Σύμφωνα με την Κομισιόν, αυτός ο γύρος «σηματοδότησε την έναρξη μιας περιόδου εντατικοποιημένων διαβουλεύσεων»,
κατά την οποία θα συζητηθούν οι κανόνες του εμπορίου, η κανονιστική και ρυθμιστική συνεργασία και η πρόσβαση στις αγορές και εταιρείες της Αμερικής και της Ευρώπης.
Το κείμενο που εκδόθηκε, αναφέρεται στην «συνεργασία σε σχέση με το κανονιστικό-ρυθμιστικό πλαίσιο και θα αποτελέσει τον κεντρικό άξονα των συζητήσεων, με τις δύο πλευρές να ετοιμάζουν νέες γραπτές προτάσεις και να εντείνουν τη συζήτηση γύρω από τους εννέα βασικούς τομείς της βιομηχανίας, που προσδιορίστηκαν κατά την έναρξη των συζητήσεων».
Η Ε.Ε. παρουσίασε για πρώτη φορά την πρότασή της για ένα νέο πλαίσιο προστασίας επενδύσεων μέσω ενός συστήματος δικαστικού διακανονισμού για τους επενδυτές, το οποίο ονομάζει ICS («Investment Court System»).
Όλες οι επίσημες ανακοινώσεις ωστόσο είναι αόριστες, δεν αποκαλύπτουν την ουσία των ζητημάτων, και έτσι δεν μπορεί να διακρίνει κανείς αν και πού υπάρχουν διαφωνίες. Τα έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν είναι εξαιρετικά δυσανάγνωστα και γεμάτα με φράσεις μέσα σε «άγκιστρα» (δηλαδή προσωρινές).
Με λίγα λόγια, η ΤΤΙΡ μπορεί να παρομοιασθεί με το ΝΑΤΟ: Έχοντας ως μόνιμο πρόσχημα την τεχνική ορολογία «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», πρώην κράτη του -αλήστου μνήμης- Συμφώνου της Βαρσοβίας, εντάσσονται πρώτα στο ΝΑΤΟ και κατόπιν στην Ε.Ε., παίρνοντας μέρος στην «ολοκλήρωση»...
Οι υπόλοιποι βέβαια στην Ε.Ε. έχουμε ήδη ξεχάσει όρους όπως αυτόν του ευρωστρατού (σ.σ. :ακόμη και στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, έχει αντικατασταθεί από το Βορειοατλαντική Συνθήκη).
Ολόκληρη η Ε.Ε., εκτός από τη Σουηδία και την Ιρλανδία, είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Αλλά και η Σουηδία και η Ιρλανδία αναγκάστηκαν να υπογράψουν με το ΝΑΤΟ σύμβαση συνεργασίας (partnership), είτε το ήθελαν είτε όχι.
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως το ΝΑΤΟ αποτελεί έναν τερατώδη πια, υπερτροφικό και οπωσδήποτε πολεμοκάπηλο συνασπισμό που ακολουθεί το επεκτατικό δόγμα των ΗΠΑ. Ασχέτως εάν κατηγορεί τη Ρωσία για …επεκτατισμό και της επιβάλλει οικονομικό εμπάργκο μαζί με τα απαραίτητα ευρωπαϊκά «κολλητήρια»!
Όπως
λοιπόν τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ είναι υποχείρια στην αμερικανική
«αμυντική» πολιτική, έτσι και μετά την υπογραφή της ΤΤΙΡ η Ευρώπη θα
καταστεί παράρτημα των αμερικανικών πολυεθνικών. Διότι πόσο δύσκολο θα
ήταν για τις ΗΠΑ να «διαχειριστούν» 28 χωριστές χώρες με ευρωπαϊκές
πολιτικές και πόσο πιο εύκολο (και αποδοτικό) θα ήταν να «διευθύνουν»
ένα υπερ-κράτος ή έστω «συνασπισμό κρατών» στο πλαίσιο μιας «κοινότητας»
ή «ένωσης». Έτσι ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ το 1949 και έτσι στις 23 Ιουλίου 1952 με την Συνθήκη των Παρισίων έξι χώρες της δυτικής Ευρώπης (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Κάτω Χώρες και Λουξεμβούργο) συγκρότησαν την πρώτη ευρωπαϊκή οργάνωση κρατών, την Communauté Européenne du Charbon et de l’Acier (CECA), δηλαδή την Ευρωπαϊκή Κοινότητα του Άνθρακα και του Χάλυβα, πρόδρομο της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης».
Τελικά, με τη Σύμβαση της Λισαβόνας (1/12/2009), σε μια τελευταία επίδειξη μεγίστης υποκρισίας, η CE (EC) μεταμορφώθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ σε «Ένωση», UE (EU), European Union, Ευρωπαϊκή Ένωση, μια καθαρά εμπορικο-οικονομική ένωση στη βάση και στον πυρήνα του συνόλου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, μέσα σε μια συνεχή κίνηση προς τη φαντασιακή και εθνικά περιληπτική «ολοκλήρωση» να θυμίζει την Εδέμ!
Πριν από μερικούς μήνες εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο μικρή αλλά πυκνή μελέτη με τίτλο «Η Ευρωπαϊκή Ένωση: Ένα αμερικάνικο προϊόν». Η ανάγνωσή της αποδεικνύει ασφαλώς την αλήθεια των προαναφερόμενων.
Ήδη όμως, με την Συνθήκη του Maastricht (συνήφθη 7/2/1992 αλλά τυπικά «έληξε» το 2009), είχε επιβεβαιώσει τον κεντρικό προσανατολισμό της αφού στο κείμενο διαβάζουμε πως και εκείνη η Ευρωπαϊκή Κοινότητα είχε την υποχρέωση να προάγει στο σύνολό της «την αρμονική, ισορροπημένη και υποστηρίξιμη ανάπτυξη των οικονομικών δραστηριοτήτων. Μια οικονομική διάρκεια ανάπτυξης -ένα υψηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας και σύγκλισης των οικονομικών αποτελεσμάτων- και μια οικονομική και κοινωνική συνοχή-αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών» (την οποία αλληλεγγύη γνωρίσαμε με τα μνημόνια στην Ελλάδα από τον 2010 και μετά).
Αντιρρήσεις στην ΤΤΙΡ
Με επιστολή τους προς τους ηγέτες των δύο κομμάτων στο Κογκρέσο, φυσιογνωμίες του αμερικανικού νομικού κόσμου (ανάμεσα στις οποίες ο γνωστός οικονομολόγος Joseph Stiglitz) επισημαίνουν πως ο μηχανισμός που επιβάλλει η ΤΤΙΡ σε περίπτωση διαφωνίας επενδυτών και κάποιου κράτους (ISDS) προσκρούει σε ευρύ φάσμα πολιτικών:
- Για το περιβάλλον
- Τη δημόσια Υγεία
- Τη νομοθεσία για τις βιομηχανίες
Η γερουσιαστής της Μασαχουσέτης Elizabeth Warren έχει προβάλει ανάλογες αντιρρήσεις και ανησυχίες, ενώ ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman έχει γράψει πως η ΤΤΙΡ «δεν αποτελεί εμπορική συμφωνία, αλλά έναν διακανονισμό για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των διανοούμενων».
Απότοκα κάποιας άλλης γεωπολιτικής
«Ο σύγχρονος θεωρητικός της γεωπολιτικής δεν επισκοπεί τον γεωγραφικό χάρτη της Γης για να διακρίνει τι μας υπαγορεύει η φύση να κάνουμε, αλλά τι μας συμβουλεύει η φύση να κάνουμε με δεδομένες τις προτιμήσεις μας» είχε γράψει ο Ladis Kristof (*).
Η
γεωπολιτική, μας δείχνει ποιες είναι οι πραγματικές μας επιλογές, ή,
ακόμη καλύτερα, ποιες επιλογές μπορούν να μας οδηγήσουν στο κέρδος,
αποκλείοντας κάποιες άλλες. Η απόλυτη πίστη στους αριθμούς οδήγησε τον κόσμο στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, τις συνέπειες της οποίας ακόμη υφιστάμεθα.
Στις εξεταστικές επιτροπές του αμερικανικού Κογκρέσου, παραδέχτηκαν αρκετοί πως επρόκειτο για οικονομία του Λας Βέγκας, «Casinomics» δηλαδή.
Η επένδυση ως ουσία, είναι κατά βάθος μακροπρόθεσμη. Μέσα στο ρίσκο είναι και ο χρόνος τον οποίον είστε διατεθειμένοι να διαθέσετε προκειμένου να φτάσετε στο κέρδος.
Η αναζήτηση της λεγόμενης «οικονομικής σταθερότητας» δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη γνώση της γεωπολιτικής.
Αυτά ακριβώς είναι που δημιουργούν τις αντιρρήσεις για την ΤΤΙΡ.
----------------------------------------------------------------------------------
(*) O Ladis K.D. Kristof πέθανε τον Ιούνιο του 2010, στην κατοικία του στο Yamhill του Oregon. Ήταν 91 χρόνων. Καθηγητής πολιτικών επιστημών (με διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο), συγγραφέας, αριστοκρατικής καταγωγής, φυλακισμένος από τους Ναζί (ως κατάσκοπος της ελεύθερης πολωνικής κυβέρνησης), πρόσφυγας έζησε μια περιπετειώδη ζωή που θυμίζει νουβέλα.
Είχε γεννηθεί στη Μπρατισλάβα, επί Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, μιλούσε εκτός από αγγλικά, άλλες εφτά γλώσσες (γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά, ρουμάνικα, ρώσικα, σερβοκροάτικα, και ουκρανικά) και είχε σπουδάσει δασολόγος στο Πανεπιστήμιο του Πόζναν. Μετά την απελευθέρωσή του από ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, μέσω Γιουγκοσλαβίας, Ιταλίας και Γαλλίας, είχε καταφύγει τελικά στις ΗΠΑ.
Διαβάστε επίσης:
Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 12 Μαΐου 2016, 09:48
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου