Ο Ιταλός πρωθυπουργός είναι βαθύς γνώστης του πολιτικού θεάτρου. Αιφνιδίασε έτσι τους καλεσμένους του, οι οποίοι περίμεναν την αυτόματη μετάφραση και είχαν βάλει τα ακουστικά τους, μιλώντας τους στα αγγλικά.
Αγγλικά με έντονη προφορά, φυσικά, που όμως γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ήταν γοητευτικά. Θύμιζαν λίγο τις εμφανίσεις στην Αμερική του συμπατριώτη του από την Τοσκάνη, του Ρομπέρτο Μπενίνι. «Όλοι αγαπούν την Ιταλία, το απίστευτο παρελθόν της, το παρόν της, την ποιότητα της ζωής της, το φαγητό, τις διακοπές, το κρασί», είπε. «Η πρόκληση για την κυβέρνησή μας, όμως, είναι να αγαπήσουμε το μέλλον. Η σημαντικότερη εμπειρία της Ιταλίας θα είναι το αύριο, όχι το χθες. Ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας είναι επισήμως τρελός!»
Καθώς όμως προσπαθούσε να γοητεύσει το αμερικανικό του κοινό, ήξερε καλά ότι στην πατρίδα του τον περιμένει μια μεγάλη μάχη, όπου υπάρχει ο κίνδυνος να απογοητεύσει τους περισσότερους Ιταλούς.
Η πλειοψηφία αντιτίθεται στην αφαίρεση από το Εργατικό Δίκαιο ενός άρθρου που εμποδίζει τις επιχειρήσεις να απολύουν εργαζόμενους «χωρίς σοβαρό λόγο». Αλλά ο Ρέντσι επιμένει ότι ήρθε η στιγμή «να θυμώσουν μερικοί για το καλό όλων». Ποιος είναι ο σκοπός της ιταλικής κυβέρνησης; ρώτησε το κοινό του στο CFR.
«Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να αλλάξει η αγορά εργασίας στην Ιταλία, που είναι στραμμένη στο παρελθόν. Η μάχη θα γίνει με την Αριστερά. Οι άνθρωποι της ριζοσπαστικής Αριστεράς πιστεύουν πως μόνο αν υπερασπιστείς το Εργατικό Δίκαιο είσαι πραγματικός αριστερός. Όμως ο νόμος αυτός ψηφίστηκε το 1970, και τότε ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός».
Ο Ρέντσι επιμένει ότι μεγαλύτερη ελαστικότητα στους χώρους εργασίας είναι απαραίτητη για την ενεργοποίηση της στάσιμης ιταλικής οικονομίας, όπου η ανεργία φτάνει το 12,6% (και το 43% στους νέους). Πολλοί στην ιταλική Αριστερά τον χαρακτηρίζουν «μεταμφιεσμένο συντηρητικό», έναν «Ρεντσουσκόνι». Και ο Ρέντσι γνωρίζει καλά ότι η «ρεντσιμάνια» που τον έφερε στην εξουσία μπορεί γρήγορα να δώσει τη θέση της στις τύψεις.
Τον περασμένο Μάιο, ο Ιταλός πρωθυπουργός έλαβε μια σημαντική ώθηση για τις μεταρρυθμίσεις του με το 41% που απέσπασε στις ευρωεκλογές. Οι τελευταίοι μήνες, όμως, ήταν πολύ σκληροί για τους ευρωπαίους ηγέτες. Η οικονομία της Ιταλίας, όπως και πολλών γειτονικών της χωρών, απειλείται από τον αποπληθωρισμό. Η ζοφερή ατμόσφαιρα έχει πληγώσει τη δημοτικότητα του Ρέντσι, που ήταν ως τώρα το μεγαλύτερό του όπλο. Στο ιταλικό κοινοβούλιο, έχει μόνο 25% των ψήφων, μαζί με ένα 25% των βουλευτών που είχαν εκλεγεί όταν αρχηγός ήταν ο Πιερλουίτζι Μπερσάνι. Ο τελευταίος αντιτίθεται στις προθέσεις του Ρέντσι και του υπενθυμίζει ότι κυβερνά με το «δικό του» 25%. Το ιταλικό σύστημα είναι αρτηριοσκληρωτικό.
Η Ιταλία έπεσε τα τελευταία δέκα χρόνια είκοσι θέσεις στον πίνακα της Παγκόσμιας Τράπεζας για την ευκολία του επιχειρείν. Χρειάζονται σήμερα 1185 ημέρες για να εκτελεστεί μια σύμβαση στην Ιταλία, γεγονός που τη φέρνει πιο κοντά στην Ανγκόλα (1296 ημέρες) απ' ό,τι στη Γαλλία (395) ή στις ΗΠΑ (370).
Η Ιταλία υποφέρει ακόμη από μια σημαντική διαρροή εγκεφάλων, με εκατοντάδες χιλιάδες ταλαντούχους νέους ανθρώπους να έχουν φύγει τα τελευταία είκοσι χρόνια για το εξωτερικό. Κάπου 5.000 με 6.000 βρίσκονται μόνο στη Σίλικον Βάλεϊ. Η αγορά εργασίας της Ιταλίας, που αποτελείται από 22 εκατομμύρια εργαζόμενους, είναι χωρισμένη στα δύο, ανάμεσα σ' αυτούς που χαίρουν μεγάλης προστασίας και πρακτικά δεν μπορούν να απολυθούν και σ' εκείνους που ζουν με επισφαλείς συμβάσεις και πληρώνονται με χίλια ευρώ τον μήνα. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί Ιταλοί να ζουν με τους γονείς τους μέχρι να γίνουν σαράντα χρονών.
Ο Ρέντσι έχει χαρακτηρίσει το σημερινό σύστημα «απαρτχάιντ» και επιμένει ότι οι μεταρρυθμίσεις του θα δώσουν τέλος στις αδικίες. Ορισμένοι επικριτές του όμως υποστηρίζουν ότι με τις αλλαγές αυτές τα πράγματα δεν θα γίνουν καλύτερα. Εκείνος, πάλι, πιστεύει ότι το ιταλικό σύστημα χρειάζεται ένα βίαιο σοκ για να ενισχυθεί η απασχόληση.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου