«Η ευρωπαϊκή αγριόγατα μοιάζει με την κοινή κατοικίδια γάτα, αλλά είναι διπλάσια σε μέγεθος, το αρσενικό είναι ακόμη μεγαλύτερο και έχει πολύ μεγάλα πόδια. Το χρώμα της διαφοροποιείται ανάλογα με την εποχή από γκριζοκαφέ ως γκριζοκίτρινο με σκούρες ραβδώσεις και στίγματα το σώμα και με μικρότερη ουρά από την ήμερη, με πυκνό τρίχωμα με μαύρους έντονους δακτυλίους», είπε στο «Έθνος», ο πρόεδρος του Φορέα, Θεόδωρος Κομηνός.
Επιστήμονες έχουν εντοπίσει τα τελευταία χρόνια ευρωπαϊκές αγριόγατες στα δάση της βόρειας Πίνδου και μάλιστα κοντά σε οικισμούς, όπως επίσης και σε παραποτάμιες περιοχές, παραμένει ωστόσο ένα σπάνιο είδος για την ελληνική επικράτεια. Προστατεύεται από την οδηγία 92/43/ΕΟΚ ως είδος κοινοτικού ενδιαφέροντος που απαιτεί αυστηρή προστασία, από το CITE και από το Κόκκινο Βιβλίο (η αγριόγατα της Κρήτης, μιας και διαφοροποιείται γενετικά από της ενδοχώρας).
Όπως μας δήλωσε η βιολόγος του Φορέα, Εύη Συντιχάκη, η ευρωπαϊκή αγριόγατα έχει εμφανιστεί αρκετές φορές στο Δέλτα του Καλαμά, ανάμεσα στους καλαμιώνες και τα αρμυρίκια στις περιοχές που εποπτεύονται σε καθημερινή βάση από το προσωπικό φύλαξης. Αποφεύγει τον άνθρωπο, ο οποίος την μπερδεύει συχνά με την κοινή γάτα και μάλιστα αναρωτιέται πώς βρέθηκε σε τέτοιες περιοχές μια… τεράστια γάτα.
Η αγριόγατα έχει πολύ αναπτυγμένες τις αισθήσεις και αυτό σε συνδυασμό με την υψηλή νοημοσύνη της, την οδηγεί στο να αντιλαμβάνεται έγκαιρα τους φυσικούς κινδύνους. Ακόμη και με την όσφρηση μπορεί να αντιληφθεί και να ξεχωρίσει αμέσως τον κίνδυνο. Τα χαρακτηριστικά, μεγάλα νύχια της, τα κοφτερά της δόντια, η οξύτατη όραση και ακοή, η ικανότητά της να αναρριχάται στα δέντρα με πολύ μεγάλη ευκολία, την καθιστούν έναν δυνατό και ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνο θηρευτή.
H ευρωπαϊκή αγριόγατα δεν εξημερώνεται, δεν συμπαθεί την ανθρώπινη παρουσία και δεν απαντά σε καλέσματα. Τα τελευταία 250 χρόνια ο πληθυσμός της έχει μειωθεί σημαντικά, εξαιτίας της καταστροφής των δασικών περιοχών και της ανθρώπινης δραστηριότητας, ενώ δεν έχουν αναφερθεί θύματα από κυνηγούς. Το θηλυκό γεννά 5-6 μικρά, τα μισά σχεδόν πεθαίνουν πρόωρα. Όσα επιβιώνουν, αναπτύσσονται γρήγορα, και σε ηλικία ενός έτους έχουν απογαλακτιστεί από την μητέρα τους, τρέφονται κανονικά με πτηνά, τρωκτικά και μικρά θηλαστικά, -ποτέ πτώματα- και αναζητούν ερωτικό σύντροφο.
Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί απαντώνται σε απομακρυσμένες δασικές περιοχές, ειδικά στα φυλλοβόλα δάση της Σκωτίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και σε ένα μεγάλο μέρος της Ρωσίας. Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί ευρωπαϊκές αγριόγατες σε όλη την κεντρική και βόρεια Ελλάδα, κυρίως σε παραποτάμιες περιοχές και υγροτόπους. Απαραίτητη προϋπόθεση για την παρουσία τους φαίνεται πως είναι η ύπαρξη πυκνής βλάστησης.
Στην Κρήτη υπάρχουν μερικά άτομα από ένα υποείδος της ευρωπαϊκής αγριόγατας, ίσως και της αφρικανικής, ο κρητικός αγριόγατος. Το 1996 έγινε παρακολούθηση ενός κρητικού αγριόγατου με ραδιοκολλάρο από Ιταλούς επιστήμονες και συνεργάτες του βιολογικού τμήματος του πανεπιστημίου Κρήτης, με ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου