Η ειρωνεία ωστόσο σε αυτόν τον νέο διαδικτυακό «ψυχρο πόλεμο» που έχει ξεσπάσει είναι το γεγονός ότι οι ΗΠΑ που ανησυχούν για ρωσικές παρεμβάσεις,
έχουν παρέμβει στις εκλογές πολλών άλλων εθνών κατάφωρα. Και μάλιστα με μεθόδους που περιλαμβάνουν όχι μόνο οικονομική και προπαγανδιστική υποστήριξη για τα «προτιμώμενα» τους κόμματα, αλλά και δολοφονίες και ανατροπές ακόμη και δημοκρατικά εκλεγμένων καθεστώτων.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος και ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι, μιλώντας στο Truthout υπενθυμίζει ότι οι παρεμβολές στις εκλογικές διαδικασίες δεν αποτελούν κάτι ξένο για τις ΗΠΑ, αλλά αντιθέτως πρόκειται για μια πρακτική που οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα.
Η ιστορία αυτή είναι στην πραγματικότητα «μια κολόνια που κρατάει χρόνια», από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και σήμερα ,και έχει διαδραματιστεί σε χώρες όλου του πλανήτη. Ακόμη και στην Ελλάδα, όπως υπενθυμίζει ο Τσόμσκι.
Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε στον C.J.Polychroniou:
C. J. Polychroniou: Oι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών έχουν κατηγορήσει τη Ρωσία για παρέμβαση στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, προκειμένου να ενισχυθούν οι πιθανότητές εκλογής του Τράμπ, και ορισμένοι κορυφαίοι Δημοκρατικοί έχουν καταθέσει δημόσια ότι πράκτορες του Κρεμλίνου άλλαξαν το αποτέλεσμα των εκλογών. Ποια είναι η αντίδρασή σου σε όλη αυτή την κουβέντα που γίνεται στην Ουάσιγκτον αλλά και ανάμεσα στους ειδήμονες των μέσων ενημέρωσης, σε ότι αφορά τον ρωσικό κυβερνοχώρο και τις προσπάθειες προπαγάνδας ώστε να επηρεάσουν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών υπέρ του Ντόναλντ Τράμπ;
Νόαμ Τσόμσκι: Μεγάλο μέρος του κόσμου θα πρέπει να έχει εκπλαγεί - εάν δεν έχει σκάσει στα γέλια - βλέποντας την «παράσταση» που δίνεται από ανθρώπους που κατέχουν υψηλές θέσεις και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σχετικά με τις προσπάθειες της Ρωσίας να επηρεάσει τις αμερικανικές εκλογές, μια γνώριμη τακτική των αμερικανικών κυβερνήσεων που υφίσταται από πολύ παλιά. Υπάρχει, ωστόσο, αξία στον ισχυρισμό ότι η παρούσα υπόθεση είναι διαφορετική σε χαρακτήρα: Μπροστά στις αμερικανικές τακτικές οι προσπάθειες της Ρωσίας φαντάζουν τόσο ασήμαντες ώστε μόλις που καταφέρουν να κερδίσουν την προσοχή.
C. J. Polychroniou: Ας μιλήσουμε για τη μακρά ιστορία ανάμειξης των ΗΠΑ σε ξένες πολιτικές υποθέσεις, η οποία ήταν πάντα «ηθικά και πολιτικά» δικαιολογημένη ως εξάπλωση ενός αμερικανικού δημοκρατικού μοντέλου δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο.
Νόαμ Τσόμσκι: Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν προσηλωμένες στην αποκατάσταση της παραδοσιακής συντηρητικής τάξης. Για την επίτευξη του στόχου αυτού, ήταν απαραίτητο να καταστρέψουν την αντιφασιστική αντίσταση, λειτουργώντας συχνά υπέρ των ναζί και φασιστών συνεργατών τους, να αποδυναμώσουν τα συνδικάτα και άλλες λαϊκές οργανώσεις, και να εμποδίσουν την «απειλή» της ριζοσπαστικής δημοκρατίας και της κοινωνικής μεταρρύθμισης, οι οποίες αποτελούσαν ολοζώντανες επιλογές υπό τις συνθήκες της εποχής.
Επεδίωξαν την εφαρμογή αυτών των πολιτικών σε όλο τον κόσμο: στην Ασία, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Κορέας, στις Φιλιππίνες, στην Ταϊλάνδη, στην Ινδοκίνα και το σημαντικότερο, στην Ιαπωνία. Το ίδιο ίσχυε και για την Ευρώπη, την Ελλάδα και την Ιταλία, τη Γαλλία και κυρίως, τη Γερμανία. Το ίδιο και στη Λατινική Αμερική, με την Γουατεμάλα και την Βολιβία να αποτελούν για την CIA την πιο σοβαρή απειλή ενός «ριζοσπαστικού εθνικισμού», μακροπρόθεσμα .
Η ιστορία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ειδικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγο πολύ χαρακτηρίζεται από την υπονόμευση και την ανατροπή ξένων καθεστώτων, συμπεριλαμβανομένων των κοινοβουλευτικών , και την προσφυγή στη βία ώστε να καταστρέφουν οι λαϊκές οργανώσεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην πλειονότητα του πληθυσμού την ευκαιρία να εισέλθουν στην πολιτική αρένα.
Μερικές φορές η επίτευξή του στόχου απαιτούσε μεγάλη βαρβαρότητα. Στη Νότια Κορέα, περίπου 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα τέλη της δεκαετίας του 1940 από τις δυνάμεις ασφαλείας που είχαν εγκατασταθεί εκεί και έπαιρναν εντολές από τις ΗΠΑ. Αυτό έγινε πριν από τον πόλεμο της Κορέας, με τον Jon Halliday και τον Bruce Cumings να περιγράφουν την κατάσταση ως στην ουσία μια φάση - που χαρακτηρίζεται από μαζική εξωτερική παρέμβαση - σε «έναν εμφύλιο πόλεμο που έγινε ανάμεσα σε δύο εγχώριες δυνάμεις: ανάμεσα σε ένα επαναστατικό εθνικιστικό κίνημα, που είχε τις ρίζες του στον σκληρό αντι-αποικιακό αγώνα, και σε ένα συντηρητικό κίνημα πιστά συνδεδεμένο με το status quo, μιας ανισότητας αναφορικά με την κατοχή γης, που είχε διαμορφωθεί υπό την αμερικανική κατοχή.
Στην Ελλάδα που μόλις είχε αφήσει πίσω της τον εμφύλιο, την ίδια περίοδο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν ή εκδιώχθηκαν κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων κατά των ανταρτών, επιχειρήσεις που κατευθύνθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και οι οποίες αποκατέστησαν την παραδοσιακή ελίτ στην εξουσία, συμπεριλαμβανομένων των συνεργατών των ναζί, ενώ παράλληλα κατέστειλαν τις κομμουνιστικές δυνάμεις που βασίζονταν στην αγροτική και στην εργατική τάξη και που είχαν πολεμήσει τους ναζί.
Στις βιομηχανικές κοινωνίες, οι ίδιοι βασικοί στόχοι υλοποιήθηκαν, αλλά με λιγότερο βίαια μέσα.
C. J. Polychroniou: Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι υπήρξαν περιπτώσεις όπου οι ΗΠΑ εμπλέκονται άμεσα στην οργάνωση πραξικοπημάτων ακόμη και σε προηγμένες βιομηχανικές δημοκρατίες, όπως στην Αυστραλία και στην Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Σωστά;
Νόαμ Τσόμσκι: Ναι, υπάρχουν ενδείξεις εμπλοκής της CIA σε ένα εικονικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση των Εργατικών στην Αυστραλία το 1975, καθώς υπήρξε ο φόβος ότι ο πρωθυπουργός Edward Whitlam θα μπορούσε να επεμβεί σε ότι αφορούσε τις στρατιωτικές και μυστικές βάσεις της Ουάσιγκτον στην Αυστραλία.
Η μεγάλης κλίμακας παρέμβαση της CIA στην ιταλική πολιτική σκηνή έγινε γνωστή στην κοινή γνώμη με την Έκθεση Pike του Κογκρέσου που διέρρευσε το 1976, που αποκάλυψε στοιχεία για αμερικανική χρηματοδότηση με περίπου 65 εκατ. προς εγκεκριμένα πολιτικά κόμματα και συνεργάτες από το 1948 έως τις αρχές του 1970. Το 1976, η κυβέρνηση του Άλντο Μόρο έπεσε στην Ιταλία μετά τις αποκαλύψεις ότι η CIA είχε δαπανήσει 6 εκατ. δολάρια για τη στήριξη αντι-κομμουνιστών υποψηφίων.
Εκείνη την εποχή, τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα κινούνταν προς την ανεξαρτησία της δράσης τους, με πλουραλιστικές και δημοκρατικές τάσεις (ευρωκομουνισμός), μια εξέλιξη που, στην πραγματικότητα δεν ευχαριστούσε ούτε την Ουάσιγκτον ούτε την Μόσχα. Για τους λόγους αυτούς, οι δύο υπερδυνάμεις αντιτέθηκαν στη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας και την αυξανόμενη επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ιταλία, και προτίμησαν και οι δύο την άνοδο κεντροδεξιών κυβερνήσεων στη Γαλλία.
Ο Γενικός Γραμματέας των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ περιέγραψε ως «μείζον πρόβλημα» στη δυτική συμμαχία αυτές τις εξελίξεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης, που θα μπορούσαν να κάνουν τα δυτικά κομμουνιστικά κόμματα πιο ελκυστικά για το κοινό, καλλιεργώντας κινήσεις προς την ανεξαρτησία και απειλώντας τη συμμαχία του ΝΑΤΟ.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου