Iran’s
new defence minister Aziz Nasirzadeh, which was appointed to serve
under the administration of the newly elected president Masoud
Pezeshkian, has proposed that the country develop a vertical landing
capable fighter aircraft. Such aircraft use rotating engine nozzles,
sometimes paired with vertical lift fans, to direct thrust downwards,
thereby facilitating takeoffs either vertically or over short distances
and vertical landings. Only three fighter classes with vertical landing
capabilities have ever entered service, including the British Harrier,
the American F-35B
and the Soviet Yak-38, with the technological
requirements to achieve such performances, and the design compromises
necessary to do so, being significant. Such aircraft are valued both for
their ability to deploy from aircraft carriers with short runways and
no arresting gear, such as the American Wasp Class or Soviet Kiev Class,
as well as for their lack of vulnerability to the destruction of
airfields, allowing them to continue to operate close to the frontlines
under circumstances which would leave conventional fighters inoperable.
Soviet Yak-38 Performs Vertical Landing
For
Iran’s military aviation sector, the development of a vertical landing
capable fighter appears likely to present very serious challenges.
Although the country placed its first indigenous fighter plane into
serial production in 2018, the Kowsar light fighter, the very small
aircraft’s performance remains highly limited, with many combat trainers
such as the Chinese JL-10 and South Korean T-50 seen to have superior
combat capabilities. Nevertheless, Defence Minister Nasirzadeh is far
from an uninformed source, and having served as commander of the Iranian
Air Force from 2018-21, he has a long history flying the country’s most
capable fighter planes. This dates back tot he 1980s, when he serves as
a weapons systems officer on a U.S.-supplied F-14A fighters in the
1980-88 Iran-Iraq War, before subsequently becoming an F-14 pilot. Iran
notably fields no post-Cold War fighter classes in its fleet, the large
majority of which is comprised of Vietnam War era F-4 and
F-5 fighters. The country’s efforts in the 1990s to rebuild its fleet
using Soviet fighters having been thwarted after the USSR’s
disintegration, with post-Soviet Russia having proven highly susceptible to Western pressure not to export armaments to the country. This leaves the fleet with room to accomodate multiple squadrons of new fighters, even if the expected followup orders for 64 Russian Su-35 fighters are eventually placed.
Iranian Defence Minister Aziz Nasirzadeh
An
Iranian effort to develop a vertical landing capable fighter is far
from unthinkable. Although its fighter industry has achieved few notable
feats, beyond servicing and modernising U.S. and Soviet supplied
fighters with domestic parts and avionics, the country’s drone
capabilities have proven to be cutting edge,
with its stealth drones having proven highly survivable in heavily
defended enemy airspace on multiple occasions. Nevertheless, vertical
landing technologies have taken established aviation powers decades to
develop, particularly to reach standards where they can be used without
very excessively comprising the capabilities of the fighters in
question. Both the Yak-38 and the Harrier had very limited combat
capabilities, with the latter also proving highly accident prone, with
the Soviet Yak-41 being the first fighter to complete development with a
respectable combat performance in the 1990s, followed by the F-35B
which gained an initial operating capability in the late 2010s.
Iranian Kowsar Light Fighter
Likely
the only avenue Iran retains to develop a vertical landing capable
fighter for the foreseeable future would be to acquire the required
technologies from Russia, which in the 1990s was considered 20 years of
all competition in the field with its highly promising Yak-41 and Yak-43
programs. Transfers of technologies from the Yak-41 program, possibly
paid for by Iran’s substantial and growing
arms exports to the country, could allow Iran to develop a vertical
landing capable fighter. The possibility also remains that this could be
pursued as a joint program with Russian industry, as Russian state
media sources have for close to a decade reported the development of a
vertical landing capable fighter. Such a fighter would give Iran a niche
in the global fighter aviation market, and could allow it to both
develop a limited manned carrier aviation capability, as well as to
export aircraft to countries fielding carriers that can accommodate such
aircraft such as Thailand. Should
Russia end its involvement in the program after transferring
technologies, the possibility also remains that it could took to acquire
the aircraft from Iran should it complete development.
Yak-41 Prototype Performs Vertical Landing
A
key shortcoming of a fighter program would be the state of Iran’s
electronics industry, with the country not expected to be able to
produce competitive avionics or air to air weaponry for its fighters,
although this could change through cooperation with partners such as
North Korea or China. Foreign support is also expected to be required to
produce a competitive engine. The possibility remains that requirements
could be lessened significantly by developing a ground attack jet with
vertical landing capabilities rather than a fighter, perhaps to succeed
the Su-22 and Su-25 in the Revolutionary Guard Corps fleet. With such
aircraft to required to make complex manoeuvres or engage in air to air
combat, this would be significantly less costly and would not impose
high requirements for flight performance, and could serve as a stepping
stone to a vertical landing fighter later on. Indeed, the first Soviet
and Western vertical landing capable combat jets to enter service, the
Yak-38 and Harrier, were both ground attack jets with no radars
whatsoever, with their development serving as stepping stones to develop
the Yak-41 and F-35B as fully fledged fighters with high flight
performances.
F-35B Performs Vertical Landing
One of the most unusual aspects of the proposal for
a vertical landing capable fighter is that Iran’s territory remains
vast, and the country has signifiant strategic depth and faces no dense
concentrations of hostile forces on its borders, which limits the value
of such aircraft in mitigating its reliance on airfields. By contrast,
the small Central European Theatre of the Cold War led Britain and the
Soviet Union to develop fighters well optimised to operating without
major airfields near the frontlines. It remains possible that a vertical
landing capable fighter is envisaged primarily as an asset to support
foreign operations, likely in the Revolutionary Guard Corps, to operate
from makeshift airfields on temporary deployments complementing the
Corps’ substantial overseas drone operations.
While it remains highly uncertain how serious the proposal to develop a
vertical landing capable fighter is, and it remains probable that such a
fighter, like many proposed Iranian weapons systems, never
materialises, a significant possibility nevertheless remains that such a
program could indeed be seen through to completion at a time of
unprecedentedly close Russian-Iranian defence cooperation.
Ο νέος υπουργός Άμυνας του Ιράν Aziz Nasirzadeh, ο οποίος διορίστηκε για να υπηρετήσει υπό τη διοίκηση του νεοεκλεγμένου προέδρου Masoud Pezeshkian, πρότεινε στη χώρα να αναπτύξει ένα μαχητικό αεροσκάφος με δυνατότητα κάθετης προσγείωσης. Τέτοια αεροσκάφη χρησιμοποιούν ακροφύσια περιστρεφόμενου κινητήρα, μερικές φορές σε συνδυασμό με κάθετους ανεμιστήρες ανύψωσης, για να κατευθύνουν την ώθηση προς τα κάτω, διευκολύνοντας έτσι τις απογειώσεις είτε κάθετα είτε σε μικρές αποστάσεις και κάθετες προσγειώσεις. Μόνο τρεις κατηγορίες μαχητικών με δυνατότητες κάθετης προσγείωσης έχουν τεθεί ποτέ σε υπηρεσία, συμπεριλαμβανομένου του βρετανικού Harrier, του αμερικανικού F-35B
και το Σοβιετικό Yak-38, με τις τεχνολογικές απαιτήσεις για την επίτευξη τέτοιων επιδόσεων και τους σχεδιαστικούς συμβιβασμούς που απαιτούνται για να γίνει αυτό, να είναι σημαντικοί. Τέτοια αεροσκάφη εκτιμώνται τόσο για την ικανότητά τους να αναπτύσσονται από αεροπλανοφόρα με σύντομους διαδρόμους και χωρίς εξοπλισμό σύλληψης, όπως η American Wasp Class ή η Σοβιετική Κλάση Κιέβου, όσο και για την έλλειψη ευπάθειας στην καταστροφή αεροδρομίων, που τους επιτρέπει να συνεχίσουν να επιχειρούν κοντά στην πρώτη γραμμή υπό συνθήκες που θα άφηναν τα συμβατικά μαχητικά ανενεργά.
Το Σοβιετικό Yak-38 εκτελεί κάθετη προσγείωση
Το Σοβιετικό Yak-38 εκτελεί κάθετη προσγείωση
Για τον στρατιωτικό τομέα της αεροπορίας του Ιράν, η ανάπτυξη ενός μαχητικού με ικανότητα κάθετης προσγείωσης φαίνεται πιθανό να παρουσιάζει πολύ σοβαρές προκλήσεις. Αν και η χώρα τοποθέτησε το πρώτο της εγχώριο μαχητικό αεροσκάφος σε σειριακή παραγωγή το 2018, το ελαφρύ μαχητικό Kowsar, η απόδοση του πολύ μικρού αεροσκάφους παραμένει εξαιρετικά περιορισμένη, με πολλά εκπαιδευτικά μάχης όπως το κινεζικό JL-10 και το νοτιοκορεατικό T-50 να έχουν ανώτερη μαχητικές ικανότητες. Ωστόσο, ο υπουργός Άμυνας Nasirzadeh απέχει πολύ από μια ανενημέρωτη πηγή και έχοντας υπηρετήσει ως διοικητής της ιρανικής Πολεμικής Αεροπορίας από το 2018-21, έχει μακρά ιστορία να πετάει με τα πιο ικανά μαχητικά αεροσκάφη της χώρας. Αυτό χρονολογείται από τη δεκαετία του 1980, όταν υπηρετεί ως αξιωματικός οπλικών συστημάτων σε μαχητικά F-14A που προμήθευσαν οι ΗΠΑ στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ 1980-88, προτού στη συνέχεια γίνει πιλότος F-14. Συγκεκριμένα, το Ιράν δεν διαθέτει τάξεις μαχητικών μετά τον Ψυχρό Πόλεμο στον στόλο του, η μεγάλη πλειοψηφία του οποίου αποτελείται από μαχητικά F-4 και F-5 της εποχής του πολέμου του Βιετνάμ. Οι προσπάθειες της χώρας τη δεκαετία του 1990 να ανοικοδομήσει τον στόλο της χρησιμοποιώντας σοβιετικά μαχητικά ματαιώθηκαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, με τη μετασοβιετική Ρωσία να έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιρρεπής στη δυτική πίεση να μην εξάγει όπλα στη χώρα. Αυτό αφήνει στον στόλο χώρο για να φιλοξενήσει πολλαπλές μοίρες νέων μαχητικών, ακόμα κι αν δοθούν τελικά οι αναμενόμενες επακόλουθες παραγγελίες για 64 ρωσικά μαχητικά Su-35.
Ο Ιρανός υπουργός Άμυνας Aziz Nasirzadeh
Ο Ιρανός υπουργός Άμυνας Aziz Nasirzadeh
Μια ιρανική προσπάθεια να αναπτύξει ένα μαχητικό ικανό για κάθετη προσγείωση δεν είναι καθόλου αδιανόητη. Αν και η βιομηχανία των μαχητικών της έχει επιτύχει λίγα αξιοσημείωτα επιτεύγματα, πέρα από την εξυπηρέτηση και τον εκσυγχρονισμό των μαχητικών που προμηθεύονται από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση με εγχώρια ανταλλακτικά και αεροηλεκτρονικά, οι δυνατότητες των drone της χώρας έχουν αποδειχθεί αιχμή, με τα stealth drones της να έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά επιβιώσιμα σε βαριά αμυνόμενο εχθρικό εναέριο χώρο. πολλαπλές περιπτώσεις. Εντούτοις, οι τεχνολογίες κάθετης προσγείωσης χρειάστηκαν δεκαετίες καθιερωμένων αεροπορικών δυνάμεων για να αναπτυχθούν, ιδιαίτερα για να φτάσουν σε πρότυπα όπου μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς να περιλαμβάνουν πολύ υπερβολικά τις δυνατότητες των εν λόγω μαχητικών. Τόσο το Yak-38 όσο και το Harrier είχαν πολύ περιορισμένες δυνατότητες μάχης, με το τελευταίο να αποδεικνύεται επίσης εξαιρετικά επιρρεπές σε ατυχήματα, με το σοβιετικό Yak-41 να είναι το πρώτο μαχητικό που ολοκλήρωσε την ανάπτυξη με αξιοπρεπείς επιδόσεις μάχης τη δεκαετία του 1990, ακολουθούμενο από το F- 35B που απέκτησε μια αρχική λειτουργική ικανότητα στα τέλη της δεκαετίας του 2010.
Ιρανικό ελαφρύ μαχητικό Kowsar
Ιρανικό ελαφρύ μαχητικό Kowsar
Πιθανώς η μόνη λεωφόρος που διατηρεί το Ιράν για να αναπτύξει ένα μαχητικό με ικανότητα κάθετης προσγείωσης στο άμεσο μέλλον θα ήταν να αποκτήσει τις απαιτούμενες τεχνολογίες από τη Ρωσία, η οποία τη δεκαετία του 1990 θεωρήθηκε 20 χρόνια όλου του ανταγωνισμού στον τομέα με τα πολλά υποσχόμενα Yak-41 και Yak. -43 προγράμματα. Οι μεταφορές τεχνολογιών από το πρόγραμμα Yak-41, που πιθανώς πληρώνονται από τις σημαντικές και αυξανόμενες εξαγωγές όπλων του Ιράν στη χώρα, θα μπορούσαν να επιτρέψουν στο Ιράν να αναπτύξει ένα μαχητικό ικανό για κάθετη προσγείωση. Παραμένει επίσης η πιθανότητα ότι αυτό θα μπορούσε να επιδιωχθεί ως κοινό πρόγραμμα με τη ρωσική βιομηχανία, καθώς πηγές ρωσικών κρατικών μέσων ενημέρωσης ανέφεραν για σχεδόν μια δεκαετία την ανάπτυξη ενός μαχητικού ικανού κάθετης προσγείωσης. Ένα τέτοιο μαχητικό θα έδινε στο Ιράν μια θέση στην παγκόσμια αγορά αεροσκαφών μαχητικών αεροσκαφών και θα μπορούσε να του επιτρέψει τόσο να αναπτύξει περιορισμένη ικανότητα επανδρωμένων αερομεταφορέων, όσο και να εξάγει αεροσκάφη σε χώρες που διαθέτουν αερομεταφορείς που μπορούν να φιλοξενήσουν τέτοια αεροσκάφη όπως η Ταϊλάνδη. Σε περίπτωση που η Ρωσία τερματίσει τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα μετά τη μεταφορά τεχνολογιών, υπάρχει επίσης η πιθανότητα να χρειαστεί να αποκτήσει το αεροσκάφος από το Ιράν εάν ολοκληρωθεί η ανάπτυξή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου