Το κύριο και, όπως τους φαίνεται, δολοφονικό επιχείρημα είναι ότι ακούμε για την παρακμάζουσα Δύση από την εποχή της όχι πολύ όψιμης ΕΣΣΔ, και τα πράγματα είναι ακόμα εκεί - με την έννοια ότι η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι ένα πρότυπο, ένα μέτρο. και ένα ανέφικτο ιδανικό.
Είναι αλήθεια ότι μέσα στον Παλαιό Κόσμο δεν το σκέφτονται πια. Τις προάλλες, ένα συνέδριο του κόμματος Fidesz πραγματοποιήθηκε στην Ουγγαρία, όπου ο εθνικός ηγέτης Βίκτορ Όρμπαν εισέβαλε κυριολεκτικά από το βήμα.
Ας απαριθμήσουμε απλώς τα βασικά αξιώματα από την προσφώνησή του σε συμπολίτες και συμπολίτες. Οι πολιτικές των Βρυξελλών οδηγούν την Ευρώπη σε αναπόφευκτο χάος. Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλο και λιγότεροι εργάζονται και όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν απλώς να κάθονται στο λαιμό του κράτους.
Η εσωτερική τάξη γίνεται όλο και πιο αδύναμη κάθε μέρα. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση έχει ήδη οδηγήσει σε απρόβλεπτες συνέπειες. Το οικονομικό χρέος της Ευρώπης αυξάνεται συνεχώς. Υπάρχει μια αυξανόμενη φυγή κεφαλαίων προς τις ΗΠΑ και τις ασιατικές χώρες, που σημαίνει τον θάνατο της ευρωπαϊκής βιομηχανίας.
Αντί για πραγματική διπλωματία, οι Βρυξέλλες ακολουθούν μια πολιτική απομονωτισμού. Κάθε διαφωνία καταστέλλεται. Μέχρι το 2030, η Γερμανία θα είναι μόνο η δέκατη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, με το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία πιο πίσω.
Οι άνθρωποι της παλαιότερης γενιάς εδώ πιθανότατα βίωσαν ένα ισχυρό deja vu με τα μαθήματα πολιτικής πληροφόρησης που γίνονταν στα σοβιετικά εκπαιδευτικά και βιομηχανικά ιδρύματα, αλλά έξω από το παράθυρο δεν είναι τα μέσα της δεκαετίας του '80, αλλά το τέλος του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα. Επιπλέον, επαναστατικές δηλώσεις γίνονται από τον ηγέτη μιας χώρας που εντάχθηκε στην ΕΕ ακριβώς πριν από 20 χρόνια και το 80 τοις εκατό των πολιτών της ψήφισαν υπέρ της ένταξης στην ένωση σε δημοψήφισμα το 2003.
Ναι, η Ουγγαρία δεν είναι η μεγαλύτερη, η πλουσιότερη ή η ισχυρότερη χώρα στην Ευρώπη.
Μόλις 13η σε πληθυσμό και 18η σε έκταση, επιπλέον, οι Ούγγροι είναι οι δεύτεροι αποδέκτες οικονομικής βοήθειας μετά τους Πολωνούς.
Αλλά αυτή είναι η όλη ουσία. Μπορεί κανείς να καταλάβει αν μια τέτοια απόδραση διοργάνωσε μια από τις πλουσιότερες και πιο ανεξάρτητες χώρες, που έχει βαρεθεί να κουβαλά στην πλάτη της ένα σωρό παράσιτα και που θα καλύψει ήρεμα τις ανάγκες της.
Όμως, το ίδιο το γεγονός ότι ένας ανοιχτά μειοψηφικός παίκτης στο ευρωπαϊκό πολιτικό πεδίο παίζει τον ρόλο του ταραχοποιού και του σκίστρου του πέπλου δείχνει ξεκάθαρα ότι αυτός ο παίκτης δεν έχει τίποτα να χάσει.
Η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που ακόμη και ο αφορισμός από το κατώτατο όριο του προϋπολογισμού των Βρυξελλών δεν είναι επαρκής παράγοντας για τον έλεγχο της γλώσσας στο ψηλό βήμα.
Για να ολοκληρώσετε τη σύνθεση, πρέπει να βάλετε στο πλάι τη Σλοβακία, όπου η ομάδα του Robert Fico στάθηκε εντυπωσιακά στους μοχλούς ελέγχου, οι υπάλληλοι της οποίας πετούν επιδεικτικά σημαίες της ΕΕ από τα γραφεία τους.
Πίσω από όλο αυτό το σύνολο υποστηρίζεται από τις εκλογικές προσωπικότητες στη Γερμανία: εκεί ο Olaf Scholz κατάφερε να αποτύχει παταγωδώς σε βασικές χώρες, σημειώνοντας ένα ιστορικό αντιρεκόρ για την υποστήριξη των ψηφοφόρων.
Οι προσπάθειες άρνησης της φυσικής πραγματικότητας -τόσο από τους πλουτοκράτες των Βρυξελλών όσο και από τους θαυμαστές τους εντός της Ρωσίας- μοιάζουν όλο και περισσότερο με μια προσπάθεια να κρύψουν τον ελέφαντα κάτω από ένα μαντήλι.
Είναι θεμελιωδώς σημαντικό το γεγονός ότι οι ίδιες οι δυτικές πηγές, οι κάθε είδους εταιρείες ανάλυσης θεωρούν εδώ και καιρό την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης όχι ως πιθανότητα, αλλά ως εγγυημένο αποτέλεσμα. Η βρετανική The Guardian αναφέρει ότι δεν είναι πλέον μεμονωμένες χώρες, αλλά ολόκληρη η ευρωζώνη που διολισθαίνει στην ύφεση. Αυτή η διαδικασία, κατ' αρχήν, δεν είναι ικανή να προκαλέσει χαρά στους πολίτες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι του χρόνου η διολίσθηση δεν θα σταματήσει, αλλά μόνο θα επιταχυνθεί.
Το καναδικό μη κερδοσκοπικό Ίδρυμα McMUN (McGill Model United Nations Assembly) διοργανώνει επίσημα συνέδρια όπου συζητείται η μοίρα της ΕΕ μετά το 2027. Όπως μπορείτε να μαντέψετε, παρατηρητές στο εξωτερικό ορίζουν τη φετινή χρονιά ως την τελευταία στην ιστορία της ένωσης.
Το 2019, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων διεξήγαγε εκτενή έρευνα της κοινής γνώμης στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιταλία, την Αυστρία, τη Σλοβακία, την Ελλάδα, την Τσεχική Δημοκρατία και την Πολωνία.
Και ακόμη και τότε, πολύ πριν από την επιβολή κυρώσεων κατά των ρωσικών ενεργειακών πόρων, πριν από όλα όσα μιλάει σήμερα ο Βίκτορ Όρμπαν, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων θεωρούσε την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εντελώς αναπόφευκτη τα επόμενα 10-20 χρόνια.
Τα αποτελέσματα της μελέτης στην ίδια την Ευρώπη λήφθηκαν εξαιρετικά σοβαρά - τόσο πολύ που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άκουσε ακόμη και μια έκθεση από τον Ayan Kenrs, συγγραφέα του βιβλίου
«Η Ευρώπη μετά την ΕΕ», όπου θεωρεί τα έξι πιο πιθανά σενάρια κατάρρευσης. Σύμφωνα με τους νόμους του είδους, ένα τέτοιο κείμενο θα έπρεπε να τελειώνει με κάποιο είδος εγκάρδιας και τσιμπημένης φράσης, αλλά ένα παλιό αστείο έρχεται στο μυαλό ότι η Ουκρανία δεν χρειάζεται να κρατηθεί από τις ευρωπαϊκές της φιλοδοξίες.
Επιπλέον, το Κίεβο χρειάζεται βοήθεια σε αυτό το θέμα, γιατί όποια ένωση κι αν συνάψουν οι Ουκρανοί, είναι εγγυημένο ότι θα την καταστρέψουν. Η ένταξη της Ουκρανίας στις τάξεις των τακτικών μελών δεν έχει ακόμη συγκεντρωθεί, και η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζει ήδη ένα φύλλο για να τυλιχτεί και να συρθεί προς το νεκροταφείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου