Η Κάμαλα Χάρις φαίνεται ότι βρίσκεται σε δεινή θέση αφού χάνει ψήφους από τους Αφροαμερικανούς και τους ισπανόφωνους, τις οποίες κερδίζει ο Ντόναλντ Τραμπ.
Από την άλλη, ο Ρεπουμπλικάνος πρώην πρόεδρος φαίνεται να κυριαρχεί σε όλες τις φυλετικές κοινότητες της εργατικής τάξης, ενώ στο τελικό σπριντ για την προεδρία οι αλληλοκατηγορίες κορυφώνονται.
Οι δύο μονομάχοι δίνουν μάχη στήθος με στήθος. Παρόλο που μερικές δημοσκοπήσεις φέρνουν τον ένα ή τον άλλο μπροστά, τα αποτελέσματά τους εμπίπτουν γενικά στο περιθώριο στατιστικού σφάλματος.
Χάνει έδαφος
Η Χάρις κινείται πυρετωδώς σε συγκεκριμένο ακροατήριο. Για δεκαετίες το Δημοκρατικό Κόμμα αντλούσε μεγάλη εκλογική δύναμη από την κοινότητα των μαύρων ψηφοφόρων και μάλιστα ο Τζο Μπάιντεν εκλέχτηκε το 2020 έχοντας στο πλευρό του το 90% αυτών. Ωστόσο ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου η Χάρις δεν έχει καταφέρει να διατηρήσει αυτό το πλεονέκτημα άθικτο. Σημαντικό μέρος των μαύρων, ιδίως των αντρών, αλλά και των Λατινοαμερικανών ψηφοφόρων έχει απομακρυνθεί από το κόμμα, όπως έδειξε δημοσκόπηση των «New York Times»/Siena. Αυτήν τη φορά οκτώ στους δέκα στηρίζουν Κάμαλα Χάρις, αλλά αυτό ίσως να μην είναι αρκετό για να της χαρίσει τη νίκη. Την ανησυχία αυτή κατέδειξε και η παρέμβαση του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος «επέπληξε» τους μαύρους άντρες ψηφοφόρους για τη μειωμένη στήριξή τους στη νυν αντιπρόεδρο.
Η… αυτομόλησή τους καθιστά έτσι τη Χάρις περισσότερο εξαρτημένη από τους λευκούς ψηφοφόρους των προαστίων που ιστορικά ευθυγραμμίζονταν περισσότερο με τους Ρεπουμπλικάνους. Από την άνοδο του Τραμπ στην εξουσία οι Ρεπουμπλικάνοι εμφανίζονται να έχουν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη (λευκούς, μαύρους, Λατινοαμερικανούς κ.ά.), ενώ οι Δημοκρατικοί προβάλλουν ως το κόμμα των πανεπιστημιακά μορφωμένων με υψηλό εισόδημα. Η εργατική τάξη φαίνεται τώρα να στρέφεται ολοένα περισσότερο προς τον δισεκατομμυριούχο Τραμπ, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται.
Το ίδιο ισχύει και για πολλούς λευκούς Αμερικανούς που ζουν στην επαρχία, οι οποίοι διατηρούν την ακλόνητη πεποίθηση ότι οι πολιτικοί τούς έχουν ξεχάσει ή ότι κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει τον τρόπο να αναζωπυρώνει αυτή την αγανάκτηση, δίνοντάς τους την αίσθηση ότι κάποιος τους ακούει με υπευθυνότητα, ακόμη κι αν δεν προσφέρει καμία ρεαλιστική λύση στα προβλήματά τους.
Μολονότι έχουν γίνει προσπάθειες για να σκιαγραφηθεί το προφίλ των οπαδών του Τραμπ, πολλοί αναλυτές καταλήγουν ότι δεν υπάρχει ένα και μοναδικό «είδος ψηφοφόρου». Ο μεγιστάνας διαθέτει εκατομμύρια «πιστούς» που προέρχονται από όλα τα κοινωνικά τμήματα και ενθαρρύνουν σθεναρά το λαϊκιστικό, αντισυμβατικό και μαχητικό προφίλ του, καθώς και το αφήγημά του περί «εσωτερικού εχθρού». Αλλοι συμμερίζονται απλώς τις απόψεις του για μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως η μετανάστευση, η αμερικανική ταυτότητα, η οικονομία και το εμπόριο, ενώ ορισμένοι τον στηρίζουν επειδή πρεσβεύει συντηρητικές θέσεις σε θέματα όπως οι αμβλώσεις και η οπλοκατοχή.
Τερατολογίες
Για πολλούς που αισθάνονται παραμελημένοι από την πολιτική ελίτ η δαιμονοποίηση της μετανάστευσης από τον Τραμπ προσφέρει διέξοδο στην οργή τους, αν αναλογιστεί κανείς μια από τις τελευταίες θεωρίες συνωμοσίας που εδραιώνονται στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία οι Δημοκρατικοί του Μπάιντεν επιχειρούν να υποκαταστήσουν τους «παραδοσιακούς» Αμερικανούς ψηφοφόρους με Λατινοαμερικανούς. Οι οπαδοί του MAGA (Make America Great Again), του κεντρικού συνθήματος της εκστρατείας του Τραμπ, είναι συνήθως ανοιχτοί στην αποδοχή θεωριών συνωμοσίας, αισθανόμενοι συχνά ότι η κοινωνία αλλάζει πολύ γρήγορα και ότι ο κόσμος κινείται πέραν του ελέγχου τους, συνιστώντας απειλή για τους ίδιους.
«Πράσινη» απειλή από το παρελθόν
Οι Δημοκρατικοί υφίστανται ακόμη μια σημαντική απώλεια, αλλά στην περίπτωση αυτή μεγάλο μέρος της υποστήριξης που χρειάζονται έχει διαρρεύσει προς υποψηφίους τρίτων κομμάτων και όχι στο αντίπαλο στρατόπεδο. Συγκεκριμένα, ενώ το κόμμα αποδέχεται τις πολιτικές μετριασμού της κλιματικής αλλαγής, αιμορραγούν σε ψήφους προς ένα «πράσινο» και αντιπολεμικό κοινό.
Η Εβραία Τζιλ Στάιν, η υποψήφια του Πράσινου Κόμματος των ΗΠΑ για το οβάλ γραφείο, δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές φτάνει να ξεπερνάει τη Χάρις στα κοινά μουσουλμάνων και Αράβων ψηφοφόρων. Χαρακτηριστικά, στην Αριζόνα τα γκάλοπ δίνουν στη Στάιν 35%, στη Χάρις 29% και στον Τραμπ 15%. Στο Μίσιγκαν η Στάιν παίρνει 40%, η Χάρις 12% και ο Τραμπ 18%. Στην Πενσιλβάνια λαμβάνει 25%, η Χάρις 37% και ο Τραμπ 8%. Μάλιστα στο Ουισκόνσιν της δίνουν το θηριώδες 44%, στη Χάρις 39% και στον Τραμπ 8%.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Στάιν απειλεί να αποσπάσει ψήφους από τα δύο μεγάλα πολιτικά στρατόπεδα. Στις εκλογές του 2016 το όνομά της ακούστηκε συχνά και μάλιστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα αναδείχτηκε σε σοβαρή απειλή για την τότε υποψήφια των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον υπό το σύνθημα «Τζιλ, όχι Χιλ».
Διαβάστε επίσης
Οργή για το σκίτσο του Charlie Hebdo για τη Ζιζέλ Πελικό – «Ξεπέρασε τα όρια»
«Μπλόκο» στις ερωτήσεις για τα ελληνοτουρκικά με εντολή Μητσοτάκη;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου