Στις 7 Απριλίου 2012 ο Ηλίας Μόσιαλος, Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο London School of Economics, με το τέλος της θητείας του ως Πρόεδρος του ΔΣ του ΙΣΤΑΜΕ έστειλε συμπληρωματικά και μία επιστολή παραίτησης στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τον κύριο μέτοχο, κάτοχο του 90% των μεριδίων στην αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με την επωνυμία ΙΣΤΑΜΕ που αποτελεί το επίσημο «Ινστιτούτο Ιδεών» του ΠΑΣΟΚ ( το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι το αντίστοιχο της ΝΔ). Ο πλειοψηφών εταίρος ήταν ο κ. Ροβέρτος Σπυρόπουλος τότε ταμίας του ΠΑΣΟΚ και νυν Διοικητής του ΙΚΑ. Σε ένα κανονικό κόμμα, σε μία κανονική χώρα αυτές οι δύο συνθήκες θα ήταν υπεραρκετές για την πλήρη τυπική και ουσιαστική απεμπλοκή του παραιτηθέντος από μία θέση που έτσι κι αλλιώς έχει περισσότερο έναν επιστημονικό ρόλο κύρους και εποπτείας για τη γενική νόμιμη λειτουργία του οργανισμού και για την -υποτιθέμενη- παραγωγή ιδεών και στρατηγικής κατεύθυνσης της χώρας. Ο Ηλίας Μόσιαλος που βρίσκεται 35 χρόνια στην Μεγάλη Βρετανία δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί το τι σημαίνει ότι εδώ είναι ΠΑΣΟΚ, δεν είναι «παίξε γέλασε». Ακολούθησαν 6 επιστολές, μία εξώδικος διαμαρτυρία, δεκάδες τηλέφωνα, πεντάδες διαβεβαιώσεις του τύπου «την επόμενη εβδομάδα διορίζουμε νέο Διοικ. Συμβούλιο» και άλλα πολλά. Την προηγούμενη εβδομάδα, Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014 έφτασε στο σπίτι του επιστολή τράπεζας που τον ενημέρωνε ότι ο λογαριασμός του έχει δεσμευθεί ύστερα από εντολή κατάσχεσης του ΙΚΑ για μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών προς τους εργαζόμενους του ΙΣΤΑΜΕ ύψους 170 χιλ. ευρώ. Δηλαδή σε απλά ελληνικά ο κ. Ροβέρτος Σπυρόπουλος, Διοικητής του ΙΚΑ αντί να κάνει δέσμευση στους δικούς του λογαριασμούς ως κύριος εταίρος του ΙΣΤΑΜΕ που ελλείψει Διοικητικού Συμβουλίου είναι και ο αποκλειστικά υπεύθυνος έκανε δέσμευση στους λογαριασμούς του Ηλ. Μόσιαλου. Βεβαίως ο κ. Σπυρόπουλος δήλωσε ότι δεν είχε γνώση για την εντολή κατάσχεσης και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην τον πιστέψουμε. Όμως για δυόμιση ολόκληρα χρόνια οι εταίροι του ΙΣΤΑΜΕ και συνακόλουθα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσαν να διορίσουν νέο ΔΣ παρότι ανακοίνωσαν ενδιαμέσως δύο άλλους Προέδρους (Κ. Σκανδαλίδης, Χρ. Δερβένης). Έτσι με ακέφαλο το Ίδρυμα και αδρανείς τους εταίρους, υπεύθυνος απέναντι στην εφορία και το ΙΚΑ παραμένει ο προ διετίας παραιτηθείς Πρόεδρος. Πρόκειται για μία εξωφρενική ιστορία που αναδεικνύει συμπληρωματικά μερικά κρίσιμα ζητήματα που μας αφορούν όλους. Καταρχήν το γεγονός ότι συνέβη στον Ηλία Μόσιαλο πρώην υπουργό με ευρύτερη και μάλιστα διεθνή επιστημονική και κοινωνική καταξίωση που έχει επιπλέον σχετικά υψηλή διείσδυση στα ΜΜΕ σπέρνει μία γενικότερη ανασφάλεια στους πολίτες για τις πρακτικές κατασχέσεων του ΙΚΑ και του Δημοσίου κατά «δικαίων και αδίκων» χωρίς σταθερούς και τεκμηριωμένους κανόνες. Ο κάθε πολίτης θα σκεφτεί ότι «αν συμβαίνει αυτός ο παραλογισμός στον Μόσιαλο, τι θα μπορούσε να συμβεί σε μένα». Προσωπικά γνωρίζω τέσσερεις εργαζόμενους στελέχη σε επιχειρήσεις και οργανισμούς οι οποίοι διώκονται αδίκως από το ΙΚΑ την ίδια στιγμή που οι πραγματικοί υπεύθυνοι και οι επιχειρηματίες έχουν «τακτοποιήσει» τις υποθέσεις τους. Βεβαίως υπάρχουν και αρκετοί «ατσίδες» μεγαλοεπιχειρηματίες και οι στενοί συνεργάτες τους που διώκονται δικαίως. Σε μία εποχή όμως γενικευμένης υπερχρέωσης και ληξιπρόθεσμων οφειλών χρειάζονται σαφείς και δίκαιοι κανόνες για όλους με προσεκτική εφαρμογή σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Δεύτερον, η περιπέτεια Μόσιαλου με το ΙΣΤΑΜΕ και η με το ζόρι προσκόλληση του σ’ αυτό δυόμιση χρόνια μετά την παραίτηση του αναδεικνύει την αδιαφορία και την υποτίμηση που δείχνουν οι ηγεσίες των κατεστημένων κομμάτων –στην περίπτωση μας του ΠΑΣΟΚ- για τα επίσημα κομματικά Ινστιτούτα που θα έπρεπε να λειτουργούν ως «Δεξαμενές Σκέψης» και παραγωγής λύσεων ιδίως σήμερα που η χώρα βρίσκεται ακόμη στο χείλος του γκρεμού. Παρότι χρηματοδοτούνται από τον Προϋπολογισμό του κράτους λειτουργούν συνήθως ως διοργανωτές εκδηλώσεων δημοσίων σχέσεων, προώθησης και τακτοποίησης των εκλεκτών της εκάστοτε ηγεσίας. Ιδέες, λύσεις και προώθηση του Δημοσίου Διαλόγου, σπανίως. Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο Μόσιαλος ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να αναδιοργανώσει το ΙΣΤΑΜΕ σε ευρωπαϊκές βάσεις. Εμπνεόμενος από το επιτυχημένο ινστιτούτο IPPR του Εργατικού Κόμματος προχώρησε σε εκδηλώσεις τεκμηρίωσης πολιτικής, σε έρευνες Public Policy Transfer, σε συζητήσεις για την νέα Σοσιαλδημοκρατία κάτι βεβαίως που οι διψασμένοι για πρακτικό κομματισμό πασόκοι τα θεώρησαν περιττή πολυτέλεια και τα έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Άσε που μείωσε 40% τις δαπάνες του ΙΣΤΑΜΕ, κάτι πρωτοφανές για οργανισμό του ΠΑΣΟΚ που συνήθως διαμέσου εύκολου τραπεζικού δανεισμού (βλέπε χρέος 160 εκατ. ευρώ) αύξανε θεαματικά τις δαπάνες του. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο Ηλ. Μόσιαλος ήταν ο ένας και μόνος βουλευτής από τους 300 στο Κοινοβούλιο του 2009-2012 που αποποιήθηκε όλα τα βουλευτικά προνόμια (γραφεία, συνεργάτες, δωρεάν πτήσεις, δωρεάν τηλεφωνικά τέλη κ.α.). αντιμετωπίζοντας ολική σχεδόν «συντεχνιακή» απομόνωση από τους συναδέλφους στου στη Βουλή. Όπως ακριβώς επίσης και με την υπόθεση της ΕΡΤ όπου πρότεινε μία ριζική μεταρρύθμιση εν λειτουργία με στόχο την πραγματική αναβάθμιση και ανεξαρτητοποίηση της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης και στην αρχή αντιμετώπισε την έχθρα του συνόλου σχεδόν των βουλευτών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι οποίοι στη συνέχεια υποστήριξαν τη σπασμωδική διάλυση της ΕΡΤ, υποκρινόμενοι ότι υιοθετούν ένα σκέλος των προτάσεων της Επιτροπής Αλιβιζάτου το οποίο πριν λίγες ημέρες σθεναρώς απέρριψαν αποκαλύπτοντας τον πλήρη κυβερνητικό έλεγχο στον διορισμό του Εποπτικού Συμβουλίου. Ο Ηλίας Μόσιαλος με την πρόσφατη περιπέτεια του ΙΣΤΑΜΕ αναδεικνύει ένα άκρως επικίνδυνο φαινόμενο, με βαρύτατες αρνητικές επιπτώσεις για την αναγκαία ανανέωση του πολιτικού δυναμικού της χώρας. Κάθε αξιοπρεπής και έντιμος πολίτης από την Ελλάδα ή τη Διασπορά που θέλει να προσφέρει έστω και προσωρινά στην πολιτική και τον Δημόσιο βίο πρέπει να προσέχει τριπλά στην οποιαδήποτε συμμετοχή του στο σημερινό ζουγκλοειδές κατεστημένο κομματικό σύστημα και αν δεν το κάνει κινδυνεύει να «τιμωρηθεί» πολλαπλά τη στιγμή που οι «εσωτερικοί» του συστήματος παραμένουν αλώβητοι και προστατευόμενοι με ελάχιστες ως τώρα εξαιρέσεις. Το μήνυμα που στέλνει το σημερινό ολιγαρχικό σύστημα της συγκυβέρνησης είναι σαφές: Πας μη πλήρως υποτασσόμενος ΕΚΤΟΣ. Και αυτό είναι τριπλό Κρίμα γιατί αυτό που χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο η χώρα είναι η ριζική ανασύνθεση του κομματικού συστήματος και η σύνθεση του έντιμου παλιού με το δημιουργικά νέο έτσι ώστε να υποστηριχθεί σωστά η εφαρμογή μιας πραγματικά νέας πολιτικής Αναγέννησης της χώρας.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου