Ο άνθρωπος εξακολουθεί να χρειάζεται πυρομαχικά και όπλα, και ίσως σύντομα και μια μεταφορά για να φύγει από τη χώρα. Γιατί, για να το θέσω ήπια, ο Ζελένσκι βρίσκεται σε λεπτή κατάσταση. Ένα σκάνδαλο διαφθοράς έχει βυθίσει την Ουκρανία σε μια βαθιά εσωτερική κρίση. Άτομα από τον στενό κύκλο του Ζελένσκι φέρονται να εμπλέκονται. Το να υποθέσουμε ότι αυτές οι μηχανορραφίες θα μπορούσαν να έχουν διαφύγει της προσοχής του προέδρου είναι παράλογο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η στρατιωτική κατάσταση του Κιέβου επιδεινώνεται ραγδαία. Γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για τα εξαντλημένα στρατεύματα να κρατήσουν το μέτωπο στα ανατολικά της χώρας. Η πτώση της στρατηγικά σημαντικής πόλης Ποκρόφσκ στο Ντονμπάς είναι μόνο θέμα χρόνου. Ακόμα και ο Ζελένσκι τόνισε πρόσφατα ότι κανείς δεν αναγκάζει στρατιώτες να πεθαίνουν πάνω σε ερείπια. Ο κίνδυνος για τους Ουκρανούς να πεθάνουν από το κρύο τον ερχόμενο χειμώνα λόγω των συνεχιζόμενων ρωσικών επιθέσεων σε κρίσιμες υποδομές αυξάνεται καθημερινά.
Ακριβώς αυτή τη στιγμή, η Ουάσινγκτον επανεμφανίζεται στο προσκήνιο - με τον συνηθισμένο ακανόνιστο τρόπο της. Ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι προωθούν νομοθεσία για την επιβολή κυρώσεων σε χώρες που εισάγουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο από τη Ρωσία, ένα δυσοίωνο «ειρηνευτικό σχέδιο» εμφανίζεται ξαφνικά. Υποτίθεται ότι αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων.
Ο χρόνος δεν είναι τυχαίος.
Το τι ακριβώς περιέχει είναι ακόμη ασαφές, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: Εάν το Κίεβο συμφωνήσει (ή αναγκαστεί), αυτό θα ισοδυναμούσε με συνθηκολόγηση. Η Μόσχα θα είχε επιτύχει τις μαξιμαλιστικές της απαιτήσεις. Το γεγονός ότι αυτή η πρωτοβουλία έρχεται τώρα δεν είναι τυχαίο. Αντίθετα, υποδηλώνει έντονα ότι η Ουκρανία αποδυναμώνεται τώρα σκόπιμα μέσω διπλωματικών μέσων.
Αυτό που σημαίνει αυτό για την Ουκρανία, και ίσως όχι μόνο για αυτήν, είναι προβλέψιμο. Ωστόσο, οι προειδοποιητικές φωνές φαίνεται να εξακολουθούν να πέφτουν στο κενό. Εάν το έκαναν, οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι του Κιέβου θα ενεργούσαν τελικά αποφασιστικά: για παράδειγμα, με παραδόσεις όπλων που θα έθεταν την Ουκρανία σε ισχυρή διαπραγματευτική θέση. Αντίθετα, γλείφουν τις πληγές τους επειδή δεν μπορούν καν να εξασφαλίσουν μια θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, και κινδυνεύουν να χάσουν οριστικά την ορμή.
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην ουκρανική κοινωνία των πολιτών – ένα παράδειγμα ανθεκτικότητας και της προσπάθειας να υπερασπιστούν τις δημοκρατικές αξίες ακόμη και σε περιόδους πολέμου, αξίες που πολλοί στην Ευρώπη αρέσκονται να λένε ψέματα. Ίσως θα ήταν καλύτερο να σιωπήσουν – μια επαίσχυντη δήλωση, αλλά τουλάχιστον μια ειλικρινής.
Μαζί για έναν ελεύθερο Τύπο
Ως συνεταιρισμός, ανήκουμε στους αναγνώστες μας. Και η δημοσιογραφία μας δεν είναι μόνο 100% απαλλαγμένη από εταιρείες, αλλά και ελεύθερα προσβάσιμη. Διαθέτουμε όλα τα άρθρα ελεύθερα, χωρίς paywall. Ειδικά σε αυτές τις εποχές, η ανάλυση και η πληροφόρηση πρέπει να είναι προσβάσιμες σε όλους. Οι αναγνώστες μας δεν χρειάζεται να πληρώσουν τίποτα, αλλά γνωρίζουν ότι η κριτική, ανεξάρτητη δημοσιογραφία δεν ξεπηδά από το τίποτα. Είμαστε πολύ ευγνώμονες γι' αυτό. Για να διασφαλίσουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε τη δημοσιογραφία μας αύριο, χρειαζόμαστε περισσότερη υποστήριξη. Ο επόμενος στόχος μας: 50.000 – και με τη δική σας συμβολή, μπορούμε να τον πετύχουμε. Δώστε την υποστήριξή σας στο taz και στο μέλλον της δημοσιογραφίας μας. Μπορείτε να γίνετε μέλος μόνο με 5€!
Υποστηρίξτε τώρα
Barbara Oertel
Επικεφαλής Εξωτερικών Υποθέσεων
Γεννημένη το 1964, είναι συντάκτρια Ανατολικής Ευρώπης του taz από το 1995 και μία από τις δύο επικεφαλής του εξωτερικού τμήματος από το 2011. Σπούδασε Σλαβικές Σπουδές και Πολιτικές Επιστήμες στο Αμβούργο, το Παρίσι και την Αγία Πετρούπολη, καθώς και Μέσα Ενημέρωσης και Διαπολιτισμική Επικοινωνία στη Φρανκφούρτη/Όντερ και τη Σόφια. Περιστασιακά γράφει για το περιοδικό της Διεθνούς Αμνηστίας. Μέχρι στιγμής, αποφεύγει το Facebook και το Twitter, και ξέρει γιατί.
E r brauche kein Taxi, sondern Munition, sagte der ukrainische Präsident Wolodymyr Selenskyj kurz nach dem Beginn von Russlands vollumfänglicher Invasion in die Ukraine am 24. Februar 2022. Er stellte klar, dass er nicht vorhabe, sein Land im Stich zu lassen.
Munition und Waffen braucht der Mann immer noch und vielleicht auch bald eine Mitfahrgelegenheit außer Landes. Denn Selenskyj ist, um es freundlich zu formulieren, angezählt. Ein Korruptionsskandal hat die Ukraine in eine tiefe innenpolitische Krise gestürzt. Personen aus dem direkten Umfeld Selenskyjs sollen involviert sein. Anzunehmen, dem Präsidenten könnten diese Machenschaften verborgen geblieben sein, ist absurd.
Als wäre das nicht schon Herausforderung genug, läuft es für Kyjiw militärisch zusehends schlechter. Für die ausgelaugten Truppen wird es immer schwieriger, die Front im Osten des Landes zu halten. Der Fall der strategisch wichtigen Stadt Pokrowsk im Donbass ist nur noch eine Frage der Zeit. Sogar Selenskyj betonte unlängst, niemand zwinge Soldaten wegen Ruinen zu sterben. Die Gefahr für die Ukrainer*innen, durch fortdauernde russische Angriffe auf die kritische Infrastruktur im bevorstehenden Winter den Kältetod zu sterben, wächst von Tag zu Tag.
Just zu diesem Zeitpunkt tritt Washington wieder auf den Plan – in gewohnt erratischer Manier. Während die Republikaner ein Gesetz vorantreiben, um Staaten, die von Russland Öl und Gas beziehen, zu sanktionieren, taucht plötzlich ein ominöser „Friedensplan“ auf. Den sollen angeblich Amerikaner und Russen ausgedealt haben.
Zeitpunkt kein Zufall
Was er genau enthält, ist noch unklar, nur so viel: Sollte sich Kyjiw darauf einlassen (müssen), käme das einer Kapitulation gleich, Moskau hätte seine Maximalforderungen durchgesetzt. Dass diese Initiative gerade jetzt kommt, ist kein Zufall. Vielmehr liegt der Verdacht nahe, dass die Ukraine jetzt auch noch mit diplomatischen Mitteln sturmreif geschossen werden soll.
Was das für die Ukraine bedeutete, und vielleicht nicht nur für sie, ist absehbar. Doch mahnende Stimmen scheinen immer noch nicht durchzudringen. Täten sie das, würden die europäischen Verbündeten Kyjiws endlich entschlossen agieren: Etwa mit Waffenlieferungen, die die Ukraine in eine gute Verhandlungsposition bringen. Stattdessen lecken sie ihre Wunden, weil es nicht einmal für einen Platz am Katzentisch der Verhandlungen reicht, und sie laufen Gefahr, das Momentum endgültig zu verpassen.
An dieser Stelle lohnt ein Blick auf die ukrainische Zivilgesellschaft – ein Beispiel für Resilienz und das Bemühen, auch in Kriegszeiten für demokratische Werte einzustehen, Werte, die in Europa so manche/r gerne im Munde führt. Vielleicht wäre es da besser zu schweigen – ein zwar beschämendes Statement, aber zumindest ein ehrliches.
Gemeinsam für freie Presse
Als Genossenschaft gehören wir unseren Leser:innen. Und unser Journalismus ist nicht nur 100 % konzernfrei, sondern auch kostenfrei zugänglich. Alle Artikel stellen wir frei zur Verfügung, ohne Paywall. Gerade in diesen Zeiten müssen Einordnungen und Informationen allen zugänglich sein. Unsere Leser:innen müssen nichts bezahlen, wissen aber, dass kritischer, unabhängiger Journalismus nicht aus dem Nichts entsteht. Dafür sind wir sehr dankbar. Damit wir auch morgen noch unseren Journalismus machen können, brauchen wir mehr Unterstützung. Unser nächstes Ziel: 50.000 – und mit Ihrer Beteiligung können wir es schaffen. Setzen Sie ein Zeichen für die taz und für die Zukunft unseres Journalismus. Mit nur 5,- Euro sind Sie dabei! Jetzt unterstützen
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου