Από την άλλη, η εμπειρική άποψη: Καλύτερα μια ήττα και μάλιστα «καλή» στην πρώτη φάση, παρά μια ήττα στη β' φάση και ακόμη περισσότερο στα προημιτελικά, εκεί που κρίνονται τα πάντα. Κανείς στο σύγχρονο μπάσκετ δεν φτάνει στην κορυφή αήττητος και υπό αυτή την έννοια, η ήττα από την Ιταλία μπορεί να έχει και τα θετικά της, εφόσον το προπονητικό τιμ και οι παίκτες «πιάσουν» το μήνυμα και το χειριστούν ανάλογα...
Το πρώτο είναι ότι η Ελλάδα, 24 ώρες μετά τα «ταρατατζούμ» για μετάλλια και διακρίσεις, χρειαζόταν μια ανώμαλη προσγείωση για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα και να δούμε τη... φάκα κι όχι το τυρί. Το Ευρωμπάσκετ είναι μια διοργάνωση που τα πάντα αλλάζουν σε 24 ώρες, πρέπει να κοιτάς ΜΟΝΟ το επόμενο παιχνίδι και με εμπειρία να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου. Να ξέρεις δηλαδή πως θα συγκρατήσεις την αισιοδοξία και να 'χεις τρόπο να αντιμετωπίσεις την απαισιοδοξία, μετά από ήττα σαν κι αυτή.
Το δεύτερον είναι ότι η Ελλάδα βρήκε έναν αντίπαλο που φανέρωσε τις αδυναμίες της. Καμία ομάδα δεν είναι τέλεια και στην προκειμένη περίπτωση είδαμε πράγματα που ναι μεν τα ξέραμε, αλλά τα επιβεβαιώσαμε. Ποια είναι αυτά;
Πρώτον, ο Μπράμος όσο και να θέλουμε εμείς και ο Τρινκιέρι άλλο τόσο δεν μπορεί να γίνει πλέι μέικερ. Είναι πολύτιμο «εργαλείο», ο καλύτερος αμυντικός που διαθέτει η Ελλάδα, αλλά σίγουρα δεν είναι ο άνθρωπος που θα μπορέσει να πάρει την μπάλα και να την κατεβάσει στην άλλη πλευρά του παρκέ. Το πείραμα στέφθηκε από αποτυχία και είναι τέτοιος ο τρόμος του Μπράμου, όταν του ζητούν να «κατεβάσει» την μπάλα που στην πρώτη πίεση, σταματάει την ντρίπλα, χαρακτηριστικό παικτών που διστάζουν να πάρουν αυτή την ευθύνη, επειδή γνωρίζουν την αδυναμία τους.
Δεύτερον, με τα «βαριά» σχήματα που διαθέτουμε και τον Μπουρούση σε θέση σέντερ, είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε ομάδες που έχουν τρεις - τέσσερις αξιόπιστους σουτέρ στην ίδια πεντάδα. Προσωπικά, θεωρώ ολόσωστη την επιλογή του Τρινκιέρι, να χαμηλώσει το σχήμα, να αποσύρει όλους τους ψηλούς και να απλώσει την άμυνά του σε μια ύστατη προσπάθεια να κλείσει τα ελεύθερα σουτ στους Μπελινέλι, Ντατόμε και Τζεντίλε. Ηταν μια απόφαση ρίσκο, αλλά ήταν και η μοναδική λύση για να αντιμετωπιστεί ο «βομβαρδισμός». Αλλωστε, είδαμε και στο πρώτο ημίχρονο, με τον Μπουρούση ή τον Μαυροκεφαλίδη στο παρκέ, την αδυναμία μας σ' αυτό το κομμάτι και την ευκολία με την οποία οι Ιταλοί περιφερειακοί έφταναν στο εύκολο καλάθι.
Τρίτον, η Ελλάδα διαθέτει παίκτες με τεράστια εμπειρία, προσωπικότητα και ηγετικό χαρακτήρα που θα πρέπει να το αποδεικνύουν σε ματς που είναι στην κόψη του ξυραφιού. Ο Ζήσης πάλευε μόνος του στο διάστημα 35'-37' , απουσίαζαν τα «μεγάλα» σουτ, παρότι στην πεντάδα υπήρχαν παίκτες που θα μπορούσαν να τα πάρουν, όπως για παράδειγμα ο Φώτσης.
Τέταρτον, μέχρι σήμερα η Εθνική δεν παρουσίαζε επιθετικό πρόβλημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρειάζεται μεγαλύτερη βοήθεια από παίκτες που έχουν 1000+1 τρόπους για να βάζουν την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Λουκά Μαυροκεφαλίδη που αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό μέχρι σήμερα. Διστακτικός σε πολλές περιπτώσεις, αποφεύγει να πάρει τα σουτ που είναι κομμένα και ραμένα για τα μέτρα του, με αποτέλεσμα η ελληνική ομάδα να μην έχει΄αξιόπιστο σκορ από τη θέση του σέντερ, όταν κάθεται στον πάγκο ο Μπουρούσης. Μέχρι τώρα η αδυναμία είχε «κρυφτεί» κάτω από την συνολική καλή πορεία, αλλά όσο έρχονται τα δύσκολα, ο καλός Μαυροκεφαλίδης θα είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητος...
Πέμπτον, η δημιουργία από το post με τους Καϊμακόγλου και Περπέρογλου είναι βασικό στοιχείο στη φιλοσοφία του Τρινκιέρι, έχει αποδώσει μέχρι σήμερα, αλλά οι Ιταλοί βρήκαν το αντίδοτο και θα πρέπει να έχουμε έτοιμο το plan B σ' αυτές τις περιπτώσεις. Είτε με απλή βοήθεια, είτε με την άμυνα να κλείνει σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο Πιανιτζιάνι κατάφερε να το σταματήσει και από 'ενα σημείο και ύστερα η Εθνική εγκατέλειψε το σχέδιο.
Για την Ιταλία, η νίκη αυτή ήταν η επιβράβευση για το σύνολο και την έννοια της ΟΜΑΔΑΣ που έχει φτιάξει ο Πιανιτζιάνι. Σαν να έπαιζε εντός έδρας πήρε και τέσσερα - πέντε σφυρίγματα σε κρίσιμα σημεία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι διαιτητές επηρέασαν το αποτέλεσμα του αγώνα. Από την άλλη, θα πρέπει οι Ιταλοί, εφόσον θέλουν να επιστρέψουν στην ελίτ να αποκτήσουν και τον δέοντα σεβασμό απέναντι στους αντιπάλους τους.
Η ενέργεια του Τζεντίλε να καρφώσει την μπάλα με λύσσα στο ελληνικό καλάθι στα τελευταία δευτερόλεπτα και τα «γαλλικά» στον Παπανικολάου που εκνευρισμένος έτρεξε να τον κόψει, είναι χαρακτηριστικά που δεν συμβαδίζουν με τις μεγάλες ομάδες. Το fair play, όταν η διαφορά είναι στους 10 πόντους, επιβάλει το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που έκανε ο πιτσιρικάς...
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου