Σε ένα κράτος δικαίου, οφείλουμε –και σωστά– να ξεκινάμε από το τεκμήριο της αθωότητας. Όμως άλλο η δικαστική κρίση και άλλο η πολιτική και κοινωνική ανάγνωση ενός φαινομένου.
Αν μείνουμε στα πρόσωπα, θα δούμε απλώς την κορυφή του παγόβουνου. Αν δούμε το φαινόμενο, θα καταλάβουμε γιατί το παγόβουνο δεν λιώνει ποτέ.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν είναι «μια ακόμα κακή στιγμή», ούτε μια μεμονωμένη απόκλιση από τον κανόνα. Είναι η πιο πρόσφατη εκδήλωση του φαινομένου «Εύα».
Όπου «Εύα», είναι εκείνος ο μικροαστός (κατά Βασίλη Ραφαηλίδη), που ονειρεύεται τον αστό που κρύβει μέσα του, ζεσταίνοντας την ελπίδα της κοινωνικής μετάβασης στο θερμοκήπιο της διαπλοκής. Γιατί, όταν ο θεσμικός δρόμος προς την αξιοπρέπεια έχει κλείσει, μένει πάντα ο υπόγειος διάδρομος της συναλλαγής.
Στον ΟΠΕΚΕΠΕ, το «μήλο» ήταν οι κοινωνικές αξίες, όπως η ισονομία, η δικαιοσύνη, η στήριξη του πραγματικού αγρότη, η αξιοπιστία της δημόσιας διοίκησης.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Ένα μήλο πρόθυμα αναλώσιμο μπροστά στον υπέρτατο σκοπό, που δεν είναι άλλος από την προσωπική ανέλιξη, το ρουσφέτι, το «να τακτοποιηθούμε κι εμείς».
Και όσο κάποιοι τρώνε το μήλο, τόσο περισσότεροι «Αδάμ» παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα, πεπεισμένοι ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η δική τους σειρά, να χορτάσουν κι αυτοί την πείνα τους.
Ότι αν δουλέψει για τον έναν, μπορεί να δουλέψει και για τους ίδιους. Συνήθως πεθαίνουν φτωχοί, αλλά πάντα με την ελπίδα, που τόσο έξυπνα τους έχει φυτέψει το «σύστημα».
Ο πραγματικός πρωταγωνιστής όμως δεν είναι ούτε η Εύα ούτε ο Αδάμ. Είναι ο Όφις. Το σύστημα. Η διαχρονική διαπλοκή πολιτικής εξουσίας, κρατικού μηχανισμού και οικονομικών συμφερόντων, που εκπαιδεύει τις «Εύες» να θεωρούν φυσιολογικό να τρώνε τα «μήλα» και τους «Αδάμ» να θεωρούν φυσιολογικό να περιμένουν τη σειρά τους.
Ένας Όφις που αλλάζει δέρμα αλλά ποτέ φύση. Που σήμερα λέγεται ΟΠΕΚΕΠΕ, χθες λεγόταν εξοπλιστικά, αύριο θα λέγεται «αναπτυξιακό πρόγραμμα».
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται διαχρονικά, η ευθύνη του πολιτικού προσωπικού. Όχι μόνο για όσα έκανε, αλλά κυρίως για όσα «κανονικοποίησε».
Για τη μετατροπή του κράτους σε μηχανισμό διανομής προσβάσεων, για τη θεσμική ανοχή στη «δημιουργική» διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων, για τη συστηματική υποβάθμιση της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος.
Όταν η διαφθορά δεν σοκάρει πια, αλλά … εξηγείται.
Όταν δεν καταγγέλλεται, αλλά συμψηφίζεται.
Όταν δεν πολεμιέται, αλλά ενσωματώνεται.
Αν λοιπόν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αντιμετωπιστεί ως μια ακόμα ιστορία «κακών προσώπων», τότε αύριο η Εύα θα βαφτιστεί Ιφιγένεια, η κοινωνία θα χορτάσει ξανά «αίμα και σπέρμα» στα τηλεοπτικά παράθυρα και ο Όφις θα πάει για άλλη μια φορά χαμογελαστός στο ταμείο, ενώ η κοινωνία στον κουβά.
Αν όμως το δούμε ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως σύμπτωμα ενός συστήματος, που τρέφεται από τη μικροαστική αυταπάτη και τη θεσμική σήψη, τότε ίσως για πρώτη φορά να στοχεύσουμε όχι το μήλο, αλλά το χέρι που το προσφέρει, και κυρίως, το φίδι που ψιθυρίζει ότι «έτσι είναι τα πράγματα».
*Μέλος Εθνικού Συμβουλίου
Αναπλ. συντονιστής τομέα Άμυνας & Εθνικής ασφάλειας
ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η τοξικότητα της Διαμαντοπούλου και το ηγετικό έλλειμμα Ανδρουλάκη καθηλώνουν το ΠΑΣΟΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου