Δύο πλοία με έξι δρομολόγια αποβίβασαν χθες περισσότερους από 5.000 θεατές (κοντά στους 6.000 υπολογίζονται συνολικά μαζί με όσους κατέφθασαν με άλλα πλωτά μέσα) στο άγονο αυτό νησί που επί σειρά ετών αποτέλσε κολαστήριο και τόπο μαρτυρίας για χιλιάδες δημοκρατικούς πολίτες.
Οι θεατές άρχισαν να φτάνουν στο νησί από τις έξι το απόγευμα (οι τελευταίοι αποβιβάστηκαν στις 9 μ.μ.). Τους «υποδέχονταν» οι ήχοι των μουσικών έργων του Μίκη Θεοδωράκη. Όσοι από τους θεατές έφτασαν με το φως της ημέρας, είχαν την ευκαιρία να περιηγηθούν στα μνημεία που βρίσκονται κοντά στο λιμάνι, όπως το κτίριο των Αρτοκλιβάνων, τον υπαίθριο ναό του Αγίου Αντωνίου και το επιβλητικό άγαλμα του Μακρονησιώτη Αγωνιστή.
Κοντά στο λιμάνι της Μακρονήσου και μπροστά από το κτίριο των αρτοκλιβάνων είχε στηθεί η σκηνή, πάνω στην οποία 25 ηθοποιοί και χορευτές, τέσσερις τραγουδιστές και έντεκα μουσικοί παρουσίασαν περισσότερα από 50 τραγούδια- σταθμούς στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και στιγμιότυπα από τη ζωή του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, ζωή άμεσα συνυφασμένη με τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της νεότερης Ελλάδας. «Έζησα στον πυρήνα της τραγωδίας», εξομολογείται χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της παράστασης ο υποδυόμενος τον Μίκη Θεοδωράκη ηθοποιός, Άρης Λεμπεσόπουλος.
Μεγάλος απών από τη χτεσινή βραδιά ήταν ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης, η εύθραυστη υγεία του οποίου δεν του επέτρεψε να ταξιδέψει ως τη Μακρόνησο. Πριν από την παράσταση, ωστόσο, μεταδόθηκε ηχογραφημένο μήνυμά του.
«Η εκδήλωση αυτή αποτελεί για μένα μία ρεβάνς για λογαριασμό όσων πέρασαν από το νησί εκείνες τις εποχές» επισήμανε για να προσθέσει: «Τώρα που σας μιλώ, έχω επιστρέψει νοερά στο στρατόπεδο το 1948 και, καθώς βλέπω τα πεντάγραμμα με την Πρώτη Συμφωνία μου, κάνω ένα άλμα στον χρόνο και σκέφτομαι ότι αυτή η μουσική που γράφω τώρα και σε λίγο θα βρεθεί σκορπισμένη πάνω στα συρματοπλέγματα, θα έρθει μια εποχή που θα ηχήσει νικητήρια πάνω από αυτούς τους ματωμένους βράχους».
Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης η συγκίνηση ήταν διάχυτη και οι αντιδράσεις του κοινού στα γεμάτα συμβολισμούς μηνύματά της ενθουσιώδεις, με αποκορύφωμα το τραγούδι, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, «Θα σημάνουν οι καμπάνες», η ερμηνεία του οποίου ξεσήκωσε θύελλα χειροκροτημάτων.
Η «αυλαία έκλεισε λίγο μετά τα μεσάνυχτα με όλο τον θίασο να τραγουδά επί σκηνής το τραγούδι «Ποιος τη ζωή μου» που «δάνεισε» και τον τίτλο στην παράσταση.
Μετά το τέλος της παράστασης, προβλήθηκε απόσπασμα από τη σειρά ντοκιμαντέρ «Το χρώμα της ελευθερίας», όπου ο Μίκης Θεοδωράκης εξιστορεί τα βασανιστήρια που υπέστη κατά τη διάρκεια της εξορίας του στη Μακρόνησο (για δύο φορές το 1948).
Η εκδήλωση ήταν δωρεάν για το κοινό και όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς. Για τη φιλοξενία της σε έναν τόπο όπου δεν υπάρχει καν ηλεκτρικό ρεύμα εργάστηκαν τις τελευταίες 15 ημέρες περίπου 150 άτομα. Για την εκδήλωση, που έγινε σε συνεργασία με τους δήμους Λαυρεωτικής και Κέας, μεταφέρθηκαν στη Μακρόνησο γεννήτριες, φωτισμοί, αλλά και περίπου 5.000 καθίσματα.
Στην άρτια διοργάνωση συνεργάστηκαν περίπου 200 εθελοντές, μεταξύ των οποίων πρόσκοποι και μέλη των «Γιατρών χωρίς σύνορα» και του «Ερυθρού Σταυρού».
«Είμαστε συγκινημένοι που τελειώνει η περιοδεία της παράστασης στη Μακρόνησο, που σημάδεψε τον Μίκη και χιλιάδες αγωνιστές, οι οποίοι μαρτύρησαν πιστεύοντας σε έναν καλύτερο κόσμο» σημείωσε ο παραγωγός της παράστασης, Μιχάλης Αδάμ.
Από τον Μάιο, οπότε πρωτοπαρουσιάστηκε η παράσταση στο θέατρο Μπάντμιντον στην Αθήνα έως και χθες, που «έκλεισε» στη Μακρόνησο η πανελλαδική περιοδεία της, την παρακολούθησαν περισσότεροι από 100.000 θεατές. Σημειώνεται ότι γίνονται προσπάθειες η παραγωγή να παρουσιαστεί τον χειμώνα και σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις.
πηγη -www.ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου