Γιατί πιέζουν οι εταίροι και τι έχει αλλάξει σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις του Φεβρουαρίου
Όταν μπαίνεις σε μια διαπραγμάτευση από τη θέση του
εξαρτημένου, τότε ξέρεις πως δεν μπορείς να κερδίσεις πολλά a priori.
Πριν καν αρχίσεις τις συζητήσεις, γνωρίζεις πως το ενδεχόμενο του να
φύγεις χωρίς να πάρεις κάτι, είναι παραπάνω από πιθανό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη για να διεκδικήσει,
όχι για να έρθει σε ρήξη. Αυτό είναι το ένα κρατούμενο. Το δεύτερο, για
να τηρούμε ίσες αποστάσεις, είναι πως η Κουμουνδούρου ήξερε πριν τις
περασμένες εκλογές, πως τα αιτήματα που σωστά έθεσε προεκλογικά, δεν θα
ήταν ανεκτά από τους εταίρους. Τουλάχιστον όχι όλα.
Ορθώς μπήκαν οι κόκκινες γραμμές και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στην κουβέντα πριν τις κάλπες, ωστόσο στη συνέχεια ο πήχης ήταν λογικό να τεθεί χαμηλότερα.
Ορθώς μπήκαν οι κόκκινες γραμμές και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στην κουβέντα πριν τις κάλπες, ωστόσο στη συνέχεια ο πήχης ήταν λογικό να τεθεί χαμηλότερα.
Τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά. Στις 20 Φεβρουαρίου
είχαμε το κείμενο της παράτασης των τεσσάρων μηνών, ένα διάστημα το
οποίο λήγει οσονούπω μιας και η χρηματική κάνουλα κλείνει και η ανάγκη
για συμφωνία στο Eurogroup, είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε κάτι. Στο πρώτο κείμενο του Φεβρουαρίου διευκρινιζόταν:
"Χαιρετίζουμε την δέσμευση των ελληνικών αρχών να εργαστούν από κοινού σε στενή συνεννόηση με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς και εταίρους". Όλα αυτά για να βρεθεί μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία για την οποία έχει κάνει λόγο και ο Γιούνκερ και ο Ντάισελμπλουμ. Μια συμφωνία που θα ικανοποιούσε και τις δύο πλευρές.
Σε άλλο σημείο το πρώτο κείμενο, αναφερόταν:
"Οι ελληνικές αρχές θα παρουσιάσουν μία πρώτη λίστα με μέτρα μεταρρυθμίσεων, με βάση την τρέχουσα συμφωνία, έως το τέλος της Δευτέρας 23 Φεβρουαρίου. Οι θεσμοί θα παράσχουν μία πρώτη άποψη για το εάν αυτή είναι ικανοποιητικά κατανοητή για να αποτελέσει ένα έγκυρο σημείο έναρξης για μία επιτυχή κατάληξη της αξιολόγησης. Η λίστα θα συγκεκριμενοποιηθεί περαιτέρω και εν συνεχεία θα συμφωνηθεί με τους θεσμούς έως το τέλος του Απριλίου".
Η λίστα δεν έχει πείσει ακόμη τους εταίρους αριθμητικά και γι' αυτό φτάσαμε στο τέλος του Απριλίου και ακόμη δεν έχουμε δώσει τα χέρια.
Τι έχει αλλάξει από τότε; Οι θεσμοί σε πρώτη φάση έδωσαν τη δυνατότητα ευελιξίας στην ελληνική κυβέρνηση για να εξασφαλίσει τα ποσά με τον τρόπο που επιθυμούσε η ίδια. Χωρίς οριζόντιες δηλαδή περικοπές σε μισθούς και συντάξεις αλλά με τα μέτρα που θα έπαιρνε ως προς την πάταξη της φοροδιαφυγής και την αξιοποίηση των λιστών που έχει στα χέρια της.
Σήμερα άλλωστε το γερμανικό Spiegel γράφει ξεκάθαρα πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αγνοήσει την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Με τον καιρό έπεσαν στο τραπέζι και οι ιδιωτικοποιήσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ χαλάρωσε αρκετά τις κόκκινες γραμμές του. Το τίμημα ήταν να προκληθεί εσωτερική αντιπολίτευση από την αριστερή πλατφόρμα. Όμως, την ώρα που το Μαξίμου έκανε δύο βήματα προς τα πίσω, οι εταίροι δεν έκαναν ούτε μισό. Με τον καιρό σκληραίνουν τη στάση τους και ζητάνε το κάτι παραπάνω που θα οδηγήσει σε ένα νέο μνημόνιο που ελάχιστη διαφορά θα έχει με τα προηγούμενα.
Οι αξιώσεις για πλεόνασμα στο 2%, ο ενιαίος συντελεστής του ΦΠΑ που οι Βρυξέλλες τον θέλουν στο 18% και ο ΣΥΡΙΖΑ στο 15%, οι συντάξεις στα 67 χρόνια που ζητούν οι δανειστές και η ενδεχόμενη συμπερίληψη των λογαριασμών ΔΕΚΟ (ΔΕΗ) στον ενιαίο συντελεστή ΦΠΑ, αποτελούν ξεκάθαρους εκβιασμούς που έχουν σαν στόχο την πολιτική αποδυνάμωση του κυβερνώντος κόμματος.
Αν παραμείνει ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος στο πάνω από το 2% του ΑΕΠ, τότε, όπως εκτιμά και το ίδιο το ΔΝΤ, θα πρέπει να ληφθούν μέτρα άνω των 5 δισ. ευρώ. Κάπως έτσι προτάθηκε και ένα ενδεχόμενο "κούρεμα" από το ΔΝΤ για να τεθούν οι στόχοι σε ρεαλιστικά πλαίσια.
Το αίτημα του ΔΝΤ αποτελεί "γκρίζα ζώνη" για τη σκληρή ΕΚΤ ενώ αυτό που έχει αλλάξει σε σχέση με τον Φεβρουάριο είναι το εξής:
Ενώ μέχρι τις αρχές Μαρτίου οι δανειστές ήταν ελαστικοί και έδιναν τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να συγκεντρώσει με τον δικό του τρόπο τα ποσά τα οποία πρέπει να αποπληρωθούν, εμμένουν πλέον στο ότι τα ποσά αυτά θα πρέπει να εξευρεθούν με περικοπές, απολύσεις, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Η κοινωνία εμπιστεύεται ακόμη τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί τον ψήφισε για να κάνει κάτι το καλύτερο, όχι για να βγει εκτός ευρώ. Δεν αντέχει όμως άλλες περικοπές.
Οι δανειστές εντείνουν τη σκληρή γραμμή τους γιατί θέλουν και επιδιώκουν ο ΣΥΡΙΖΑ να λάβει οριζόντια μέτρα. Αν η Κουμουνδούρου προχωρήσει σε περικοπές, θα είναι σαν να εξωθείται στην αυτοκτονία. Χάνει το κοινωνικό της πρόσωπο, το φιλολαϊκό της πρόσημο και στην ουσία, αποδομείται με χειρουργικές διαδικασίες η πολιτική της ταυτότητα. Αυτός είναι ο στόχος των έξω και πρόκειται για ενορχηστρωμένο σχέδιο με τη συστράτευση εκείνων των εντός, που θα πανηγυρίσουν αν ακουστεί η λέξη "θυσία" από χείλη βουλευτή της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση πρέπει να αντιδράσει με ψυχραιμία, ειλικρίνεια και ρεαλισμό. Να παρουσιάσει όσο πιο αναλυτικές θέσεις μπορεί με ορθή διατύπωση αριθμών, μιας και αυτό ζητάει το Brussels Group και δεν το έχει υλοποιηθεί σε απόλυτο βαθμό μέχρι τώρα.
Οι Βρυξέλλες θέλουν μια νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών στην Ελλάδα που θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα σχέδια των αφεντικών της Ευρωζώνης χωρίς καμία αντίρρηση. Πρόκειται για ξεκάθαρη χάραξη πολιτικής γραμμής από μια ομάδα που κυβερνά την Ευρώπη ορμώμενη από τον Βορρά και χειρίζεται ακόμη τον Νότο σαν μαριονέτα της. Ή τουλάχιστον προσπαθεί.
Το δυσάρεστο βέβαια για τους Ευρωπαίους είναι πως σαν συμμάχους τους βλέπουν μια ασθενική αντιπολίτευση στο ελληνικό κοινοβούλιο. Και αφού οι σύμμαχοι τους δεν μπορούν να ηγηθούν πολιτικά, θα αναγκαστούν να κάνουν ειρήνη με τους αντιπάλους τους που έχουν τα ηνία. Διαφορετικά, θα βρεθούμε μπροστά σε ένα ενδεχόμενο εξόδου, το οποίο δεν συμφέρει κανένα.
Και μιας και μεγάλη κουβέντα έχει γίνει για τις υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να πούμε πως ναι, έχουν γίνει κάποιες (αν το δούμε εντελώς κυνικά, αν δεν γίνονταν θα πηγαίναμε σε Grexit), από την άλλη όμως, αξίζει να ειπωθεί πως ο στόχος του Μνημονίου για το 2015 προβλέπει επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3% του ΑΕΠ, ενώ η κυβέρνηση είναι σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για να αναθεωρηθεί στο 1,5% του ΑΕΠ.
Αν τελικά οδηγηθούμε σε αδιέξοδο, τότε θα πρέπει να τεθεί το ζήτημα επί του τάπητος σαν ερώτημα προς τον λαό, μιας και "είναι πρόβλημα όλων" όπως είπε ο Τάσος Κορωνάκης χθες.
Άρα ναι, το δημοψήφισμα ούτε ταμπού πρέπει να είναι, ούτε να τρομάζει. Είναι παράλογο να λες "ναι" σε όλα επιβαρύνοντας τη μεσαία τάξη, είναι λογικό να ψάχνεις εναλλακτικούς τρόπους. Αν δεν σε αφήνουν, δώσε το μικρόφωνο στον κόσμο σου και σεβάσου την επιλογή του.
Η κυβέρνηση καλείται λοιπόν να ακολουθήσει το αίτημα του κόσμου που την ψήφισε, και έτσι οφείλει να συνεχίσει.
Αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι και συνυπεύθυνοι, τότε πρέπει να αποδεχτούμε όλοι το μερίδιο που μας αναλογεί.
Πώς; Με ξεκάθαρη τοποθέτηση για να σχηματιστεί το αίτημα της πλειοψηφίας ανοιχτά. Στη βάση της δημοκρατικής αρχής για την επόμενη μέρα.
Φωτογραφία: sooc.gr
*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε κάτι. Στο πρώτο κείμενο του Φεβρουαρίου διευκρινιζόταν:
"Χαιρετίζουμε την δέσμευση των ελληνικών αρχών να εργαστούν από κοινού σε στενή συνεννόηση με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς και εταίρους". Όλα αυτά για να βρεθεί μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία για την οποία έχει κάνει λόγο και ο Γιούνκερ και ο Ντάισελμπλουμ. Μια συμφωνία που θα ικανοποιούσε και τις δύο πλευρές.
Σε άλλο σημείο το πρώτο κείμενο, αναφερόταν:
"Οι ελληνικές αρχές θα παρουσιάσουν μία πρώτη λίστα με μέτρα μεταρρυθμίσεων, με βάση την τρέχουσα συμφωνία, έως το τέλος της Δευτέρας 23 Φεβρουαρίου. Οι θεσμοί θα παράσχουν μία πρώτη άποψη για το εάν αυτή είναι ικανοποιητικά κατανοητή για να αποτελέσει ένα έγκυρο σημείο έναρξης για μία επιτυχή κατάληξη της αξιολόγησης. Η λίστα θα συγκεκριμενοποιηθεί περαιτέρω και εν συνεχεία θα συμφωνηθεί με τους θεσμούς έως το τέλος του Απριλίου".
Η λίστα δεν έχει πείσει ακόμη τους εταίρους αριθμητικά και γι' αυτό φτάσαμε στο τέλος του Απριλίου και ακόμη δεν έχουμε δώσει τα χέρια.
Τι έχει αλλάξει από τότε; Οι θεσμοί σε πρώτη φάση έδωσαν τη δυνατότητα ευελιξίας στην ελληνική κυβέρνηση για να εξασφαλίσει τα ποσά με τον τρόπο που επιθυμούσε η ίδια. Χωρίς οριζόντιες δηλαδή περικοπές σε μισθούς και συντάξεις αλλά με τα μέτρα που θα έπαιρνε ως προς την πάταξη της φοροδιαφυγής και την αξιοποίηση των λιστών που έχει στα χέρια της.
Σήμερα άλλωστε το γερμανικό Spiegel γράφει ξεκάθαρα πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αγνοήσει την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Με τον καιρό έπεσαν στο τραπέζι και οι ιδιωτικοποιήσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ χαλάρωσε αρκετά τις κόκκινες γραμμές του. Το τίμημα ήταν να προκληθεί εσωτερική αντιπολίτευση από την αριστερή πλατφόρμα. Όμως, την ώρα που το Μαξίμου έκανε δύο βήματα προς τα πίσω, οι εταίροι δεν έκαναν ούτε μισό. Με τον καιρό σκληραίνουν τη στάση τους και ζητάνε το κάτι παραπάνω που θα οδηγήσει σε ένα νέο μνημόνιο που ελάχιστη διαφορά θα έχει με τα προηγούμενα.
Οι αξιώσεις για πλεόνασμα στο 2%, ο ενιαίος συντελεστής του ΦΠΑ που οι Βρυξέλλες τον θέλουν στο 18% και ο ΣΥΡΙΖΑ στο 15%, οι συντάξεις στα 67 χρόνια που ζητούν οι δανειστές και η ενδεχόμενη συμπερίληψη των λογαριασμών ΔΕΚΟ (ΔΕΗ) στον ενιαίο συντελεστή ΦΠΑ, αποτελούν ξεκάθαρους εκβιασμούς που έχουν σαν στόχο την πολιτική αποδυνάμωση του κυβερνώντος κόμματος.
Αν παραμείνει ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος στο πάνω από το 2% του ΑΕΠ, τότε, όπως εκτιμά και το ίδιο το ΔΝΤ, θα πρέπει να ληφθούν μέτρα άνω των 5 δισ. ευρώ. Κάπως έτσι προτάθηκε και ένα ενδεχόμενο "κούρεμα" από το ΔΝΤ για να τεθούν οι στόχοι σε ρεαλιστικά πλαίσια.
Το αίτημα του ΔΝΤ αποτελεί "γκρίζα ζώνη" για τη σκληρή ΕΚΤ ενώ αυτό που έχει αλλάξει σε σχέση με τον Φεβρουάριο είναι το εξής:
Ενώ μέχρι τις αρχές Μαρτίου οι δανειστές ήταν ελαστικοί και έδιναν τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να συγκεντρώσει με τον δικό του τρόπο τα ποσά τα οποία πρέπει να αποπληρωθούν, εμμένουν πλέον στο ότι τα ποσά αυτά θα πρέπει να εξευρεθούν με περικοπές, απολύσεις, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Η κοινωνία εμπιστεύεται ακόμη τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί τον ψήφισε για να κάνει κάτι το καλύτερο, όχι για να βγει εκτός ευρώ. Δεν αντέχει όμως άλλες περικοπές.
Οι δανειστές εντείνουν τη σκληρή γραμμή τους γιατί θέλουν και επιδιώκουν ο ΣΥΡΙΖΑ να λάβει οριζόντια μέτρα. Αν η Κουμουνδούρου προχωρήσει σε περικοπές, θα είναι σαν να εξωθείται στην αυτοκτονία. Χάνει το κοινωνικό της πρόσωπο, το φιλολαϊκό της πρόσημο και στην ουσία, αποδομείται με χειρουργικές διαδικασίες η πολιτική της ταυτότητα. Αυτός είναι ο στόχος των έξω και πρόκειται για ενορχηστρωμένο σχέδιο με τη συστράτευση εκείνων των εντός, που θα πανηγυρίσουν αν ακουστεί η λέξη "θυσία" από χείλη βουλευτή της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση πρέπει να αντιδράσει με ψυχραιμία, ειλικρίνεια και ρεαλισμό. Να παρουσιάσει όσο πιο αναλυτικές θέσεις μπορεί με ορθή διατύπωση αριθμών, μιας και αυτό ζητάει το Brussels Group και δεν το έχει υλοποιηθεί σε απόλυτο βαθμό μέχρι τώρα.
Οι Βρυξέλλες θέλουν μια νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών στην Ελλάδα που θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα σχέδια των αφεντικών της Ευρωζώνης χωρίς καμία αντίρρηση. Πρόκειται για ξεκάθαρη χάραξη πολιτικής γραμμής από μια ομάδα που κυβερνά την Ευρώπη ορμώμενη από τον Βορρά και χειρίζεται ακόμη τον Νότο σαν μαριονέτα της. Ή τουλάχιστον προσπαθεί.
Το δυσάρεστο βέβαια για τους Ευρωπαίους είναι πως σαν συμμάχους τους βλέπουν μια ασθενική αντιπολίτευση στο ελληνικό κοινοβούλιο. Και αφού οι σύμμαχοι τους δεν μπορούν να ηγηθούν πολιτικά, θα αναγκαστούν να κάνουν ειρήνη με τους αντιπάλους τους που έχουν τα ηνία. Διαφορετικά, θα βρεθούμε μπροστά σε ένα ενδεχόμενο εξόδου, το οποίο δεν συμφέρει κανένα.
Και μιας και μεγάλη κουβέντα έχει γίνει για τις υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να πούμε πως ναι, έχουν γίνει κάποιες (αν το δούμε εντελώς κυνικά, αν δεν γίνονταν θα πηγαίναμε σε Grexit), από την άλλη όμως, αξίζει να ειπωθεί πως ο στόχος του Μνημονίου για το 2015 προβλέπει επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3% του ΑΕΠ, ενώ η κυβέρνηση είναι σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για να αναθεωρηθεί στο 1,5% του ΑΕΠ.
Αν τελικά οδηγηθούμε σε αδιέξοδο, τότε θα πρέπει να τεθεί το ζήτημα επί του τάπητος σαν ερώτημα προς τον λαό, μιας και "είναι πρόβλημα όλων" όπως είπε ο Τάσος Κορωνάκης χθες.
Άρα ναι, το δημοψήφισμα ούτε ταμπού πρέπει να είναι, ούτε να τρομάζει. Είναι παράλογο να λες "ναι" σε όλα επιβαρύνοντας τη μεσαία τάξη, είναι λογικό να ψάχνεις εναλλακτικούς τρόπους. Αν δεν σε αφήνουν, δώσε το μικρόφωνο στον κόσμο σου και σεβάσου την επιλογή του.
Η κυβέρνηση καλείται λοιπόν να ακολουθήσει το αίτημα του κόσμου που την ψήφισε, και έτσι οφείλει να συνεχίσει.
Αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι και συνυπεύθυνοι, τότε πρέπει να αποδεχτούμε όλοι το μερίδιο που μας αναλογεί.
Πώς; Με ξεκάθαρη τοποθέτηση για να σχηματιστεί το αίτημα της πλειοψηφίας ανοιχτά. Στη βάση της δημοκρατικής αρχής για την επόμενη μέρα.
Φωτογραφία: sooc.gr
*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου