόδα, ως αφροδισιακό, με το όνομα DSK.
Μετά τον χωρισμό του ο Στρος-Καν έχει μετακομίσει στη συνοικία Μονπαρνάς του Παρισιού και ταξιδεύει ανά τον κόσμο παραδίδοντας διαλέξεις στη Νότια Κορέα, στο Μαρόκο, στη Βρετανία και στην Ουκρανία σχετικά με την κρίση στην ευρωζώνη, την τελευταία μεγάλη αρμοδιότητά του ως διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μάλιστα, πριν από περίπου έναν μήνα εθεάθη να κάνει βόλτα έξω από το καφέ «Rich» στη Γλυφάδα. Λίγοι γνωρίζουν το αν παρευρέθηκε σε κάποιο πριβέ σεξ πάρτι προς τιμήν του στα νότια προάστια. Ωστόσο, μπορεί κάποιος να διακινδυνεύσει προβλέψεις για τη στάση του ελληνικού πολιτικού κόσμου στα ενδεχόμενα εγκαίνια ενός κλαμπ στα πρότυπα του «Les Chandelles» στην Αθήνα. Πόσω μάλλον αν κάποιος έλληνας πολιτικός παραδεχόταν ότι είναι θαμώνας του.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου